Morgunblaðið - 25.06.1987, Blaðsíða 54

trpt n/rí’n íTTTnirn'^Tr”T3 rnrTA TfrvmnTTOM
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 25. JÚNÍ 1987
Skúli Guðmundsson
kennari - Minning
Fæddur nóvember 1902
Dáinn 3. mars 1987
Þetta er síðbúin minningargrein
um foður minn, Skúla Guðmunds-
son, sem lést í Reykjavík 3. mars
sL, 84 ára gamall.
Faðir minn var af góðu fólki
kominn og var faðir hans mikill
dugnaðarforkur. Systkini átti hann
Qögur, Filipus, Margréti, Harald og
Kjartan. Er Kjartan nú einn eftir.
Vil ég nota tækifærið og þakka
Kjartani fyrir alla þá hugulsemi og
kærleika sem hann hefur sýnt bróð-
ur sínum, ekki hvað síst seinustu
mánuðina sem pabbi lifði.
Aðaláhugamái pabba var kennsla
og hef ég ekki hitt neinn sem hefur
tekið annan eins áhuga á því starfi.
Man ég þegar ég var strákur að
hann var alltaf að undirbúa alls
konar verkefni fyrir nemendur sína
og reyndi þau gjaman á okkur böm-
um sínum.
Pabbi fór ungur til náms í Nor-
egi og var á skóla sem var í Fjell-
haugen norður við Osló. Dvaldist
hann þar í nokkur ár og stundaði
meðal annars námskeið í náttúru-
fræði sem hann hafði mikinn áhuga
á. En leiðin lá til baka til íslands
og lauk hann námi frá Kennaraskól-
anum í Reykjavík. Eftir það réði
hann sig sem kennara á Hellissandi
og var það þar sem hann kynntist
móður minni, Guðrúnu Olgu Claus-
en, og giftust þau árið 1931.
Eignuðust þau flögur böm, Elmu
fædda 1932 (Svanrún Axelma),
Elfar Jóhannes f. 1936, Svanfríði
f. 1944 og undirritaðan f. 1934.
Eitt bam átti pabbi áður og heitir
hún Svanhvít.
Eftir að pabbi flutti frá Hellis-
sandi til Reykjavíkur gerðist hann
lausakennari við Austurbæjarskól-
ann og varð fljótlega fastráðinn
kennari og þar starfaði hann þar
til hann komst á eftirlaunaaldur.
Ég man best eftir þessum árum
þegar við vomm nýflutt suður og
hvað kennaralaunin vom léleg á
þeim tíma og hvílíkt basl var hjá
foreldmm mínum að sjá fyrir okkur
öllum. Var það ekki síst dugnaður
mömmu og útsjónarsemi sem hjálp-
aði okkur þar sem pabbi var alltaf
svo upptekinn í starfi sínu sem illa
launaður kennari að kennslan tók
allan hans tíma og krafta. Man ég
að mamma saumaði föt á okkur
krakkana úr notuðum fötum sem
hún fékk gefins og var alltaf að
gera eitthvað til að drýgja tekjum-
ar. Því miður dó hún langt fyrir
aldur fram, 36 ára, árið 1950. Man
ég sérstaklega vel hvað pabbi var
hugulsamur við mömmmu þegar
hún var veik. Hjólaði hann hvem
einasta dag frá Rauðavatni upp að
Vífílsstöðum til að heimsækja hana
frá því í apríl 1949 þar til yfír lauk
í janúar 1950. Þar fór elskuleg
móðir og mikilhæf kona. Blessuð
sé minning hennar.
Eftir það komu losaraleg ár fyrir
okkur. Élma systir og fyrri maður
hennar, Sverrir Jónatansson,
reyndu að halda okkur heimili með
pabba eftir sinni bestu getu, en þau
vom ung og nýgift og held ég að
þetta hafí verið of mikið álag fyrir
þau og jafnvel stuðlað að því að
þau skildu nokkm seinna.
Tveimur ámm seinna, 1952, gift-
ist pabbi Ástu Jónasdóttur og tóku
þau Svanfríði til sín en létu okkur
hin um að sjá um okkur sjálf. Gekk
menntun hennar bama og þeirra líf
fyrir öllu. Verð ég að segja að ég
var sár út í pabba að svona skyldi
fara en seinustu árin höfðum við
meira samband þar sem hann kom
í heimsókn til okkar bama sinna,
þar sem við emm öll búsett í Banda-
ríkjunum.
Við sættumst fullum sáttum og
áttum við margar góðar stundir
saman þar sem margt var rætt og
ekki síst trúmál sem við höfðum
báðir mikinn áhuga á.
Við þijú systkinin komum í heim-
sókn til pabba í desember sl. og var
því miður ekki leynt hvert stefndi.
Pabbi var mikið kvalinn, en þegar
við töluðum saman kom samt upp
viss glettnissvipur sem gat lýst upp
allt umhverfíð.
Það er sárt að sjá pabba minn
fara, vona að það verði bara um
sinn.
Fari faðir minn í friði, frelsarinn
verði honum að liði.
Guðmundur Heimir Skúla-
son,
Van Nuys, Kaliforníu.
Valgeir Runólfsson
Akranesi - Kveðjuorð
Fæddur 31. október 1923
Dáinn l.júní 1987
Mig langar til að minnast með
örfáum orðum vinar míns og sam-
starfsmanns, Valgeirs Runólfssonar,
rafvirkjameistara á Akranesi, sem
lést 1. júní sl.
Valgeir fæddist 31. október 1923.
Hann var sonur Þórunnar J. Markús-
dóttur og Runólfs Guðmundssonar
bónda í Gröf í Skilmannahreppi.
Valgeir ólst upp i Gröf, en fór síðan
til náms í rafvirkjun hjá Bræðrunum
Ormsson í Reykjavík. Að sveinsprófi
loknu starfaði hann sem rafvirki í
nokkur ár, m.a. var hann með eigin
rafmagnsverkstæði á Akranesi.
Valgeir lærði síðan vélvirkjun hjá
Þorgeir og Ellert hf. á Akranesi og
starfaði sem vélvirki hjá fyrirtækinu
í nokkur ár. Þegar stofnuð var raf-
magnsdeild hjá Þorgeir og Ellert
árið 1964 varð Valgeir verkstjóri þar
og jafnframt meistari að ölium þeim
flölþættu rafmagnsverkum sem fyr-
irtækið hefur annast síðan.
Fyrir sex árum eftirlét hann svo
öðrum daglega verkstjóm og færði
sig á teiknistofu fyrirtækisins og
starfaði síðustu árin við hönnun, til-
boðsgerð og yfirstjóm verka.
Valgeir var tvímælalaust mjög
fær í sínu starfí. í nútíma fiskiskip-
um er tækjabúnaður afar fjölbreytt-
BV
Hand
lyfri-
vagnar
f ji Eigum ávallt fyrirliggjandi
\|r hinavelþekktuBV-hand-
lyftivagna með 2500
og 1500 kílóa lyftigetu.
ur, ekki síst eftir að fískverkunar-
kerfí og frystibúnaður bættist við
margbrotin siglinga- og fískileitar-
tæki. Hönnun og lagning rafkerfís
í slík skip krefst mikillar útsjónar-
semi og nákvæmni. Fórust Valgeiri
þessi störf sérlega vel úr hendi, en
alls mun hann hafa stjómað raflögn-
um í um 20 ný fiskiskip, auk fjölda
eldri skipa.
Snar þáttur í starfí Valgeirs hjá
Þorgeir og Ellert var uppfræðsla
nema, en alls mun á þriðja tug ungra
manna hafa lokið hjá honum námi
í rafvirkjun. Þá var hann stunda-
kennarí við iðnskólann á Akranesi í
§ölda ára.
Ég kynntist Valgeiri þegar ég hóf
störf hjá Þorgeir og Ellert fyrir ald-
arflórðungi. Segja má að við höfum
hist á hverjum vinnudegi síðan. Held
ég að vandfundinn hafí verið
skemmtilegri vinnufélagi, enda var
Valgeir mikill húmoristi og sérstak-
lega þægilegur í allri umgengni. Þá
var hann greiðvikinn mjög og vildi
hvers manns vanda leysa.
Valgeir var hagyrðingur góður og
átti ótrúlega auðvelt með að setja
saman vísur og gamanmál. Var enda
oft til hans leitað með skemmtiefni
fyrir ýmis félög á Akranesi og víðar.
Nutu vinnufélagar hans þesa hæfí-
leika hans í ríkum mæli og oftar en
ekki fylgdi snjöll vísa afmæliskveðj-
um til starfsmanna og annál ársins
ritaði hann í gamansömum tón fyrir
hveija árshátíð fyrirtækisins í ára-
tugi.
Grunntónninn í öllum hans skáld-
skap var græskulaust gaman. Hann
gerði þetta fyrst og fremst til að fá
samferðarmennina til að brosa.
Hann lét mig yfirleitt lesa yfír annál
ársins áður en hann afhenti hann
árshátíðamefnd og bað mig þess
lengstra orða að benda sér á ef eitt-
hvað gæti hugsanlega sært einhvem
eða móðgað, til þess gat hann ekki
hugsað. Lýsti það manninum vel.
Eftirlifandi kona Valgeirs er Vil-
borg Andrésdóttir. Böm þeirra eru
Guðjón, Valgeir og Sigurlína, öll
búsett á Akranesi. Bamabömin eru
13. Valgeir unni Qölskyldu sinni
mjög og hafði á síðari árum sérstaka
ánægju af að fylgjast með uppvexti
bamabamanna og ljómaði allur þeg-
ar minnst var á þau.
Vegna flarveru úr bænum gátum
við hjónin ekki verið við útför hans,
en viljum að leiðarlokum þakka hon-
um trausta vináttu og ánægjulega
samfylgd.
Fjölskyldu hans sendum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Guðjón Guðmundsson
Guðmunda Eyjólfs-
dóttir - Minning
Fædd 21. september 1911
Dáin 21. júní 1987
í dag verður gerð útför móður-
systur minnar, Guðmundu Þuríðar
Eyjólfsdóttur, til heimilis á Ásvalla-
götu 63, Reykjavík. Hún fæddist í
Hafnarfirði 21. september 1911 og
andaðist í Borgarspítalanum 21.
júní 1987, eftir langa og erfíða
sjúkralegu. Hún var alitaf kölluð
Munda af þeim, sem til hennar
þekktu, og héldu margir að það
væri hennar skímamafn.
Munda var dóttir hjónanna Vil-
borgar Eiríksdóttur og Eyjólfs
Þorbjömssonar frá Nesi í Selvogi
og var hún þriðja í röðinni af fímm
systkinum. Hún kynntist ung hinum
harða skóla lífsins, en föður sinn
missti hún 7 ára gömul og ólst eft-
ir það upp hjá fóðurbróður sínum,
Guðmundi Þorbjömssýni, og konu
hans, Ingibjörgu Símonardóttur, til
15 ára aldurs, en þá fór hún að
vinna fyrir sér.
Þann 3. apríl 1942 giftist hún
Magnúsi Magnússyni jámsmið, og
bjó hún honum eins gott heimili og
tök voru á, en oft voru kjörin knöpp.
Þau Munda og Magnús vom mjög
bamgóð, en þeim varð ekki bama
auðið. Ef til vil hefur Munda fengið
einhveija útrás fyrir bamgæsku
sína við að hlúa að manni sínum,
en þó mest í þeirri alúð sem hún
sýndi systkinabömum þeirra hjóna
og skyldfólki öllu. Mun minning
hennar lengi lifa með þeim.
Kona mín og ég höfum notið ein-
■ stakrar gæsku Muhduög gjafmildi
og einnig drengimir okkar tveir,
þeir vom hennar augasteinar.
Munda missti mann sinn 1981,
og bjó eftir það á Ásvallagötu 63.
Þangað var ávallt gott að koma og
ævinlega mætti maður mikilli hlýju
f hennar viðmóti. Hún átti við van-
heilsu að stríða ámm saman og
hefur í gegnum árin þurft að gang-
ast undir margar skurðaðgerðir við
ýmsum kvillum. Hin síðari árin var
þó eins og rofaði svolítið til, en í
mars á þessu ári veiktist hún
skyndilega mjög alvarlega og var
flutt í Borgarspítalann, þar sem hún
andaðist 21. júní sl. Blessuð sé
minning hennar.
Eyjólfur Þ. Haraldsson
Svavar Guðmunds-
- Kveðjuorð
son
BÍLDSHÖFDA 16 SÍML672444
Fæddur 10. apríl 1941
Dáinn 31. mars 1987
Þegar brotnar bylgjan þunga
brimið heyrist yfír fjöil,
þegar hendir sorg við sjðinn
syrgir tregar þjóðin öll,
vertu Ijós og leiðarstjama,
lægðu storm og boðaföll,
líknargjafinn þjáðra þjóða
þegar lokast sundin öll.
Það er alltaf átakanlegt þegar
ungt fólk fellur frá fyrir aldur fram.
Átakanlegust em slysin, sem koma
svo óvænt og öllum að óvömm, öll
urðum við því harmi lostin, þegar
það fréttist að vinur okkar og fé-
lagi Svavar Guðmundsson hefði
farist með báti sínum þegar hann
var að reyna að bjarga honum und-
an óveðri 31. mars sl.
Svavar Guðmundsson gekk ung-
ur í Ungmennafélagið Reyni og var
þar virkur félagi til hinstu stundar,
hann var varaformaður félagsins
þegar hann lést og var búinn að
vera í stjóm þess í fjöldamörg ár,
óhætt er að fullyrða að í gegnum
tíðina var Svavar einn virkasti
starfskraftur félagsins og var ætíð
reiðubúinn að leggja hönd á plóg
ef að einhveiju þurfti að vinna inn-
an félagsins. Hann unni félaginu
og vildi hag þess sem mestan og
bestan. Svavar var af lífí og sál í
knattspymunni innan Ungmenna-
félagsins og helsta driffjöður
knattspymumanna í fjöldamörg ár.
Hann spilaði með fótboltaliði Reyn-
is í 30 ár og var orðinn rúmlega
fertugur þegar hann lék sinn
síðasta leik með meistaraflokki.
Mörgum stundum var Svavar búinn
að eyða á vellinum með félögum
sínum, þó að stundum væri óhægt
um vik vegna mikilla anna bæði á
sjó og í landi, auk þess sem fjöl-
skyldan var stór.
Svavar var vinur og félagi okkar
allra. Hann var ætíð tilbúinn að
hjálpa þeim sem á því þurftu að
halda. Svavar vildi alltaf fara sátta-
leiðina og ef einhver misklíð kom
upp var hann fyrstur manna til að
bera klæði á vopnin. Hann vildi
aldrei trúa nokkru illu upp á nokk-
um og vildi aldrei heyra nokkurt
sfyg'g'ðaryrði í garð náungans.
Svavar gerði því sitt til að halda
góðum anda í félaginu og styrkti
þannig félagsskapinn ómetanlega.
Með þessum orðum viljum við færa
honum þakkir ungmennafélagsins
fyrir allt sem hann vann félaginu,
þakkir fyrir hans mikla og óeigin-
gjama starf í þágu okkar allra og
í þágu féiagsins. Við söknum vinar
og félaga, félagið er fátækara, okk-
ar litla samfélag hefur mikið misst
en mestur er missirinn hjá eigin-
konu, bömum og foreldrum. Við
sendum þeim okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Fari vinur í friði, blessuð sé minn-
ing hans.
Félagar í Ungmennafélaginu
Reyni.