Morgunblaðið - 06.05.1984, Page 41

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 6. MAÍ 1984
41
Halldór Þorbergs
son — Minning
Fæddur 15. aprfl 1930
Dáinn 22. aprfl 1984
Sigurhátíö sæl og blíð.
Ljómar nú og gleði gefur,
Guðs son dauðann sigrað hefur,
Nú er blessuð náðartíð.
Þessi dásamlegu sannindi
syngjum við á lífsins hátíð pásk-
unum. Það er trú mín, að okkar
góði vinur, sem kvaddi þetta jarð-
neska tilverustig á páskadags-
kvöld sé búinn að reyna sannleiks-
gildi þessa fagra boðskapar.
Halldór Þorbergsson fæddist í
Miðvík í Aðalvík í Norður-ísa-
fjarðarsýslu þann 15. apríl 1930,
sem fjórða barn af sex þeirra
hjóna Rannveigar Jónsdóttur og
Þorbergs Þorbergssonar. Foreldr-
ar hans fluttu að Galtarvita er
hann var ársgamall og þar sleit
hann barnsskónum. 1941 flutti
fjölskyldan til Súðavíkur og þar
ólst hann upp í glöðum systkina-
hópi við leik og störf. Eins og aðrir
ungir menn vildi hann afla sér
menntunar og því lá leið hans til
Reykjavíkur, þar sem hann lauk
iðnnámi í járnsmíði. Þá stundaði
hann nám við vélstjóraskólann og
lauk námi við þessa báða skóla
með prýði, enda sérstaklega vel
gefinn til munns og handa.
Okkar kynni hófust árið 1956 er
hann steig sitt mesta gæfuspor í
lífinu, „að sögn hans sjálfs", er
hann kvæntist vinkonu minni,
Sigrúnu Elísabetu Sigurðardóttur
frá Fáskrúðsfirði. Hjónaband
þeirra hefur verið framúrskarandi
gott og kunnu þau bæði vel að
meta kosti hvors annars. Þeim
varð fimm barna auðið, hér talin í
aldursröð.
Rannveig Guðrún sálfræðinemi,
maki Sigurður Helgason læknir og
eiga þau einn son, Halldór Hauk.
Sigurður verðandi arkitekt, maki
Elísabet Konráðsdóttir og þeirra
sonur er Sindri Páll. Inga Jóna
nemi í viðskiptafræðum, Þorberg-
ur gullsmiður og Elísabet nem-
andi. Börn þeirra öll bera foreldr-
um sínum gott vitni.
Dúddi, eins og við vinir hans
kölluðum hann, var svo elskulegur
persónuleiki, að hvar sem hann
fór fylgdi honum birta og gleði.
Það var sannkölluð hátíð í bæ,
þegar þau hjónin komu í heim-
sókn. Allir löðuðust að Dúdda,
ekki síst unglingar og börn. Ekk-
ert barn veit ég svo feimið, að
Dúddi væri ekki orðinn besti vinur
þess eftir örstutta samverustund.
Ég harma það, að litlu afa-
drengirnir skyldu ekki fá að njóta
ástar og umhyggju hans lengur en
raun varð á. Guð blessi þá og gefi,
að þeir líkist Dúdda sem mest, þá
er þeim borgið í lífinu.
Dúddi var einhver allra besti
heimilisfaðir sem ég hef þekkt.
Börn hans áttu í honum bæði föð-
ur og félaga, sem var mjög skiln-
ingsgóður á vandamál æsku- og
unglingsáranna.
Hann gerði allt sem í hans valdi
stóð til að konu og börnum liði
sem best og gleði hans var sönn,
þegar hann flutti með fjölskyld-
una í fallega húsið þeirra að Sæ-
viðarsundi 98 í Reykjavík. Að lok-
inni lagfæringu lóðarinnar hóf
hann ræktunarstarf sitt og eyddi
öllum frístundum sínum í garðin-
um ásamt konu sinni og þeim
tókst í sameiningu að rækta þar
unaðsreit blóma og trjáa.
Frá þeim tíma er hann lauk
námi sínu var hann vélstjóri á
togurum, þar var hann vinsæll og
vel látinn, enda var þar enginn
meðalmaður á ferð. Á sjónum var
hann þar til hann hafði tryggt af-
komu fjölskyldu sinnar svo vel, að
hann gat farið að vinna í landi og
verið daglega samvistum við fjöl-
skyldu sína. 1970 gerðist hann
kennari við vélstjóraskólann og er
óhætt að segja, að það starf hans
átti hug hans allan. Hann vildi
stuðla að eftir mætti að vélstjórar
væru eins vel undir starf sitt bún-
ir og nokkur kostur var á, enda
vissi hann af reynslunni, hversu
mikið gat reynt á vélstjórann á
úrslitastundu. Kennarastarfinu
sinnti hann meðan heilsan leyfði,
en í janúar 1982 lagðist hann inn á
Landspítalann og má segja, að
þaðan átti hann ekki afturkvæmt
nema stutt tímabil. Sannarlega
gerðu læknar og hjúkrunarlið allt
sem í þeirra valdi stóð og er ljúft
að þakka það. Þetta hefur verið
erfiður tími fyrir alla fjölskylduna
og sýndi kona hans slíka fórnfýsi
og ást að leugra er ekki hægt að
ná. Hann vissi sjálfur vel að
hverju dró og tók því með æðru-
leysi og sannri karlmennsku, sem
okkur vinum hans kom ekki á
óvart, því að hann var alinn upp í
þeirri trú, að líf væri að loknu
þessu.
1 spámanninum segir: „Hvað er
að hætta að draga andann annað
er frelsast frá friðlausum öldum
lífsins, svo að hann geti risið upp í
mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns!“ Þó sorgin nísti
hjarta okkar nú, megum við ekki
gíeyma þakklæti til gjafarans
mikla fyrir líf hans og störf og
allar þær dásamlegu minningar,
sem ástvinirnir og aðrir eiga um
hann.
Elsku Sigrún mín, ég bið góðan
t Innilegar þakkir fyrir samúö og hlýhug viö andlát og útför eigin-
manns míns. HALLDÓRS ÞORBERGSSONAR,
vélstjóra,
Sœviðarsundi 98.
Fyrir hönd móöur, barna og tengdabarna, systkina og annarra
vandamanna, -
Sigrún Siguröardóttir.
t
Hugheilar þakkir sendi óg ykkur öllum, sem veittuö manninum
mínum,
BÖRGE BILDSÖE-HANSEN,
vinsemd og hjálp í hans löngu og erfiðu veikindum og heiöruöuö
minningu hans. Sérstakar þakkir sendi ég starfsfélögum hans hjá
Flugleiöum.
Ina Bildsöe-Hansen.
guð að styrkja þig og blessa, einn-
ig börnin ykkar og móður hans
elskulega, sem kvaddi manninn
sinn fyrir tveim árum og nú son
sinn. Eg veit, að trú hennar og von
gefa henni kraft til að standast
þessa raun. Öðrum aðstandendum
votta ég innilega samúð.
Að síðustu kveð ég vin minn
Dúdda og þakka hjonum allt gott
frá fyrstu kynnum. Minningarnar
eru fagrar og lifa.
Þó vér skiljum um stund,
þá mun fagnaðarfund,
okkar fljótt bera aftur að höndum.
Því að hjólið fer ótt.
því að fleyið er fljótt,
er oss flytur að Glólundarströndum.
(Jónas Hallgrímsson.)
Ég mun ætíð minnast hans er ég
heyri góðs manns getið.
Bella.
Kveðjuorð:
Sigurður Jóns-
son vélstjóri
Fæddur 28. júlí 1904
Dáinn 10. apríl 1984
Er ég tek mér penna í hönd til
að skrifa nokkur fátækleg orð um
vin okkar Sigurð Jónsson vélstjóra
frá Hvammi í Dýrafirði er mér
efst í huga þakklæti fyrir allar
þær ljúfu samverustundir vestur á
Patreksfirði, en þar lágu leiðir
okkar raunverulega saman. Áður
höfðum við þekkst, þar sem hann
var Dýrfirðingur eins og ég. Það
má segja að á vængjum söngsins
endurnýjuðum við okkar kunn-
ingskap. I rúm tuttugu ár störfuð-
um við saman við söng. Hann var
afar söngelskur maður, enda söng
hann vel og af hjartans list með
sinni fallegu bassarödd.
Það var svo undurgott að eiga
þau hjónin og börn þeirra að sam-
býlisfólki. Það brást aldrei, alltaf
ítti Sigurður gáska og gleði til að
miðla öðrum og á mig hafði hann
bætandi og þroskandi áhrif. Trú-
aður var hann og bjó yfir miklum
og göfugum hæfileikum enda
ávallt reiðubúinn að bæta, hugga
og græða hvert það mein er hann
hélt sig ráða við.
Já, hann var svo sannarlega,
vinur vina sinna, atorkumaður
mikill og hagur til allra verka var
hann, ástríkur og góður heimilis-
faðir, enda afar heimakær.
Elsku Jana mín, börn, barna-
börn, tengdabörn og systkini hins
látna. Ég og fjölskylda mín vott-
um ykkur öllum okkar dýpstu
samúð. um leið og við kveðjum
Sigurð vin okkar og óskum honum
Guðs blessunar. Því svo uppsker
hann sem hann sáði.
Hrefna Siguröardóttir.