Morgunblaðið - 11.09.1988, Page 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1988
Jltrgi! Útgefandi mtÞIafeffe Árvakur, Reykjavík
Framkvæmdastjóri Haraldur Sveinsson.
Ritstjórar Matthías Johannessen, Styrmir Gunnarsson.
Aðstoðarritstjóri Björn Bjarnason.
Fulltrúar ritstjóra Þorbjörn Guðmundsson, Björn Jóhannsson, ÁrniJörgensen.
Fréttastjórar Freysteinn Jóhannsson, Magnús Finnsson, Sigtryggur Sigtryggsson, Ágúst IngiJónsson.
Auglýsingastjóri BaldvinJónsson.
Ritstjórn og skrifstofur: Aðalstræti 6, sími 691100. Auglýsingar:
Aðalstræti 6, sími 22480. Afgreiðsla: Kringlan 1, sími 83033.
Áskriftargjald 800 kr. á mánuði innanlands. í lausasölu 70 kr. eintakið.
Hvað
ber á milli?
Eftir orrahríðina á stjóm-
málavettvangi undanfama
daga, þegar hin svokallaða nið-
urfærsluleið var afskrifuð af
forsætisráðherra vegna and-
stöðu Alþýðusambands íslands
við hana, liggja fyrir þrjár tillög-
ur í ríkisstjóminni.
Rejmsla okkar eins og ann-
arra þjóða er sú, að við úrlausn
efnahagsvanda em flestar leiðir
hefðbundnar. í stómm dráttum
má segja, að gmndvallarágrein-
ingurinn standi um það, hvort
velja eigi frjálsræði eða miðstýr-
ingu. Eins og áður hefur verið
bent á hér á þessum vettvangi
hefur fijálsræðið stuðlað að vax-
andi velmegun hér eins og ann-
ars staðar. Marxisminn og aðrar
kennisetningar miðstýringar-
manna hafa verið á undanhaldi
og þau ríki þar sem þeir ráða
em fátæktar- og ofstjómarríki.
Um þessar staðreyndir þarf ekki
að deila. Það er ekki heldur
gert innan ríkisstjómarinnar, en
á hinn bóginn er augljóst að
flokkamir sem þar eiga fulltrúa
hafa mismikla trú á gildi opin-
berrar forsjár og íhlutunar. Vilji
þeir starfa saman verða þeir að
fínna meðalveg í því efni.
í upphafí hugmynda Þor-
steins Pálssonar, forsætisráð-
herra, segir, að markmið ríkis-
stjómarinnar sé hjöðnun verð-
bólgu, lækkun vaxta og bætt
afkoma útflutnings- og sam-
keppnisgreina. Ráðherrann vill
að fjárlög ársins 1989 verði af-
greidd án rekstrahalla og að
lánsijárlög einkennist af ströngu
aðhaldi í erlendum lántökum,
með því verði best lagður traust-
ur gmnnur að stöðugleika í
efnahagslífínu. Þá verði laun
fryst með afíiámi samnings-
bundinna og lögákveðinna
áfangahækkana, strangt aðhald
verði með verðlagsþróun, hjöðn-
un verðbólgu leiði til áfram-
haldandi lækkunar nafnvaxta,
aðhald í ríkisfjármálum lækki
vexti á skuldabréfum ríkisins og
skapi skilyrði fyrir almennri
raunvaxtalækkun í framhaldi af
þvi. Til greina komi að Seðla-
bankinn leggi fíystideild Verð-
jöfnunarsjóðs fískiðnaðarins til
lán i því skyni að taka upp verð-
jöfnun á frystum fískafíirðum í
framhaldi af verðfalli erlendis.
Með hliðsjón af horfum um físk-
afla á næsta ári verði tekin
ákvörðun um hvort og hvemig
heimild Seðlabankans til 3%
breytingar á gengi krónunnar
verði nýtt.
Þingflokkur og framkvæmda-
stjóm Framsóknarflokksins vilja
að þessum gmndvallarsjónar-
miðum sé fullnægt: Framleiðslu-
atvinnuvegum sé skapaður ör-
uggur rekstrargmndvöllur.
Dregið sé vemlega úr viðskipta-
halla og erlendum lántökum.
Dregið verði mjög úr fjármagns-
kostnaði með lækkun raunvaxta
og lánslg'aravísitalan verði af-
numin svo og aðrar vísitölubind-
ingar í samræmi við fyrri sam-
þykkt ríkisstjómarinnar. Dregið
verði markvisst úr þenslu með
samdrætti í framkvæmdum á
vegum ríkisins og hallalausum
ríkisbúskap og einnig í fram-
kvæmdum sveitarfélaga og
einkaaðila á þeim svæðum þar
sem þenslan er mest. „Verð-
bólga hjaðni hratt og örugg-
lega“ ályktuðu framsóknarmenn
síðan í lok yfírlýsingar sinnar.
Ráðherrar Alþýðuflokksins
vilja áfram verðstöðvun, launa-
og búvömverðstöðvun og frest-
un á fískverðsákvörðun til 31.
janúar 1989. Frystideild Verð-
jöfnunarsjóðs fískiðnaðarins
verði heimilað að taka innlent
eða erlent lán með ríkisábyrgð
að fjárhæð 550 milljónir króna
til greiðslu verðbóta úr almennri
frystideild sjóðsins með tilliti til
afkomu frystiiðnaðarins. Til að
lækka vexti og fjármagnskostn-
að á Seðlabankinn að reikna
dráttarvexti mánaðarlega,
ákveða sérstaklega vaxtamun
innlánsstofnana við ákvörðun
vaxta á afurðalánum til sjávar-
útvegsins, ræða við lánastofnan-
ir um lækkun vaxta, fjármála-
ráðherra beiti sér fyrir lækkun
vaxta á spariskírteinum um 3%
og ríkisstjómin hlutist til um
beina íhlutun Seðlabankans um
vaxtaákvarðanir lánastofnana
fáist ekki viðunandi niðurstaða
um vaxtalækkanir í viðræðum
við þær. Fjárlög fyrir árið 1989
verði afgreidd með tekjuafgangi
og lánsfjárlög fyrir næsta ár
byggist á ströngu aðhaldi.
Þegar þessar yfírlýsingar
stjómarflokkanna eru skoðaðar,
hljóta enn að vakna spumingar
um, hvort efnisleg ástæða sé til
þess ágreinings sem blossar upp
hvað eftir annað í stjómarsam-
starfínu. í stuttu máli má segja,
að stefna Framsóknarflokksins
sé með almennasta orðalaginu,
en þó með skilyrðum einkum
varðandi afnám lánskjaravísi-
tölunnar sem stangast jafnt á
við tillögur ráðherra Alþýðu-
flokksins og forsætisráðherra,
er hafa tekið stefnuna eftir svo-
kallaðri millifærsluleið.
Spumingin: Er ríkisstjómin
að fara frá? hefur verið of-
arlega á dagskrá undan-
fama sólarhringa. Hún er
ekki lögð fram að ástæðu-
lausu. Deilumar innan
ríkisstjómarinnar hafa ver-
ið sérstaklega magnaðar í
þessari viku. Enginn flokkanna hefur þó
ákveðið að slíta samstarfínu. Oddvitar
stjómarflokkanna skiptast opinberlega á
orðsendingum um stefíiu og starfsaðferðir
en setjast síðan niður á bak við luktar dyr
og leita sameiginlegra leiða. í orði kveðnu
er tekist á um efnahagsmál en í raun er
hér um pólitíska baráttu að ræða, sem
leiðir líklega að lokum til þess að upp úr
stjómarsamstarfínu slitnar eins og jafnan
þegar andrúmsloftið er komið á þetta stig.
Fyrir níu árum yfírgáfu alþýðuflokks-
menn þriggja flokka stjóm með Alþýðu-
bandalagi og Framsóknarflokki á þessum
sama árstíma. Upp úr því tók minnihluta-
stjóm Alþýðuflokksins við og sat fram í
febrúar 1980 en til kosninga var efnt í
byijun desember 1979. Atburðimir haustið
1979 voru næsta sérkennilegir. Þá varð í
raun uppreisn innan þingflokks Alþýðu-
flokksins gegn ríkisstjóminni, formaður
flokksins, Benedikt Gröndal, þáverandi
utanríkisráðherra, sat allsheijarþing Sam-
einuðu þjóðanna í New York. Þegar hann
sneri aftur stóð hann frammi fyrir því, að
flokkur hans var að hverfa úr ríkisstjóm.
Þing var kailað saman 10. október 1979
og daginn eftir lagði Ólafur Jóhannesson,
forsætisráðherra, fram lausnarbeiðni ríkis-
stjómar sinnar og sagði meðal annars að
hann hafnaði kröfu Alþýðuflokksins um
að ijúfa þing og efna til kosninga innan
tveggja mánaða frá þingrofí og væru
bæði Framsóknarflokkur og Alþýðubanda-
lag andvígt því að standa þannig að mál-
um. Stjómarflokkamir væru þar með ekki
á einu máli um þingrof og réttinum til
þess yrði þess vegna ekki beitt í samræmi
við munnlegt samkomulag við sijómar-
myndun. Þá sagðist Ólafur persónulega
teíja það óforsvaranlegt að eftia til kosn-
inga um hávetur í svartasta skammdeg-
inu. „Slíkar kosningar gætu orðið skrípa-
mynd þar sem fjöldi fólks væri í reynd
sviptur atkvæðisrétti." (Kosningamar fóm
fram 2. og 3. desember 1979 og var þátt-
takan í þeim 89,3%, slakarí en venjulega,
þó meiri en í aprílkosningunum 1983 þeg-
ar hún var 88,3% og hafði þá ekki verið
minni í þingkosningum síðan 1946.) Og
Ólafur Jóhannesson sagði einnig í þessari
ræðu:
„Ég álít það fullkomið ábyrgðarleysi að
leysa þingið upp, áður en það er í raun
og veru tekið til starfa, og efna til
harðvítugrar kosningabaráttu við ríkjandi
aðstæður í efnahags- og atvinnumálum,
en þær ætti ég að þekkja flestum öðmm
betur. Þar bíða mörg mikilvæg verkefni
sem kalla á úrlausn. Ég nefni það t.d.,
að fjárlög yrðu væntanlega ekki afgreidd
á tilskildum tíma, sama máii gegnir um
Iánsfjáráætlun og hlyti af því að skapast
mikil óvissa um margvíslegar framkvæmd-
ir. Svo að segja allir kjarasamningar em
lausir eða verða það um áramót. Kosninga-
barátta væri að mínum dómi ekki heppileg-
ur undirbúningur friðsamlegrar eða far-
sæliar lausnar í átökum á vinnumarkaði.
Ákvörðun um fískverð rennur út um ára-
mót. Verðbólga mundi vafalaust magnast
meðan kosningabarátta stæði yflr því að
á því tímabili yrði erfitt að beita nokkram
úrræðum til að hemja hana.“
Geir Hallgrímsson, þáverandi formaður
Sjálfstæðisflokksins, andmælti þessum
sjónarmiðum Ólafs Jóhannessonar. Hann
sagði þess áður dæmi að fíárlög hefðu
ekki verið afgreidd fyrr en í byijun þess
árs sem þau ættu að gilda. Það væm
meiri líkur fyrir því að fjárlög að afstöðn-
um kosningum og með þingmeirihluta
gætu orðið vopn í baráttunni gegn verð-
bólgunni en lög sem yrðu gerð við þær
aðstæður sem ríktu á Alþingi eftir að sam-
staða innan ríkisstjómarinnar rofnaði.
Ætti hið sama við um önnur úrlausnarefni
svo sem kjarasamninga. Geir Hallgrímsson
sagði ennfremur: „Sjálfstæðisflokkurinn
er þeirrar skoðunar, að þegar svo er kom-
ið að ríkisstjómin hefur misst meirihluta
sinn með þeim aðdraganda, sem hér hefur
orðið, og við það ástand, sem nú hefur
skapast í íslensku efnahagslífí og þjóðlífí,
m.a. vegna aðgerða þessarar sömu stjóm-
ar, þá sé ekki um annað að ræða og ann-
að sé raunar ábyrgðarleysi en að þing
verði rofíð og til kosninga efnt, kjósendum
gefínn kostur á að kveða upp sinn dóm
og mynda nýjan ábyrgan meirihluta á
Alþingi íslendinga.“
Að breyttu breytanda væri unnt að end-
urtaka þessar ræður við núverandi aðstæð-
ur í stjómmálalífínu, ef þannig færi að
upp úr samstarfí stjómarflokkanna slitn-
aði.
Skrykkjótt samstarf
í ræðu sem Benedikt Gröndal flutti eft-
ir að Ólafur Jóhannesson hafði lagt ffarn
lausnarbeiðni sína sagði hann meðal ann-
ars: „Alþýðuflokkurinn gekk til þess
stjómarsamstarfs, sem nú er að ljúka,
fyrir liðlega 13 mánuðum með miklar von-
ir um að stjóminni tækist að vinna á hin-
um alvarlegu efnahagsvandræðum, sem
þjakað hafa þjóðina, og koma fjöldamörg-
um góðum málum til leiðar. Um þetta má
lesa í samstarfsyfírlýsingu ríkisstjómar-
innar, hver áformin vom og hveijar vonim-
ar. Því miður höfum við orðið fyrir miklum
vonbrigðum. Stjómarsamstarfið hefur ver-
ið skrykkjótt alla tíð. Það hefur komið í
ljós að í raun og vem er innan ríkisstjómar-
innar um að ræða grundvallarágreining
varðandi viðhorf til þeirra mála sem leysa
þarf, og hefur það valdið því að stjómar-
samstarfíð hefúr gengið svo skrykkjótt
sem öllum er kunnugt um. Þess vií ég þó
geta, að ég tel að ríkisstjómin hafí komið
mörgum góðum og merkum málum til leið-
ar.“
Benedikt Gröndal sagði að alþýðuflokks-
menn hefðu kosið að fara úr stjóminni og
óska eftir þingrofí og kosningum vegna
þess að næstu tvo mánuði á undan hefði
komið í ljós, að innan stjómarinnar væri
ekki samstaða um neitt, „þá óttumst við
að að öllu óbreyttu mundi verða siglt út
í svipað stjómarfar og var í allan fyrravet-
ur, sem sagt stöðugar, gagnslausar
skammtímalausnir á vandamálunum, án
þess að tekið sé á þeim til frambúðar."
Einnig þessa ræðu væri unnt að endurtaka
nú.
Stjómarsamstarfíð hefur verið skrykkj-
ótt. Ágreiningur milli oddvita stjómar-
flokkanna þriggja hefur verið að magnast
opinberlega og nú síðast í átökunum um
það, hvort farin skyldi svokölluð niður-
færsluleið eða ekki. I stuttu máli má segja
að gangur mála sé á þann veg, að einn
daginn lýsi Þorsteinn Pálsson skoðun sinni
á einhveiju máli opinberlega. Fjölmiðla-
menn snúa sér samstundis til Jóns Bald-
vins Hannibalssonar, sem lýsir undmn
sinni á skoðun Þorsteins og að hún skuli
sett ffarn en segist þó ekki alfarið vera á
móti henni, Steingrímur Hermannsson
velur þann kost að vera á móti skoðun
Þorsteins eða segir að hann geti ekki tjáð
sig um hana, af því að hann hafí nú hald-
ið að samkomulag væri um að segja ekki
neitt. Næsta dag er svo röðin í þessu yfír-
lýsingaflóði öfug og flestir era jafn nær
um það, sem raunvemlega er að gerast.
Flóðbylgjan hrífur menn með sér og þeim
gefst ekki tóm til að staldra nógu lengi
við til að athuga sinn gang. í hraðanum
er slegið á loft lausnarorðum eins og „nið-
urfærsluleið" og látið eins og það sé unnt
að framkvæma það með einu pennastriki
að lækka laun um 9%.
Stjómmálamönnum er illa við að viður-
kenna opinberlega að þeir geti ekki starf-
að hver með öðmm, þess vegna em það
alltaf málefnin sem em sögð ráða því að
lokum, að upp úr samstarfi slitnar. Hið
sama á þó við í stjómmálum eins og í
lífínu sjálfu, að mannlegi þátturinn vegur
oft þyngst þegar til úrslita dregur. Hið
skrykkjótta samstarf í ríkisstjóminni á
ekki einungis rætur að rekja til hefð-
bundins ágreinings um efnahagsmál, sem
var fyrir hendi áður en þessir þrír flokkar
settust saman í stjóm.
Rysjótt pólitískt veður
Eins og fram hefur komið hér að ofan
neituðu framsóknarmenn og alþýðubanda-
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. 'SEPTEMBER 1988
35
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 10. september
Morgunblaðið/KGA
Blómarósir i Ólafsfírði
lagsmenn því haustið 1979 að verða við
tilmælum alþýðuflokksmanna, samstarfs-
manna sinna í ríkisstjóm, um að ijúfa þing
og efna til kosninga. Álþýðuflokkur og
Sjálfstæðisflokkur vom á hinn bóginn sam-
mála um þingrofíð og til að vinna að fram-
gangi þess var minnihlutastjóm Alþýðu-
flokksins mynduð 15. október 1979 undir
forsæti Benedikts Gröndals. Kallaði hann
stjóm sína skammtímastjóm sem starfaði
í trausti þess að Sjálfstæðisflokkurinn
myndi veija hana vantrausti og hefði hún
fyrst og fremst það verkefni að stuðla að
þingrofí og kosningum 2. og 3. desember.
Kosningamar 1979 verða einkum minn-
isstæðar fyrir það, að í þeim kynntu sjálf-
stæðismenn stefnu sína undir kjörorðinu:
Leiftursókn gegn verðbólgu. Var þá ætlun-
in með samræmdum aðgerðum að ráðast
skipulega gegn verðbólgunni og kveða
hana niður á skömmum tíma. Hinir flokk-
amir snemst harkalega gegn þessari
stefnu og þá studdist Steingrímur Her-
mannsson meðal annars við gömlu setning-
una „allt er betra en íhaldið". Má spyija
á haustmánuðum 1988: Em ekki talsmenn
þess sem nú er kallað niðurfærsla að boða
hið sama og gert var með öðmm hætti í
leiftursókninni, að lækka verði launakostn-
að til að unnt sé að sigrast með skjótum
hætti á verðbólgunni?
Eftirleikur kosninganna varð hins vegar
sá, að dr. Gunnar Thoroddsen og nokkrir
þingmenn sjálfstæðismanna snemst í byij-
un febrúar 1980 gegn meirihluta þing-
flokks sjálfstæðismanna og fóm í stjómar-
samstarf við Alþýðubandalag og Fram-
sóknarflokk undir forystu dr. Gunnars.
Skal sú saga ekki öll rifjuð upp hér.
í kosningunum 1979 vom flokkamir
fjórir, sem buðu fram, þ.e. Alþýðubanda-
lag, Álþýðuflokkur, Framsóknarflokkur og
Sjálfstæðisflokkur, auk sérlista þing-
manna Sjálfstæðisflokksins: Jóns Sólnes í
Norðuriandslgördæmi eystra og Eggerts
Haukdals í Suðurlandskjördæmi. Stjómin
fór frá vorið 1983 og í kosningunum þá
vom þeir Jón Sólnes og Eggert Haukdal
ekki lengur með lista en Bandalag jafnað-
armanna undir forystu Vilmundar Gylfa-
sonar, sem áður var þingmaður Alþýðu-
flokksins, o g Samtök um kvennalista bætt-
ust við flokkana en framsóknarmenn buðu
frafn sér í Norðurlandskjördæmi vestra og
Sigurlaug Bjamadóttir, þingmaður Sjálf-
stæðisflokksins, var með sérlista á Vest-
Qörðum. í kosningunum 1987 vom hvorki
Sigurlaug né framsóknarmenn í Norður-
landskjördæmi vestra með lista en við
bættust sérlisti Stefáns Valgeirssonar,
þingmanns framsóknar í Norðurlandskjör-
dæmi eystra, Flokkur mannsins, Borgara-
flokkurinn, flokkur Alberts Guðmundsson-
ar þingmanns Sjálfstæðisflokksins, og
Þjóðarflokkurinn.
Hvort sem því ræður tilviljun eða annað
má segja, að veður hafí verið óvenjulega
rysjótt á vettvangi stjómmálanna einmitt
síðan í kosningunum 1979. Steingrímur
Hermannsson hafði þá nýlega tekið við
forystu í Framsóknarflokknum en síðan
hefur verið skipt um formenn í öllum hinna
hefðbundnu flokkanna og meira að segja
tvisvar í Alþýðubandalagi og Alþýðu-
flokki. Svipað umrót í stjómmálalífínu og
nú var á fímmta og sjötta áratugnum. Þá
urðu sviptingar innan margra flokka og
til forystu völdust menn sem síðan störf-
uðu saman eða vom á öndverðum meiði í
stjómmálaforystunni þar til um og yfir
1970. Fram til 1959 þegar 12 ára sam-
starf hófst með Alþýðuflokki og Sjálfstæð-
isflokki í viðreisnarstjóminni réðust sveifl-
umar ekki síst af samskiptum einstakl-
inga. Þeir sem sátu í viðreisnarstjóminni,
en þrír þeirra em enn á lífi, Auður Auð-
uns, Gylfí Þ. Gíslason og Eggert G. Þor-
steinsson, hafa allir verið á einu máli um
að lykillinn að langlífí hennar hafi verið
sá góði samstarfsandi sem myndaðist inn-
an stjómarinnar. Þá eins og jafnan endra-
nær gátu menn fundið sér ótal tilefni til
ágreinings en ákváðu að gera út um hann
innan ramma samstarfsins' í stað þess að
sprengja hann. Eitt frægasta dæmið um
ágreining í viðreisnarstjóminni er frá vor-
inu 1970, þegar einn ráðherranna, Eggert
G. Þorsteinsson, stöðvaði framgang frum-
varps til laga um frelsi í verðlagsmálum.
Að meta stöðuna rétt
Sagan veitir enga forskrift fyrir því sem
gerist í samtímanum en með því að velta
henni fyrir sér eiga menn ef til vill auðveld-
ara með að greina á milli aukaatriða og
aðalatriða á líðandi stundu. í hraða fjöl-
miðlunar samtímans og vegna samkeppni
á því sviði hættir mönnum ef til vill til að
staldra um of við aukaatriði. Á dögunum
var til dæmis í fréttatíma hljóðvarps ríkis-
ins gefíð til kynna, að framtíð ríkisstjómar-
innar myndi ráðast á þingi Sambands
ungra framsóknarmanna! Þegar til þess
þings er litið undrar líklega flesta, hvemig
nokkmm gat dottið þetta í hug. Eins og
málum er komið sýnist framtíð ríkisstjóm-
arinnar velta á því, sem oddvitar stjómar-
flokkanna ákveða. Ekkert bendir til þess
að hið sama kunni að gerast nú og haust-
ið 1979, þegar þingflokkur Alþýðuflokks-
ins tók beinlínis völdin af Benedikt Grön-
dal á meðan hann var í útlöndum. „Er við
öðm að búast af ungum og þróttmiklum
hópi þingmanna, sem gekk til þessa sam-
starfs með svo miklar vonir, en að þeir
hirtu ekki um hinar hefðbundnu leiðir?“
spurði Benedikt Gröndal í umræðunum um
afsögn stjómar Ólafs Jóhannessonar
haustið 1979. Verður þannig spurt um
þingflokk einhvers stjómarflokkanna
núna? Það er ólíkegt. Þeir standa hver um
sig að baki sínum formönnum, þótt sitt
sýnist hveijum eins og jafnan er.
Frá því í upphafi áttunda áratugarins,
þegar þriggja flokka stjóm Alþýðubanda-
lags, Framsóknarflokks og Samtaka ftjáls-
lyndra og vinstri manna settist að völdum,
hefur sú breyting orðið á störfum ríkis-
stjóma, að þar leggja menn fram tillögur
til að láta bóka afstöðu sína og skýra frá
þeim utan funda en ekki endilega til að
ná sameiginlegri niðurstöðu um stjómar-
stefnu. í þessari vinstri stjóm sem sat frá
1971 til 1974 gerðist það til að mynda í
apríl 1972 að ráðherrar Alþýðubandalags-
ins, þeir Magnús Kjartansson og Lúðvík
Jósepsson, létu bóka andstöðu sína við
lengingu flugbrautar á Keflavíkurflugvelli
og aðrar framkvæmdir þar í þágu vama
landsins. Er þetta líklega fyrsta opinbera
dæmið um slíka starfshætti, sem síðan
hafa þótt næsta sjálfsagðir. Nú í vikunni
lét til dæmis Steingrímur Hermannsson
bóka tillögu sína um niðurfærslu í ríkis-
stjóminni, þegar honum var ljóst að hún
næði ekki fram að ganga. Slíkar bókanir
þjóna þeim tilgangi að undirstrika sundur-
lyndi innan ríkisstjóma, ef til vill friða þær
einhveija utan þeirra og kunna að duga
sem vopn í dægurbaráttunni og yfírlýs-
ingastríðinu.
Eins og málum er nú háttað er líklega
óhætt að segja, að stjómarflokkamir séu
enn einu sinni að meta stöðuna og reyna
að átta sig á því, hvað til bragðs skuli
taka. Að sjálfsögðu ræða menn mest opin-
berlega um efnahagsmál og úrræði í þeim.
Þar em vissulega mikilvæg gmndvallarat-
riði sem skilja á milli flokkanna en þeir
vom ásáttir um að ýta til hliðar, þegar
gengið var til stjómarsamstarfsins. Enginn
flokkanna sættir sig við að sitja í stjóm
sem þverbrýtur eitthvert þessara atriða.
Framtfð ríkisstjómarinnar ræðst hins veg-
ar af því við núverandi aðstæður, hvemig
hver um sig metur hina pólitísku stöðu
og hvort betra sé að sitja áfram eða hefja
eftirleikinn.
„Deilurnar innan
ríkisstj órnarinn-
ar hafa verið sér-
staklega magnað-
ar í þessari viku.
Enginn f lokkanna
hefur þó ákveðið
að slíta samstarf-
inu. Oddvitar
stjórnarflokk-
anna skiptast op-
inberlega á orð-
sendingum um
stefnuog starfs-
aðferðir en setj-
ast síðan niður á
bak við luktar dyr
og leita sameigin-
legra leiða.“