Morgunblaðið - 04.01.1990, Síða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 1990
Minning:
Ólafiir Ingi Jónsson
prentsmiðjustjóri
Fæddur 29. október 1945
Dáinn 25. desember 1989
Það er jóladagskvold og síminn
hringir, harmafregnin mikla berst,
hann Oli Ingi æskuvinur minn og
vinnufélagi er látinn. Mann setur
hljóðan og spumingarnar hrannast
upp, af hveiju hann sem var svo
ungur og átti svo margt eftir ógert,
hrifin burt frá elskulegri eiginkonu,
yndislegu heimili og þremur efnileg-
um börnum.
Hann sem alltaf var svo glaður,
hress og traustur, hann sem gaf
svo mikið af sjálfum sér og alltaf
var reiðubúin til að veita stuðning
og styðja við bakið á öðrum ef á
þurfti að halda, það veit ég af eigin
raun. Þama var á ferð tryggur vin-
ur, vinur vina sinna, vinur í raun.
Við Óli Ingi kynntumst fyrst í
Barnaskóla Austurbæjar og urðum
þá strax miklir vinir og félagar og
hefur sá vinskapur haldist óslitið
síðan.
Við héldum áfram í sama skóla
og einnig störfuðum við saman í
skátahreyfingunni. Þegar litið er
yfir farinn veg þá er margs að minn-
ast, fundanna, jeppaferðanna,
skálaferðanna og ótal margs ann-
ars, og ekki síst að hittast í setustof-
unni í Skátaheimilinu við Snorra-
braut að loknu dagsverki, þar sem
við hittumst félagarnir spjölluðum
saman, skipulögðum næstu ferðir
og áttum saman ógleymanlegar
stundir. Þetta var góður og sam-
stilltur hópur sem hefur haldið sam-
an allar stundir síðan.
I þessum hóp kynntumst við eig-
inkonum okkar, ég Guðrúnu og
hann Sirrý, sem voru æskuvinkon-
ur. Það tengdi okkur enn sterkari
böndum og alltaf fann ég betur og
betur hvern mann hann hafði að
geyma.
Árið 1963 hóf Óli Ingi nám hjá
Dagblaðinu Vísi og urðum við þá
vinnufélagar þar sem ég starfaði
sem ljósmyndari.
Nú síðustu árin var Óli Ingi yfír-
maður minn í prentsmiðju Fijálsrar
Fjölmiðlunar þar _sem hann var
prentsmiðjustjóri. í því starfi naut
hann trausts, bæði vinnuveitenda
sinna og samstarfsfólks.
Ólafi Inga Jónssyni vil ég nú að
leiðarlokum þakka fyrir öll þau ár
sem við áttum samleið.
Elsku Sirrý mín, Anna Sigur-
borg, Ingi Rafn og Siguijón megi
góður Guð styrkja ykkur í ykkar
miklu sorg.
Megi minningin um góðan eigin-
mann og faðir verða ykkur styrkur
um ókomna tíð.
Öðrum ættingjum og vinum sendi
ég og fjölskylda mín dýpstu samúð-
arkveðjur.
Bragi Guðmundsson og
fjölskylda.
Dáinn, horfinn, hvílík frétt, maðj
ur á besta aldri orðinn dauðanum
að bráð. Það var eins og strengur
í bijósti mínu væri brostinn þegar
Jósefína Helga tilkynnti mér að
Ólafur Ingi væri dáinn. Hugsunar-
laust svaraði ég, nú græt ég með
þér. Nátttröllið, dauðinn ömurlegi
og leiðinlegi vágestur, hafði hrifsað
frá okkur mann á besta aldri sem
við höfðum þekkt frá því hann var
í vöggu og hafði alla tíð verið eftir-
lætið okkar.
Á öllum stundum hvar sem fund-
um bar saman, mætti okkur smit-
andi bros og hlýja, sem nú tilheyrir
liðinni tíð og fallegri minningu um
góðan og fallegan mann. Þessi dán-
arfregn var sár jólagjöf. En hvað
skal segja. Drottinn gaf og Drottinn
tók, blessaðar veri gjafir hans, og
vegsamaðar gjörðir hans. Hann
huggar okkur hrygg, ef við viður-
kennum hann.
Það fyrnist yfir allt og það sem
okkur er erfitt að skilja í dag, það
leiðir tíminn síðar í ljós. Hann breið-
ir blessun sína yfir allt og svæfir
einnig sárar sorgir. Og e.t.v. er
Drottinn með þessu móti að leiða
okkur inn í jóladýrðina hjá sér á
himnum.
Það er erfitt að hugsa þá hugsun
til enda, að vera borinn inn í jarðlíf-
ið, til þess að taka síðustu andvörp-
in á jóladag, og vera leiddur af
englum Guðs inn í dýrð himnanna,
eða eins og trúuðum persónum
kemur það fyrir sjónir, er betra til?
Það mætti segja þeim sem eru veik-
ir í trú á guðlega forsjón, fallvaltir
fyrir efasemdum, eða eru gjarnir á
að líta á sig sem trúleysingja, að
betra er ekki til, það hendir aðeins
gott fólk að vera undir handleiðslu
Guðs, og við, sem þekktum Ólaf
Inga vitum að hann var ekki utan-
garðsmaður í trúmálum, enda kom-
inn af vel trúuðu fólki í báðar ætt-
ir. Guði sé lof.
Ólafur Ingi var í móðurætt sína
kominn af Hvammssystrum, böm-
um Jóns Bjarnasonar og Sigríðar
Jóhannesdóttur, hún var fædd
1802. Jón og Sigríður bjuggu í
Hvammi á Barðaströnd. Hjá þeim
í Hvammi 1840 eru talin 13 börn,
sem þau áttu, eitt þeirra er Helga
Jonsdóttir langamma Ólafs Inga og
amma Jósefínu Helgu móður Óla,
en hún ber nafn ömmu sinnar og
afa. Helga Jónsdóttir giftist Jósep
Bjarnasyni ættuðum frá Tálkna-
fírði. Þau Jósep og Helga áttu 16
börn, 17. bamið átti Helga áður en
hún giftist Jósep.'Eitt af börnum
Jóseps og Helgu var Guðjón, hann
giftist Þórdísi Jónasdóttur, þeim
varð fjögurra bama auðið, yngst
þeirra var Jósefína Helga móðir
Ólafs Inga. Helga giftist Jóni Lár-
ussyni loftskeytamanni, og varð
þeim tveggja barna auðið, Málfríðar
og Ólafs Inga. Jón Lámsson er lát-
inn fyrir nokkram árum. Jón var
mjög trúverðugur og traustur mað-
ur, umgengnisprýði hans var mjög
áhugaverð, hann vann síðustu ár
ævinnar á Veðurstofu íslands.
Hvammssystkini vora sögð vandað
trúverðugt og traust fólk með gott
orð í farteskinu. Ef miðað er við
bamafjöldann, er þetta mikill ætt-
bálkur og það sem hér hefur verið
drepið á er lítið brot.
I föðurætt var Ólafur Ingi kom-
inn af ágætis fólki. Afi hans Lárus
Lárusson, var lengi gjaldkeri hjá
Rafmagnsveitu Reykjavíkurborgar
og kona hans Málfríður Bachmann,
var dönsk kona, þau störfuðu bæði
við kennarastörf og kynntust í sam-
bandi við starfið. Lárus var fæddur
á Geitareyjum á Barðaströnd, en
ólst upp á Narfeyri á Skógarströnd.
Málfríður og Láras eignuðust þijú
börn. Sigurð, Karólínu og Jón Egg-
ert Bachmann, hann var yngsta
systkinið og bamið þeirra Lárusar
og Málfríðar, og faðir Ólafs Inga.
Óli var alla tíð mikið uppáhald hjá
pabba og eftirlæti.
Eins og áður er sagt eignuðust
þau Jósefína Helga og Jón Lárasson
2 yndisleg böm. Málfríði kölluð
Massý og er hún heitin eftir ömmu
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför
KOLBEINS GUÐMUNDSSONAR,
Auðnum,
Vatnsleysuströnd.
Árný Kolbeinsdóttir,
Magnús Kolbeinsson.
sinni Málfríðar nafninu, og Ólaf
Inga sem í dag er kvaddur hinstu
. kveðju af vinum og vandamönnum.
Það bar fljótt á því að börnin voru
prúð, góð og ástrík við foreldra sína,
og bar heimilið þess glöggt merki,
svo eftir því var tekið. Þegar árin
liðu áttu Massý tvo mannvænlega
syni og býr nú með þeim.
Árið 1968 kvongaðist Ólafur
Ingi, Sigríði Siguijónsdóttur eftir-
lifandi konu sinni. Þau reistu bú
og eignuðust þijú mannvænleg
börn. Börnin vora einkennilega
keimlík foreldram sínum, og kom
það engum á óvart að þar fór ham-
ingjusöm fjölskylda.
Olafur Ingi var ungur þegar hann
tók að starfa í skátahreyfmgunni,
þar ávann hann sér það inn að verða
Gilfer-skáti. Auk þess að vera sveit-
arforingi, leggja upp með skáta-
hópa í útilegur. En allt fór vel sem
Ienti í höndum Óla og honum var
trúað fyrir.
Ég minnist þess með sjálfum mér
og öðram, hvað Óla (eins og hann
var sem drengur yfirleitt kallaður)
þótti vænt um þann þátt í lífi sínu
er hann gekk í Bamaskóla Austur-
bæjar, hann var þá 9 og 10 ára.
Þá kenndi við skólann kennari, sem
hét Jón Normann Jónasson. Hann
þótti fróður og bar hugþokka til
nemenda sinna, enda var það siður
hans að velja drengi úr skólahópn-
um og bjóða þeim með sér norður
að Selnesi á Skaga. Óli naut þess
að véra með Jóni að Selnesi í tvö
sumur, þetta sýnir hvað Óli var vel
liðinn, ekki er ótrúlegt að norður á
Selnesi hjá Jóni hafi Óli drakkið
af lindum fróðleiks, sem urðu hon-
um ofarlega í huga, þegar hann í
alvöru fór að huga að því hvað
væri fram undan.
Ólafur Ingi hóf nám í rafmagns-
iðn, en hún féll honum ekki í geð,
og að vel athuguðu máli hóf hann
nám í prentiðn hjá Vísi 1963, þar
lauk hann sveinsprófi í setningu
1967. Eftir það lærði hann vélsetn-
ingu, fór að því loknu til Englands
og kynnti sér þar meðferð og við-
gerðir setningarvéla. Hann lauk
störfum hjá Vísi 1972, hóf þá störf
hjá Blaðaprenti og var um skeið
kennari við Iðnskólann, auk þess
sem hann fékkst við innflutning.
Árið 1984 réð hann sig að DV sem
prentsmiðjustjóri, þar lauk hann
starfsferli sínum, á besta aldri,
langt um aldur fram. Það verður
vandfyllt skarðið, sem Ólafur Ingi
skilur eftir sig. Það var göfugt að
eiga hann fyrir ættingja.
Við vitum svo lítið, og fáum aldr-
ei að vita. Við gefum þeim of lítinn
gaum hinum hugrænu þáttum og
andlegu straumum, eins og kærleik-
anum. Hvers virði væri mér allur
heimurinn, ef ég ææti ekki kær-
leika. Kærleikurinn getur skilið eft-
ir hjá okkur áhyggjur og jafnvel
ótta. Ástin, þekkingin, skynjunin,
samviskan, hrifningin, gleðin og
sorgin. Þetta era sárafá dæmi af
mörgum sem við vitum af í fari
okkar, en við getum ekki fest hend-
ur á því og þvi síður skilið það, en
þau ættu að geta hjálpað okkur til
að fmna sannleikann í orðunum.
Sáð er jarðneskum líkama, en
upprís andlegur líkami.
Fagur er dalurinn þar sem sporin
hans Olafs Inga liggja. Þó yfir hon-
um hvíli nú skuggi, þá mun hann
endurheimta fegurð sína, þegar af-
komendur Ólafs Inga taka til við
að fegra hann. Þá endurfæðist bros-
ið fallega, sem Ólafur Ingi fékk í
arf frá Dæju föðursystur sinni, og
margt fleira, sem var yndislegt í
fari Ólafs Inga líta aftur dagsins
ljós.
Sár harmur er nú kveðinn að
frændum og vinum Ólafs Inga Jóns-
sonar, en sárastur er hann hjá eigin-
konu hans og börnum. Aldraðri
móður og eftirlifandi systur. Aldr-
aðri föðursystur, sem bar þessi böm
Málfríði og Ólaflnga á höndum sér
og deildi fallega brosinu með
frænda sínum Ólafi Inga sem í dag
er kvaddur hinstu kveðju.
Við hjónin sendum öllu nánasta
skyldfólki Ólafs Inga Jónssonar
hjartnæmar kveðjur, og biðjum Guð
að styrkja það. Guð blessi minningu
hans.
Elisa og Bjarni G. Tómasson
25. desember rann upp, jóladag-
ur, dagur Ijóss og friðar. Einn mesti
hátíðisdagur kristinna manna hér á
jörðu. Já, þessi dagur hafði verið
valinn handa Ólafi Inga, til að
leggja upp í hina hinstu ferð.
Hann hafði reyndar alls ekki
ætlað svona fljótt í þessa ferð og
barist svo hetjulega fram á síðasta
dag, dyggilega studdur af Sirrý,
sem aldrei vék frá honum alla þessa
mánuði. En þá kom kallið sem eng-
inn fær umflúið. Þessi dagur var
einmitt táknrænn fyrir allt hans
lífshlaup. Engan þekkjum við, sem
betur hafði í heiðri hinn kristna
boðskap, þó ekki væri honum flíkað
hátt, né hann á torg borinn. Hann
var sannur vinur, bæði í gleði og
sorg og í þá tæpa þijá áratugi, sem
vinátta okkar fékk að vara, bar
aldrei skugga þar á.
Minningarnar eru því svo margar
sem nú hrannast upp í hugann, að
ómögulegt er að velja og hafna.
Alveg frá okkar fyrstu ferðum, með
skátunum upp á Hellisheiði þegar
við enn vorum táningar, til hefð-
bundinna fjölskylduboða, þegar við
fóram að eldast og fjölskyldurnar
að stækka. Utanlandsferðir þegar
Ijárhagnrinn fór að rýmkast, að
ógleymdum gönguferðum um Sel-
tjamarnesið og nágrenni þar sem
hin ótrúlegustu málefni vora krufin
til mergjar.
Við fórum nánast allt saman.
Slík vinátta sem okkar er ómetanleg
og því miður hlotnast ekki öllum
sú gæfa að verða hennar aðnjót-
andi. Ætlunin er ekki að fara að
skrifa neina lofræðu, en samt verð-
um við að fá að þakka honum allan
þann stuðning og þá hjálp, sem
hann veitti okkur á því ári sem nú
er að líða. Við þurftum sannarlega
á því að halda og hann brást ekki
frekar en fyrri daginn, þó sárlasinn
væri orðinn.
Við kveðjum kæran vin í bili og
söknum hans meira en orð fá lýst,
en við eigum eftir að hittast aftur
og taka upp þráðinn þar sem frá
var horfið.
Elsku Sirrý, Anna, Ingi Rafn,
Siguijón og fjölskyldan öll. Þið eru
einstaklega samhent og eigið eftir
að veita hvert öðra styrk í ykkar
miklu sorg.
Guð blessi ykkur öll.
Gollý og Pétur
Vorið 1963 kom ungur piltur,
bjartur yfirlitum með fágaða fram-
komu, í prentsmiðju Vísis sem ég
veitti þá forstöðu, og óskaði eftir
að he^’a nám í setningu. Ungi mað-
urinn hét Ólafur Ingi Jónsson fædd-
ur 29. október 1945.
Námsárin liðu, Ólafur náði góð-
um tökum á því sem hann var að
læra. Tók hann sitt sveinspróf í
maí 1967. Mikil og góð vináttatókst
á milli okkar Ólafs, og einhvern
þátt átti ég í því að móta framtíð
hans eftir sveinsprófið. Fór hann
til framhaldsnáms til Harrys Int-
ertype í Englandi og fékk þar mikla
og staðgóða þekkingu á öllu er að
setningu Jaut. Síðar á lífsleiðinni
minntist Ólafur oft á það við mig
hve þessi tími hefði verið sér lær-
dómsríkur, er tölvuvæðingin tók við
og blývélarnar í setningu hurfu fyr-
ir stapa.
Ólafur Ingi hafði sérlega þægi-
lega framkomu. Hann var glað-
sinna, hýr á svip, alltaf jákvæður.
Með áranum var ánægjulegt að
heyra hve vel hann var virtur af
öllum þeim sem liann átti sam-
skipti við. Skipti ekki máli hvort
þad voru vinnufélagar, nemar í Iðn-
skólanum, vinnuveitendur eða þeir
mörgu erlendu menn sem hann
hafði samskipti við.
Ólafur Ingi var einn þeirra ungu
manna sem áttu stóran þátt í því
að móta og leiða allar þær stórstígu
framfarir sem orðið hafa í því að
færa texta frá blýsetningu og yfir
í tölvuvædda setningu með allri
þeirri tæknivæðingu sem henni
fylgir. Þáttur Ólafs Inga í þeirri
þróun var stór, og er sú saga verð-
ur sögð, gleymist hann ekki.
Árið 1968, 16. mars, kvæntist
Ólafur Ingi Sigríði Siguijónsdóttur
og áttu þau þijú böm: Önnu Sigur-
borgu f. 6.1. ’68, stúdent, undirbýr
sig undir háskólanám í Þýskalandi
að hausti; Inga Rafn f. 8.5. ’71
nemandi í Kvennaskólanum, og Sig-
uijón f. 9.10. ’82.,
Vinátta okkar Ólafs hefur verið
mikil og góð öll árin frá vorinu
1963 er hann hóf sitt nám. Vænt
þótti okkur hjónum um að eiga
Ólaf Inga og fjölskyldu hans að
vinum. Frú Sigríður bjó manni
sínum fallegt heimili og var mikill
kærleikur með þeim hjónum. Börnin
bera foreldrum sínum fagurt vitni.
Þegar ég kvaddi vin minn á að-
fangadag jóla, helsjúkan, umvafinn
elsku fjölskyldu sinnar og aldraðrar
móður, ræddum við um það sem
við ætluðum að gera á næsta ári.
Hann bar mikið lof á húsbændur
sína hjá Fijálsri fjölmiðlun, hve
þeir hefðu reynst sér og fjölskyld-
unni vel í sínum veikindum. Á jóla-
dag lést Ólafur á Landspítalanum.
Við Sigurlaug, börnin okkar og
tengdabörn svo og vinnufélagar
Ólafs í Prentstofunni sem samleið
áttu með honum þökkum Ólafi Inga
mikil og góð kynni um leið og við
sendum Sigríði eiginkonu Olafs,
börnum þeirra, aldraðri móður og
öðram aðstandendum samúðar-
kveðjur. Um leið kveðjum við Ólaf
Inga með þökk fyrir árin sem við
áttum með honum.
Guðm. Benediktsson
Kveðja frá DV
Við útgáfu dagblaðs þarf að hafa
hraðar hendur. Þar þurfa að vinna
saman sem einn maður, blaðamenn,
prentarar og aðrir þeir sem era
hlekkir í þeirri keðju sem myndar
útgáfu blaðs. Einn traustasti hlekk-
urinn í DV-keðjunni var Ólafur Ingi
Jónsson, prentsmiðjustjóri Fijálsrar
ijölmiðlunar hf. Þar fór maður sem
kunni sitt fag. Það vissu reyndar
flestir fyrir. Oli Ingi var bæði gam-
ali og nýr kunningi og samstarfs-
maður. Hann hóf nám i prentsmiðju
Vísis í mái 1963 og tók sveinspróf
árið 1967. Þar vann hann allt til
ársins 1972 er fjögur blð sameinuð-
ust um rekstur Blaðaprents.
Óli Ingi var verkstjóri í Blaða-
prenti um árabil en kenndi jafn-
framt við Iðnskólann og gerði
áfram. Um tíma starfaði hann að
innflutningi á tölvubúnaði hjá fyrir-
tækinu ACO en árið 1984 réðst
hann sem prentsmiðjustjóri Fijálsr-
ar fjölmiðlunar hf. og gegndi því
starfi til dauðadags.
Þar naut sín yfirburða þekking
Óla Inga, þegar bæði prentsmiðja
og ritstjórn tæknivæddust og var
hann í þeirri forystusveit sem bar
hita og þunga þeirra miklu breyt-
inga.
Umfram allt var þó Óli Ingi ljúf-
ur samstarfsmaður, kappsamur,
útsjónarsamur og léttur í lund.
Honum uxu ekki verkefnin í augum,
hann var boðinn og búinn til að
leysa hvern vanda, skemmtilegur í
umgengni, jákvæður, brosmildur og
hvers manns hugljúfi. Nú er skarð
fyrir skildi þegar hlekkurinn er
brostinn, þegar dauðinn hefur hrifs-
að þennan unga og lífsglaða mann
til sín. Hans er sárt saknað á vinnu-
stað. Útgáfuráð DV, starfsfólk fyr-
irtækisins og allir vinir hans á rit-
stjórn og öðrum deildum þakka
honum samfylgdina og senda fjöl-
skyldu Óla Inga sínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Ellert B. Schram
Fleiri minningargreinar
birtast um Ólaf Inga Jóns-
son í næstu blöðum.