Morgunblaðið - 06.08.1983, Side 30

30
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. ÁGÚST 1983
+
Elskuleg eiginkona mín,
ELÍN GUDBRANDSDÓTTIR,
Tjarnarbóli 2,
Seltjarnarnesi,
lést i Landspítalanum 4. ágúst.
Árni Jónsson.
t
Tengdasonur minn, faöir okkar, tengdafaöir, afi og langafi,
INGÓLFUR ÞÓRDARSON,
skipstjóri,
Selvogsgrunni 26, Reykjavík,
lést í Borgarspítalanum fimmtudaginn 4. ágúst.
Fyrir hönd vina og vandamanna,
Jón Kjerulf Guómundsson,
Grétar K. Ingólfsson, Geröur Bjarnadóttir,
Hrefna Ingólfsdóttir, Finnur Jóhannsson,
Pétur Hafsteinn Ingólfsson, Jóna Marfa Kjerulf,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Móöir okkar, tengdamóöir, amma og langamma,
STEFANÍA GUÐMUNDSDÓTTIR
fró Hvassahrauni,
andaðist í Elliheimilinu Grund þann 28. júlí.
Jaröarförin hefur fariö fram í kyrrþey aö ósk hinnar látnu.
Ingibjörg Friöfinnsdóttir,
Þórunn Friöfinnsdóttir,
Einar Friöfinnsson,
Margrét Friöfinnsdóttir,
börn
Davíð Guömundsson,
Sigfús Jónsson,
Helga Svavarsdóttir,
Siguröur Ingibergsson,
barnabörn.
+
Faöir minn og tengdafaöir,
ÞORGRÍMUR GUÐBRANDSSON
fró Bræöraó,
veröur jarösunginn í dag, laugardag, frá Keflavíkurkirkju kl. 2.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigfús G. Þorgrímsson, Inga Haröardóttir.
+
Bróöir minn og frændi okkar,
GUDMUNDUR GUOMUNDSSON,
Hvammi, Grindavík,
veröur jarösunginn frá Laugadælakirkju, laugardaginn 6. ágúst kl.
2 e.h.
Ragnheiöur Guömundsdóttir og fjölskylda,
Guömundur G. Hafliöason og fjölskylda.
+
Hugheilar þakkir fyrir sýnda samúö viö fráfall og útför móöur
okkar, tengdamóður og ömmu,
HELGU G. JÓNSDÓTTUR,
Miövangi 41,
Hafnarfiröi.
Sígríður Jóhannesdóttir, Siguröur Jónsson,
Guörún Reumert, Stefón Reumert
og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og hlýhug viö andlát og
útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur, afa og iangafa,
MARINÓS G. JÓNSSONAR,
fyrrverandi símritara,
Blönduhlíö 13.
Hjördís Ólafsdóttir,
Agnes Marinósdóttir, Kristinn Guöbjörnsson,
Sig. E. Marinósson, Ágústa K. Sigurjónsdóttir,
Valur Marinósson, Sabine M. Marinósson,
Valgeröur Marinósdóttir, Valdimar G. Guömundsson,
Evert Kr. Evertsson, Sigríöur Héöinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minn-
ingargreinar verða að berast blaðinu með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á
mánudag og hliðstætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður.
Þess skal einnig getið, af marggefnu tilefni, að frum-
ort ljóð um hinn látna eru ekki birt á minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins. Handrit þurfa að vera
vélrituð og með góðu línubili.
Minning:
Kristey Hallbjörns-
dóttir — Suðureyri
Fædd 22. febrúar 1905
Dáin 30. júlí 1983
Á fyrstu tugum þessarar aldar
gerðist ævintýrið á Suðureyri við
Súgandafjörð. Þar sem nú er hinn
myndarlegi útgerðarbær, voru um
aldamótin 15 manns, auk heima-
jarðarinnar á Suðureyri. Árið
1906 kom Svanur, fyrsti vélbátur-
inn til Súgandafjarðar, fjögurra
smálesta bátur með létta alfa-vél.
Með komu hans til Súgandafjarð-
ar hófst þar vélbátaöldin og að-
streymi fólks. Á næstu árum
komu svo vélbátarnir Sigurvon,
Freyr, Vonin og svo áfram. Og
fyrstu húsin, sem þarna voru
byggð, báru stór nöfn útan úr
heimi: Babylon, Róm og Amalíu-
borg.
Fólk fluttist til hins nýja fram-
tíðarstaðar frá Djúpi og vestur-
fjörðum öllum. Að 15 árum liðnur..
frá því Svanur kom til Suðureyrar
var þar risið yfir þrjúhundruð
manna kauptún með tuttugu og
tveimur vélbátum fyrir landi.
Vorið 1912 fluttust í plássið frá
Tálknafirði hjónin Hallbjörn
Oddsson og Sigrún Sigurðardóttir
með ellefu börn sín, sex stúlkur og
fimm pilta. Elstu synir þeirra,
Sigurður Eðvarð og Oddur, voru
komnir á undan fjölskyldunni og
orðnir formenn á vélbátum.
Yngstar í þessum barnahópi
voru tvíburasysturnar Kristey og
Þuríður, fæddar 22. febrúar 1905,
fallegar stúlkur, léttar og leik-
andi, sannkallaðar blómarósir.
Þessi forkunnar fjölskylda setti
brátt mikinn svip á hið unga sam-
félag á Suðureyri, börnin voru vel
gefin, athafnasöm til starfa og fé-
lagslynd. Tvíburasysturnar fóru
ungar til náms í Núpsskóla í
Dýrafirði, héldu síðan suður til
Reykjavík. Að nokkrum tíma
skildust leiðir þeirra systra,
Þuríður giftist þar syðra og kom
ekki aftur vestur, en Kristey hélt
aftur heimieiðis. Hun eignaðist að
vini ungan efnismann, Sturlu
Jónsson. Þau gengu í hjónaband 9.
október 1926. Sturla er sonur Jóns
Einarssonar, sem kom með Svan-
inn í verið 1906, og Kristínar
Kristjánsdóttur, konu hans.
Sturla var vaskur maður, gerðist
formaður á vélbát og varð kunnur
sjósóknari og aflamaður, gerðist
síðar útgerðarmaður og hafði fisk-
verkun, en tók síðan forystu í
sveitarmálum, hreppstjóri í ára-
tugi og fulltrúi sveitarinnar út á
við í Vestfjarðamálum.
Á næstu áratugum dreifðist
fjölskylda Sigrúnar og Hallbjörns,
börnin fluttust burtu til athafna á
Suðurlandi og foreldrarnir settust
að á Akranesi og voru þar til
hinstu stundar. Loks varð Kristey
ein eftir á Suðureyri af þeirri
stóru fjölskyldu.
Á fyrsta áratug sambúðar
Kristeyjar og Sturlu eignuðust
þau fimm börn. En þá brá „skjót-
lega sól sumri". Þegar Kristey var
33 ára að aldri lamaðist hún svo
að litlu síðar varð hún að vera í
hjólastól og síðan alla tíð eða í 45
ár, þar til yfir lauk, hinn 30. júlí
1983.
Mikil er saga þessarar glæsilegu
konu, sem sat í hjólastól á fimmta
áratug. En þá komu í ljós ágætir
hæfileikar hennar. Hún hélt
áfram að vera húsmóðir á heimili
sínu, sá um matargerð og aðra
heimilishætti og tók á móti gest-
um. Að vísu þurfti hún aðstoðar
við og góðrar samvinnu við mann
sinn. Maður hennar var hennar
önnur hönd, fór með henni til
lækninga og á síðustu árum kom
þau venjulega árlega til barna
sinna, sem búsett eru í Reykjavík.
Kristey sinnti félagsstörfum og
var formaður kvenfélagsins Ársól-
ar í fimm ár. Hún var fróðleiksfús
og las mikið.
Með fráfalli Kristeyjar eru að-
eins tvær konur á lífi af hinni stór
fjölskyldu, þær Þuríður og Sigrún
Kjerulf.
Börn þeirra Kristeyjar og
Sturlu eru: Eva, hennar maður er
Guðni Þ. Jónsson, járnsmiður. Þau
eiga eina dóttur, Sigrúnu, hennar
maður er Þórhallur Halldórsson,
verkstjóri. Þau eiga fjórar dætur.
Kristín, hennar maður er Guð-
björn Björnsson, skrifstofumaður.
Þau eiga fjögur börn. Jón rafvirki,
hann er kvæntur Sigurbjörgu
Bjarnadóttur, þau eiga þrjú börn.
Eðvarð, oddviti á Suðureyri, kona
hans er Arnbjörg Bjarnadóttir.
Þau eiga fimm börn.
Kæri Sturla, vinur minn. Um
leið og ég þakka áratuga vináttu
ykkar hjóna frá unglingsárum
okkar, sendi ég þér og ástvinum
ykkar alúðarkveðjur.
Gunnar M. Magnúss
Laugardaginn 6. ágúst kl. 2 e.h.
verður jarðsungin frá Suðureyr-
arkirkju sæmdarkonan frú Krist-
ey Hallbjörnsdóttir.
Þegar móðir mín sat gegnt mér
Ásta Guðmunds-
dóttir — Minning
Fædd 22. september 1910
Dáin 2. júlí 1983
Hún lést í Landakotsspítala 2.
júlí eftir stutta en stranga legu.
Foreldrar hennar voru Ingileif
Bjarnadóttir og Guðmundur Eg-
ilsson, smiður í Reykjavík.
Þau systkini voru fjögur, 3
bræður og var hún eina dóttir
þeirra hjóna. Nú er eftir á lífi einn
bróðir, Haraldur, fasteignasali
hér í borg. Með þeim Ástu og Har-
aldi mun alla tíð hafa ríkt mikill
kærleikur enda var hún tíður gest-
ur á hans heimili. Hún var komin
á miðjan aldur er ég kynntist
henni fyrst og hélst sá kunn-
ingsskapur alla tíð, enda bjó hún
oft langdvölum á heimili mínu.
Ásta mun hafa hlotið betri
menntun en almennt hefir gerst á
þeim tímum. í eðli sínu var hún
mikill fagurkeri og ber hennar fal-
lega heimili því glöggt vitni. Hún
unni fagurri tónlist og lét sig
aldrei vanta á sinfóníutónleika
meðan heilsan leyfði. Sjálf lék hún
vel á píanó. — Ásta vann í árarað-
ir í Landsbankanum á Laugaveg
77, en lét þar af störfum er hún
varð sjötug. Hún saknaði þess
mjög að hverfa frá störfum og öllu
þ' í ágæta fólki, er hún hafði unnið
með. Þrátt fyrir veraldlega vel-
gengni varð lífið henni enginn
dans á rósum. Hún var þrígift og
lifði menn sína alla. Með fyrsta
manni sínum, Sigurði verslunar-
manni Jafetssyni, átti hún einka-
son sinn Jafet, sem er giftur og
búsettur hér í bænum.
Ásta var þakklát öllum þeim
sem réttu henni hjálparhönd eftir
að heilsan fór að bila og nefni ég
þar sérstaklega bróðurson hennar
Grétar Haraldsson, lögfræðing, og
hans konu, sem gerðu allt sem í
mannlegu valdi stóð til að gera
henni lífið léttbærara á erfiðum
stundum.
Oft finnst okkur dauðinn ótíma-
bær og óbilgjarn. En hann kemur
einnig sem líknandi hönd til
þeirra, sem andlega og líkamlega
eru þrotnir að kröftum. Þannig
kom hann einnig til hennar.
Ég sendi Ástu hinstu kveðju yf-
og sagði mér lát hennar fannst
mér eins og andlitsmynd þeirra
beggja rynni saman í eina mynd,
því þær voru tvíburar og það líkar
að vart mátti sundurgreina. Þær
voru yngstar af tólf börnum
þeirra ágætu hjóna Sigrúnar Sig-
urðardóttur frá Reykhólasveit og
Hallbjörns E. Oddssonar frá
Langeyjarnesi við Breiðafjörð.
Nú eru aðeins eftirlifandi tnóðir
mín Þuríður og systir hennar Sig-
rún. Foreldrar Kristeyjar hófu
fyrst búskap í Arnarfirði og eign-
uðust þau þar tvö af sínum fyrstu
börnum, en árið 1891 fluttust þau
að Bakka í Tálknafirði, sem var
talin kostalítil jörð, en þar fædd-
ust næstu 10 börn þeirra og geta
menn gert sér í hugarlund að það
þurlti harðgert dugnaðarfólk til
að koma slíkum hópi barna upp á
lélegri jörð. Því var það að Hall-
björn stundaði jöfnum höndum
með búskapnum sjósókn frá hin-
um ýmsu verstöðvum á Vestfjörð-
um, bæði vor og haust. Sigrún sat
þá eftir ein heima með stóra
barnahópinn sinn og var þá oft
þröngt í búi, en hún vílaði þá ekki
fyrir sér að bregða sér í skinn-
brókina og róa fram fjörðinn til að
afla fiskjar. Þessi dugnaðarhjón
ásamt börnum sínum ræktuðu
einnig upp jörðina að Bakka með
þeirra tíma frumstæðum verkfær-
um, og stækkaði nytjanleg jörð
þar um meir en helming í þeirra
ábúð.
Þau urðu fyrir ýmsum erfiðum
búsifjum sem landinn varð að
þola, þegar landflótti varð hvað
mestur vestur um haf í kringum
síðustu aldamót. En erfiðasta bú-
raun þeirra tel ég hafa verið þegar
nýbyggð skemma brann um haust
að nóttu til. Þar fór vetrarforðinn,
harðfiskur og hausar, saltfiskur
og tros, súrmeti og hvalur í tunn-
um. Kartöfluuppskeran öll ásamt
nauðsynja kaupstaðarvarningi,
einnig allur þurrkaður mór, þ.e.
eldiviðurinn til vetrarins og flest
verkfæri til útivinnu.
ir móðuna miklu með þessu ljóði
eftir Heiðrek Guðmundsson skáld.
„Hér bíður þú vinur, þín bið var löng
en bráðum er tjaldið fallið.
Þú þráðir að lokum aðeins eitt,
að endaði síðasti þáttur.
Og þá varstu orðinn, er allt um þraut,
við örlagadóminn sáttur.
Því annaðhvort tekur við eilífur svefn
ellegar fegurri heimur.
Og þeim verður dauðinn að lokum líkn,
sem lengi er búinn að þreyja.
— En lífið er þyngst á þeirri stund
þegar við byrjum að deyja.“
Jóhanna Hrafnfjörð