Morgunblaðið - 17.08.1986, Side 27

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 17. ÁGÚST 1986
hefur að vísu ekki verið plantað neinum tijáplöntum í
vor, það var gert í fyrra og vorið þar á undan, en hins
vegar var torgið hellulagt núna í sumar.
Við keyrum áfram Holtaveginn, fram hjá Sunnutorgi,
í áttina að sjónum. Beygt er til hægri upp Elliðavoginn.
Jóhann vekur athygli mína á tijáhríslum sem plantað
hefur verið upp með Elliðavognum, okkur á hægri hönd.
„Ætlunin er að skerma byggðina af með tijábeðum,"
segir Jóhann, við höfum gróðursett hér birki og hraðvaxn-
ar víðitegundir, svo sem alaskavíði og viðju."
Við erum skyndilega komnir í nágrenni nýju kirkjunn-
ar í Árbæjarhverfi en hún stendur rétt sunnan félagsmið-
stöðvarinnar Ársels við Rofabæ. Við horfum út yfir
Elliðaárnar og dalinn. í vor var sáð í nokkur svæði við
kirkjuna en villti gróðurinn, sem fyrir er á þessum slóð-
um, verður látinn ósnertur. Jóhann segist binda við það
miklar vonir að Elliðaárdalurinn verði í framtíðinni útivist-
arparadís Reykjavíkurbúa.
Breiðholtið
Jóhann segir að gerð leikvalla, sparkvalla og göngu-
stíga hafi setið í fyrirrúmi í nýju hverfunum og raun-
veruleg garðagerð því orðið svolítið útundan þar. Í vor
var engu að síður plantað þó nokkuð mörgum tijáplöntum
við Suðurhóla í Breiðholti. Seljan er þar áberandi, en hún
vex tiltölulega hratt, er harðger, veitir gott skjól og
síðast en ekki síst, setur fljótt mikinn svip á umhverfíð.
Mér þótti nýgræðingurinn nokkuð stórvaxin og hugs-
aði með mér að það væri líklega engu logið um vaxtar-
hraða seljunnai-. „Þetta er nú ekki alveg eins og þér
virðist í fljótu bragði með seljuna," segir Jóhann, „við
tókum nefnilega þá ákvörðun að gróðursetja stærri plönt-
ur hér en vanalega er gert. Bæði verður umgengnin betri
um svæðið og það sem er kannski öllu meira um vert,
íbúamir þurfa þá ekki að bíða jafnlengi eftir fallegum
tijágróðri og annars hefði orðið.“
Að lokum litum við á snyrtilegt svæði við Leirubakk-
ann en þar var alit í niðurníðslu í vor. Því var gripið til
þess ráðs að planta í svæðið á nýjan leik og er greinilegt
á öllu að þar geta Breiðholtsbúar eignast hinn fallegasta
skrúðgarð.
J.H.
Einarsgarður. Aspimarúr garði Bjarna
Guðnasonar próf essors virðast ætla að
daf na vel í garðinum. Baka til sést hús-
ið sem eitt sinn var gróðrarstöð Einars
heitins Helgasonar en næst þvi stendur
einn fallegasti álmur borgarinnar.
Ljósmyndir: Einar Falur
1 góðu skjóli Verkamannabústaðanna
við Hringbraut leynist snotur skrúð-
garður. Yf ir daginn stendur hann öllum
opinn en íbúarnir í kring haf a leyf i til
að loka honum á kvöldin. Fjærst á
myndinni stendur kvenkyns selja en
að haki hennar tvö reynitré.
Jóhann Pálsson garðyrkjustjóri
Reykjavikur virðir fyrir sér gróðurfar
upp af Elliðaárdalnum.
Þegar hann kom til landsins árið 1883 hóf hann fljótlega
að rækta margvísleg blóm, matjurtir og tré í stómm
garði við hús sitt. Hann byggði háan skíðgarð umhverfís
garðinn og segist Jóhann muna eftir þessum garði, enda
vakti hann óseðjandi forvitni í hugum ungra pilta og
annarra sem ekki gátu með góðu móti séð yfir hann.
Þessi stóri garður fullnægði þó ekki hinni miklu athafna-
þrá Schierbecks og keypti hann þá Rauðará, en hún var
þá rétt austan við bæinn. Hóf hann garðyrkjutilraunir
að Rauðará og stefndi að því að koma þar á fót garð-
yrkjuskóla.
Árið 1885 stofnaði Schierbeck, í félagi við Áma Thor-
steinsson landfógeta, Hið íslenska garðyrkjufélag. Má
ugglaust kalla Schierbeck föður garðyrkju í Reykjavík.
Ekki ýkja langt frá Víkurgarðinum er verið að um-
bylta Hallargarðinum en hann var orðinn algjörlega
ónýtur að sögn Jóhanns. „Þetta er líklega stærsta verk-
efnið okkar í miðbænum í sumar en annað stórt verkefni
bíður okkar hér handan götunnar í Hljómskálagarðinum.
Við emm raunar lítillega byijaðir þar því búið er að gróð-
ursetja nýjar plöntur við Jónas gamla Hallgrímsson."
Haldið austur í bæ
Það hefur víst ekki farið framhjá nokkrum Reykvík-
ingi að gatnaframkvæmdir hafa verið með allra mesta
móti í borginni þetta sumarið, miklum umferðaræðum
hefur verið umbylt og þær tekið á sig algjörlega nýja
mynd. Miklabrautin hefur ekki farið varhluta af þessari
framkvæmdagleði, verið er að leggja undir hana undir-
göng á móts við nýja miðbæinn.
Þessum framkvæmdum við Miklubrautina hefur fylgt
mikið rask, meðal annars hafa nokkur hundruð plöntur,
mest sitkagreni, birki og viðja, sem lengi hafa staðið
rótfastar norðan götunnar, verið fluttar suður yfír hana.
Þar hefur þeim verið dreift á stórt svæði, allt frá gatna-
mótum Stakkahlíðar og Miklubrautar austur að mótum
Grensásvegar og Miklubrautar. Þegar ég spyr Jóhann
að því hvort þetta hafi ekki verið erfítt, svarar hann að
valið hefði staðið á milli þess að henda öllum tijánum
eða reyna gróðursetningu, „og sem betur fer virðist þessi
tilraun ætla að lánast framar björtustu vonum“.
Við tökum nú stefnuna á Suðurlandsbrautina en norð-
an hennar, á löngum kafla frá Alfheimum og austur með
allri Suðurlandsbrautinni, eru fjölmargar tijáplöntur, af-
mælisgjöf þjóðarinnar til Reykvíkinga. Við skulum vona
að þar sannist hið fornkveðna að mjór er mikils vísir.
Næsti áfangastaður er Sunnutorg við Sunnuveg. Þar