Morgunblaðið - 05.11.1989, Side 22

eftir Árna Motthíasson/mynd Sverrir Vilhelmsson
HILMAR Örn Hilmarsson er gjarnan kallaður „galdramaður-
inn“ af þeim sem hann þekkja, enda hefur hann á sér það orð
að vera einn helsti dulspekingur landsins. Hilmar hefur feng-
ist við flest afbrigði dulspeki fi-á blautu barnsbeini og verið á
sama tíma í fremstu röð framsækinna tónlistarmanna hér á
landi og komið við sögu á plötum hérlendis og erlendis. Hilm-
ar fæst þó við fleira en tónlist og dulspeki, því hann er að
legfda síðustu hönd á frægðarsögu Sykurmolanna sem gefín
verður út á ensku í risaupplagi.
Hilmar Örn er sonur Hilm-
ars Ólafssonar arkítekts,
sem er nýlátinn, og Rann-
veigar Kristinsdóttur.
Hann fæddist í Reykjavík
og dvaldist þar fyrstu
fimm æviárin uns fjöl-
skyldan fluttist til Þýska-
lands og dvaldi þar í þijú
ár. Þegar heim var komið settust þau
að í Vesturbænum og bjuggu í sama
húsi og móðurforeldrar Hilmars,
Kristinn Guðjónsson og Sigurveig
Eiríksdóttir, og ömmusystir Hilmars,
Sigrún Eiríksdóttir og maður hennar
Páll ísólfsson orgelleikari og tón-
skáld. Hilmar segir að það hafi einna
helst verið Páll sem studdi hann í
vangaveltum um yfirskilvitleg efni,
en sá áhugi var þá þegar vaknaður,
auk þess sem hann veitti honum tón-
iistarlegt uppeldi. ,
Eg man ekki eftir mér öðruvisi
en með tónlistaráhuga, enda alinn
upp á miklu tónlistarheimili. Orgel-
tónlist hélt ég mest upp á og geri
enn og það má vera að það sé vegna
þess að þegar ég var barn hafði ég
bestu barnapíu í heimi, Pál Isólfsson,
sem fór oft með mig með sér niður
í Dómkirkju þegar hann var að æfa.
Mr. Postman
Þegar ég var ellefu til tólf ára
breyttist þó allt. Ég var að fletta
plötubunka og gat ekki gert upp við
mig hvort ég ætti að hlusta á Wagn-
er eða Rakmanínoff. Að vísu var
Wagner fyrirlitinn á mínu heimili en
mér fannsÞpílagrímakórinn fallegur.
Ég tek fram að það var áður en
Trúbrot og Ævintýri rústuðu honum.
Einhverra hluta vegna var í bunkan-
um plata frá frænku minni sem^ á
var Mr. Postman með Bítlunum. Ég
setti plötuna á og sem ég hlustaði á
hana leið mér eins og það hefði ver-
ið hreinsaður á mér heilinn; allt í
einu skildi ég eðli popptónlistar.
Þennan dag hlustaði ég á Mr. Post-
man að minnsta kosti 40 sinnum;
þetta var eins og trúarvakning og
eftir það var ég heillaður af popptón-
list. Ég trúði því alltaf að það væri
mikil hugsun á bak við einfaldleikann
og að tónlistarmenn kæmust í annar-
legt ástand þegar þeir væru að leika
tónlist. Þegar gítarleikari tók sóló,
lokaði augunum og sveigði sig fram
og aftur þá hélt ég að það að taka
gítarsóló veitti manni aðgang að ein-
hverjum kosmískum sannindum. Það
var ekki fyrr en ég var orðinn fimm-
tán ára að leyndardómur gítarsólós-
ins laukst upp fyrir mér á balli í
Réttarho.ltsskóla. Þá var Birgir
Hrafnsson að taka gítarsóló og
hálfopnaði annað augað og það rann
upp fyrir mér að hann var ekki í
trans. Það voru hræðileg vonbrigði.
Jasssnobb og trommuleikur
Uppúr þeim tíma fór ég að snobba
fyrir jassi. Það fór þó alltaf í taugarn-
ar á mér hvernig jassinn var eins
og klassíkin að því leyti að menn
einangruðu sig í iokuðum hugmynda-
heimi-og útilokuðu allt sem ekki var
jass og jassinn, sem er í eðli sínu
hóruhúsatónlist, var allt í einu ákaf-
lega virðulegur. Menn eru alltaf að
snobba fyrir einhverri klassík sem
aldrei hefur verið.
Ég var í píanótímum þegar ég var
yngri, en hafði alltaf meiri áhuga á
að lemja í pappakassa og það sem
laðaði mig helst að jassinum var að
ég ætlaði mér að verða stórkostlegur
trommuleikari, en í jassinum heyrði
maður í tæknilegustu trommuleikur-
um sem þá voru til. Það gekk prýði-
lega framan af, en þegar ég heyrði
í fyrsta skipti í Billy Cobham voru
fyrstu viðbrögðin reiði og sorg því
ég sá að þetta var eitthvað sem ég
gat ekkijeikið eftir. Þá var ég fjór-
tán eða fimmtán ára. Þegar ég svo
heyrði í Sigti’yggi Baldurssyni vissi
ég að kominn var tími til að leggja
kjuðana á hiiluna. Ég var reyndar
hálffeginn, því ég var orðinn
óánægður með hið hefðbundna
trommusett og farinn að gera al|s-
kyns tilraunir með raftól sem ég
tengdi við trommusettið. Allan þenn-
an tíma heyrði ég stórkostlega tón-
list í 'hausnum á mér og það var
ekki jass.
Fyrir mér er tónlist ákaflega
myndræn og ég nýt mín best þegar
ég er að semja tónlist fyrir leikverk
eða kvikmyndir. Ég geri mér engar
grillur um að það sem ég er að gera
sé eitthvað sem eigi eftir að lifa leng-
ur en daginn. Þó ég hafi aldrei náð
að losna fullkomlega við þá innræt-
ingu að popptónlist sé ómerkileg, er
ég að reyna að gæða hana lífi með
því að tvinna saman við hana frum-
legri hugsun, en popparar sem hugsa
eru vitanlega ákaflega fágætir.
Haldið upp á Crjólin
Hilmar hefur starfað með ýmsum
hljómsveitum, en fyrst fór að bera
verulega á honum sem hugmynda-
fræðingi hljómsveitarinnar Þeyr.
Uppúr því samstarfi kynntist hann
meðlimum bresku hljómsveitarinnar
Killing Joke og segist hafa „tælt“
þá hingað til lands til að starfa með
íslenskum tónlistarmönnum. Eftir að
það fór út um þúfur sneri Hilmar
baki við poppinu í nokkur ár. Árið
1983 kynnti Einar Örn Sykurmoli
fyrir honum bresku hljómsveitina
Psychic TV. Hilmar tók að sér að
setja upp tónleika með hljómsveitinni
í MH þá um haustið og tókust þau
kynni með honum og sveitarmeðlim-
um að honum var boðið að ganga í
sveitina. Það fól í sér.búferlaflutn-
inga til Lundúna þar sem hann dvald-
ist næstu ár. Fljótlega eftir komuna
út gekk hann í aðra hljómsveit, 93
Current 93, þar sem hann starfaði
með dulspekingnum Tíbet. Einn af-
rakstur samstarfsins með Tíbet var
lag Hilmars Crowleymass sem vakti
allmikla athygli í Bretlandi.
Við Tíbet og fleiri höldum gjarnan
upp á Cijólin, sem er fæðingardagur
Aleister Crowley (breskur saurlífis-
seggur, dulfræðingur og heimspek-
ingur, aths. Á.M.), 12. október, með
mikilli díónýsískri veislu. Á einum
slikum Cijólum varð þetta lag til á
fimm mínútum sem innblástur frá
gamla manninum. Ég setti það sam-
an á mettíma og Tíbet söng það inn
á fjórum tímum. Eins og dæmigert
er fyrir mig beið það svo í rúmt ár
áður en ég kom mér í að ganga end-
anlega frá því til útgáfu. Það hefur
selst í um 7.000 eintökum á 12“ og
það stendur til að gefa það út aftur
endurmixað þegar ég hef tíma til.
Samvinnan við Tíbet gekk vel og