Morgunblaðið - 15.09.1991, Blaðsíða 10

10 c
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15. SEPTEMBER 1991
ollverðir taka töskurnar með Bömum
náttúmnnar föstum tökum inni í asskoti
ljótri flugstöðvarbyggingu. Friðrik Þór
er kyrrsettur þar í þrjú korter. Úti í hita-
• bylgjunni bíða auk mín þrír aðrir gestir
hátíðarinnar sem höfðu verið með sömu vél: Einn af
mínum eftirlætisgagnrýnendum gegnum tíðina, Derek
Malcolm frá The Guardian, rólegur og kíminn Breti á
óræðum aldri, með örlítið kvenlega takta, Helle Hell-
man, blaðakona frá Politiken í Danmörku, smávaxin
og kvik á fimmtugsaldri, og Stig Larsson, ljósleitur
sænskur leikstjóri hálffertugur sem sýnir mynd sína
Kanínumaðurinn í norrænni hliðardagskrá hátíðarinnar.
Loksins þegar Friðrik Þór sleppur úr klóm tollvarðanna
er okkur skóflað inn í rúgbrauð sem ekur inn í Montre-
al. Það er heitt og þröngt í bílnum og Stig Larsson er
slæmur í maganum, sveittur og rauður í framan. Hann
er nýkominn frá Síberíu, þar sem hann vann að heimild-
amynd um ástandið í fangabúðunum; lýsingarnar eru
svakalegar og enda í úldnu smjöri og öðrum matar-
hremmingum sem allir Sovétfarar kannast við. Derek
Malcolm fer þá að tala um breskan morgunmat og
hversu dýr hann er í Montreal; beikon og egg fyrir ég
man ekki hvað. Þá segir Helle Hellman: „Það skiptir
okkur Skandinava engu máli. Við fáum okkur sígarett-
ur í morgunmat. Svo mikið kaffi. Svo meiri sígarettur.
Og svo förum við fram og köstum upp.“ Really? segir
Derek Malcolm og fitjar upp á nefið. Hann er að koma
af kvikmyndahátíðinni í Edinborg og fer beint héðan á
Feneyjahátíðina. „Kannski í það mesta,“ bætir hann
eftir Árna Þórarinsson
KVIKMYNDAHÁTÍÐIR eiga að hafa lukku-
legar lyktir, stendur í Air Canada-tímaritinu
sem ég er að lesa. Einmitt það. í handfarang-
urshólf inu fyrir ofan okkur eru tvær þungar
töskur með Börnum náttúrunnar, kvikmynd
Friðriks Þórs Friðrikssonar. Hún er á leið-
inni til Montreal á The World Film Festival
til að taka þátt í aðalkeppni hátíðar sem er
í hópi fjögurra mikilvægustu í heimi. Við
hlið mér situr höfundur myndarinnar, sötrar
bourbon í kók og sallar niður amerískt rétt-
arfarsdrama, Class Action, sem er verið að
sýna um borð í þotunni. „Einhver versta
mynd sem ég hef séð,“ segir Friðrik Þór. „En
Gene Hackman er nú alltaf góður,“ reyni ég
að malda í móinn. Friðrik Þór dæsir og strýk-
ur yfirskeggið. Borgar sig ekki að andæfa
hér, hugsa ég með mér, minnugur þess að
Friðriki þykir Fanný og Alexander bara drasl.
Eg fæ mér líka bourbon í kók og les áfram
í Áir Canada-ritinu. Blaðamaðurinn er að
greina sundur kvikmyndahátíðir: Berlínarhá-
tíðin er kjörinn vettvangur fyrir ódýrar frum-
raunir, ekki síst ef þær eru í ameriskum stíl
og fjalla um kynlíf, helst afbrigðilegt; Fen-
eyjahátíðin er heimsborgaraleg og afar
menningarleg, með fínlegan smekk; Toronto
sameinar listrænar myndir frá fjarlægum
löndum, t.d. í Asíu, og glansandi iðnaðar-
myndir frá Hollywood; og Montrealhátíðin
einkennist af fjölskrúðugu úrvali í anda borg-
arinnar, sem er í senn evrópsk og amerísk,
frönsk-kanadísk. En vegni kvikmynd vel á
einhverri þessara hátíða, segir blaðamaður-
inn, eða þá á New York-hátíðinni sem er sú
fimmta í mikilvægisröðinni, þá á eftirleikur-
inn að vera auðveldari. Jamm. Við sjáum til.
Það eru rúmlega tuttugu myndir í slagnum
IWIYJULM
Svipmyndasyrpa frá Kvikmyndahátíðinni i Montreal