Morgunblaðið - 03.08.1984, Blaðsíða 4

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 3. ÁGÚST 1984
SöGUR í FARTESKINU
í plast-
pokum á
puttanum
— Guörún Erla Geirsdóttir
Ferðasögu, jú ég hlýt aö eiga
eins og eina góöa,“ sagöi
Guörún Erla Geirsdóttir,
myndlistarmaður, þegar viö slóg-
um á þráöinn til hennar og forvitn-
uöumst um feröalög hennar inn-
anlands. „Viö fórum einu sinni, ég
og Rannveig vinkona mín, hring-
veginn á puttanum. Ætluöum upp-
haflega í Borgarfjöröinn, en ákváö-
um þar aö fara bara allan hringinn.
Og úr því varö alveg yndislega
skemmtileg ferð, nema hvaö viö
vorum farnar aö örvænta um að
enda meö ýmsa hörgulsjúkdóma
sökum íslenskrar gestrisni. Stopp-
uöum hjá hinum og þessum sem
viö þekktum og fengum aldrei neitt
nema stríöstertur og bakkelsi sem
best hæföi í fermingarveislum. Þaö
breytti engu á hvaöa tíma sólar-
hrings viö komum, gamla góöa
rjómatertan var borin fyrir feröa-
langana! Og okkur sem langaöi
svo í rúgbrauö meö kæfu."
— Hittud þiö þá ekki aöra en
fólk eem þiö þekktuö?
„Jú, jú, til dæmis bóndann á „út-
lensku bylgjunni". Þá stóöum viö á
vegarkantinum einhvers staöar í
Dýrafiröi. Stoppar ekki jeppi og í
honum er svona fínn íslenskur
bóndi. „Getum viö fengiö far?"
segjum viö og svarið er „I don’t
speak English" á torkenniiegri
ensku. „Já, já", höldum viö áfram,
„en getum viö ekki bara fengiö
far?" og maöurinn heldur áfram aö
segja okkur á bjagaöri ensku aö
hann tali ekki ensku. Viö vorum
farnar aö horfa hvor á aöra og
velta því fyrir okkur hvort um væri
aö ræöa „rússneskan njósnara",
maöurinn var jú stór og mikill og
talaöi grunsamlega ensku og var
ofan á allt annaö á rússajeppa.
Fyrir rest settumst viö inn í jepp-
ann, horföum lengi á manninn og
sögöum í kór „viö erum ÍSLENSK-
AR“. Þá útskýröist þetta allt,
blessaöur bóndinn sagöist bara
aldrei hafa vitaö um íslenska putt-
alinga, þannig aö þegar hann sá
okkur skipti hann snarlega yfir á
„útlensku Ifnuna".
Á öðrum staö stóöum viö í
grenjandi rigningu og roki einhvers
staðar undir Vatnajökli — og vel
aö merkja þá vorum viö tjaldlausar
og allslausar. Ekki einu sinni f
gúmmístígvélum, þvf aö viö ætluö-
um jú aldrei nema f Borgarfjöröinn.
En þaö sem bjargaöi okkur var aö
viö höföum hitt foreldra mína á
Höfn í Hornafiröi og pabbi haföi
komiö inn á okkur svona svörtum
ruslapokum. Þessu klæddumst
viö, fórum í einn aö neöan og ann-
an aö ofan og bundum mittiö. Svo
stóöum viö í um fjóra tíma og nátt-
úrulega fullt af bílum sem fóru
framhjá — en hver tekur upp í tvo
rennandi blauta svarta ruslapoka
meö haus? Loksins miskunnuöu
hjón sér yfir okkur, en þá vorum
viö orönar svo rennandi blautar aö
viö máttum hátta okkur áöur en aö
viö gátum fariö inn f bílinn til
þeirra.
Svo fengum viö far meö bónda
sem var aö keyra um sveitina meö
mann sem var aö leita aö stööum
til aö sá grasfræi þar sem gróöur
haföi illa skemmst vegna vega-
framkvæmda. Og viö keyröum
kílómetra eftir kflómetra, fjörö eftir
fjörö og alitaf vorum bóndinn og
viö aö benda á staöi þar sem vel
mætti sá grasfræi, en aldrei fannst
honum þess þurfa svo. Loksins
komum viö í skriöur þar sem
bergveggurinn var beint upp og
beint niöur og Atlantshafiö allt í
kring. Fer ekki maöurinn út úr bíln-
um, þarna yst út í hafsauga og
segir „Hér ættum viö nú aö græöa
landiö." Viö náttúrulega fengum
hláturskast því aö eina leiöin til aö
sá grasfræi þarna heföi veriö aö
pota því niður meö prjóni og
standa sföan yfir því á meöan þaö
væri aö vaxa. Annars fyki þaö bara
beint út á Atlantshaf.
Ég veit ekki hvort þarna hefur
veriö sáö, en þetta var ein af fjöl-
mörgum skemmtilegum uppá-
komum í þessari ferö. Ég myndi
hiklaust mæla meö því viö alla aö
feröast á þennan máta um landiö
sitt. Þannig kynnist maöur mikiö
betur bæöi landi og þjóö. Maður
er settur út á ótrúlegustu stööum
þar sem maöur heföi aldrei fariö út
„sjálfviljugur" og híttir alls konar
fólk. Fær til dæmis far meö mæl-
ingamanni sem allt f einu stoppar
þar sem engum hefur dottiö í hug
aö stoppa áöur, af því aö hann er
aö fara aö mæia einhverja gjótu.
Nú þá stendur þú bara á vegakant-
inum og bíður eftir næsta góö-
hjartaöa bílstjóra, sem jafnvel á
ekki leiö hjá fyrr en eftir marga
klukkutíma.
Á meöan þú stendur þarna hef-
uröu tíma til aö líta f kringum þig
og færö allt ööruvísi tilfinningu fyrir
landinu þínu. Þú ert kannski sett út
fyrir neöan eyðibýli, sem enginn
hefur búiö í 50 ár, af þvf aö einhver
maöur er aö fara aö heyja túnin.
Nú þá ferö þú aö skoöa yndisleg
gömul hús sem þér heföi aldrei
dottiö í hug aö stoppa viö annars.
Síöan er fólk í svo mismunandi
erindagjöröum á leiö um landiö aö
þaö er nokkuö tryggt aö puttal-
ingar kynnist alls konar skemmti-
legu fólki. Eins og til dæmis „fisk-
matsmanninum á næionskyrtunni"
sem viö hittum á leiöinni frá Mý-
vatni og austur. Hann var f svona
smoking-nælonskyrtu, með frá-
hneppt niöur á maga og uppbrett-
ar ermar, niöurskrúfaöar rúöur og
keyröi meö annarri hendinni. Nú
þegar aö viö erum þarna á leiöinni
til Vopnafjaröar, aö mig minnir, fer
ekki viftureim í bílinn uppi á öræf-
um og maðurinn alls ekki klæddur
til aö standa í viögeröum. Viö
kvenmennirnir uröum náttúrulega
aö skipta um viftureimina, á meö-
an karlmaöurinn í hópnum sat inni
í bílnum og skalf úr kulda á næl-
onskyrtunni. Feröalagiö var allt
svona, fullt af fallegum stööum,
skemmtilegum uppákomum og
litríku fólki sem viö heföum ekki
annars haft hugmynd um aö væri
til."
— Vaerir þú til i eö endurtaka
teröalagiö7
„Já, alveg örugglega. Annars er
ég aö plana puttaferö til Akureyrar
um verslunarmannahelgina og
hver veit nema maöur rekist á
bónda á „enskri bylgju" eöa álíka
skemmtilegt fólk."
Og þar meö hafa lesendur heil-
ræöi Guörúnar Erlu, allir á putt-
ann, með gott skap, tvo svarta
ruslapoka og nokkrar vftamíntöflur
til öryggis.
VE
Morftunblaftið/Arni Snberg