Morgunblaðið - 19.04.1984, Síða 8

56
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 1984
Ferð um
eftir DRÍFU VIÐAR
Sumir eru þannig gerðir, að þeir
þurfa að skrifa um allt, sem fyrir þá
kemur. Oft eru þessir viðburðir
nauðaómerkilegir, en skriffinni
virðast þeir hljóta að vera jafn-
skemtilegir fyrir alla. Stundum birt-
ast þessir viðburðir í Jörð, Helga-
fclli, Kimreiðinni eða í Lesbókinni,
og menn lesa þá, af því að þeir lesa
þessi blöð, og Lesbókina á sunnu-
dagsmorgnum. Sumir lesa þá af því,
að þeir hafa ekkert annað að lesa,
aðrir af því, að þeir búast við aö
fræðast eitthvað af þeim, sumir til
að drepa tímann, aðrir til að lífga
tímann við. — I»að, sem jeg ætla að
skrifa, mun lífga tímann við fyrir
sjálfri mjer.
til Hesteyrar var ferðinni heitið.
Þetta var í júní. Karlmennirnir
voru í vegavinnu, en þurftu fljót-
lega að fara í mógrafirnar. Enginn
reri, enda var hafís úti fyrir, sem
sást ofan frá fjallatindum, sem
sagði til sín, ekki eingöngu í nöfn-
um á Jökulfjörðunum og Norður-
íshafinu, sem Strandirnar stanga
með Horninu sínu, heldur með
óstöðugri veðráttu, þar sem skift-
ust á ofsavindhviður, úrhellings
rigning, sólskin, Gnúpagarðlægja
og snjór niður í tún. Mesta furða
er, hversu jafnlynt fólk getur ver-
ið í slíku veðurfari.
Inni í eldhúsi hjá Ketilríði var
altaf hlýtt, og aldrei þraut kaffið á
könnunni. Að lokinni vinnu á
kvöldin var oft glatt á hjalla yfir
könnunni, eins og nærri má geta,
enda var þarna fólk, sem hafði í
mörgum æfintýrum lent bæði við
sjó og vind, fólk, sem þurfti að
fara fótgangandi hvert sem var,
vegna þess að fjöllin eru ófær
hestum. Fólk, sem fór á hverju
vori norður að Horni til þess að
síga í bjarg, fólk, sem þurfti að
smala í erfiðustu klettabeltum,
hlaupa upp snarbrattar fjallahlíð-
arnar og renna eftir örmjóum
þræðingum á fjallsbrúnunum.
Þetta, sem mjer fanst vera æfin-
týri, var sjálfsagt og daglegt
brauð fyrir þessu fólki, sem var í
mógröfum alla daga, þurfti síðan
að stinga upp garða sína og setja í
þá á kvöldin og rerí til fiskjar á
næturnar. Og þegar jeg sit þarna í
eldhúsinu hjá Ketilríði og hlusta á
frásagnirnar og samtalið, þá lang-
Frá Hornströndum.
ar mig til að fá að gera eitthvað
líka, og mjer er sagt, að jeg skuli
ganga norður að Horni og sjá sigið
í bjarg.
Og því lögðum við þrjár af stað
gangandi, Ragna, Bogga og jeg,
með nesti og nýja skó, svartfugls-
egg, kaffi og kleinur. Við gengum
lengi, lengi, eftir lyngivöxnum
hlíðum með birkikjarri á víð og
dreif. Glampandi sólskin var á
sljetta firði og umhverfis okkur
himinhá fjöll. Loks hætti allur
gróður. Urð og grjót tók við, og
Ragna stundi þungan, gnísti
tönnum og hótaði að snúa við.
Ógurlegur dugnaður heltók mig
við erfiðleika Rögnu. „Bíddu.
Snúðu ekki við fyr en tindinum er
náð“, sagði jeg í örfandi róm. En
hún beið ekki. Hún bljes meira en
áður og snjeri við í orði hverju.
„Jeg sný við“, sagði hún, „aldrei
skal jeg fara að Horni framar".
„Sko, nú erum við að komast upp á
tindinn", sagði jeg, og enn gengum
við og gengum, og ennþá hótaði
Ragna að fara aldrei framar að
Horni. „Heldurðu að erfiðið sje til
einskis, ef við fáum að sjá sigið í
bjarg“, sagði jeg. Altaf komu fleiri
hæðir í ljós, þegar eina þraut.
Enginn gróður, bara möl, grjót og
auðn. Gömlu vörðurnar sáu til
ferða okkar og gættu okkar. Allar
voru þær „eldri“ vörður, sátu
þarna um kyrt í íslenskum búning.
Sumar brostu kankvíslega og
sögðu: „Jeg held við þekkjum þess-
ar fjallaferðir, ekkert nema erfið-
ið, og svo jetur maður eitthvað á
fjallstindinum". Aðrar sveipuðu
sig þunglyndislega í sjalið og
sögðu: „Leikið ykkur ekki að
fjallaferðunum stúlkur mínar.
Þær hafa gert mörgum manninum
þunga skráveifu. Enn aðrar vísuðu
leiðina og sögðu alúðlega: „Þessa
leið, beint af augum, svo beygja til
hægri, síðan dálítið til vinstri,
fara svo í smáhlykkjum bæði til
hægri og vinstri, því næst í austur
og dálítið í norðvestur---------“.
Sumar gutu öfundaraugum til
okkar yfir strigakastinu og taut-
uðu: „Þessar geta það. Þær eru
ennþá fráar á fæti“. Ein sagði:
„Hjer varð maður úti“. Önnur
sagði: Jeg hef bjargað mörgum
manninum".
Loksins komumst við upp á
tindinn, settumst undir vörðu og
tókum óðslega til snæðings.
Svartfuglsegg, kleinur og kaffi var
brátt horfið úr malnum, og við
hjeldum leiðar okkar. Sólin skein,
og það hallaði undan fæti. Eftir
langa göngu niður í móti rauf
Ragna þögnina: „Ekkert skil jeg í
fólki, sem segir, að erfitt sje að
ganga að Horni". Ljettist þá gang-
an, eins og nærri má geta.
fshröngl sást lengst út á íshafi.
Við vorum komnar í Kjaransvík-
ina og settumst á tóftirnar, sem
þar voru. „Hjer vildi jeg búa“,
sagði jeg og virti fyrir mjer móður
nátturu, sem var óvenjuglaðleg
þennan dag. „Þú myndir segja
eitthvað, ef þú þyrftir að búa
hjerna“, sagði Bogga. „Hjeðan
hefir hver bóndinn á fætur öðrum
flosnað upp sökum reimleika".
Við sitjum og hlustum litla
stund, og þá heyri jeg undarleg
hljóð frá læknum, og bárurnar
gnauða ömurlega, svo að jeg bið
þær að flýta sjer hjeðan í guðanna
bænum. Hröðum við nú göngunni
sem mest við megum undan fóta-
tökunum, sem elta okkur, þar til
er tóftirnar eru langt að baki. Þá
hughreysti jeg stúlkurnar eftir
megni. Ekkert að óttast. Það eru
engir draugar til. Bogga segir
mjer frá bóndanum, sem seinastur
bjó hjer og ætlaði að bjóða Móra
byrginn, en svo fór, að draugsi
varð besti vinur hans og hjálpaði
honum jafnvel með ýmislegt. —
Eitt kvöld kom gestur í Víkina og
beiddist gistingar. Um miðnætti
hrökk hann upp við það, að barið
var að dyrum. Bóndi bað hann
hvergi að hræðast, þetta væri
bara draugurinn. Hann bauð
draugsa í stofu, spurði hann hvort
hann vildi ekki taka ofan hausinn.
— længra komst gesturinn ekki í
frásögn sinni.
Jeg hugsaði um bárugjálpið,
lækjarniðinn, frostbresti, kólgu-
hríðar, skipsbrotsmenn og ein-
yrkja, og mjer fanst ofur skiljan-

Þá er fyrst frá því að segja, að
Súðin lagði frá landi með sjóveika
farþega. Átti hún að fara vestur
og norður og koma við í Stykkis-
hólmi til þess að sækja okkar
mikla söngvara, Eggert Stefáns-
son. Eins og nærri má geta, var
stansað á hverjum firði og gengið
á land.
Á Bíldudal hittum við Kristján.
Það atvikaðist þannig, að við höfð-
um gengið á land nokkrir farþegar
og slegist í förina með gömlum
manni, sem þar kom út úr húsi
sínu. Settumst við á vegarbrúnina
undir óvenjuvel hlöðnum grjót-
vegg, sem gamli maðurinn fræddi
okkur um, að hann hefði hlaðið,
eftir að hann var orðinn ófær til
sjósóknar. Hann sagði okkur
margt til fróðleiks, en að lokum
fanst honum óviðkunnanlegt að
vita ekki við hverja hann ætti
hjer, vjek sjer að Eggerti Stef-
ánssyni og sagði: „En hvað heitir
þú eiginlega? Maður kann nú bet-
ur við að vita það“.
„Jeg heiti Eggert og er Stef-
ánsson", svaraði ávarpaður.
„Og hvers stands maður ert þú í
Reykjavík?"
„Jeg svona syng“, svaraði Egg-
ert.
„0, já, atvinna er það eins og
hvað annað. Altaf hef jeg gaman
af söngnum, þótt jeg skilji hann
lítið og hafi aldrei getað komið
upp hljóði sjálfur".
Kvöddum við Kristján því næst,
og Súðin hjelt leiðar sinnar eftir
stutta stund.
Nú þarf varla að segja sjóferða-
söguna lengur. Þegar til ísafjarð-
ar kom, skildu leiðir okkar Egg-
erts, því að hann hjelt til „II Para-
diso“, sem hann hefur víðfrægt í
bók sinni „íslands Fata Morgana".
En áður en hann færi þangað,
bjargaði hann mjer og Rögnu,
fylgdarmey minni, um bát, sem
var á förum til Jökulfjarða, því að
Úr Fljótavík.