Morgunblaðið - 02.11.1983, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 2. NÓVEMBER 1983
23
Hópurinn sem vann við handsöltunina, öðru nafni kraftgengið á loftinu.
Frá vinstri efri röð: blm. Mbl., Steinþór, Viktor, Jón Óli.
Fremri röð: Lalla vídeó, Solla Júing, Jói, Þurý (Ingiríður Ósk), Sirrý söltunarstjarna og Gunnar.
Forstjórar og yfirverkstjórar: Stefán Runólfsson, Guðmundur Karlsson, for-
stjóri Fiskiðjunnar, Hjörtur Hermannsson yfirverkstjóri og Sirrý sem var
söltunarstjarna dagsins.
Flokkur frá sovézka alþýðulýðveldinu Litháen dansaði og söng
fyrir starfsfólk Vinnslustöðvarinnar í kaffihléi.
Magga og Baddý sjá um kaffið og meðlætið hjá Vinnslustöð-
inni.
Loksins var komið með tunnurnar.
rólegheit enda eru áreiðanlega
flestir fljótir að skríða í bólið eftir
svona tarnir, væntanlega líka mér
duglegra fólk og vanara þessum
verkum. En þar sem ég sýndi þá
athyglisverðu skynsemi að sofa í
harðara rúminu af tveimur í her-
berginu, vaknaði ég stálslegin
morguninn eftir og kenndi mér
einskis meins. Vinna byrjar
klukkan 7.55 og um hálf átta fór
ég niður í kaffistofu, þar sem
verbúðarfólkið var að tínast inn.
Kaffi, te, djús og mjólk, hafra-
grautur, komflakes, brauð og
álegg og hvers kyns góðgæti.
Þarna tyllti ég mér hjá nokkrum
aðkomustúlkum, þær voru þrjár
frá Siglufirði, ein frá Borgarfirði
eystra og ein frá Keflavík. Þær
höfðu verið mismunandi lengi og
létu vel af sér. Sögðu að í verbúð-
unum væri oft gott fólk og glatt á
hjalla og þegar lítið væri að gera
tækju þau sér ýmislegt fyrir hend-
ur, gengju á Heimaklett, skryppu
út í eyjar og svo væru náttúrlega
böllin aldeilis frábær. Hins vegar
var fyrirsjáanleg svo mikil vinna
þessa helgi, að það var hæpið
hverjir kæmust á lundaballið. Þær
sögðu að með hagsýni væri hægt
að hafa bara gott upp úr sér, þær
borða duglega á morgnana og fá
sér heita máltíð í mötuneyti Isfé-
lagsins á kvöldin.
Þegar klukkan nálgast átta
tfndumst við niður, peysan mín og
skyrtan ilmandi af síld og salti, en
fatakostur minn ekki til skiptanna
svo að þetta varð að duga. Nú var
ákveðið að ég fengi að vera á haus-
unarvél til hádegis. Það var meira
puð en ég hafði haldið, við vorum
bara tvær um þá vél þennan morg-
un og stalla mín hafði augljósa
yfirburði yfir mig í að koma síld-
unum á bandið eftir settum regl-
um.
Svo hafði verið ákveðið að hand-
salta nokkurt magn af sérflokk-
aðri síld eftir hádegið. Mér skild-
ist að þetta væri meira eins konar
tilraun, ekki víst hvernig afköstin
yrðu og þetta borgaði sig. Ég slóst
þá í hópinn með Löllu vídeó, Sollu
Júing, Þurý sem kölluð er Ingiríð-
ur Ósk og Sirrý sem ég man ekki
hvaða auknefni bar.
Síldin þokaðist til okkar á einu
færibandinu enn, pillað úr
henni og síðan tóku þeir Steinþór,
Viktor, Jón óli, Jói og Gunnar við,
fylltu körfur og vigtuðu og báru í
okkur kvinnurnar, saltið var
blandað í sérstakri vél, tunnuliðið
var komið á vettvang og síðan var
bara að hefjast handa. Þetta gekk
rólega framan af, Þurý (Ingiríður
Ósk) sagði angurvær að þetta væri
nú allt annað en að fá að hausa og
raða. Hér blönduðum við saltinu
af miklum tryllingi saman við
síldina og svo var kastað í tunn-
urnar af offorsi og ég fann fljótt
að heilmikla krafta þurfti til og
leizt ekki meira en svo á ef þessu
yrði fram haldið til tíu um kvöld-
ið. En svo skánaði þetta og þó að
vinnubrögðin væru allt önnur en í
gamla daga, var þetta svo bráð-
spennandi, að hér datt ekki nokk-
urri okkar fimm að taka pásu fyrr
en tunnulaust varð rétt fyrir
kvöldmat. Það skal að vísu viður-
kennt að þegar vinnu lauk klukk-
an tíu var ég orðin aum bæði í
handleggjum og baki og söltug
upp fyrir haus. En ég hafði þó
saltað í 49 tunnur, raunar ekki
met dagsins, það átti Sirrý auk-
nefnislausa með sóma en bærileg
frammistaða að eigin dómi, og við
fimm munum þessa dagstund hafa
fyllt um 290 tunnur. Tilraunin
hafði tekizt og það átti að halda
áfram daginn eftir.
Þegar ég vaknaði morguninn
eftir til að ná bátnum til lands
fannst mér freistandi að láta
börn, blaðamennsku og ketti lönd
og leið, klæðast óhrjálegu saltföt-
unum mínum og róta síld ofan i
eins og fimmtíu, sextíu tunnur. En
það varð að bíða betri tíma þetta
sinnið.
Texti: Jóhanna Kristjónsdóttir
Myndir: Sigurgeir Jónasson