Morgunblaðið - 21.10.1988, Qupperneq 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1988
Minning:
Jens Davíðsson
Fæddur 10. september 1903
Dáinn 14. október 1988
Jens föðurbróðir minn fékk hægt
andlát á heimili sínu, Austurgötu
47, Hafnarfirði, að kvöldi 14. þessa
mánaðar. Útför hans verður frá
ÞJóðkirkjunni í Hafnarfirði í dag,
21. október. Þegar ég fékk þessa
frétt var ég staddur um borð í skipi
mínu fyrir norðan land og minning-
ar um þennan heiðursmann tóku
að streyma í hugaim.
Hann fæddist í Reykjavík 10.
september 1903, elsti sonur hjón-
anna Davíðs Kristjánssonar tré-
smiðs og konu hans Ástríðar Jens-
dóttur. Jens fluttist tæplega árs
gamall til Hafnarfjarðar og unni
mjög sinni heimabyggð, hann lærði
ungur trésmíðar í Timburverk-
smiðju Dvergs hf. og starfaði þar
alla sína löngu starfsævi eða í yfir
60 ár. Það eru sennilega ekki mörg
dæmi þess að einstaklingur starfi
svo langan tíma hjá sama vinnuveit-
anda við sama fyrirtækið. Sýnir það
vel hve traustur og dugandi starfs-
maður hann var.
Jens kvæntist 5. nóvember 1927
Valgerði _ Guðnadóttur úr Garða-
hverfi á Alftanesi, en hún var mik-
il fyrirmyndar húsmóðir og milli
þeirra ríkti ávallt mikil ástúð og
virðing. Valgerður andaðist 4. jan-
úar 1981 og höfðu þau þá verið í
hjónabandi í rúm 53 ár. Þau hjón
voru ákaflega samrýmd"óg samhent
og aldrei kom til greina að nefna
nema bæði í einu, Jenni og Vala
eða öfugt. Þeim varð ekki bama
auðið.
Ifyrstu minningamar um Jenna
frænda eru frá frumbemsku. Ég
átti mjög fallegt rúm, er hann hafði
smíðað, en það er til marks um
hæfileika hans og útsjónarsemi, að
rúm þetta mátti nota jafnt fyrir
vögguböm og fullorðna. Rúm þetta
er enn til og hefur verið mikið not-
að í minni fjölskyldu. Síðan tóku
við leikföng frá Völu og Jenna sem
hann hafði smíðað. Öll vom þau
traust og vel gerð. Hann vissi sem
var að litlar hendur fara stundum
óblíðum höndum um leikföng sín.
Jenni og Vala vom með afbrigð-
um bamgóð og öll böm löðuðust
að þeim og þeirra yndislega heim-
ili, þar sem umhyggja og ástúð réði
ríkjum. Ég átti því láni að fagna
að dvelja á heimili þeirra um tíma,
bæði sem bam og síðar sem ungur
maður og hef álla tíð notið um-
hyggju þeirra og ástúðar.
Orlögin höguðu því þannig að ég
missti föður minn aðeins tæplega
mánaðar gamall. Kynntist ég hon-
um því aldrei nema í gegnum aðra.
Ég átti þó elskulega móður og fóst-
urforeldra, sem voru móðurforeldr-
ar mlnir. Þegar þannig stendur á,
hygg ég að flestir hugsi mikið til
þess foreldris sem þeir hafa ekki
kynnst, þegar þeir komast til vits
og ára. Ékki er ég þó grunlaus um
að Jens, ásamt Gunnari bróður
hans, hafi orðið föðurímynd mín á
bemskuárunum.
Jens var ákaflega dagfarsprúður
maður og mikið prúðmenni, reglu-
samur og traustur svo af bar. Hann
var ákveðinn í skoðunum og hélt
þeim hiklaust fram við vini og kunn-
ingja en að öðru leyti flíkaði hann
ekki skoðunum sínum.
Eins og áður er sagt voru þau
hjón, Jenni og Vala, ákaflega sam-
hent og gjafmild og nutum við hjón-
in og böm okkar þess í ríkum mæli.
Þegar Vala andaðist varð mikið
skarð fyrir skildi hjá Jenna en ekki
bar hann þó söknuð sinn á torg.
Hann bjó áfram í húsi sínu og naut
ágætrar heimilishjálpar. Margir
hafa heimsótt hann síðan hann varð
einn, ekki síst vinnufélagamir úr
Dverg, sem komu nær daglega. Ég
hef búið í öðm héraði lengst af en
reynt, eftir bestu getu, að hafa sam-
band við þennan kæra frænda minn.
Öll síðustu árin hafa þau Davíð
frændi minn og Elín kona hans
verið hans stóð og stytta. Er ómæld
þeirra umhyggja og fómfysi við
hann til hinstu stundar.
Ég vil fyrir mína hönd og fjöl-
skyldu minnar flytja þessum kæra
frænda innilegar kveðjur og þakkir
fyrir allt sem hann var okkur.
Ég er þess fullviss að honum
verður vel fagnað í landi lifenda.
Blessuð sé minning heiðurs-
manns.
Kristján Kristjánsson
Hann Jenni afabróðir er dáinn.
Jenni var okkur systranum sem
annar afí, og nú við fráfall hans
verða þáttaskil í lífi okkar.
Það er tómarúm eftir Jenna.
Nú foram við ekki aftur í Hafnar-
§örð til að sækja hann í mat eða
kaffí. Við gefum ekki hænunum eða
leitum að eggjum úti í kofa. Nú
heyram við hann ekki meir taka
undir hressilegum rómi þegar
gömlu góðu íslensku lögin era leik-
in í útvarpinu.
Jenni var alltaf svo ljúfur og
óskaplega bamgóður, hann hafði
alltaf þolinmæði til að skoða
litabækumar eða bamateikning-
amar með okkur, og þó að minni
hans hefði farið aftur, þá mundi
hann allt frá gamalli tíð og gat frætt
okkur um það sem áður var.
Við söknum Jenna, en vitum að
hann gat ekki fengið betri dauð-
daga. Hann fékk að vera heima á
Austurgötu þar sem hann og Vala
bjuggu alla tíð og þar dó hann.
Við systumar og pabbi og
mamma þökkum Jenna fyrir öli
elskulegheitin og fyrir góðar minn-
ingar.
Guð blessi minningu hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fjrlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Svana Magga, Gunna Vala
og Ásta Björg.
Mér brá þegar hringt var til mín
um hálfellefu á föstudagskvöldið
14. okt. sl. til að láta mig vita að
Jens Davíðsson hefði látist þá fyrr
um kvöldið. Þetta kom mér á óvart,
vegna þess að ég hafði séð hann
sitja við gluggann sinn I langan
tíma bæði fyrir og eftir hádegi
þennan dág. Þegar ég gekk út úr
húsinu seinni part dagsins veifaði
ég til hans eins og ég gerði oft og
hann veifaði á móti. Ekki var að
sjá annað en allt væri í lagi. Þetta
var okkar síðasta kveðja.
Á undanfömum áram eftir að
Jens hætti að vinna hef ég oft horft
á hann sitja þama við gluggann.
Þannig hagar nefnilega til að héðan
sem ég sit við skrifborðið á skrif-
stofu Dvergs hf. blasir við húsið
hans á Austurgötu 47. Þótt núna
sé orðið áliðið dags er slökkt í hús-
inu, íbúðin mannlaus og enginn í
glugganum.
Jens Davíðsson fæddist 10. sept.
1903. Hann var sonur hjónanna
Davíðs Kristjánssonar trésmiðs og
konu hans Ástríðar Jensdóttur, sem
bjuggu nær allan sinn búskap hér
í Hafnarfirði. Þau Davíð og Ástríð-
ur áttu 4 böm. Jens var elstur, síðan
kom Kristján, fæddur 1907. Hann
lést aðeins 20 ára að aldri. Sonur
hans og Laufeyjar Einarsdóttur frá
Gestshúsum er Kristján skipstjóri á
Akranesi. Næst í röðinni var Guð-
rún, fædd 1908. Hún lést af slys-
föram 1914. Yngstur var Gunnar,
fæddur 1910, dáinn 1967, síðast
skrifstofustjóri í Útvegsbanka ís-
lands. Hann var kvæntur Svanhvíti
Fæddur 19. september 1927
Dáinn 10. október 1988
í dag, föstudaginn 21. október,
kl. 13.30 fer fram frá Fossvogs-
kirkju útför Ingvars B. Guðnasonar,
sem lést 10 þ.m. Hann fæddist á
ímastöðum í Vaðlavík, í Helgu-
staðahreppi, S-Múlasýslu. Foreldrar
hans vora hjónin Steinunn Jóns-
dóttir og Guðni Jónsson, sem bjuggu
á ímastöðum.
Ingvar ólst upp í sveitinni við öll
algeng sveitastörf svo og sjóróðra
en útræði var stundað jafnhliða
búskapnum. Þau vora sex systkinin,
talin í aldursröð: Ingvar, Jóhanna,
Jónína, Þóra, Vilhjálmur og Geir.
Snemma hefur Ingvar því lært
að taka tillit til annarra og vinna
hörðum höndum, eins og þá var títt
í afskekktum byggðarlögum. Þá
vora nú ekki hjálpartækin til allra
hluta, eins og nú er og elstu bömin
þurftu oft að ryðja brautina og vera
til fyrirmyndar fyrir þeim yngri.
Sjórinn heillaði og dró til sín og
Ingvar var margar vertíðir I Vest-
mannaeyjum til að afla bjargar í
búið, en eins og títt er í sveitum
þurfa menn að lagfæra og smíða
flesta hluti ef vel á að fara. Ingvar
var bráðlaginn að eðlisfari og mun
hugur hans hafa staðið mjög til
þess að læra trésmíði, sem hann og
gerði. Hann lærði húsasmíði í Vest-
mannaeyjum og útskrifaðist þaðan
með glæsilegri einkunn árið 1967
enda Ingvar greindur vel og afburða
stærðfræðingur.
Hinn 27. september 1969 steig
Ingvar það gæfuspor að kvænast
eftirlifandi konu sinni, Jönu Val-
borgu Guðmundsdóttur, sem átti tvö
böm af fyrra hjónabandi, þau Frið-
rik Max og Aðaiheiði. Ingvar reynd-
ist bömum hennar frábær stjúp-
faðir og svo tóku þau í fóstur dótt-
ur Aðalheiðar, Eydísi Emu Olsen,
frá því hún var fjögurra ára. Hún
var þeim dýrmæt perla sem þau
unnu sem dóttur og gerðu allt fyrir
sem verða mátti. Hún er nú við nám
I Bandaríkjunum en skreppur nú
heim til að fylgja fósturföður sínum
Guðmundsdóttur. Þeirra sonur er
Davíð Gunnarsson verkfræðingur
forstjóri Ríkisspítalanna.
Árið 1927, þann 5. nóvember,
kvæntist Jens Valgerði Guðnadótt-
ur, mikilli ágætiskonu, frá Páis-
húsum í Garðahreppi. Þau bjuggu
alla tíð á Austurgötu 47. Mjög var
gestkvæmt á heimili þeirra hjóna
og vora þau samtaka í að gera vel
við gesti sína. Margar ferðir áttum
við samstarfsmenn hans í kaffí
þangað út.
Þeim hjónum varð ekki bama
auðið en engin hjón hef ég þekkt
sem fremur löðuðu að sér böm,
hvort sem um var að ræða skyld-
menni eða ekki.
Davíð faðir Jens var einn af þeim
mönnun sem stofnuðu hlutafélagið
Dverg árið 1911 með það I huga
að kaupa trésmíðaverkstæði Jó-
hannesar Reykdals. Þetta gerði
hann til að tryggja sér fasta vinnu.
Jens hóf störf í Dverg árið 1917
þá aðeins 14 ára að aldri og hér
starfaði hann meðan kraftar entust
eða jrfír 60 ár. Hann var n\jög dug-
legur og afkastamikill við vinnu.
Hann vann lengst af við vélamar.
Stórir staflar af timbri vora sagað-
ir og heflaðir, boraðir og tappaðir
og úr þeim urðu á skömmum tíma
hurðir og gluggar. Allt lék í höndun-
um á honum- og hann hafði svo
sannarlega ánægju af starfínu.
Rennibekkurinn var vél sem hann
naut sín vel við. Hann renndi allt
sem renna þurfti á verkstæðinu og
ef einhver af okkur var að smíða
hlut þar sem þörf var á að renna
var hann boðinn og búinn að rétta
okkur hjálparhönd. Oft á kvöldin
og um helgar var Jens á verkstæð-
inu að liðsinna þeim mörgu sem tii
hans ieituðu. Aldrei vissi ég til að
hann tæki borgun fyrir þessa vinnu.
Hann virtist hafa yndi af að hjálpa
öðram.
síðasta spölinn, kveðja hann hinstu
kveðju og þakka fyrir öll yndislegu
árin sem munu verða henni traust
undirstaða fyrir lífið. Já, og biðja
honum blessunar guðs í fyrirheitna
landinu.
Þau hjónin vora mjög samhent
að skapa sér fagurt og gott heim-
ili. Einnig byggðu þau sumarhús
uppi í Kjós, sem veitti mikla ánægju
og frið. Þar komst Ingvar I snert-
ingu við sveitina, þar sem hugurinn
dvaldi oft. Þau hjónin ferðuðust
mikið innanlands og fóra um allt
landið bæði um byggð og óbyggðir.
Þau vora náttúruunnendur og nutu
saman kyrrðar á fjöllum og dölum
þessa fagra lands.
Þau tíndu mikið af fögram stein-
um og áttu sérstakt steinasafn, þar
sem allt er skráð af mikilli vand-
virkni og smekkvísi.
En ferðimar um æskubyggðina
og nágrenni munu þó hafa átt mest
ítök í huga Ingvars, sem og snert-
ingin og sú stemmning er hann
komst í þegar hann gekk um sveit-
ina sína, sem nú er í eyði, og leit
yfir víkina og allar æskuminning-
amar um góða foreldra, systkini og
sveitunga, öll æskubrekin, já gleði-
stundir æskunnar hreinar og tærar
sem rennandi læk úr uppsprettulind
sem aldrei þrýtur, koma upp I huga
hans. En við allar þessar ferðir um
landið, á fagra, kyrrláta, ósnortna
staði era margar dýrmætustu minn-
ingamar tengdar fyrir eftiríifandi
eiginkonu og fósturdóttur, sem gefa
þeim styrk og huggun í þeirra mikla
missi þegar Ingvar er fallinn frá svo
skyndilega fyrir aldur fram.
Ingvar vann fyrstu tvö árin eftir
sveinsprófið hjá Búrfellsvirkjun og
í Iðnaðarmannahúsinu í Reykjavík.
Undiríritaður var svo lánsamur að
ráða hann til starfa kringum 1969-
1970 og vann hann alla tíð upp frá
því hjá mér. Mér er ljúft að minn-
ast og þakka öll þau störf.og allar
þær ánægjustundir, sem aldrei bar
skugga á. Hann vann af sérstakri
samviskusemi, dugnaði og heiðar-
leika að hveiju verki. Jafnvígur á
allt bæði inni- og útivinnu. ÖIl störf-
Erfidrykkjur í hlýju
og vinalegu
umhverfi.
Salir fyrir 20-250 manna nopa K I
Veitingahöllinni og Domus Medica.
Veitingahöllin Hú
S: 685018-*
inarinnar
Ingvar Bjarni
Guðnason — Minning
Jens hafði á yngri áram mikla
ánægju af ferðalögum. Aldrei fór
hann þó til annarra landa en ferðað-
ist með fjölskyldu sinni víða um
landið. Hann var með þeim fyrstu,
sem eignuðust bíl hér í Hafnar-
firði. Þetta var bíll af Morris-gerð
og bar skrásetningarmerkið HF-4.
Hann var svo iítill og vélvana að í
bröttustu brekkunum urðu far-
þegamir að fara út og ganga til
að bfllinn kæmist upp. Margar sög-
ur sagði hann okkur úr þessum
ferðum. Seinna, eftir stríð, eignað-
ist Jens nýjan bfl af Citroén-gerð,
mesta kostagrip og á honum fóra
þau hjónin með vinum sínum í
margar sumarferðir. Annað áhuga-
mál þeirrá hjónanna var garðrækt.
Hann hafði, ásamt fleiram, umráð
yfir landspildu uppi á Öldum og þar
ræktaði hann kartöflur, gulrætur
og fleira. Margar ferðir vora famar
til að vinna í garðinum og þá var
gjaman tekinn með kaffíbrúsi og
meðlæti og nutu þá oft aðrir sem
þama vora sömu erínda góðs af.
Þannig gekk þetta til ár eftir ár
þar tii örlögin tóku í taumana.
Valgerður kona Jens lést 4. jan-
úar 1981. Nokkram vikum áður
varð hann fyrir því óhappi að fót-
brotna og þurfti að leggjast inn á
sjúkrahús. Konumissirinn dró mjög
úr lífslöngun hans. Hann var niður-
brotinn maður. Honum batnaði
seint og hann náði sér aldrei alveg
og gat nánast ekkert unnið eftir
þetta. Löngum starfsdegi var lokið.
Hann átti að baki yfir 60 ára lang-
an starfsferil hér í Dverg og er
honum hér iátnum þakkað fyrir
framúrskarandi dugnað, ósérhlífni
og trúmennsku við fyrirtækið.
Við samstarfsmenn hans hér í
Dverg þökkum áratuga langa vin-
áttu. Blessuð sé minning Jens Dav-
íðssonar.
Trausti Ó. Lárusson
in vora fagmannlega af hendi leyst
eins og best verður gjört
Sl. vetur þurfti ég að láta smíða
skímarfont, altari, prédikunarstól,
og kross í hina sérstæðu en glæsi-
legu Breiðholtskirkju. Er ég sá
teikningamar sást glöggt að til
verksins þyrfti mjög góðan smið.
Ég valdi Ingvar til verksins og það
brást ekki fremur en annað, sem
hann gerði. Það var allt vel athugað
og undirbúið og gengið hreint til
verks. Allt gekk það frábærlega vel
og er sannkallað listaverk
Ingvar gekk ekki heill til skógar
nú í nokkur ár, en ræddi ekki um
það og kvartaði aldrei
Nú að leiðarlokum viljum við
hjónin, bömin okkar svo og allir
starfsfélagamir votta eftirlifandi
eiginkonu, fósturdóttur, systkinum
svo og ættingjum og vinum, okkar
dýpstu samúð um leið og við þökk-
um þessum mæta manni samfylgd-
ina og biðjum honum guðs blessun-
ar á íjarlægri strönd.
Kveikt er ljós við ljós
burt er sortans svið.
Angar rós við rós
opnast himins hlið.
Niður stjömum stráð
engill fram hjá fer.
Drottins nægð og náð
boðin alþjóð er.
Hvfli hann í friði.
Kristmn Sveinsson