Morgunblaðið - 27.05.1984, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. MAÍ 1984
Eyjólfur Ástgeirs-
son — Minning
Fæddur 16. maí 1957
Dáinn 20. maí 1984
Undarleg er tilveran og erfið er
spurningin sem vaknar þegar veg-
ið er að vorum minnsta bróður,
lífinu svipt á miðjum degi vona og
óska. Þegar sólin kviknar í Mið-
dagstó í Herjólfsdal er skammt
undan að allur hamradalurinn sé
baðaður birtu, ævintýrið uppljóm-
að og yndislegt. Hann var yndis-
legur drengur hann Eyvi. Hans
verðld var ekki þrúguð af vanda-
málum, hugsun hans var full af
hlýju og einlægni. Hann gekk ekki
hefðbundinn þroskaveg og var á
sinn hátt stór drengur, en hann
var sífellt að þroskast og oft kom
hann á óvart, því hann vissi meira
en margur hélt og allur hans
skilningur var jákvæður.
Eyjólfur Ástgeirsson var 27 ára
gamall þegar kallið kom eftir um-
ferðarslys við Kópavogslækinn.
Hans bezta yndi var að hjóla,
hann var alltaf hjólandi og þeir
voru orðnir mörg þúsund kíló-
metrarnir sem þessi ljúfi drengur
hafði ferðazt um á hjólinu sínu,
úti í Eyjum á heimaslóð, um alla
Reykjavík, til Hafnarfjarðar, í
Mosfellssveit, út á Seltjarnarnes,
þvers og krus, og svo verður hið
hörmulega slys þegar ungur mað-
ur missir stjórn á bifreið sinni og
lendir á Eyva þar sem hann var á
reiðhjólinu sínu, í fullum rétti eins
og venjulega.
Ejrvi var traustur vinur og sér-
stæð persóna, því hann gerði sér
grein fyrir veikleika sínum og er
það meira en margur maðurinn
sem telur sig fullþroska. Hann var
alltaf glaður og ávallt kurteis. Ef
á hann var hallað í hversdagsferð-
inni, af ærslafullu fólki, þá sneri
Eyvi sig út úr því, einfaldlega með
því að víkja á braut. Hann kunni
engin viðbrögð við illu og kunni
ekki að gera ljótt. Það þarf klók-
indi til að gera ljótt og það var
ekki hans fag. Með félögum sínum
í Bjarkarási leið honum vel og þar
hafði hann þjálfazt til þess að geta
unnið ákveðin störf. Samt var svo
margt sem bjó í þessum unga
manni, margt sem hafði ekki feng-
ið að springa út, en gaf sína tóna
og sinn ilm i mannlífinu. Hann
var lagviss og lék nokkuð á hljóð-
færi og hann stóð sig með prýði
þegar hann kom fram í Stundinni
okkar í sjónvarpinu f vetur leið
ásamt félögum sínum úr Bjarkar-
ási. Hann naut þess að vera til og
það fylgdi honum hamingja.
Stundum bankaði hann upp ef það
var ljós eftir miðnætti og þá gat
hann setið í rólegheitum og rabb-
að með hnitmiðuðum spurningum
og svörum. Hann gaf í skyn þegar
hann átti afmæli og minnti mann
þannig á afmælisgjöfina, svo sak-
laust og fallega, og stundum þegar
maður reyndi að gleðja hann
spurði hann: Gerir þú þetta af því
að við erum vinir? Hann hafði
alltaf eitthvað að segja manni i
fréttum, hávaðalaust og einlægt,
og mér fannst oft eins og hann
hlakkaði alltaf til næsta dags. Þar
hygg ég að hafi skipt mestu máli
hið trausta samband hans við for-
eldra sína, Friðmey og Ása í Bæ.
Hann dáði þau og það var sterkur
strengur á milli þeirra, elfur sem
gaf honum grundvöll til vaxandi
þroska. Auðvitað skynjaði maður
ekki til fulls þá veröld sem hugsun
hans*skóp, ekki frekar en hjá öðr-
um mönnum, en fyrst og síðast
var hann sjálfstæður sterkur per-
sónuleiki.
Nú er þessi góði vinur horfinn á
braut og söknuður fer um hlöð
þeirra sem áttu samleið með hon-
um. Megi Guð og gæfan fylgja
honum um móðuna miklu, megi
einlægni hans og þroski ná fullum
skrúða á æðri brautum, megi vin-
ur okkar vakna við sól í Miðdagstó
eilifðarinnar.
Árni Johnsen
Nýtt blað var brotið í starfsemi
Styrktarfélags vangefinna i
Reykjavík i byrjun 1971. Nýtt
dagvistar- og starfsþjálfunar-
heimili tók til starfa. öll bundum
við miklar vonir við þessa nýju
starfsemi.
Markið settum við hátt a.m.k. á
þeim tíma. Markmiðið var og er,
að þjálfa vangefið fólk, unglinga
og þá fullorðnu, sem ekki áttu þess
kost fyrr á æviskeiði sínu, til
starfa á vinnustað við þeirra hæfi
eða til starfa úti í þjóðfélaginu.
Auk þessa áttu þau að fá kennslu,
bóklega og verklega.
Þrettán eftirvæntingarfull
ungmenni mættu fyrsta daginn,
18. nóvember 1971. Einn í þeim
hópi var Eyjólfur. Flest höfðu þau
átt samleið á dagvistarheimili í
mislangan tima sem börn.
Eyjólfur Ástgeirsson var fædd-
ur í Vestmannaeyjum 16. maí
1957, sonur hjónanna Ástgeirs
Ólafssonar, rithöfundar og laga-
smiðs og konu hans Friðmeyjar
Eyjólfsdóttur, hjúkrunarfræðings.
Foreldrar Eyjólfs fluttu frá
Vestmannaeyjum til Reykjavíkur
er hann var 11 ára gamall. Komið
hafði í ljós að Eyjólfur átti ekki
samleið með jafnöldrum sínum, og
sérkennsla utan höfuðborgar-
svæðisins var engin á þeim árum. *
Við hið skyndilega fráfall Eyj-
ólfs leita svo margar minningr á
hugann. Eftir nær 13 ára sam-
fylgd er lika margs að minnast. Ég
minnist utanlandsferða okkar, en
Eyjólfur var með í þeim öllum
þrem. Sumarleyfisferða og sumar-
dvala. Alltaf var hann ljúfur að
aðstoða þá sem þess þurftu með.
Ég minnist svo margs úr hinu
daglega lífi okkar í Bjarkarási.
Eyjólfur hafði yndi af tónlist og
settist oft við pianóið i Bjarkarási
og spilaði lög á sinn einfalda hátt.
Hann var félagi í hinum nýstofn*
aða kór okkar og mjög efnilegur
og góður listamaður i leikstarf-
seminni.
Enn voru tímamót í lifi hans er
hann nú á þessu ári hóf hálfs-
dagsstarf í Ási, vernduðum vinnu-
stað Styrktarfélagsins. Þar starfa
nú flestir vinir hans og kunningj-
ar er voru samtíða honum og nú
var röðin komin að honum.
Á þessu ári var reiknað með að
hann útskrifaðist úr Bjarkarási,
er Ás flytti i stærra og rúmbetra
húsnæði.
Útivist var Eyjólfi mikilvæg.
Hann gekk mikið og eins var hjól-
ið hans honum góður förunautur.
Þrátt fyrir að Eyjólfur væri fé-
lagslyndur, fór hann oft einförum.
Það var einmitt í einni slíkri ferð
er hann var á hjólinu sinu sem
slysið varð.
Við vorum í fyrstu svo örugg um
að hitta hann aftur og ræddum
um þá fötlun sem honum yrði að
öllum likindum þungbær, að þurfa
að nota gervifót. Gönguferðir og
hjólreiðar yrðu úr sögunni, en við
vorum öll meira en reiðubúin til
þess að styrkja hann og styðja.
Mennirnir álykta en Guð ræður.
Hve oft sannast ekki þessi orð.
Stuttri sjúkdómslegu og þján-
ingu er lokið. Ég er þess fullviss að
hann Eyjólfur er nú þar sem
hvorki andleg né líkamleg fötlun
hrjáir.
Vist- og starfsfólkið í Bjarkar-
ási og Ási svo og kennarar við
þjálfunarskólann senda foreldrum
og systkinum Eyjólfs innilegar
samúðarkveðjur.
Söknuður okkar er mikill. Bless-
uð sé minningin um elskulegan,
góðan dreng og við felum hann
góðum Guði á vald.
Gréta
Aðalsteinn Ásgeirs-
son læknir — Minning
Fæddur 6. ágúst 1949
Dáinn 19. maí 1984
Á morgun fer fram útför Aðal-
steins Ásgeirssonar, heilsugæslu-
læknis á Þórshöfn. Hann lést fyrir
aldur fram, aðeins 34 ára gamall.
Enda þótt leiðir okkar hafi legið
saman og kynni hafist fyrir um 15
árum síðan, þá fór svo, að oft var
langt okkar á milli, fyrst í sitt
hvoru landinu og síðar á sitt hvoru
landshorninu. Þrátt fyrir það hitt-
umst við oft, einkum í hópi fjöl-
skyldunnar og með okkur tókst
góð vinátta.
Aðalsteinn var góður námsmað-
ur og að prófi f læknisfræði loknu
hóf hann strax lækningastörf.
Hugur hans stóð alltaf til starfa í
héraði og því fór svo að mestur
hluti starfsferils hans, sem nú
hefur fengið svo snöggan endi, var
á Þórshöfn. Auk Þórshafnarhér-
aðs, sem er einslæknis hérað,
þjónaði hann einnig Raufarhafn-
arhéraði og sú ábyrgð er þessu
fylgdi hlýtur oft að hafa verið
mikið álag á jafn nákvæman og
samviskusaman mann og Aðal-
steinn var.
Aðalsteinn var ákaflega kurteis,
ljúfur og elskulegur maður, en gat
þó verið ákveðinn ef hann taldi
ástæðu til. Ríkur þáttur í skap-
gerð hans var greiðvikni og hjálp-
semi og samband hans við tengda-
foreldra sína bar því fagurt vitni.
Hann var mörgum góðum kostum
gæddur, en lítið fyrir að flíka
þeim. Einn þeirra hæfileika er
hann fór alltof dult með var góð
tónlistargáfa. Reyndar hefur Að-
alsteinn ugglaust komið mörgum
fyrir sjónir sem hlédrægur og
ómannblendinn og eins og oft er
um marga slíka menn var það
fyrst og fremst í hópi fjölskyldu
og náinna vina að hann opnaði
hug sinn og gaf eðlislægri gam-
ansemi sinni lausari taum. Við
minnumst margra slíkra ánægju-
legra samverustunda á liðnum ár-
um.
Nú hefur leiðir aftur skilið og
fátt hægt að gera nema taka þvi.
Við vottum Mörtu Hildi, dætrum
þeirra, foreldrum og öðrum að-
standendum innilegustu sambúð.
Minningin um góðan dreng
gleymist ekki.
Margrét og Sigurður Richter.
„Dáinn, horfinn, harmafregn,
hvílrkt orð mig dynur yfir.
En, ég veit að látinn lifir,
það er huggun harmi gegn.“
(Jónas Hallgrfmsson)
Við drúpum höfði, og þökkum
forsjóninni fyrir að hafa fengið að
vera samferða Aðalsteini Ás-
geirssyni héraðslækni smá spöl á
æviferli hans. Kynni okkar urðu
ekki löng, en nógu löng til að
varpa birtu á veginn framundan.
Allar ógleymanlegu samveru-
stundirnar á Þórshöfn þökkum við
af alhug. Hvort heldur um var að
ræða á heimilum okkar, eða bjart-
ar vor- og sumarnætur úti í nátt-
úrunni. Alltaf var glens og gaman
og lifað fyrir líðandi stund. Við
ræddum sjaldan eða aldrei um
fortiðina, í okkar augum var for-
tíðin liðin tíð, en við spáðum oft 1
framtíðina, sem við álitum bjarta
og spennandi.
Og einmitt nú þegar allt er að
vakna til lífsins, syrtir að, einn
strengur i lífsins hörpu er brost-
inn.
Elsku Marta, Auður og Þórdís,
við sendum ykkur okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur, og munið að
minninguna um góðan eiginmann
og föður getur enginn frá ykkur
tekið, hún vermir um ókomin ár.
Blessuð sé minning Aðalsteins
Ásgeirssonar.
„Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(Valdimar Briem).
Jóna og Gunnar.
ÁBERANDI
GIÆSHEGAR
SUMARSKYRTUR
HERRA
Prjónað efni, bómull og polyester.
Clæsilegt snið, margir litír.
»-Ariow*“ herraskyrtur fást í góðum
verslunum í öllum landsfjórðungum.
í Reykjavík:
Ragnar, herrafataverslun, Barónsstíg 27.
Arrow^
Bjami Þ. Halldórsson & Co. sf.
JMk
Sími 29877
Skömmu eftir komuna til
Reykjavíkur vistast Eyjólfur á
dagheimilið Lyngás er Styrktarfé-
lag vangefinna hafði rekið frá ár-
inu 1961.
Þar fékk drengurinn kennslu og
leiðsögn við sitt hæfi, enda fram-
farir með ágætum. Athafnasvið
fyrir svo likamlega þrekmikinn
dreng var takmarkað í Lyngási á
þeim árum og þess vegna varð
hann einn af okkur fyrstu og
yngstu nemendum í Bjarkarási,
aöeins 13 ára gamall, og því fjór-
um árum yngri en aldursmark er í
dag.
Þetta voru timamót hjá báðum
aðilum. Ég var að hefja starf á
nýjum stað og þau voru að takast
á við ný og framandi viðfangsefni.
Eyjólfur var á erfiðu vaxtar- og
breytingarskeiði og hann saknaði
„Eyjanna" mikið. Þar átti hann
sina vini og kunningja frá barn-
æsku. Börnum og unglingum reyn-
ist oft erfitt að skipta um dval-
arstað, en vangefnum er það mun
erfiðara. Þau geta sjaldan verið
með í leikjum á sama hátt og hin
börnin né tekist á við spennandi
viðfangsefni og þar af leiðandi
verða þau afskipt og eignast síður
vini.
í Bjarkarási eignaðist Eyjólfur
einlæga vini og kunningja, bæði
meðal starfs- og vistfólksins.
Hann var jákvæður í námi og
starfi og hvers manns hugljúfi.