Morgunblaðið - 01.04.1987, Blaðsíða 56

56
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 1. APRÍL 1987
t
Bálför mannsins míns,
EYJÓLFS R. ÁRNASONAR,
Eskihlfð 14,
fer fram frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 2. apríl kl. 10.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaöir en þeim sem vildu minnast
hans er bent á Minningarsjóö Eðvarðs Sigurðssonar fyrrverandi
formanns Dagsbrúnar.
Guðrún Guðvarðardóttir.
t
Maðrinn minn, faðir okkar og afi,
GRÉTAR JÓHANNESSON,
Eiriksgötu 19,
lést í Landakotsspítala 31. mars.
Helga Sigurjónsdóttir,
börn og barnabörn.
t
Bróðir minn,
GUÐMUNDUR GUÐJÓNSSON,
Pálshúsum, Garðabæ,
lést 30. mars á St. Jósepsspítala, Hafnarfiröi.
Jósef Guðjónsson.
t
Maðurinn minn,
JÓN SIGURÐSSON
frá Hópi f Grindavfk,
Austurbrún 4,
verður jarðsunginn frá Grindarvíkurkirkju laugardaginn 4. apríl kl.
13.00.
Fyrir hönd aöstandenda,
Guðrfður Einarsdóttir.
t
Móðir okkar,
MARGRÉT ÞORSTEINSDÓTTIR,
fyrrum húsfreyja á Hallanda,
Hraungerðishrepp í Flóa,
Þinghólsbraut 35,
andaðist 22. mars. Útförin hefur farið fram.
Þökkum auðsýnda samúð.
Börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir,
ÓLAFUR GÍLSLASON,
Súðavfk,
lést í Landakotsspítala sunnudaginn 29. mars.
Minningarathöfn verður í kapellunni í Fossvogi fimmtudaginn 2.
apríl kl. 15.00. Útförin fer fram frá Súðavíkurkirkju og verður hún
auglýst síðar.
Sigrfður Kristjánsdóttir,
Bragi Lfndal Ólafsson, Lilja Eirfksdóttir.
t
Sonur okkar og bróðir,
SÖLVIINGÓLFSSON,
Fögrukinn 8,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Þjóðkirkjunni í Hafnarfirði 2. apríl kl. 13.30.
Ingólfur Ólafsson,
Auður Marisdóttir,
Maris Ingólfsson,
Auðunn Ingólfsson,
Ásdfs Ingólfsdóttir
og Inga Þóra.
s.;
i
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegs sonar okkar og fóstursonar,
ELVARS ÞÓRS HAFSTEINSSONAR,
Ægisíðu 92,
Sólveig Hákonardóttir,
Hafsteinn Sigurðsson,
Ólafur Thoroddsen
og aðrir aðstandendur.
Minning:
Guðný R. Jónas-
dóttir frá Bakka
Fædd 28. desember 1906
Dáin 22. mars 1987
Vegna mistaka, sem urðu við
birtingu þessarar minningargreinar
hér í blaðinu í gær, birtist hún hér
aftur. Eru greinarhöfundur og aðrir
hlutaðeigandi beðnir afsökunar á
mistökunum.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvíldinni verð.
Guð minn, gefðu mér frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(H. Andreasd.)
Langri og um sumt erfiðri
lífsgöngu er lokið. Guðný Rósa,
tengdamóðir mín, kvaddi þennan
heim að morgni 22. mars sl. í
Landakotsspítala eftir aðeins
tveggja daga legu. Ég sá hana fyrst
haustið 1958 er við fluttum báðar
á Framnesveg 65, en þá hafði fjöl-
skylda mín, eins og Guðný og Elías,
maður hennar, fest kaup á íbúð í
þessu nýbyggða húsi. Þau voru þá
að flytjast til höfðuborgarinnar frá
Akureyri til að auðvelda sonum
sínum að stunda háskólanám.
Guðný vakti strax athygli mína,
myndarleg og sterkbyggð, elskuleg
og hlýleg við mig frá fyrstu kynn-
um. Ekki óraði mig þá fyrir því að
ég yrði tengdadóttir hennar 5 árum
síðar. Þegar ég fór að kynnast henni
betur fann ég að þarna var hæfi-
leikarík kona með sterkan persónu-
leika, sem fékk lítt að njóta sín
vegna erfíðra veikinda, sem settu
mark á allt hennar líf. Um fertugt
mun hún hafa orðið fyrir áfalli,
leiddi það til langvarandi veikinda,
sem aldrei fékkst fullnægjandi bót
á.
Guðný var gáfuð kona og fylgd-
ist vel með öllu sem gerðist í
þjóðlífinu. Hún hafði áhuga á
stjórnmálum og þótti gaman að
ræða þau.
Stjórnmálaátök voru mikil í
Hnífsdal þegar hún var að alast upp
og beindust meðal annars gegn föð-
ur hennar sem þá var í hópi helstu
athafnamanna staðarins. Guðný
hafði gaman af að rifja upp atburði
frá þessum árum og hafði þá frá
mörgu merkilegu og skemmtilegu
að segja enda stálminnug, þó hún
talaði oft um að minnið væri farið
að bila. í slíkri frásögn kom metnað-
ur hennar vel í ljós.
A yngri árum þótti hún falleg
og lífsglöð og vakti athygli fyrir
mikla námshæfileika og hlaut góða
menntun á þess tíma mælikvarða.
Síðar varð það hennar metnaður
að fylgjast með börnum sínum og
barnabörnum og þótt ég minnist
þess ekki að hafa nokkurn tíma
heyrt hana hvetja neitt þeirra til
náms, þá hafði hún lag á að láta
sem það væri sjálfsagt að hver og
einn liti á menntun sína sem einn
mikilvægasta þátt lífsins.
Samband Guðnýjar við systur
sínar hefur mér alltaf fundist mjög
sérstakt. Þær hafa alla tíð sýnt
hver annarri mikla umhyggju og
hlýju og heimili Bjargar, systur
hennar, hefur jafnan staðið henni
opið og þar var hún samfellt í tvö
ár eftir að Elías lést, 1965. Elías
var traustur maður og góður og
mikill missir að honum. Ég tel
barnabörnin hafa farið mikils á mis
að fá ekki að kynnast afa sínum.
Guðný Var hjá Björgu, systur sinni,
fyrstu árin eftir að Elías lést, en
fór síðan aftur á heimili sitt við
Minning:
Sigurður Betúels-
son bifreiðastjóri
Fæddur 16. júlí 1909
Dáinn 24. mars 1987
Sigurður Betúelsson, föðurbróðir
minn, andaðist í Landakotsspítala
24. mars sl.
Hann fæddist í Höfn í Hornvík
16. júlí 1909. Foreldrar hans voru
Anna Jóna Guðmundsdóttir og
Betúel Betúelsson bóndi og kaup-
maður.
Systkinin voru tólf en eitt dó í
æsku. Sigurður var næstyngstur.
Eftirlifandi kona Sigurðar er
Guðrún Auðunsdóttir og eignuðust
þau níu börn. Fyrsta barnið þeirra,
Jórunn, dó ungt. Önnur börn þeirra
eru: Andrés, Svandís, Marta, Auð-
un, Svavar, Anna María, Ésther,
Elísa og Elías.
Arið 1947 byggðu fjölskyldur
Sigurðar og Ólafs, bróður hans,
saman hús á Langholtsvegi 156 í
Reykjavík. Ég átti því láni að fagna
að fá að búa í kjallaranum í húsi
þeirra í átta ár.
Það var bæði líflegt og hlýtt
heimili þeirra Guðrúnar og Sigurð-
ar. Alltaf var maður velkomin og
ófáar sólskinsstundirnar áttum við
börnin á blettinum bak við húsið.
Sigurður hafði atvinnu af leigu-
bílaakstri. Margar ferðirnar fórum
við í drossíunni hans og sjaldan
vildi hann þiggja greiðslu fyrir.
Ekki hafa þeir bræður heldur orðið
ríkir af húsaleigunni fyrir kjallar-
ann og þurfti stundum að ganga
eftir því að fá að greiða hana. Sögðu
þeir bræður þá við pabba: „Ertu
viss um að þu getir misst þessa
peninga? Það getur beðið með þessa
borgun.“
Olafur, Sigurður og Guðbjartur,
faðir minn, voru yngstir systkin-
anna og var gaman að heyra þá
bræður hlæja strákslega þegar þeir
rifjuðu upp spaugileg atvik frá fyrri
árum.
Sigurður var drengur góður, ein-
lægur og traustur. Ég man t.d. vel
dag einn veturinn 1950. Um það
bil er skóladegi lauk skall á blind-
bylur. Engir bílar komust leiðar
Innilega þökkum viö öllum þeim er sýndu okkur samúð og hluttekn-
ingu við andlát og útför systur okkar,
KRISTÍNAR JÓNU KRISTJÁNSDÓTTUR.
Jafnframt þökkum við hjúkrunarfólki á öldrunarlækningadeild Land-
spítalans frábæra aðhlynningu og umhyggju um margra ára skeið.
Baldvin Þ. Kristjánsson,
Ásgeir Þorvaldsson,
Finnbjörn Þorvaldsson.
Framnesveginn og bjó þar þangað
til á síðasta vori er hún fór á Elli-
heimilið Grund.
A liðnum árum hafá synirnir fjór-
ir farið sem oftast til hennar til að
spila brids. Þeir reyndu að spila
einu sinni í viku og það var alltaf
tilhlökkunarefni hjá henni að fá að
sjá alla og snúast svolítið í kring
um þá. Margrét dóttir hennar hefur
mörg undanfarin ár verið búsett í
Stokkhólmi og saknaði Guðný
hennar mikið og beið spennt eftir
hverju bréfi frá henni. Umhyggja
hennar fyrir okkur öllum var slík
að ef við reyndum að leyna hana
einhveiju óþægilegu eins og lasleika
barnanna þá fann hún það á sér
og hringdi til að leita frétta. Fyrir
hana sjálfa mátti lítið gera. Hún
gerði engar kröfur til annarra fyrir
sjálfa sig.
Guðný var mjög stolt af börnum
sínum. Þau voru henni allt. Þegar
barnabörnin komu færði hún um-
hyggju sína yfir á þau og fylgdist
vel með öllu, sem þau tóku sér fyr-
ir hendur, en tók nærri sér að geta
ekki sinnt þeim eins og hana lang-
aði til sökum heilsuleysis. Mikið er
nú búið að pijóna af vettlingum og
sokkum í gegnum árin. Fyrir alla
hennar umhyggju og elsku vil ég
þakka nú og bið henni guðs blessun-
ar. Megi hún hvíla í friði.
Inga Rósa
sinnar og lögðum við börnin af stað
gangandi inn Suðurlandsbraut og
sáum við ekki handa okkar skil.
Við vorum hrædd og vissum ekki
lengur hvar við vorum stödd. Þá
koma tveir menn út úr hríðarkófinu
og sagt er: „Ert þú þarna, Jóna
mín?“ Þarna var þá kominn Sigurð-
ur frændi. Hann hafði lagt út í
byiinn að leita mín að ósk mömmu.
Aldrei gleymi ég hlýju, traustu
höndinni sem greip mína og leiddi
mig heim.
Ferðirnar vestur í Önundafjörð í
heimsókn til afa og ömmu eru mér
einnig minnisstæðar. Ekki var hægt
að hugsa sér gætnari og traustari
bílstjóra en Sigurð frænda. Aldrei
olli hann tjóni öll árin sem hann ók.
Þetta eru fátækleg orð um mæt-
an mann. Minningarnar erú
dýrmætar og þær lifa í hjörtum
okkar.
Fjölskylda mín þakkar fyrir
tímann sem við fengum að njóta
samfylgdar.
Ég bið Guð að blessa Guðrúnu,
börnin hennar og barnabörnin.
Jóna L. Guðbjartsdóttir