Morgunblaðið - 15.09.1991, Side 30

30 €
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 15. SEPTEMBER 1991
ÆSKUMYNDIN...
ERAF MAGNÚSIVER MAGNÚSSYNI, STERKASTA MANNI
ÍSLANDS ------
„Spenvolg“ mjólk
kvölds ogmorgna
Þegar Magnús Ver Magnússon var í æsku í sveitinni hjá afa sínum
og ömmu í Jökuldalnum, var volg mjólk beint úr spenanum það
besta sem hann gat fengið. Afi hans þurfti því að fara á hverju
kvöldi út í fjós til að mjólka svo Magnús fengi ylvolga mjólkina
ómengaða áður en hann gengi til hvílu og áður en stráku%yaknaði
>í morgunsárið rauk afinn gjarnan I fyrra lagi upp aftur til að mjólka
svo piltur fengi glóðvolga mjólkina beint í æð með morgunverðinum.
„ Annars var hann ósköp rólegt og meðfærilegt barn. Hinsvegar var
hann frekar feiminn og hlédrægur og átti þijóskuna til líka,“ segir
móðirin Elsa Jónsdóttir.
„Hann var feiminn og hlédrægur og átti til þrjóskuna líka,“ er sagt
um sterkasta mann Islands, Magnús Ver Magnússon.
Magnús Ver leit dagsins ljós á
sjúkrahúsinu á Egilsstöðum
þann 23. apríl árið 1963. Foreldrar
hans eru Elsa Jónsdóttir og Magnús
Ver Ólafsson, en hann fórst í elds-
voða þegar Magnús var aðeins árs-
gamall. Fósturfaðir hans er Hregg-
viður M. Jónsson. Hálfsystkini
Magnúsar eru þtjú, Arnheiður,
Bjarghildur, Viðar Þór og Grétar
Mar. Fyrstu ár ævi sinnar bjó
Magnús ásamt móður sinni, afa og
ömmu í sveit á Jökuldal í Norður-
Múlasýslu, en þegar leið að skóla-
göngu fluttist hann suður, fór fyrst
í Austurbæjarskóla og síðar í Fella-
skóla. Um tólf ára aldurinn flyst
Magnús austur til Seyðisfjarðar
ásamt fjölskyldu og suður kom
hann aftur 21 árs gamall, settist í
Iðnskólann og hóf nám í vélvirkjun
og vann við dyragæslu á kvöldin.
Hann starfar nú hjá Stáliðjunni hf.
í Kópavogi og æfir nú af kappi fyr-
ir keppnina „Sterkasti maður
heirns", sem fram fer á Spáni í
október, en þá keppni hefur Jón
Páll Sigmarsson unnið alls fjórum
sinnum. Eiginkona Magnúsar er
Lilja Bjarnþórsdóttir frá Þorláks-
höfn og eiga þau dótturina Ma-
ríönnu, þriggja ára.
Sjálfur segist hann hafa verið
fremur baldinn og hrekkjóttur í
æsku og gat verið svolítið erfiður
við móður sína. „Ég var skapmikill
þó það hafi kannski elst af mér
núna, en óneitanlega er skapið
nauðsynlegt í þeirri íþrótt sem ég
nú stunda.“
„Maður var mjög fljótt var við
það að hann hafði afskaplega gam-
an af að taka á öllu því sem ná-
lægt honum var. Ekki man ég þó
eftir því að það hafí nokkru sinni
bitnað á mér,“ segir Þorvaldur Jó-
hannsson, bæjarstjóri á Seyðisfirði
og fyrrum skólastjóri þar í bæ.
„Þetta var mjög dagfarsprúður
strákur, en það var strax eftirtekt-
arvert að hann virtist þurfa að koma
við ýmislegt, sérstaklega ef krafta
þurfti til og ekki sakaði að hann
gæti sýnt viðstöddum það að hann
væri vel hraustur. Hann hafði á
tímabili töluvert gaman af að fljúg-
ast á. Hinsvegar var hann svolítið
feiminn og bakatil á sínum yngri
árum, en að sama skapi var hann
góður námsmaður. Ég hygg að það
sé ekki nokkur spurning að eftir
að hann gerði sér grein fyrir því
að inni í hans kroppi leyndist styrk-
leiki sem væri kannski ekki hjá öll-
um hans jafnöldrum, þá hafi ímynd
hans á sjálfum sér og gagnvart
öðrum verið mun roggnari en áð-
ur,“ segir Þorvaldur.
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
Heimsfrægur vísinda-
nuiður í Reykjavik
„BRUNAMIKILL gáfulegur maður, dökkur yfirlitum með hátt enni,
stendur við borðstokkinn á Gullfossi og horfir á nyrstu borgina, sem
hann hefur augum litið. Þessi maður er svo yfirlætislaus í allri fram-
komu að margir farþeganna á Gullfossi, sem höfðu að vísu veitt
manninum eftirtekt á leiðinni, sakir persónuleika hans, vissu ekki
að þarna var einn frægasti maður sem nú er uppi, eðlisfræðingurinn
Niels Bohr prófessor við Hafnarháskóla... “ Þannig hefst frásögn
Morgunblaðsins, föstudaginn 3. ágúst 1951, af komu hins fræga vís-
indamanns til Islands daginn áður.
Þegar Gullfoss lagðist upp að
hafnarbakkanum laust fyrir
klukkan níu um morguninn voru
þar prófessor Alexander Jóhann-
esson, rektor Háskólans og kona
hans svo og frú Bodil
Begtrup, sendiherra
Dana, en prófessor
Bohr og kona hans
gistu í danska sendi-
ráðinu á meðan þau
dvöldu í Reykjavík.
Bohr og kona hans
fóru meðal annars á
Þingvöll og snæddu
hádegisverð á Bessa-
stöðum í boði forseta ísknds, herra
Sveins Björnssonar. Áður hafði
Bohr sagt í samtali við Morgunblað-
ið að hann þekkti fáa hér á landi
nema af afspurn. „En nokkur kynni
hefi ég haft af Sveini Björnssyni
forseta Islands," sagði hann. Sagan
segir að Sveinn Björnsson, sem þá
var sendiherra í Kaup-
mannahöfn, hafi á
stríðsárunum flutt
skilaboð til bresku
leyniþjónustunnar
varðandi brottflutning
Bohrs frá Kaupmanna-
höfn, til að forða því
að hann félli í hendur
Þjóðveijum, enda bjó
hinn mikli vísindamað-
ur yfir þekkingu sem ekki hefði
verið æskilegt að nasistar
kæmust yfir.
Haukadalur, Benedikt Jónsson á innfelldu myndinni
Haukadalur liggur frá austri til vesturs og styður við hæl Hvamms-
fjarðarstígvélsins. Hann er ósvikinn dalur, umlukinn háum basalt-
fjöllum, einkum sunnan megin. Þar undir ískaldri Svellagjá og
Hamragili stendur bernskuheimili mitt, Hamrar, sem verður að
gjalda nálægðina við tign fjallanna með sólarleysi í 25 vikur á ári,
segir Benidikt Stefánsson.
Ur Haukadal hafa komið tveir
úr hópi helstu landkönnuða-
heimsins, feðgarnir Eiríkur rauði
og Leifur heppni. Á Stóra-Vatns-
horni var tekið saman eitt merk-
asta handrit íslendingasagna,
Vatnshyrna, sem seinna brann í
Kaupmannahöfn. Og á Jörfa voru
haldnar svo magnaðar samkomur
á 17. og 18. ‘öld að fólk er enn að
tala um þær.
Árið 1703 voru 140 íbúar í
Haukadal, en 1. desember sl. að-
eins 48. Viðkoma mannfólksins í
Haukadal hefur þannig stórum
dregist saman síðan á dögum
Jörfagleði, sem var aflögð 1708,
og hafa menn þar fyrir sér afleið-
ingar embættisverka Jóns Magn-
ússonar sem og búrakrata nút-
ímans, sem vilja fremur reka ær
og kýr á blóðvöll fijálshyggjunnar
en í grösuga nátthaga Haukadals.
Það verður því líklega fátt til
fagnaðar hjá sífækkandi íbúum
þessa fallega dals, því mér sýnist
ekki blása byrlega í segl þeirra.
Og verði saga þeirra einhvern tíma
sögð, þá verður hún 'eflaust tekin
saman í þéttbýlinu.
ÞANNIG...
STOPPAR
Steinunn Ingimundardóttir í sokka
„AÐ STOPPA í sokka er spurning um sparsemi
og tíma, og núorðið gefa fáir sér tíma til þess að
gera við fatnað, sokka og annað. Það tekur tíma,
ef það á að gera vel,“ segir Steinunn Ingimundar-
dóttir húsmæðrakennari. „Sjálf geri ég við alla
sokka, þar með talda nælonsokka, mér dettur
ekki í hug að henda þeim svo lengi sem bolurinn
er heill. Með þessu móti getur nælonsokkapar sem
ég nota dags daglega enst mér í allt að þrjá mán-
uði, svo fremi sem ekki komi slysagöt á leggina.1*
Þegar gert er við sokka, segir
Steinunn algengast að gerð
sé grind yfir gatið. Þá er þráðurinn
saumaður þvers og langs og svo
ofið í, undir og yfir þráðinn til skipt-
is, þar til gatið er fullt. Á þykkari
sokkum tíðkast einnig að kappmella
í gatið. Þá er endirinn lagður þvert
yfir gatið, kappmellað utan um
þráðinn og ofan í efnið í fyrstu
umferð en síðan saumað utan á
sauminn þar til gatið er fullt, þá
er aftur saumað ofan í efnið.
Steinunn varð fyrir svörum hjá
Leiðbeiningarstöð heimilanna og
segir að sjaldan sé óskað ráðlegg-
inga um hvernig best sé að stoppa
í sokka. Helst sé spurt um hveijir
kunni að kúnststoppa en þá er þráð-
ur tekinn úr efninu og ofinn í gatið
með sama vefnaði og fyrir er, svo
viðgerðin sjáist sem allra minnst.
Því hefur heyrst fleygt að ástæða
þess að færri stoppi í sokkaplöggin
sín en áður sé sú að þau séu úr
Steinunn
stingur
stoppuhnalli
inn í sokkinn
til að auðveld-
ara sé að
stoppa i hann.
verri efnum. Því er Steinunn ekki
sammála. „Núna eru sokkar gjarn-
an úr blöndu af nælonþræði og ull
eða bómull og þegar sokkarnir
slitna, eyðast náttúrulegu efnin ut-
anaf þunnri grind úr nælonþræði
og það er lítið mál að gera við svo-
leiðis.“