Morgunblaðið - 31.12.1986, Blaðsíða 30

30 B
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 31. DESEMBER 1986
nfimm
„ bú bar-Pb h/n númsr hjr]r
tveimur hjörum."
Þessir hringdu . . .
Gleraugu
týndust á að-
fangadag
Margréí hnngdi:
Eg varð fyrir því ólani að týna
gleraugunum mínum á aðfanga-
dag og kemur það sér mjög illa
fyrir mig. Þau voru í dökkbrúnu
hörðu hulstri og týndust líklega
hjá Fossvogskirkjugarði, Klepp-
spítala eða á Blómvallagötu.
Finnandi vinsanlegast hafí sam-
band í síma 12123.
Fékk ekki að
skipta rispaðri
plötu
Linda hringdi:
Nýverið keypti ég plötu í Plötu-
búðinni sf. Laugavegi 20. Platan
var rispuð en ég varð þess ekki
vör fyrr ég var komjn heim í;j
mín. Ég reyndi að skipta henni f
búðinni og fá aðra eins en af-
greiðslumaðurinn sagði að þetta
væri mín sök og neitaði að skipta
henni. Hvað á maður að gera
þegar svona kemur fyrir?
Ur tapaðist
Guðmunda Magnúsdóttir
hringdi:
Úr tapaðist á Réttarholtsvegi
eða við Réttarholtsskóla 12. des-
ember sl. Þetta var Casio-stálúr
með reiknivél. F'undarlaunum
heitið. Finnandi vinsamlegast
hringi í síma 30053.
Hjóli stolið
Rauðu hjóli af Gritter-gerð var
Stu'íð Irá iserstaðarstræti fyrr í
mánuðinum. Ef einhver hefur orð-
ið þess var er hann beðinn um
að hafa samband við Svan i síma
21279.
Sýnist þér hún vera stór
þessi. — Þú ættir að sjá
sankti Bemhardshund-
inn?
Með
morgunkaffimi
Er Jón
Páll lítil-
látur?
íslendingur skrifar:
Kæri Velvakandi.
Ég skrifa þér í tilefni greinar sem
birtist í þínum ágæta dálki laugar-
daginn 29. nóvember undir fyrir-
sögninni „Ferfalt húrra fyrir Jóni
Pál“. Víst er það satt að hann er
góður íþróttamaður, en að hann sé
„látlaus"!?
Þegar birt var sjónvarpsviðtal við
hann hér í Bandaríkjunum í tilefhi
leiðtogafundarins sagði hann um
íslendinga: „We are the greatest!"
(við erum bestir!). íslendingar eru
fínt fólk en mér fínnst það ekki
hans að dæma um það og minnk-
aði álit mitt á honum stórlega eftir íslendingur í Bandaríkjunum er ekki sammála því að Jón Páll sé
þessa yfirlýsingu hans. maður lítillátur eftir yfirlýsingu hans í bandarisku sjónvarpi um að
Lítillátur? Ja, ekki held ég það nú. íslendingar séu bestir.
Víkveiji skrifar
HÖGNI HREKKVÍSI
Hvemig ætli standi á þessum
aragrúa snjótittlinga sem nú
gistir bæinn okkar? Hinir mestu
aufúsugestir vitanlega, en hvers-
vegna gera þau sig svona heima-
komin í ár, þessi fíðruðu fíðrildi,
en sáust aftur á móti varla í fyrra-
vetur. Þá var það þrösturinn og
starrinn sem sótti í gjafakomið, að
minnsta kosti á þeim slóðum þar
sem Víkveiji stundarinnar á sitt
hreiður. Viðburður ef þar sást snjó-
tittlingur í fyrra og var þá tíðast
einn að flækjast í kuldanum, en nú
sk ipta þeir hundruðum sem dengja
sér niður á hjamið og taka til mat-
ar síns.
Kostgangarar Víkveija eru samt
ósköp styggir, greyin. Þeir virðast
ganga út frá því sem vísu að sér-
hver bíll sem fer um götuna sé
kominn þar í þeim eina tilgangi að
éta þá. Á einum stað þar sem
Víkveiji þekkir til em þeir þó ólíkt
veraldarvanari. Famir að haga sér
eins og mannfólkið, satt best að
segja. Gæðakona í fjölbýlishúsi
þama í hverfinu hefur gefíð þeim
á svalimar hjá sér í vetur. Og nú
koma þeir á gluggann hjá henni og
ragast í henni með tísti og frekju-
gangi ef hún er eitthvað seint á
ferð með krásimar.
Víkveiji rakst á kyndugt nýyrði
í blaði um daginn, glænýtt
stöðuheiti. Þar var frétt höfð eftir
„kynningarmálafulltrúa" tiltekins
fyrirtækis. Hér er vísast átt við það
sem við köllum í daglegu tali
„blaðafulltrúa“, sem er hinn sæmi-
legasti titill sýnist manni og engum
til vansa. „Kynningarmálafulltrúi"
er hinsvegar enn eitt dæmið um
þá áráttu manna að hnoða saman
löngum og óhijálegum orðum til
höfuðs þeim stuttu og einföldu. Að
þessu sinni er samsetningurinn
raunar ekki einungis óttalegur
óskapnaður heldur þar að auki
markleysa. Skjótið snöggvast hal-
anum á þessu samsulli framfyrir
upphafið. „Fulltrúi kynningar-
mála“? Fulltrúi mála? Hvað í
veröldinni er það?
xxx
Nú munu hrökkva orður að
vanda á margan manninn á
nýársdag, og margan verðugan
manninn eflaust eins og vera ber
úr því við erum á annað borð að
útdeila þessum merkjum. Stundum
fínnst manni samt sem afreksmenn-
imir okkar komi úr dálítið þröngum
hópi og að forsendumar fyrir vali
þeirra séu sömuleiðis dálítið ein-
strengingslegar, dálítið úreltar
eiginlega. Maður saknar til dæmis
langtum of oft hversdagsmannsins
sem svo mætti kalla, litlu Gunnu
og litla Jóns, sem unnu eða vinna
störf sín til sjós og lands í kyrrþey
og án þess að vera nokkum skapað-
an hlut að beija sér, en einatt af
svo mikilli elju og þrautseigju að
undrum sætir.
Eina slíka manneskju rak á fjör-
ur Víkveija núna undir hátíðimar
í vikublaðinu „Fiskifréttir", sem var
helgað síldinni forðum að þessu
sinni, því mikla og stórbrotna og á
stundum ótrúlega ævintýri. Þar er
meðal annars viðtal við Sigurlaugu
Davíðsdóttur, sem nú er búsett hér
í Reykjavík og varð áttræð í vor.
Hún ér hin knáasta enn, broshýr
og hress, eftir myndinni að dæma.
Sigurlaug er fædd á Hvamms-
tanga og fór til Siglufjarðar í síldina
þegar hún var fjórtán ára. Og þeg-
ar upp var staðið og planið kvatt í
hinsta skipti var þessi landi okkar
búinn að standa við bjóðið sitt og
salta síld í fjörutíu og tvö sumur.