Morgunblaðið - 05.02.1984, Síða 28

76
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 5. FEBRÚAR 1984
« l»M U.IWTUI r™ Ivndlcit.
„Hlushdu a 'Konni, ec) kem elcki i'
keíiuépiL í kv/ölcí."
. að finna rétta
vökvann.
TM A*g U.S Pal. Ofl — all rights reserv«)
01983 4°* AnS<l«s Times Syndicate
Þetta veröur allt í lagi. — Þegar þú
ert orðinn stór og þín börn fá leik-
fóng, þá ...
tiie
Heyrir þú eins og klukkutif?
HÖGNI HREKKVlSI
’AOOfl EH ByóóJMG jarPGAHGNANHA VEKÐUK
”SAMþyKKT 'AK'SApOM V/lg> AÐLEITA 5ÉKF(5€f>/Nó5."
Kvæðin sem spurt var um 2. febrúar:
Eftir Jóhannes úr Kötlum
og sjúkling á Vífilsstöðum
Frú Hróðný Einarsdóttir, ekkja Jóhannesar
skálds úr Kötlum, sendi Velvakanda eftirfarandi
bréf:
„Fimmtudaginn 2. febrúar skrifar Þóra Jó-
hannsdóttir frá Sauðárkróki til Velvakanda og
spyr um höfunda tveggja kvæða. Síðara kvæðið
er ort af Jóhannesi úr Kötlum og heitir „Jóns-
messunótt“, ort árið 1928. Það er að finna í ljóða-
bókinni „Álftirnar kvaka" og í Ljóðasafni, fyrsta
bindi. Kvæðið er sjö erindi og er þannig í heild:
Hér opnast mér ríki hins íslenzka máttar,
og yfir mér hvelfist nú blásalur fagur.
Hér uppfyllist þráin frá eilífðar dögum,
sem ýmsum var helgust: að nótt yrði dagur.
Hér fjarlægist nöldur þess kotungakyns,
sem kafaði moldina og gróf þar sitt bú.
Hér rætist nú draumur hins árborna aðals,
sem andaði og hrærðjst í ljóssins trú.
Auk trú mína sól! Er það frelsarans fingur,
sem framandi litbrigðum sjónhringinn málar?
Er guðs ríki í nánd? Er það kærleiksrík kveðja
frá konungi lífsins til volaðrar sálar,
sem er rituð úr blóði hins deyjandi dags,
með dýrðlegum rúnum á kvikandi sæ?
Er það ilmur af fórnum hins ókomna tíma,
sem angar í vorloftsins mjúka blæ?
í gullstrauma miðnætur sorgirnar sökkva,
og sektin er horfin með dauðleikans fylgjum. —
Auk trú mína sól! Er það himnanna hliðskjálf,
sem hlær út við norðrið í logandi bylgjum?
Allt rennur þar saman í signaða dýrð. —
Ó, hve sjáandans tunga er máttvana og snauð,
þegar allt, sem er bezt, lætur fallast í faðma
og fylgir þeim lögum, sem Drottinn bauð!
Ó, heilaga nótt! í þinn hátignarljóma
ég horfi með lotning í skjálfandi barmi.
Eg halla mér grátandi að glófaðmi þínum
og gleymi um leið allrar veraldar harmi.
Mín tár eru leifar frá öreigans öld,
þegar óskirnar týndust í hverfulan glaum.
Þau hverfa, eins og síðasti sársaukavottur
hins synduga mannkyns — í tímans straum.
Vér rísum, vér hnígum með hverfleikans sogum,
og hjörtu voru byltast í rastanna flaumi.
En er það þá dauðlegt, sem býr oss í brjósti
í björtustu vöku, í sælasta draumi?
Vér rísum með vorinu í heiðblámans hæð,
— með haustinu bliknaðir drúpum vér.
Allt heilsar og kveður með kossum og tárum.
Það kemur — það kemur. Það fer — það fer.
Hve sárt verður ekki, er sumrinu hallar
og sðngvarinn hörpuna þagna lætur. —
ó, guð minn, að skammdegisbyljirnir breyttust
í bjartar og þögular Jónsmessunætur!
ö, guð minn, að kraftur hins lifanda lífs
oss lyfti yfir kuldans og myrkursins þraut,
— að stunurnar breyttust í hátíðarhljóma
og haustfölvans svipir í júnískraut!
Ó, heilaga nótt! Við þitt hlið vil ég deyja
og hverfa inn í leyndardóm elskenda þinna. —
Ég hræðist ei dauðann, ef Ijómi þinn lifir
í Ijósbrotum síðustu táranna minna.
Þér skuluð ei gráta hinn glataða son,
því gröfin var aldrei hin sárasta neyð.
— Sæll hver sá, er finnur í fylling tímans
hið fegursta á jörðu — og deyr um leið."
Margrét Arnadóttir hringdi til okkar og sagði að
fyrra kvæðið, sem hún segir að sjúklingur á Víf-
ilsstöðum hafi ort árið 1929, hafi birst í Morgun-
blaðinu áður.
Kvæðið sagði Margrét að væri þannig:
Lýstu, ó lýstu mér ljúfa sól,
Ijómaðu um stofuna mína,
gefðu mér geislana þína,
góða, láttu mér hlýna.
Mér leiðist ef Ijósblikin dvína.
Dveldu nú hjá mér dýra sól,
daglega láttu mér skína
gullbjarta von, eins og geislana þína.
Gleddu nú barnið þitt góða sól,
grætur það hjartaþrá sína,
blómunum búið að týna,
brosin á vörunum dvína.
Gef mér því gullkrónu þína.
Ljómaðu kæra líknarsól,
lýstu upp brautina mína.
Mig langar að horfa á ljósið þitt skína.
Móðir, ó hjartans móðir sól,
mýktu nú tárin sem falla.
Huggaðu, huggaðu alla,
harmþrungnu raddirnar kalla,
þú mátt ei til hvíldar þér halla.
Almættiskraftur þinn, undrasól,
eldur á fómarstalla,
leiði nú kærleikans lífsflóð um alla.
Þátturinn „Krummi er fuglinn minn“ frá RÚVAK:
A engin orð til að
lýsa þakklæti mínu
Jónas Pétursson skrifar frá Eg-
ilsstöðum:
„Nú á stundinni, (fimmtu-
dagskvöldið 19. janúar, já klukkan
21.32) var ég að rísa upp frá því að
hlusta á þátt frá Ríkisútvarpinu á
Akureyri um Davíð Stefánsson.
Ég var á leiðinni til að hringja
eitt símtal, er ég heyrði þennan
dagskrárlið kynntan. Ég hætti við
það samstundis, lagðist endilang-
ur í rúmið og hlustaði! Margt er
vel gert og hrífandi sem útvarpið
flytur, ekki síst það efni sem kem-
ur frá Akureyri. En þessi þáttur
smaug svo í gegnum merg og bein,
hrærði svo sálarstrengina, að
lengi ber menjar. Bros gegnum
tár, tár í kringum bros. Viðfangs-
efni hefur leitað á hugann — ég
hef nefnt það: Að rækta Islend-
inga! Ræktun er móðir menningar
og nú rann upp ljós: Þátturinn frá
Akureyri, „Krummi er fuglinn
minn“, er að formi og efni rétt
mynd í því ræktunarstarfi.
Skólarnir eru að týna tilgangin-
um. Útvarpið er vegurinn, leiðin
að hjarta íslenskrar æsku með
þáttum svo frábærum sem
„Krummi er fuglinn minn“!
Ég á engin orð til að lýsa þakk-
læti mínu og hrifningu. Alvaldur
blessi alla er að þessum þætti
Þátturinn „Krummi er fuglinn
minn“ fjallaói um Davíð Stefánsson
skáld frá Fagraskógi og Ijóð hans.
stóðu — og vermi alla visku og
störf sem skapa mega framhald
þessa ræktunarstarfs!"