Morgunblaðið - 25.02.1990, Blaðsíða 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNIÐ SUNNUDAGUR 25. FEBRÚAR 1990
ÆSKUMYNDIN...
ERAF ÞORGILSIÓTTARIMATHIESEN
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Stefnufastur en
twkkuð baldinn
Dean Rusk íReykjavík
Hann er í sviðsljósinu ásamt öðrum fremstu hand-
knattleiksmönnum heims, sem keppa í heims-
meistarakeppninni í Tékkóslóvakíu sem hefet um
miðja viku. Hann er fyrirliði íslenska landsliðsins
og leikreyndasti landsliðsmaður Islands firá upp-
hafí. Hann heitir Þorgils Ottar og er Hafhfirðing-
ur, fæddur í nautsmerkinu, þann 17. maí árið
^■962. Hann er sonur hjónanna Matthíasar Á.
Mathiesen, alþingismanns og fyrrverandi ráð-
herra, og Sigrúnar Þ. Mathiesen konu hans. Unn-
usta Þorgils Óttars er Ingibjörg Kaldalóns. Hann
er viðskiptafræðingur að mennt og vinnur hjá
Islandsbanka, en eins og sakir standa snýst allt
um handboltann
Þorgils Óttar hefur alla tíð búið
í foreldrahúsum, á Hringbraut
59 í Hafnarfirði. Hann er yngstur
þriggja systkina. Leiksvæði hans
var framan af í hverfínu sjálfu og
í hrauninu þar sem nú eru Hvamm-
amir. Þar reistu bömin sér svoköll-
uð „mosabú“, lítil hús með mosa-
þaki hlaðin úr steinum með til-
heyrandi götum sem litlir jeppar
keyrðu um. En eftir 9 ára aldur
hefur Þorgils Óttar að mestu haldið
sig við einn leik, handboltann, þótt
skátamir og trompetnám dreifðu
huga hans um tíma.
Það er í kringum handboltann
sem vinir hans eiga auðveldast með
að lýsa honum. „Hann þótti mjög
ákveðinn. Hann var t.d. alveg
ákveðinn í því að fara á línuna. I
þá daga var mun alengara að menn
^gsru settir í þá stöðu,“ segir Krist-
ján Arason, landsliðsmaður, vinur
hans úr Hafnarfirði.
Enn er þó deilt um þetta atriði
meðal handboltamanna. Þeir eru
hins vegar sammála um, að hvort
sem hann var settur á línuna eða
fór þangað sjálfviljugur, þá hafi
strax komið í ljós bráðefnilegur leik-
maður. Sérstaklega er þeim minnis-
stætt hversu gott grip hann hafði
og hversu auðvelt hann átti með
að fá félaga sína til að spila upp á
Bjarni Benediktsson þáverandi forsætisráðherra og Dean Rusk í
anddyri Háskólabiós.
línuna, sem hingað til hafði ekki
þótt merkiieg staða. Finnur Árna-
son æskufélagi hans og nágranni
minnist þess að Þorgils hafi
snemma fengið félaga til að æfa
með sér leikkerfi, sem miðuðust við
fulla þátttöku línumanns.
„Óttar var hinn mesti grallari.
Hreint ótrúlegur á köflum," segir
Jón Erling Ragnarsson sem bjó í
sömu götu og Þorgils Óttar fyrstu
árin. Þrátt fyrir skátana og íþrótta-
mennskuna var hann sem sagt tölu-
vert baldinn og fengu jafnvel kenn-
ararnir í Öldutúnsskóla að finna
fyrir því. Að minnsta kosti fengu
bekkjarsystur hans sinn skammt
þegar hann laumaði teiknibólum í
stólana. „Ég held að pabbi hans
hafi örugglega þurft að kippa í
öxlina á honum nokkrum sinnum,“
segir Jón Erling. Þorgils Óttar
hafði skap sem þjálfurum líkaði.
Hann gafst aldrei upp og var mjög
stundvís, jafnvel of stundvís, eins
og einn vinur hans orðar það. Þeir
sem þekktu hann telja þess vegna
enga tilviljun að hann skyldi verða
valinn fyrirliði í öllum flokkum. En
stefnufestan kom snemma í ljós á
öðrum sviðum, og þá sérstaklega
varðandi stjórnmálin: Þorgils er
sjálfstæðismaður og skipar þriðja
sæti fyrir flokkinn fyrir bæjar-
stjórnarkosningar í Hafnarfirði í
vor. Það er heldur engin tilviljun:
„Ég hef aldrei þekkt hann öðruvísi
en sem gallharðan sjálfstæðis-
mann,“ segir Kristján Arason.
STUNDVÍS —
JAFNVEL OF STUNDVÍS
Vegfarendum í miðborg
Reykjavíkur að morgni 25. júní
1968 brá nokkuð í brún er þeir
mættu þáverandi ut-
anríkisráðherra Banda-
ríkjanna, Dean Rusk, á
góðviðrisgöngu um bæ-
inn. Rusk var staddur
hér á landi vegna ráð-
herrafundar NATO og
fyrr um morguninn
hafði hann setið fund í
stjórnarráðinu með íslenskum ráða-
mönnum. Að honum loknum átti
Rusk að mæta á ráðherrafundinn í
Háskólabíói og þar sem veður var
hið fegursta, sólskin og norðan
andvari, ákvað utanríkisráðherrann
að ganga áleiðis. Hann gekk sem
leið lá út á Lækjartorg og yfir
Austurstræti og síðan suður Lækj-
argötu. Ráðherrann stansaði við
nokkra búðarglugga og
loks dvaldi hann um
stund og virti fyrir sér
Tjörnina og endurnar.
Hann gekk svo suður
með Tjörninni, en við
Hljómskálann fór hann
inn í bifreið sína og
hélt til ráðherrafundar-
ins. Meðfylgjandi myndir voru tekn-
ar af bandaríska utanríkisráðherr-
anum á göngunni og eftir að hann
kom til ráðherrafundarins í Há-
skólabíói þar sem Bjarni heitinn
Benediktsson, þáverandi forsætis-
ráðherra, tók á móti honum.
STARFIÐ
BERGDÍSEGGERTSDÓTTIR UPPL ÝSINGAMIÐLARI
400 hríng-
ingarádag
„HINGAÐ hringir fólk á öllum
aldri, allt frá börnum og upp í
gamlingja. Þetta fólk er hvað-
anæva af landinu, mestþó af höf-
uðborgarsvæðinu og það er að
leita af öllu milli himins og jarð-
ar, fyrir sig persónulega eða fyrir
Tinnustadi. Við fáum svona upp
undir 400 hringingar á dag og
er starf okkar símsvaranna fólgið
í því að koma upplýsingum um
vöru ogþjónustu til skila,“ segir
Bergdís Éggertsdóttir, upplýs-
ingamiðlari hjá Gulu linunni.
Gula línan er til húsa við Ægis-
götu 7, þriðju hæð. Þar er
opið frá 9.00 til 18.00 á virkum
dögum og svo á laugardögum frá
10.00 til 16.00 „Við erum tvær í
föstu starfi við að svara í upplýs-
ingasímann, ég og Sigrún. Auk
okkar eru hér tveir til viðbótar sem
hlaupa í símann þegar mikið er að
gera. Sem dæmi get ég nefnt að
nú hefur verið spurt um símann í
sérstöku útibúi Búnaðarbankans,
hver tæki að sér kúnststopp, náms-
aðstoð fyrir nemendur í mennta-
skóla, hvar hægt sé að kaupa rusla-
tunnur, hveijir flyttu nýrnabaunir
til landsins, hvar hægt sé að kaupa
sumarhúsgögn og hvar hægt sé að
fá iðnaðarmenn."
ÞETTA SÖGDU
ÞAU ÞÁ...
Ellsworth Hunntington land-
fræðingur við Yale-háskóla í
bók sinni The character of
races, (Eiginleikar kynþátta)
1924.
Gottfólk
að er sannkallaður gleði-
boðskapur, hvernig eig
inleikar úrvals forfeðra hafa
leitað í ættir á íslandi, og
hversu góður sá arfur er ennþá
eftir þúsund ár.
BÓKIN
ÁNÁTTBORÐINU
Guðrún
Harpa
Bjarnadótt-
ir háskóla-
nemi
Eg er að lesa sígilda spænska
skáldsögu sem heitir „Don
Juan Tenorio“. Ég er reyndar á
fyrsta ári í spænsku í Háskólanum
og er þétta bókmenntaval í tengsl-
um við námið. Því fylgja alls konar
spænskar bókmenntir.
Sigrún
Ragnars-
dóttir leik-
listarkennari
>
Eg les mikið af svokölluðum
vasabókum, en sem stendur
er ég að lesa bók Vigdísar
Grímsdóttur „Ég heiti ísbjörg — ég
er ljón.“ Mér finnst hún mjög góð
það sem af er lestrinum. Bókin fjall-
ar um stúlku, sem situr í fangelsi
og hefur verið ásökuð um eitthvað.
Mér finnst þetta vera þroskasaga
stúlku, sem er svolítið lítil í sér.
Hún reynir að brynja sig með því
að þykjast vera töff.
PLATAN
ÁFÓNINUM
MYNDIN
ÍTÆKINU
Erna M.
Einarsdótt-
ir afgreiðslu-
stúlka
Platan, sem nú er.í fóninum hjá
mér, heitir „Grand Piano
Mix“. Ég er aðallega í því að hlusta
á blandaða tónlist sem sett hefur
verið saman í syrpur. Ég er með
þijár svoleiðis hljómplötur heima
og eru lögin ýmist leikin eða sung-
in. Ég læt hinsvegar útvarpið nægja
þegar mig langar að heyra íslenska
tónlist.
Hrund Ey-
steinsdótt-
ir lögfræði-
nemi
*
Eg á ekki plötuspilara, en ég
hlusta mikið á segulbands
spólur. Upp á síðkastið hef ég verið
að hlusta á nýja spólu með Tracy
Chapman sem ber nafnið „Cross
Roads". Helst hlusta ég á popptón-
list — það sem er vinsælt hveiju
sinni. Ég nota tónlistina aðallega
til þess að slappa af á milli tarna
í skólanum. Ég hef ekki tíma til
annars.
Vilborg
Hjaltalín
framhalds-
skóianemi
Bíddu nú við. Ætli ég hafi ekki
séð gamanmyndina „Big bus
iness“ síðast. Annars fer val mynd-
anna mikið eftir því hvernig ég er
upplögð. Mest horfi ég þó á það sem
Stöð 2 hefur upp á að bjóða hverju
sinni.
Reynir Egg-
ertsson
framhalds-
skólanemi
Síðast sá ég myndina „Hættuleg
sambönd" með Glen Close sem
tilnefnd hefur verið til Óskarsverð-
launa. Hún var mjög góð. Ég geri
lítið af því að horfa á myndbönd
hér í Reykjavík enda á ég ekkert
tæki. Það er hinsvegar til mynd-
bandstæki heima í Stykkishólmi og
þar sinnir maður myndbandsgláp-
inu meira.
-+