Morgunblaðið - 21.08.1983, Qupperneq 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. ÁGÚST 1983
5 ö
Séra Solveig Lára Guðmundadóttir
Jesús Kristur
— líf heimsins
í dag flytjum við ykkur dálítið af þeim miklu og mikilvægu gleðitíðindum, sem fulltrúar okkar á
heimsþingi Alkirkjuráðsins í Vancouver hafa flutt með sér heim til okkar hinna. Svo sem ykkur
mun kunnugt stóð þingið nú síðast í júlí og í ágústbyrjun, þar var fólk hvaðanæva úr heiminum og
frá fjölmörgum kirkjudeildum — en allir áttu sameiginlega trúna á Krist.
„No Holy Spirit
— No Cristianity“
af því voru samverustundir þrisv-
ar á dag í gríðarstóru samkomu-
tjaldi. Skiptust á andaktsstundir
og guðsþjónustur með fjölbreyti-
legu sniði. Menn komu fram og
fluttu tónlist, báru fram vitnis-
burði, tjáðu sig á leikrænan máta
og jafnvel dönsuðu. Stórfenglegt
var að sjá fulltrúa 302 kirkju-
deilda frá 100 þjóðlöndum, alls
um 4000 manns, samankomna að
tilbiðja Drottin sinn og frelsara.
Þótt tungur og menning skildu þá
að, var trúin á lifandi Guð sam-
einingarafl þeirra — öruggur
grundvöllur.
„No Holy Spirit —
No Christianity“
Það kom mér á óvart sem einn
pólskur bróðir sagði. Hann er
munkur í orþódox-kirkjunni. Tal
okkar hafði borist að trúarlífi og
biblíuskorti í austantjaldslöndun-
um. Frá mínum allsnægtabæjar-
dyrum séð fannst mér sem
kristnilíf ætti erfitt uppdráttar ef
menn almennt hefðu ekki bibl-
íuna sér við hlið, eins og reyndin
er þar austur frá. Pólski munkur-
inn var nú ekki sammála þessum
vangaveltum minum. Hans
reynsla var þessi, eins og hann
sagði: „No Holy Spirit — No
Christianity“, eða án heilags anda
Guðs er ekkert til sem heitir
kristið líf. Hann var uppteknastur
af því að Guðs heilagi andi fengi
að leiða hina kristnu kirkju, jafnt
um þrenginga- sem velmektar-
tíma.
Við vitum að þar sem mönnum
er meinað að iðka trú sína, þar
lifir oft hvað best í glæðum henn-
ar, þar er hún aflið sem gefur líf
og gleði vegna hjálpræðisverks
Jesú Krists.
Hermann Porsteinsson, fram-
kvæmdastjóri Hins íslenska bibl-
íufélags, var einn þeirra er sótti
heimsþing Alkirkjuráðsins í
sumar.
Við náðum tali af honum og
inntum eftir erindi hans á þingið.
Sagðist hann hafa verið áheyrn-
arfulltrúi úr hópi leikmanna. í
undirDuningi pingsins var ákveðið
að jafnt hlutfall yrði milli leik-
manna, ungs fólks og kvenna. Með
þeirri ráðstöfun fólst viðurkenn-
ing á því mikla starfi sem leik-
menn inna af hendi innan sinna
safnaða.
Hvað þótti þér athyglisverðast?
— Það var nú svo margt. Eitt
Betra er
friður án
Sr. Bernharður Guðmundsson
fréttafulltrúi þjóðkirkjunnar, sem
var f frir með íslensku fulltrúunum á
þingi Alkirkjuráðsins í Vancouver,
sagði okkur að þarna hefðu verið
lagðar leiðarlínur til kirkjustafs.
Það sem efst á baugi var, hve ólíkar
lífsaðstæður eru f suðri og norðri,
austri og vestri. Og þegar við drög-
um línur frá norðri til suðurs og
austri til vesturs, sjáum við vitan-
lega að þær mynda kross. Það, sem
liggur þeim á hjarta, sem í suðrinu
búa, er réttlæti, þ.e. rétturinn til að
lifa eins og manneskja.
í norðri er það friðarbaráttan
— þ.e. baráttan gegn því að kjarn-
orkustyrjöld brjótist út.
En við megum ekki aðskilja
þessar tvær hliðar á sama máli —
þ.e. réttlætið og friðinn. Sumir
sem þarna voru sögðu að betra
væri þá að hafa stríð en frið án
réttlætis. Friðartréð vex af rótum
réttlætis. Réttlæti og friður
hljóta þannig ávallt að fara sam-
an og geta ekki án hvors annars
verið.
Það er öllum mönnum ljóst að
stríð, en
réttlætis
Sr. Bernharður Guðmundsson
það verður enginn friður í heimin-
um á meðan menn deyja úr
hungri í suðri á sama tima og
menn deyja úr ofáti í norðri.
Það er kallað eftir kirkjunni til
að vinna að sameiginlegum verk-
efnum — vinna að friði og rétt-
læti.
Þá voru allir eitt
Herra Pétur Sigurgeirsson biskup: Þetta var sjötta heimsþing Alkirkju-
ráðsins en Alkirkjuráðið er stærstu alheimssamtök kirkna og voru stofnuð í
Amsterdam árið 1948. Kirkjurnar, sem stofnuðu Alkirkjuráðið, komu sér
saman um að starfa í bæn, eiga samræður um trúarleg málefni og starfa
saman að þeim.
Játning þeirra er að Jesús
Kristur sé Guð og Frelsari. Tákn
Alkirkjuráðsins er skip, sem er
gamalt kirkjutákn, og umhverfis
þetta tákn er orðið Oikoumene,
sem þýðir heimurinn allur. Nú eru
302 kirkjudeildir frá um 100 lönd-
um í Alkirkjuráðinu og það telur
um 440 milljónir manna. Grísk-
kaþólska kirkjan á aðild að Al-
kirkjuráðinu, rómversk-kaþólska
kirkjan er ekki með en hafði
áheyrnarfulltrúa á þinginu og
fylgist vel með því sem gerist.
Hér heima ætlum við að reyna
að gefa heildarmynd af þinginu í
skýrsluformi og kynna þá ekki
síst Lima-skýrsluna, sem er sam-
þykkt um skírn, kvöldmátíð og
embættið í kirkjunni, en þessi
þrjú atriði eru líklegust til að
sameina kirkjurnar svo að allir
geti t.d. tekið þátt í sömu altaris-
göngu.
Við fengum að sjá margar nýj-
ungar í messuformi og komum
heim með nýja sálma og söngva
og ætlum að fá söngmálastjórann
til að miðla af því efni til safnað-
anna.
Yfirskrift þingsins var „Jesús
Kristur — líf heimsins“. Og það
málefni sameinaði hina marglitu
hjörð frá öllum heimshornum og
með hin ólíkustu vandamál í eina
og órjúfandi heild eins og best
kom fram í tjaldsamkomunum.
Þar fór helgihald þingsins fram
fyrst á morgnana og á kvöldin.
Sameiningin kom hvað best fram
þegar hin drottinlega bæn var
flutt á um það bil sjötíu tungu-
málum, þá voru allir eitt, eins og
Kristur bauð lærisveinum sínum.
Konur settu
svip á þingið
Sólveig Ásgeirsdóttir: Mér fannst
athyglisvert hvað konur áttu rnikinn
þátt í því, sem fram fór á þinginu.
Kona prédikaði við opnunina, konur
stjórnuðu fundum. Þær gerðu það
afskaplega vel og voru miklir ræöu-
menn í prédikunarstóli. Og þarna
voru konur á öllum aldri. Sjálfboða-
starf kvenna setti mikinn svip á
þingið, t.d. óku konur bílum og
strætisvögnum um þetta mikla
svæði. Kanadískar konur höfðu að-
setur í heimkynnum lúthersku
kirkjunnar í háskólahverfinu, þær
höfðu opið hús alla daga. Þeir sem
höfðu ekki fastan matstað gátu
fengið mat þar og það var heitt á
könnunni allan daginn. Þarna voru
haldnir fyrirlestrar um málefni
kvenna, sýndar kvikmyndir og flutt
hljómlist og konur víða að úr veröld-
inni sögðu frá reynzlu sinni. Á eftir
voru umræður. Ég varð hugfangin af
því, sem ég heyrði um kvennaguð-
fræði, sem ég þekkti ekki áður, og
það gaf mér nýjar hugmyndir.
Mér fannst líka athyglisvert
hvað fötluðum var búin góð að-
staða til þess að geta tekið fullan
þátt í þinginu. Það var greinilega
litið á það sem sjálfsagðan hlut að
sumir þátttakenda voru fatlaðir
og að þeir ættu einskis að fara á
mis fyrir það. Allt, sem sagt var,
var túlkað fyrir heyrnleysingja.
Svo verða hin mismunandi guðs-
þjónustuform ógleymanleg. Ég
dáðist að stjórnendunum, sem
kenndu okkur stef frá ýmsum
löndum og voru fljótir að kenna
með því að lyfta höndum hátt eða
lágt eftir laglínunni. Það gaf
okkur mikla gleði að taka þátt i
þessum söng. Og svo minnist ég
hinnar miklu altarisgöngu, þar
sem 150 manns útdeildu altaris-
sakramentinu.
Ég var oft þakklát fyrir mína
kirkju í þessum mikla skara
kirkjudeilda. Hún er laus við
margar þær hömlur, sem aftra
ýmsum kirkjum frá því að starfa
saman, hömlur, sem spretta af
mannasetningum en ekki kenn-
ingum Krists. Já, ég var oft þakk-
lát fyrir mína lúthersku þjóð-
kirkju, þó ég sé ekki að segja að
við getum ekki bætt hana.
Allur heimurinn
er sóknin okkar
Sr. Dalla Þórðardóttir var fulltrúi
íslands ásamt biskupi á þingi Al-
kirkjuráðsins í Vancouver. Við
spurðum hana hvað henni hefði þótt
lærdómsríkast á þinginu.
Sr. Dalla: Þegar við komumst í
samband við fólk úr öllum heim-
inum, sem vinnur fyrir kirkjuna,
þá komumst við að því, eins og
einn presturinn orðaði það „að
sóknin okkar er ekki allur heim-
urinn, heldur er allur heimurinn
sóknin okkar“.
Við kynntumst þarna mjög
ólíkum hugsunarhætti og viðhorf-
um. í samfundatjaldinu, sem var
miðpunkturinn, voru guðsþjón-
ustur þrisvar á dag — þær voru
mismunandi og mjög áhugaverð-
ar.
Hvernig getur þing sem þetta
nýst okkur í safnaðarstarfinu?
Sr. Dalla: Alkirkjuráðið er
byggt upp af persónum, þ.e. ein-
staklingum — það er styrkur
okkar — en einnig veikleiki. Við
getum sem einstaklingar haldið
fram okkar skerf og haldið fram
okkar skoðunum.
Nú hef ég verið þarna úti og fer
nú vestur á Bíldudal og get þá
farið að framkvæma eitthvað af
þeim hugmyndum sem þar komu
fram. Allir, sem þarna voru, fara
hver til síns heima og segja frá
því sem þeir kynntust. Þannig
getur svona þing nýst manni. Við
kynntumst þarna mörgu fólkú
Það er þessi mannlegi þáttur
slíkra þinga sem mestu máli
skiptir. Margir sem þarna voru
fóru að sjá lífið í alveg nýju ljósi.
Allir fara hver til síns heima. All-
ir sjá út frá sér og reyna að leysa
þau vandamál, sem hver og einn
hefur við að glíma í ljósi nýrra
viðhorfa. Á þessu þingi gafst
okkur líka tækifæri til að fylgjast
með ástandinu í heiminum. Þó við
lesum í blöðum fréttir t.d. af
ástandinu í Líbanon, þá snertir
það okkur ekki eins og þegar t.d.
einhver segir manni frá persónu-
legri reynslu af slíku ástandi.
Á þennan hátt verðum við við-
ræðuhæf við systkini okkar frá
ýmsum löndum.