Morgunblaðið - 23.03.1983, Blaðsíða 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 23. MARZ 1983
Ast er ...
... að dúða hann gegn
kuldanum.
TM Rag. U.S. Pit Off.-i* rlgtits rwervid
•1962 Lot Angaém Tknm Syndécate
)}
323
Nú hlýtur ad koma þín törn?
HÖGNI HREKKVlSI
„FJÓRTANDI FEBB.ÚA12 OG þú ERT EKKI
EMN BOINN AO HREINSA SLU6GAWK/"
„Dvöl bandarísks herlids hér er agn og eggjun en engin vörn. Við skulum hugsa okkur — þótt hrylliegt sé — að
Rússar greiddu fyrsta höggið. Vilt þú ekki, kæri vinur, stuðla að því að Bandaríkjamenn verði farnir héðan áður en
það verður, þótt þar sértu skoðanabróðir Alþýðubandalagsins."
Hugleiðingar um her-
stöðvar og fleira
Magnús Jónsson, Hafnarfirði,
skrifar:
„Strax þegar sú stund rann upp,
að seinni heimsstyrjöldinni lauk,
hefði bandariska setuliðið átt að
fara frá íslandi. Þetta var svo
sjálfsagður hlutur, og er svo
sjálfsagður hlutur, að það fari sem
fyrst, að við þurfum að nálgast
þetta frá öðru sjónarhorni. Það
sjónarhorn er að leita ástæðunnar
fyrir því, að ekki skuli mikill
meirihluti þjóðarinnar vilja þetta.
Til eru áreiðanlega margir sem
vilja það innst inni, þótt þeir við-
urkenni það tæplega fyrir sjálfum
sér, hvað þá öðrum. Og hver er
ástæðan? Hún er sú, að þetta
réttlætismál og góði málstaður er
í viðjum stjórnmálaflokks sem
hefur slæman málstað í svo mörg-
um öðrum efnum. En þessi flokk-
ur, Alþýðubandalagið, verður þó,
svo fáránlega sem það hljómar, að
vera í ríkisstjórn, og einmitt núna
er tilhögunin nokkuð heppileg, að
fjármálaráðherr„ skuli vera það-
an. Þótt kapphlaupið milli kaup-
gjalds og verðlags sé hratt nú,
myndi það verða stórum hraðara
ef Alþýðubandalagið kæmist í
stjórnarandstöðu. fþeirri aðstöðu
er það þjóðarbúskapnum flokka
skaðlegast. Tekst sífellt að æsa til
verkfalla og í Þjóðviljanum er hið
víðtæka orð launþegar, notað eins
og um tiltölulega litla afmarkaða
„grúppu" væri að ræða, sem sífellt
væri verið að kvelja og pína.
En sé flokkurinn í stjórn, sitja
þeir miklu fremur á strák sínum,
skriffinnar Þjóðviljans og Guð-
mundur J. og aðrir slíkir.
Þú, sem verður næsti forsætis-
ráðherra íslands, já, jafnvel þótt
það yrði Geir Hallgrímsson: Fyrir
alla muni, settu Alþýðubandalags-
mann yfir fjármálin. Hann sæi, að
ríkissjóður er engin töfratuðra,
sem sífellt er hægt að ausa fé úr,
án þess að eitthvað komi í staðinn,
annað en enn meiri skuldasöfnun
erlendis.
Og svo er annað: Hlustaðu með
jákvæðum huga a.m.k. á sumt í
rökfærslu Alþýðubandalagsins
fyrir brottför „varnar“-liðsins á
Keflavíkurflugvelli. Gerðu þér
grein fyrir hve hverfandi litlar
líkur eru til að Rússar seilist hér
til verulegra áhrifa, þótt Banda-
ríkjamenn færu héðan. Þeir sem
mála hrikalegustu Rússagrýluna á
vegginn, tala um að hér komist
algert einræði á, að rússneskri
fyrirmynd. Kosningar yrðu aðeins
sýndarmennska, eða hreint engar,
því að hér yrði aðeins leyfður einn
flokkur. En mér er spurn: Hvernig
eru kosningar á Islandi í dag? Jú,
gott og vel, hvort sem er til Al-
þingis og stjórnar bæjar- og sveit-
arfélaga, kjósum við þá menn eða
flokk sem við óskum bests braut-
argengis, en svo, þegar upp er
staðið, getur eins verið að sá
flokkurinn sem fékk fæst atkvæð-
in fái mestu völdin. Því að þegar
um fleiri en tvo flokka er að ræða
og enginn einn fær hreinan meiri-
hluta, upphefst strax að kosning-
um loknum samningamakk og
tveir eða fleiri flokkar sameinast
um „stefnuskrá" — fallega orðað-
an loforðalista — og heita hvor
öðrum eða hver öðrum stuðningi í
næstu fjögur ár, í gegnum þykkt
og þunnt, já, við getum jafnvel
eins sagt í gegnum rétt og rangt.
Líklega væri tveggja flokka
kerfi skást. Svoleiðis hefur pend-
úllinn sveiflast sitt á hvað á Bret-
landseyjum, og einkum þó í
Bandaríkjunum, þar sem aðeins
eru, eftir því sem mér skilst, tveir
flokkar. Fyrir þá sem alltaf eru
óánægðir með stjórnina þar, er
ekki annað að gera en einfaldlega
að kjósa „hinn“ flokkinn næst. En
til þess að koma þessu í kring hér
á landi, þarf meira en lauslega
hugdettu, hérna í dálkun Velvak-
anda.
Það er sjálfsagt rétt að harð-
stjórn og alls konar ranglæti ríki í
Rússlandi, óiíkt því sem er í
Bandaríkjunum. En gerðu þér
grein fyrir því, að hernaðarbanda-
lögin tvö, eru það sem okkur og
umheiminn fyrst og fremst varð-
ar, Varsjárbandalagið og Atlants-
hafsbandalagið. Við erum ekkert
betur sett með því að hanga sífellt
í pilsum þess siðarnefnda og jafn-
vel er gert grín að okkur þar
vestra, fyrir undirlægjuháttinn.
Dvöl bandarísks herliðs hér er agn
og eggjun en engin vörn. Við skul-
um hugsa okkur — þótt hryllilegt
sé — að Rússar greiddu fyrsta
höggið. Vilt þú ekki, kæri vinur,
stuðla að því að Bandaríkjamenn
verði farnir héðan áður en það
verður, þótt þar sértu skoðana-
bróðir Alþýðubandalagsins. Eða
viltu heldur að ísland verði víg-
völlur? Hugleiddu þetta."
Þessir hringdu . . .
Ekki ort úti
í Danmörku
Gestur Sturluson.
Laugardag 19. þ.m. birtist í
Morgunblaðinu grein eftir Halldór
Laxness, sem fjallar aðallega um
Lofsönginn, ó, Guð vors lands,
eftir Matthías Jochumsson, í til-
efni af því, að Alþingi hefur lög-
boðið, að lofsöngur þessi skuli
verða þjóðsöngur íslendinga
framvegis. Hefur Halldór ýmis-
legt við þessa samþykkt Alþingis
að athuga, og ætla ég ekki að ræða
það hér. En í þessari grein kemur
fram ein meinlega villa, sem mig
langar til að leiðrétta. Halldór
Laxness segir á einum stað orð-
rétt: „óhjákvæmilegt að manni
finnist hrollvakin ábendíng kvæð-
isins á næturhimininn helsti
náskyld formúlu skáldsins í öðru
kvæði, ortu á sinum tíma í graf-
hýsi danakonúnga:
„(■uð minn guó ég hrópa
gegnum myrkrió svarta
líkt og útúr ofni
æpi Mtiknaó hjarta.““