Morgunblaðið - 31.01.1989, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 31. JANÚAR 1989
Líf o g flör hjá litlu og stóru fólki
Guðmundur stóri (Þór Túliníus) hefnr verið sendur heim til Finns, sem horfinn er og á að reyna
að komast að því hvort foreldramir eru harmþrungnir í alvöru. Guðmundur er seinheppinn í orð-
um sem fyrr og faðir Finns (Torfi Ólafsson) vísar honum harkalega á dyr.
Lelkllst
Jóhanna Kristjónsdóttir
Þjóðleikhúsið frumsýndi „Óvit-
ar“ eftir Guðrúnu Helgadóttur.
Leikmynd og búningar: Gylfi
Gíslason.
Lýsing: Ásmundur Karlsson.
Leikstjóri: Brynja Benedikts-
dóttir.
í óvitaheimi Guðrúnar Helga-
dóttur eru bömin stór og minnka
vonandi með aldrinum og full-
orðna fólkið er lítið og því minna
eftir því sem það er eldra, saman-
ber ömmuna og afann.
Bömin em góðir og skemmti-
legir ærslabelgir og fullorðna fólk-
ið hefur sínar góðu hliðar, en satt
best að segja er litla fullorðna
fólkið alltaf svo upptekið af vinn-
unni sinni og alls konar fundast-
ússi og jafnvel svínaríi eins og
brennivínsdrykkju, að stóra fólk-
inu, litlu bömunum líður ekkert
of vel. Þau verða að fínna einhver
ráð til þess að hafa ofan af fyrir
sér og til dæmis Guðmundur stóri
safnar alls kyns kynlegu dóti til
að skemmta sér við í einsemd-
inni, og Finnur grípur til þess
örþrifaráðs vegna aðstæðna á
sínu heimili, að hverfa og leita
skjóls hjá Guðmundi. Þá fer allt
á annan endann, það skyldi þó
ekki vera að foreldramir væm
sinnugri þegar allt kemur til alls.
Leikrit Guðrúnar er hnyttið og
skemmtilegt, það em í því ákveð-
in skilaboð til fullorðna fólksins
og þau em sett fram á einkar
aðgengilegan hátt og skemmtileg-
an. Þó svo að höfundur hafí mesta
samúð með bömunum og dragi
upp nokkuð hæðnislega mjmd af
yfírdrepsskap og yfírborðshætti
fullorðna fólksins á það sfnar góðu
hliðar. Þessu er blandað saman í
hæfílegum skömmtum svo að úr
verður skemmtilegur texti og þarf
ekki að koma á óvart, þegar Guð-
rún á í hlut.
Leikstjórinn, Brynja Benedikts-
dóttir, mun hafa sett Óvitana upp
þegar þeir komu fyrst á svið fyrir
tíu ámm og er mætt til þess
starfa hér. Hún leysir það prýði-
lega af hendi og tekst að fá litla
fullorðna fólkið til að sýna prýði-
leg tilþrif og framsögn er oftast
mjög svo áheyrileg.
Leikmyndateiknari er einnig sá
sami, Gylfí Gfslason. Leikmynd
hans er gerð af húmor og list-
fengi og er aukin heldur afar hent-
ug í notkun ef ég mætti orða það
svo.
Leikendur em fjöldamargir,
litla fullorðna fólkið þó langtum
fleira, og standa sig með miklum
sóma, svo að varla verður gert
upp á milli þeirra. Nefna má þó
ömmuna, Álfrúnu Helgu Ömólfs-
dóttur, móður Guðmundar, Guð-
rúnu Jóhönnu Ólafsdóttur og Hlín
Díegó kennara. Sigríður Hauks-
dóttir er móðir Sirríar og Linda
Marteinsdóttir er verslunarsjóri.
Freyr Ólafsson er hrörlegur lang-
afí og svo mætti áfram telja.
Krakkamir standa sig svo að til
sóma er.
Þór Tuliníus fer með hlutverk
Guðmundar stóra, drengsins sem
minnkar satt að segja óhuggulega
hægt og Halldór Bjömsson er
Finnur óhamingjusami, sem fer
þó að lokum heim til sín eftir að
hann hefur gengið úr skugga um
að foreldrunum þykir líklega vænt
um hann. Þór og Halldór eru trú-
legir smádrengir þótt stórir séu
og hafa náð töktum krakka vel,
rétt eins og margt litla fullorðna
fólkið. María Ellingsen er tánings-
systir Guðmundar og leikur létt
og óþvingað.
Sýningunni var forkunnarvel
tekið á frumsýningu og að mak-
leikum. Væntanlega þyrpast
krakkar í leikhúsið og skemmta
sér þar konunglega á næstu mán-
uðum.
Tvílei
ápían
Tónlla
Jón Ásgeirs
Musica nova stóð fy
í Norræna húsinu sl. su;
með píanóleikurunum
Vilhjálmsdóttur og Áí
syni en á efnisskránni
verk eftir Mariko Kabi
per, Lennox Berkley, Bi
en og John A. Speigl
síðastnefnda var hér ft
það í raun eina verkið,
fyrra af tveimur eftir
einhver „matur var í s
Fyrsta verkið, Fantí
anskt tónskáld, Kabe
eins konar evrópuupps
einstaka sinnum bregi
tiltektum er minna á js
færið „koto“. Þetta e
hlutlaus samsetningur
segja um sónötu eftir '
mætti heyra meiri áti
síbeljandi tónflóði.
Capriccio, Nocturne
Berkley eru skárri tóns
verkin, en þau þarf ac
hraða svo að gaman
hafa. Tvö smáverk efti
svo sem ágæt, einku
Inngangur og Rondo, (
ið, Minningarmazurki:
erewski, var án alls j
ávallt má heyra hjá mei
Síðasta verkið, „Kv
John A. Speight, var
kvöldinu upp úr leiðin
enda vel samið og
áheymar. Það hófst á
forleik, en þar eftir fyl
og var ekki frítt við ai
tónbrigði úr sumarbjari
Þriðji kaflinn heitir n
einskonar fhugun en
og síðasti glensfullt „S
Þrátt fyrir að efti
ekki spennandi, var
bjargar og Ástmars á
stilltur og vel útfæré
hinu ágæta verki eftir