Morgunblaðið - 21.10.1988, Qupperneq 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 21. OKTÓBER 1988
Minning:
Guðrún Elísdóttir
Fædd 2. janúar 1905
Dáin 12. október 1988
Guðrún Elísdóttir fæddist í
Reykjavík 2. janúar 1905, dóttir
hjónanna Ingibjargar Ólafsdóttur
og Elísar Péturssonar trésmiðs.
Guðrún var fyrsta barn þeirra hjóna
en áður höfðu þau bæði verið gift
og átt böm en voru búin að missa
sína maka. Guðrún ólst upp með
albróður sínum, Guðmundi, og hálf-
bróður sínum, Bimi Ólafssyni, í
miklu ástríki og glaðværð. Ingibjörg
móðir hennar var mikil hæfileika-
kona og var oft leitað til hennar í
erfíðleikum, þar sem hún hafði mið-
ilshæfíleika og lækningamátt er
kom mörgum að gagni. Guðrún ólst
upp á Njálsgötu 5 í Reykjavík, létt
og kát ung stúlka, sem hafði gam-
an af að dansa og vera til og brátt
kom glæsilegur ungur lögfræðing-
ur, Adolph Bergsson, sem hreif
hana með sinni heillandi framkomu.
Guðrún og Adolph giftu sig árið
1928 og byijuðu sinn búskap á
Þórsgötu 21, hjá föður Adolphs,
Bergi Rósinkranzsyni. Bergur var
þá nýorðinn ekkjumaður og bjó með
Guðlaugu dóttur sinni og Jóni syni
sínum.
Árið 1934 fluttu þau að Túngötu
35, þar sem bamahópurinn var allt-
af að stækka þurfti stærra hús-
næði. Þeim varð átta bama auðið.
Vilhelmína, skrifstofustúlka, gift
Guðmundi Ó. Eggertssyni, hús-
gagnasmíðameistara, Ingi, fram-
kvæmdastjóri, kvæntur Svövu
Kjartansdóttur, verslunarstúlku,
Konráð, skólastjóri, kvæntur Eddu
Gunnarsdóttur, húsmóður, Hörður,
verslunarmaður, kvæntur Halldóru
Pálsdóttur, húsmóður, Bergur,
póstfulltrúi, kvæntur Hildigunni
Gestsdóttur, bókara, Elís, fram-
kvæmdastjóri, kvæntur Bimu Júlí-
usdóttur, húsmóður, Ólafur, loft-
skeytamaður, dáinn 1977, Guðlaug,
húsfreyja, gift Ólafí Jónssyni,
slökkviliðsmanni.
Adolph Bergsson andaðist 28.
október 1948 og þá stóð Guðrún
ein uppi með allan bamáhópinn sinn
en þó ekki alveg ein því að móðir
hennar, Ingibjörg, og Guðmundur
bróðir hennar, ásamt konu hans,
Guðrúnu Guðmundsdóttur, reynd-
ust henni ómetanlega á þessum
erfíðu tímum. Einnig hálfbróðir
hennar, Bjöm, og kona hans, Ásta
Pétursdóttir, ásamt Guju frænku
og Jóni frænda, vom boðin og búin
til að hjálpa á allan hátt.
Messur á lands-
byggðinni
AKRANESKiRKJA. Barnasam-
koma í kirkjunni laugardag kl. 13.
Kirkjuskóli yngri barnanna i safn-
aðarheimilinu Vinaminni laugardag
kl. 13. Sr. Björn Jónsson.
Þegar ég kynntist Guðrúnu var
hún nýorðin ekkja og ég komung
stúlka, sú fyrsta sem kom inn í fjöl-
skylduna til að vera.
Guðrún var glæsileg kona og ég
man þegar ég sá hana fyrst, hvað
mér fannst augun hennar fallega
blá. Hún tók mér vel eins og reynd-
ar öllum hinum tengdadætmnum
og sonunum sem á eftir komu og
var allt gott sem við gerðum og
aldrei fundið að neinu. Það vom
ekki bara augun sem vom falleg
heldur líka sálin. Við Konráð feng-
um að breyta kjallaranum á Tún-
götunni í ibúð og hófum þar okkar
búskap og vomm þar í eitt og hálft
ár. Þessi kjallari reyndist vinsæll
og hefur oftast einhver úr fjölskyld-
unni verið þar og hafði Guðrún af
því mikinn félagsskap.
Síðastliðin 3 ár hefur Helga
Mogensen búið í kjallaranúm hjá
Guðrúnu ásamt dætmm sínum,
Hönnu og Ylfu, og verið Guðrúnu
ákaflega góð og hjálpleg. Síðastlið-
in 4 ár fór heilsu Guðrúnar að hraka
Snögglega dró fyrir sólu í sumar-
leyfí okkar hjóna er við fréttum lát
Þórs hingað til Bayem. Að vísu viss-
um við að hann átti við erfíðan sjúk-
dóm að stríða, en að kallið kæmi
nú, kom sem reiðarslag. í lok nærri
40 ára óslitinnar samvem, sem vart
á sér hliðstæðu, hljóta margar minn-
ingar að vakna. Síðastliðna daga
hafa rifjast upp fyrir okkur minning-
ar allt frá árinu 1944 er við Þór
settumst saman í 7 ára bekk í Landa-
kotsskóla og ekki síst frá árinu 1959
er eiginkonur okkar komu til sög-
unnar, en að því verður vikið síðar.
Skólaganga okkar Þórs var sam-
eiginleg, alltaf í sama bekk, frá 7
ára aldri til loka verkfræðináms, að
undanskildum 4 ámm er leiðir skild-
ust á bamaskólaámm. Strax í 1.
bekk gagnfræðaskóla mun eiginleg
vinátta okkar Þórs hafa byijað.
Hann kom úr Melaskóla en ég úr
Landakotsskóla. Þór hafði sest í
Melaskóla í nokkur ár eða frá því
kennsla hófst þar. Ég tel að sameig-
inlegur tónlistaráhugi hafí dregið
okkur saman. Fljótlega var drifíð í
því að stofna hljómsveit, sem lék í
fyrstu á skólaböllum Gagnfræða-
skólans við Hringbraut, síðar Gagn-
fræðaskóla Vesturbæjar, Mennta-
skólanum í Reykjavík, Garðsböllum
á vegum Félagsstofnunar stúdenta
og á Islendingaskemmtunum í Kaup-
mannahöfn. Ljóst er að liðsmenn
þessara hljómsveita vom ekki ávallt
og vom þetta erfið ár fyrir hana
en þó kom glampinn og gleðin þeg-
ar talað var um gamla daga, bestu
árin hennar þegar hún var ung og
ástfangin, þegar lífíð var bara leik-
ur og framtíðin svo björt og draum-
arnir stórir.
Ég vil þakka elskulegri tengda-
móður minni fyrir samfylgdina. Guð
blessi minningu hennar.
Edda Gunnarsdóttir
þeir sömu nema hvað við Þór vomm
fasti kjaminn. Auk þess að vera í
sama bekk hlaut þessi sameiginlega
tónlistariðkun að þrýsta okkur sam-
an nánast í eina heild, sem gekk
undir nafninu Þór Ben og Finnur.
Nafngift þessi var síðan stytt í Þor-
fínnur er við eignuðumst sameigin-
lega Ford-jeppa af árgerð 1942, er
hlaut það nafn. Auk þess að leika
saman í danshljómsveit störfuðum
við saman í Lúðrasveit Reykjavíkur
og Big Bandi 81 á meðan þess naut
við. Þór hætti hljóðfæraleik að mestu
fyrir um tveimur ámm.
Einhvem tíma í byijun árs 1959
bmgðu verkfræðinemar sér á Hótel
Borg eins og gerðist og vildi svo til
að nokkrir hjúkmnamemar áttu leið
þangað sama kvöld. Orlögin réðu
því, að úr þessum föngulega hópi
völdum við eiginkonur okkar. Hulda
og Þómnn vom miklar vinkonur
strax frá upphafí hjúkmnamáms.
Sú vinátta jókst síðan ár frá ári og
vomm við sem ein fjölskylda um
tuttugu ára skeið. Við byggðum
okkur hús í Garðabæ en á þeim ámm
var lítið sem ekkert framboð bygg-
ingarlóða í Reykjavík. Börnin fædd-
ust og einhverra hluta vegna eignuð-
umst við tvisvar sinnum dætur á
sama ári, og er ekki nema vika á
milli þeirra yngri. Ekki er furða
þótt úr þessu yrði ein fjölskylda, er
hélt saman allan ársins hring, í sum-
arútilegum, sláturtíð, jólum, þorra,
um helgar, alla daga.
Að loknu námi við danska tækni-
háskólann í byijun árs 1963 hófum
við Þór störf hjá sama fyrirtæki,
Ramböll og Hannemann í Kaup-
mannahöfn. Þeir heiðursmenn vom
báðir prófessorar í burðarþolsfræð-
um og ráku auk þess þekkt ráðgjaf-
arfyrirtæki. Okkur var boðin vinna
við þetta fyrirtæki, en ekki í sömu
deild. Þór réðst til starfa við stál-
deild aðalskrifstofunnar, en ég í deild
er sá um hönnun nýja tækniháskól-
Hótel Saga Siml 1 2013
Kransa-og
kistuskreytingar.
Heimsendingarþjónusta.
Sími 12013.
Opið laugardaga
tilkl. 18.00.
t
Þökkum innilega samúð og vináttu við fráfall og útför eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
ÓLAFS BJARNA ÞORKELSSONAR,
Langagerðl 112.
Sérstakar þakkir til starfsfólks hjúkrunardeildar Vífilsstaöaspítala
fyrir góða umönnun.
Ágústa Oddgeirsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
ÞÓRHALLS RAGNARS STEFÁNSSONAR,
Akurgerðl 48.
Unnur Helgadóttlr,
Gyöa Þórhallsdóttlr,
Svala Þórhallsdóttlr, Garðar Snorrason.
Árni Þórhallsson, Brynja Marteinsdóttlr
og barnabörn.
Minning:
Þór Benediktsson,
verkfræðingur
Fæddur 17.júní 1937
Dáinn 27. september 1988
Gunnbjörn Gunnars-
son - Minning
Fæddur 19. janúar 1921
Dáinn 10. október 1988
Er lát Gunnbjöms Gunnarssonar
barst í sl. viku, setti mig hljóðan.
Vinur og veiðifélagi til margra ára
var fallinn frá, 67 ára að aldri.
Gunnbjöm var fæddur 19. janúar
1921, sonur Gunnars Gíslasonar frá
Papey og Lárettu Bjömsdóttur.
Gunnbjöm starfaði á Bifreiðastöð
Steindórs við leigu- og áætlunarbif-
reiðaakstur til ársins 1946, en það
ár hóf hann störf hjá Strætisvögn-
um Reykjavíkur, fyrst sem vagn-
stjóri, en seinustu árin var Gunn-
bjöm vaktformaður hjá strætis-
vögnunum. Munu margir borgarbú-
ar, sem komnir em á miðjan aldur,
minnast hans fyrir hjálpsemi og
glaðværð. Gunnbjöm starfaði fyrir
strætisvagnana í tæp 30 ár, vann
stofnun sinni vel, var vinsæll og vel
látinn af samstarfsmönnum sínum.
í ársbyijun 1975 varð Gunnbjöm
fyrir alvarlegu hjartaáfalli og svo
öðru skömmu síðar. Upp frá því var
heilsu hans þannig farið að hann
varð að fara ákaflega varlega með
ans á sama stað. Samskipti okkar á
sviði verkfræðinnar voru þó engin á
meðan við störfuðum í Kaupmanna-
höfn en áttu eftir að aukast.
Árið 1965 flutti Þór ásamt fjöl-
skyldu sinni til íslands og hóf störf
hjá Hönnun hf. en ég hélt áfram
störfum ytra. Ekki leið á löngu þar
til bréf barst til Kaupmannahafnar
og mér var boðið starf, hjá Hönnun
hf. er heim kæmi. Sökum anna átti
ég ekki heim gengt fyrr en sumarið
1966. Strax hófum við vinnu við
gerð kerfísbundinna útboðsgagna,
er Þór var þegar byijaður að laga
að íslenskum áðstæðum. Einnig
hafði hann byijað að handvinna
verðbanka, er síðar varð að tölvu-
væddum verðbanka Hönnunar hf.
Þessa þekkingu, er flutt var heim
frá Kaupmannahöfn, má án efa, auk
ýmissa fleiri nýjunga í mannvirkja-
hönnun, telja til brautryðjendastarfa
í íslenskri verkfræðiráðgjöf. Fag
þetta lét Þór sig miklu skipta, sat
um árabil í stjóm Félags ráðgjafa-
verkfræðinga og síðar í aðalstjóm
Verkfræðingafélags íslands.
Árið 1981 urðu mjög skyndileg
slit á vináttu okkar Þórs er hann
hætti störfum hjá Hönnun hf. Að
vísu lékum við saman í hljómsveitum
í nokkur ár, en sambandið var rofn-
að. Ef til vill var kvóti okkar búinn.
Þór hóf sjálfstæðan atvinnurekst-
ur er síðar varð að verkfræðistof-
unni Nýverk er hann rak í samvinnu
við Leif bróður sinn til hinsta dags.
Ekki liðu mörg ár þar til annað
reiðarslagið kom. Hulda og Þór slitu
samvistum og hin tvíeina fjölskylda
var rifín upp frá rótum. Með ámnum
höfðu sárin tekið að gróa og nú er
síst var að vænta kom hið þriðja
reiðarslag. Við þessar aðstæður
fínnur maður til vanmáttar síns, að
vera hér ijarri sínu heima, geta ekki
staðið við bak vina sinna og fylgt
æskuvini og félaga til hinstu hvílu.
Elsku Edda, Sif og Hulda. Við
biðjum Guð almáttugan að hjálpa
ykkur á þessum erfíðu tímum sem
framundan eru. Við minnumst alls
þess er við áttum sameiginlegt með
djúpum söknuði.
Finnur og Þórunn,
Bad Reichenhall.
sig, og gat hann ekki stundað starf
sitt lengur.
Gunnbimi kynntist ég upp úr
árinu 1960 við veiðar í Víðidalsá í
V-Húnavatnssýslu, og þróuðust mál
þannig að skömmu síðar urðum við
veiðifélagar, saman á stöng eins
og það var kallað. Gunnbjörn vakti
strax athygli mína sem ákaflega
traustur og elskulegur maður, og
þótt aldursmunur væri nokkur okk-
ar á milli, varð hann síður en svo
tii vanda.
Á þessum árum var veiðihópur
okkar nánast sem ein ijölskylda,
ætíð sömu mennimir, sem hittust
við ána nokkrum sinnum á sumri í
nokkra daga hveiju sinni, samstiilt-
ur hópur góðra og eftirminnilegra
drengja. Þetta vom sannkallaðir
hamingjudagar, við hlökkuðum til
hverrar einstakrar veiðiferðar í
marga daga áður en stundin rann
upp. Við þessar aðstæður kynnast
menn ákaflega vel, þegar klára
þarf hvem dag fyrir sig með tilliti
-til aðstæðna. Gunnbjöm var mikið
náttúmbam, ákaflega næmur fyrir
tilbrigðum fslenzkrar náttúm, og
benti hann félaga sfnum á ýmsar
hliðar hennar, sem augu hans og
eym höfðu ekki numið. Hann þekkti
veiðisvæðið út f æsar, hafði veitt
þar til fjölda ára og var óspar á
að miðla hinum iítt reyndari af
reynslu sinni.
Gunnbjöm var harðduglegur
maður, vel á sig kominn og stál-
hraustur, þar til heilsan bilaði. Hann
var öllum hjálpsamur, hafði létt og
elskulegt geð. Aldrei sá ég hann
skipta skapi. Sanngjamari og rétt-
sýnni mann er vart hægt að hugsa
sér. Á gleðistund var Gunnbjöm
hrókur alls fagnaðar og hvers
manns hugljúfí. Já, þetta vom
ánægjustundir, sem gleymast ekki,
enda minntist Gunnbjöm þessara
stunda gjaman og af mikilli ánægju
er við ræddum saman eftir að veik-
indin höfðu skert þrek hans.
Gunnbjöm kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Elinborgu Guðjóns-
dóttur (Dúllu), öðlingskonu, sem á
sama léttleikann og Gunnbimi var
gefinn, og minnist undirritaður
margra ánægjustunda og höfðing-
legra móttakna á heimili þeirra, sem
lengst stóð í Akurgerði við Nesveg
á Seitjamamesi. Síðar fluttu Gunn-
bjöm og Dúlla að Sæviðarsundi 29
í Reykjavík. Gunnbimi var afar
umhugað um fjölskyldu sína og
lagði sig fram um að hlúa að henni
á allan veg.
Gunnbjöm var einstakt snyrti-
menni, og bám bílamir hans svo
og heimili og næsta umhverfí þvf
glöggt vitni. Eg man ætíð hvað ljós-
græni Benzinn hans Gunnbjöms var
fallegur, alltaf hreinn og stífbónað-
ur, enda fannst mér hann lengi vel
fallegasti billinn í bænum.
Að leiðarlokum skal góður vinur,
en fremur öðm vænn félagi, kvadd-
ur hinstu kveðju. Minning um góðan
dreng varir og við eigum áreiðan-
lega eftir að renna aftur saman við
ókunn veiðivötn.
Við Biraa vottum eftirlifandi eig-
inkonu og fjölskyldunni allri inni-
legustu samúð. Blessuð sé minning
Gunnbjöms Gunnarssonar. Megi
hið eilífa ljós lýsa honum á nýjum
vegum.
Svavar Davíðsson