Morgunblaðið - 27.04.1988, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 27. APRIL 1988
33
Jens Guðbrands-
son - Minning
Fæddur3.júní 1918
Dáinn 15. apríl 1988
I dag, 27. apríl, verður Jens
mágur minn borinn til hinstu
hvfldar. Við þau leiðarskil er mér
ljúft og skylt að minnast hans
nokkrum orðum.
Andlát hans bar að með snöggum
og óvæntum hætti, er hann var á
ferð um Húnavatnssýslu, staddur á
bænum Miðhópi í Víðidal í fjárskoð-
un á vegum Sauðfjárveikivama
ríkisins.
Jens var Dalamaður að uppruna,
fæddur á Jörfa í Haukadal, elstur
í hópi 6 systkina. Foreldrar hans
voru hjónin Guðbrandur Arnason á
Jörfa og Ingibjörg Daðadóttir frá
Litla-V atnshomi.
í þennan systkinahóp hefur dauð-
inn vegið hastarlega þessa vordaga.
Þann 21. mars sl. andaðist systir
hans Ólöf Kristbjörg. Þau íjögur
sem eftir lifa em: Ami búsettur á
Akranesi, Guðbjörg fyrrverandi
húsfreyja á nýbýlinu Asi í Laxár-
dalshreppi, er hún reisti ásamt
manni sínum Hermanni Jóhannes-
syni frá Saumm. Þau hafa nú látið
af búskap og flutt til Reykjavíkur.
Daði er rekur húsgagnaverkstæði í
Kópavogi, kona hans er Eygló Hall-
dórsdóttir úr Reykjavík. Yngst er
Svana er býr í Kópavogi, gift Ás-
mundi Þorlákssýni.
Haukadalurinn er fögur sveit og
sumarhlý, fjöllin há og rismikil með
klettaþiljum hið efra er skýla vel
gróðri og mannlífí byggðarinnar.
í mynni dalsins liggur Hauka-
dalsvatnið, spegilskyggnt á kyrram
kvöldum, veiðisælt, og eykur enn á"
sumarrómartík Dalbúa. Á Jörfa
höfðu forfeður hans búið allt frá
áirinu 1810. Jörðin mun vera víðlend
og kostamikil fjárjörð, en nokkuð
erfið til smölunar. Aðdrættir munu
og hafa verið erfiðir áður en vegir
vom lagðir.
Þeir feðgar ráku gott og arðsamt
fjárbú á Jörfaáram sínum, talaði
Jens oft um það við mig hve gaman
hefði verið að búa með fé á Jörfa
áður en fjárpestimar fóra að heija
á stofninn. Féð var hraust og harð-
gert beitarfé, er sótti stíft til fjalls
á öllum tímum árs, þurfti lítið hey-
fóður í sæmilegum árum en skilaði
oftast góðum arði. Jens lauk bú-
fræðinámi frá Hvanneyri 19 ára
gamall.
Vorið 1940 selur faðir hans Jörfa
og kaupir Höskuldsstaði í Laxár-
dalshreppi. Þar var annað góðbýlið
til og vel í sveit sett. Líklegt þykir
mér að sú ráðabreytni hafí mikið
komið til af því hve erfitt var með
flutninga að og frá búi vegna vega:
leysis, en þarna vora þau komin í
nágrenni Búðardals sem þá var orð-
in verslunarmiðstöð héraðsins.
Um þetta leyti mun Jens hafa
tekið við búinu að hluta til og stóð
svo meðan þau sáu Höskuldsstaði
eða til ársins 1966 að enn var
breytt til. Jens var þá enn maður
einhleypur en foreldrar hans gerð-
ust öldrað og annað kom og til.
Hann hafði þá um nokkur ár unnið
mikið utan heimilis, aðallega við
múrverk og annað er að byggingum
laut. Búðardalur var á þeim áram
í hraðri uppbyggingu. Hann hafði
þá í félagi við Daða bróður sinn
lokið byggingu íbúðarhúss í Kópa-
vogi, seldi því jörð og bú og flutti
þangað suður. Fýrstu ár sín þar
starfaði hann hjá Fóðurblöndunni
hf. eða þar til hann réðist til Til-
raunastöðvarinnar að Keldum en
þar vann hann til lokadægurs, en
og mér kunnugt um, að hann naut
þar trausts yfirmanna sinna.
Starfi því fýlgdu mikil ferðalög,
fór hann víða um sveitir að líta
eftir heilbrigði sauðfjár. Á þessum
ferðum kynntist hann vel landi sínu
og fólki og fé og átti frá þeim
margar góðar minningar.
Það má þvi segja, að tengslin við
landbúnaðinn hafi aldrei að fullu
rofnað, þó búsetan flyttist úr sveit
í borg.
Flest eða öll vor fór hann vestur
í Dali og vann við sauðburð á stór-
búi vina sinna og sveitunga Magn-
úsar og Elínar á Hrútsstöðum. í
það fór stór hluti af sumarfríinu,
en í það var ekki horft þegar skyld-
an bauð. Það var ekki til siðs hjá
hans kynslóð í sveitinni að taka sér
marga frídaga, og það lífsviðhorf
fýlgdi honum inn fýrir borgarmörk-
in. _
Á Dalaárunum gegndi hann ýms-
um trúnaðarstörfum fyrir sveit sína.
Sat um skeið í hreppsnefnd Laxár-
dalshrepps, í stjóm Kf. Hvamms-
íjarðar, sá um reikningshald fyrir
ræktunarsamband Vestur-Dala svo
fátt eitt sé nefnt.
Árið 1968 hóf hann sambúð með
systur minni, Ástu Olafsdóttur frá
Þórastöðum í Bitra, sem þá var ung
ekkja með tvö böm. Teljum við
venslafólk að það hafí verið vel
ráðið af beggja hálfu. Þau eignuð-
ust saman tvö böm, Brynjólf
Bjarka, nú 17 ára, og Ingibjörgu
nú 15 ára. Þeirra missir er því mik-
ill. Auk þess ólust upp hjá þeim
böm Ástu af fyrra hjónabandi, Olaf-
ur Friðmar og Danfríður Kristín,
sem nú hafa bæði stofnað sín eigin
heimili.
Jens heitinn var maður í hærra
meðallagi, fríður og liðlega vaxinn,
kvikur á fæti og göngugarpur mik-
ill fram eftir öllum aldri, en aldur-
inn bar hann með afbrigðum vel,
hafði jafnvel unglegt yfirbragð sem
furðu má kalla, þegar til þess er
litið hver vinnuþjarkur hann var og
óhlífinn við sjálfan sig.
Kröfugerðarmaður var hann eng-
inn nema gagnvart sjálfum sér.
Vinnulaun hans held ég hafi ekki
alltaf verið í samræmi við þau af-
köst sem hann skilaði, en honum
hélst vel á því er hann fékk í hend-
ur, var hagsýnn en þó rausnarlegur
og góður heimilisfaðir.
Hvarvegna sem hann fór naut
hann trausts samferðamanna sinna.
Slíks er gott að minnast við ævilok.
Elsku Ásta mín. Við á Sandhólum
og Þórastöðum vottum þér og böm-
unum innilega samúð í ykkar mikla
missi, um leið og við þökkum allar
yndislegu stundimar á heimili ykk-
ar og utan þess. Þær minningar eru
ljúfar og geymast.
Sömuleiðis færam við systkinum
hans og öðram vandamönnum sam-
úðarkveðjur okkar. Hinum látna
þökkum við samfylgdina og bless-
um minningu hans.
Kjartan Olafsson
I dag verður borinn til moldar í
Fossvogskirlqugarði Jens Ólafur
Guðbrandsson, Helgubraut 31,
Kópavogi, starfsmaður Sauðfjár-
veikivarna á Keldum í meira en
áratug. Hann dó við störf úti á landi
að loknum löngum vinnudegi 15.
apríl sl. Andlát hans bar brátt að
og var því mikið áfall ástvinum
hans og samstarfsmönnum. Ekki
var vitað til þess að hann hefði
kennt sér nokkurs meins. Hann var
heilsuhraustur alla tíð og vel á sig
kominn. Það er huggun fyrir okkur
sem eftir lifum, að hann fékk hægt
andlát. Hann virðist hafa dáið í
svefni og án óþæginda. Banameinið
var kransæðastífla.
Jens var Dalamaður, fæddist 3.
júní 1918 á Jörfa í Haukadal._ For-
eldrar hans vora Guðbrandur Áma-
son bóndi þar og síðar á Höskulds-
stöðum í Laxárdal og kona hans,
Ingibjörg Daðadóttir Daðasonar
bónda á Skinþúfu, síðar á L-Vatns-
horni í Haukadal. Jens var elstur
systkinanna. Næst elst var Ólöf, f.
2. maí 1919, sem bjó í Reykjavík
allan sinn búskap. Hún dó aðeins 3
vikum á undan Jens. Maður hennar
var Ólafur Theodórsson úr Saur-
bæjarhreppi í Dalasýslu, húsvörður
hjá Eimskip, einnig látinn. Guð-
björg Sigríður var þriðja í röðinni,
f. 11. júlí 1920. Hún byggði ásamt
manni sínum, Hermanni Jóhannes-
syni frá Sauram í Laxárdal, nýbýlið
Ás úr landi þeirrar jarðar. Næstur
í systkinahópnum var Ámi, f. 7.
júní 1922, verkamaður á Akranesi
og nú í seinni tíð í Borgamesi og
á Mýram. Daði húsgagnasmiður er
næst yngstur systkinanna, fæddur
25. október 1924. Kona hans er
Eygló Halldórsdóttir úr Reykjavík.
Daði og Eygló vora næstu nágrann-
Minninff:
Bergur Lárusson,
kaupmaður
Fæddur 28. mars 1920
Dáinn 17. apríl 1988
Gakk þú á guðs þíns fund
glaður á hverri stund.
Varðveislu víst munt fá,
vernd Drottins himni frá.
Ljós í hans líknar hönd
lýsir um gjörvöll lönd,
græðir vor sorgar sár,
signir manns gleði tár.
(P. Hallbj.)
Hann nafni minn er dáinn. Þegar
nafna hringdi til mín og sagði mér
lát hans, brast sterkur strengur í
bijósti mér. Þó svo að ég vissi að
hverju stefndi og kvíðinn fyrir þessu
símtali hafi grafíð um sig, þá kem-
ur slík harmafregn alltaf að óvör-
um. En ég fylltist innilegu þakk-
læti fyrir þá líkn að veita honum
lausn frá þraut í erfiðri baráttu við
ofureflið síðustu mánuði ævinnar.
Nafni fæddist að Tjöm á Skaga
í A-Húnavatnssýslu þann 28. mars
1920, sonur hjónanna Lárasar
Frímannssonar og Ámínu Áma-
dóttur.
Ég efast ekki um að 25. septem-
ber 1947 var mesti gleðidagur í lífi
nafna, þá gekk hann að eiga eftirlif-
andi konu sína, Ástu Tryggvadótt-
ur, dóttur hjónanna Tryggva Stef-
ánssonar og Guðrúnar Sigurðar-
dóttur frá Skrauthólum á Kjalar-
nesi.
Árið 1953 tóku þau kjörson, Gísla
Bergsson, sem kom eins og sólar-
geisli inn í líf þeirra, enda bæði
mjög bamgóð.
Nafna minnist ég fyrst þegar
hann var að koma í heimsókn í
sveitina og hafði alltaf tíma fyrir
okkur krakkana. Ég fór að fara til
þeirra nafna og nöfnu þegar ég gat
ferðast ein og það var eins og ævin-
týri, því alltaf var haft ofan af fyr-
ir mér og maður var svo virkur hjá
þeim þó maður væri bara bam.
Ég vann í mörg sumur hjá þeim
í skóbúðiftni og eyddi þá flestum
fríum með þeim í sumarbústaðnum.
Þar var yndislegt að vera með þeim
því þar nutu þau sín innan um allan
gróðurinn. Einnig var ég í skóla á
Akureyri og allan þennan tíma bjó
ég heima hjá þeim og alltaf var
eins vel hugsað um nöfnuna.
Já, því ég var svo heppin að ég
var skírð í höfuðið á þeim báðum,
Ástu og Bergi, og það lýsir vel
hvers konar álit fólk hafði á nafna
að hann átti eina nöfnu (mig) og
tvo nafna. Ég hef litið á þau sem
aðra foreldra, enda hafa þau reynst
mér þannig.
Mér finnst nafna best lýst í þess-
ari vísu sem hann fékk þegar hann
varð fimmtugur frá föður sínum:
Aldrei rak þig upp á sker.
Enginn sá þig gráta.
Lífsins róður léttir þér,
lundin hressa og káta.
Elsku nafna mín og Gísli. Guð
styrki ykkur og styðji í sorginni og
um ókomna framtíð. Þess biðjum
við, ég, Katla litla og Gísli.
Hinsta kveðja og þökk fyrir sam-
fylgdina, sem veitti mér ómælda
gleði og_ ánægju.
Ásta Begga Ólafsdóttir
Mig langar að minnast míns
elskulega frænda, Bergs Lárusson-
ar, nokkrum fátæklegum orðum.
Fátækleg verða þau því að manni
verður alltaf orða vant þegar dauð-
inn er annars vegar.
Drottinn hefur nú kallað hann
til sín og veitt honum eilífa hvfld
frá öllum hans þrautum. Þær þraut-
ir bar hann af karlmennsku og
æðruleysi.
Þrátt fyrir sína líkamlegu erfíð-
leika var hann aldrei neinn meðal-
maður í því sem hann tók sér fyrir
hendur, það sanna æviverkin hans,
sem ekki verða tíunduð hér. Vinnu-
þrek Bergs var með ólíkindum, og
virtist svo sem honum liði best ef
hann hefði alltaf eitthvað fyrir
stafni. Þar vora Bergur og Ásta,
konan sem hann var svo gæfusam-
ur að kvænast, sem samvalin, svo
ekkert hallaðist þar á. Bergur stóð
ekki einn með hana sér við hlið.
Heimilið að Vanabyggð 11 og sum-
arbústaðurinn I Sörlatungu bera
þessu fagurt vitni.
Þá hefur einkasonurinn Gísli ver-
ið föður sínum mikils virði og ég
veit að hann var ánægður með að
Gísli skyldi taka við verslunar-
rekstrinum af sér sem hann hafði
byggt upp af svo miklum dugnaði.
Óll ástúð og hjálpsemi Bergs
frænda I garð sinna nánustu ætt-
ingja var einstök.
Eg og fjölskylda mín urðum
þessa aðnjótandi í ríkum rnæli, og
er söknuður okkar mikill að sjá
honum nú á bak. Vinátta hans var
okkur mikils virði, hún gleymist
ekki.
Samband Bergs móðurbróður
míns og foreldra minna var innilegt
og náið, og ekki hvarflaði að mér
þegar við kvöddum föður minn
hinstu kveðju í fyrra að Bergur
minn yrði næstur. Væntanlega hafa
endurfundimir orðið fagnaðarríkir
hjá þeim mágunum. Nú eru hinar
himnesku veiðilendur þeirra fiski-
mið, en ekki Eyjafjarðarálar og
Hörgá, en þangað leitaði Bergur
oft sér til hvfldar og upplyftingar
frá erli dagsins.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
nú frænda og vin f hinsta sinn, biðj-
um honum blessunar Guðs og þökk-
um honum fyrir allt sem hann var
okkur og allar góðar stundir er við
áttum samana.
Ásta mín og Gísli, Guð gefi ykk-
ur styrk í sorginni og veri með
ykkur alla tíð. Megi minningin um
ástkæran eiginmann og foður verða
ykkur leiðarljós á ókomnum tíma.
Bragi Jóhannsson
ar Jens og fjölskyldu hans á Helgu-
brautinni í Kópavogi. Þeir bræður
byggffu þar raðhús hlið við hlið.
Yngst systkinanna er Brynhildur
Svana, fædd 16. júní 1929, búsett
í Reykjavík en áður á Akranesi.-
Maður hennar er Ásmundur Þor-
láksson frá Akranesi bflstjóri hjá
MS í Reykjavík.
Jens gekk í Bændaskólann á
Hvanneyri og tók við búi á Jörfa
1940 er foreldrar hans keyptu jörð-
ina Höskuldsstaði og fluttu þangað.
Hann fór síðan til foreldra sinna
og vann við bú þeirra allt þar til
þau fluttu suður 1966. AUa tíð
meðan Jens var fyrir vestan og
einnig eftir að hann kom suður
vann hann mikið að múrverki, oft
með Hermanni mági sínum á Ási.
Jens sat um skeið í hreppsnefnd
Laxárdals, einnig var hann kosinn
í stjóra ræktunarsambandsins og
lengi var hann refaskytta sveitar-
innar. Árið 1968 stofnaði hann
heimili í Álfheimum 48 í Reykjavík,
hafði þá_ fundið lífsföranaut, ágæta
konu, Ástu Kr. Ólafsdóttur frá
Þórustöðum í Bitra. Ásta hafði ver-
ið gift Brynjólfi Kristjánssyni vega-
verkstjóra frá Hólslandi í Eyja-
hreppi en misst Hann sviplega úr
bráðum sjúkdómi frá 2 ungum
böraum. Jens gekk þeim í föðurstað
og reyndist þeim frábærlega. Þau
eru Ólafur Friðmar, f. 12. maí 1956,
sendibílstjóri hjá Sól hf. í Reykjavík,
og Danfríður Kristrún, f. 23. sept- - -
ember 1958. Bæði hafaþau stofnað
heimili og komist vel áfram. Böm
þeirra Jens og Ástu era tvö, Brjmj-
ólfur Bjarki, f. 14. júní 1971, nema
í Iðnskólanum, og Ingibjörg, f. 14.
maí 1973, nemi í Þinghólsskóla í
Kópavogi.
Seinni part ársins 1977 réðst
Jens til Sauðfjárveikivama. Það var
sá mæti maður Jón Kristjánsson frá
Kjörseyri, sem kom okkur í kjmni
við Jens og taldi að hann mjmdi
duga okkur vel sem eftirmaður sinn.
Jón rejmdist sannspár. Jens fékk
almanna orð fyrir hæfileika sína.
Hann var óvenjulega glöggur á fé
og þannig skapi farinn og laginn
að hann náði samvinnu við flesta
menn, sem hann þurfti að skipta
við í starfí sínu en það var m.a.
ferðalög um landið og skoðun á
sauðfé vegna vama gegn smitsjúk-
dómum. Öll störf sem honum vora
falin leysti hann með kostgæfni.
Allt stóð hjá honum eins og stafur
á bók. Sæti þessa góða drengs verð-
ur vandfyllt. Fyrir þetta vil ég
þakka um leið og ég fljrt ástvinum
hans samúðarkveðjur.
Sigurður Sigurðarson dýralæknir
I minningargrein um Eyrúnu
Eiríksdóttur hér i blaðinu í gær, -
féll niður fæðingardagur og dán-
ardægur. Hún var fædd 23. ágúst
1912 og lést 2. apríl síðastliðinn.
Er beðist velvirðingar á mistök-
unum.
Blóma- og
w skreytingaþjónusta w
™ h vert sem tilefnið er.
(ÍLÆSIBLÓMIÐ
GLÆSIBÆ,
Álflieimum 74. sími 84200