Morgunblaðið - 26.01.1992, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ
klAIIHMinil
MINIMINGÁR SUNNUDAGUR 26. JANUAR 1992
Minning:
Leifur Einarsson
Fæddur 2. maí 1925
Dáinn 18. janúar 1992
Eg vil hér minnast góðs vinar sem
ég mun aldrei gleyma. Þær kenning-
ar og sá lærdómur sem hann skildi
eftir í bijósti mínu mun ég hafa að
leiðarljósi í lífi mínu. Leifur lagði
mikla áherslu á að ég stæði mig
vel, ekki síst í skólanum. Hann var
vel lesinn, og miðlaði mér oft af fróð-
leik sínum.
Það vildi þannig til að ég var vetur-
langt í Þýskalandi hjá syni Leifs,
Guðgeiri. Þann vetur komu Ragna
og Leifur og dvöldu hjá okkur í
nokkrar vikur. Þá kynntist ég honum
mjög vel. Sá tími er mér sérstaklega
minnisstæður. Þrátt fyrir mikinn
aldursmun, vorum við þremenning-
arnir sem jafnaldrar. Við brölluðum
ýmislegt saman og áttum sameigin-
leg áhugamál og þar bar hæst knatt-
spyman. Við eyddum heilu nóttunum
saman í spjalli, og það kom ósjaldan
fyrir að við Guðgeir enduðum á gólf-
inu skellihlæjandi af bröndurum
Leifs. Hann kom okkur alltaf til að
hlæja. Því gamansemi og léttleiki
voru einkenni í fari hans. Hann var
alltaf jákvæður.
Ragna og Leifur hafa reynst mér
og fjölskyldu minni afar vel í gegnum
árin. Við litum á þau sem hluta af
fjölskyldu okkar. Minning um góðan
dreng mun ávallt lifa. Við sendum
Rögnu og Qölskyldu innilegar
samúðarkveðjur.
Gunnar Már Másson.
Ég vil með nokkrum orðum minn-
ast föðurbróður míns, Leifs Einars-
sonar, er andaðist hinn 18. janúar
síðastliðinn. Leifur fæddist 2. maí
1925, í Vík í Mýrdal, sonur Kristínar
Ingileifsdóttur ljósmóður og Einars
Einarssonar, formanns og verslunar-
manns hjá Kaupfélagi Skaftfellinga
í Vík.
Einar faðir hans var sonur Einars
bónda Brandssonar á Reyni í Mýrdal
og konu hans, Sigríðar Bi-ynjólfsdótt-
ur frá Litlu-Heiði í Mýrdal. Kristín
var dóttir Ingileifs Ólafssonar og
Þórunnar Magnúsdóttur en þau voru
bæði ættuð úr Meðatlandi. Þegar
Leifur var 2 ára dó faðir hans og
stóð móðir hans þá uppi með 5 börn
sem hún ól upp og kom til manns
auk fósturdóttur.
í Vík ólst Leifur upp, var í sveit
á sumrin á bæjum í Mýrdalnum og
vandist öllum sveitastörfum eins og
þau voru þá. Eitt af verkum þar í
Mýrdal var að fara í björg og sækja
fugl. Á þessu sviði var Leifur einn
sá færasti, kleif hamar og skriður,
hafa sagt mér menn sem voru honum
þar samtíða og að fulltíða menn sem
þá voru taldir færastir íjallamenn
þar um slóðir hafi ekki gert meira
en fara í sporin hans.
Leifur var af kynslóð þeirra íslend-
inga sem lifðu bæði .hinn nýja og
gamla tíma, þar sem þjóðin hóf sig
frá örbirgð til allsnægta. Hin mikla
þjóðfélagsbreyting sem varð í byijun
seinna stríðs snart Leif og hans fjöl-
skyldu eins og alla aðra þegna þessa
lands. Árið 1941 flyst hann ásamt
móður sinni til Reykjavíkur og hefur
þá störf sem bílstjóri hjá Sambandi
íslenskra samvinnufélaga. Starfaði
hann þar til 1974 er hann keypti sér
vörubíl og gerðist félagi á Vörubíla-
stöðinni Þrótti og var það hans starf
til æviloka. Þó Leifur væri kominn
með eigin bíl þá hélt hann áfam að
vinna fyrir SÍS og má segja að hann
hafi unnið þar alla sína starfsævi.
Árið 1945 kvæntist hann etfirlif-
andi eiginkonu sinni, Rögnu Aradótt-
ur, og eignuðust þau þijá syni. Þeir
eru Ari, stýrimaður og skipstjóri, nú
svæðisstjóri Samskipa á Norðurlönd-
um, Guðgeir, knattspyrnuþjálfari í
Þýskalandi, og Kristinn Ingi, vél-
stjóri, starfsmaður OLIS. Fyrir átti
Ragna dótturina Kristjönu, búsett í
Bandaríkjunum.
Kynni okkar Leifs voru alla tíð
náin. Hann og faðir minn voru mjög
samrýmdir og unnu alla tíða mikið
saman enda báðir vörubílstjórar á
Þrótti. Þegar ég var á árum áður
að leysa föður minn af við aksturinn,
oft í vinnu hjá Sambandinu, var gott
að vera í handaijaðri Leifs frænda,
hann hugsaði fyrir öllu, hvort sem
var hvernig best væri að ganga frá
hlassinu, eða hvort við ættum að fá
okkur morgunkaffi eða hádegismat
um borð í einhverju Fellinu þar sem
hann var aufúsugestur, eða annars
staðar.
Ógleymanlegir eru veiðitúrar
þeirra bræðra í Vatnsá í Mýrdal, en
það voru fjölskylduferðir, er þeir
bræður sátu á síðkvöldum og rifjuðu
upp gamlar minningar um menn og
málefni í Mýrdal á æskuárum þeirra,
oft kryddaðar með eftirhermum.
Leifur var meðaimaður á hæð,
bjartur yfirlitum, kvikur í hreyfing-
um, bar sig vel og snyrtimenni mik-
ið. Bjartsýnismaður var hann mikill
og bar ekki erfiðleika sína á torg.
Barngóður var hann með afbrigðum
og sjaldan hef ég séð andlit á bami
ljóma eins og á lítilli afastelpu hans
er minnst var á afa hennar. Á unga
aldri var hann rammur að afli og
ósérhlífinn með afbrigðum. Hann var
léttur í lund, gleðimaður mikill og
allra manna skemmtilegastur á góðri
stund. Hann var skapmikill, gat ver-
ið hæðinn og ertinn og gafst aldrei
upp fyrr en í fulla hnefana. Leifur
var mikill málafylgjumaður í sínum
málum og einarður í skoðunum. Það
var enginn lognmolla í kringum
hann.
Áhugamál Leifs voru vinna hans,
fjölskyida hans og ferðalög, en þau
hjónin dvöldu langdvölum í fríum
sínum hjá Guðgeiri syni þeirra í
Þýskalandi. Leifur var félagi í Odd-
fellowreglunni í tæp 40 ár.
Þegar Leifur var 35 ára fékk hann
kransæðastíflu og háði það honum
rnjög. Hann gekkst iöngu seinna
undir kransæðauppskurð og bætti
það heilsu hans, en þó stundaði hann
fulla vinnu þar til í lok september
sl. er hann fékk hjartaáfall á ferð-
alagi hjá syni sínum í Þýskalandi.
Þar lagðist hann á sjúkrahús í nokkr-
ar vikur, en kom heim nú í byijum
janúar fullur vonar um góðan bata
og notalegt ævikvöld. Hann varð
bráðkvaddur á heimili sínu 18. þessa
mánaðar.
Ég votta hér með Rögnu, börnum
hennar og fjölskyldum innilega sam-
úd okkar, en í hugum okkar lifir blíð
minning um góðan dreng sem geng-
inn er.
Ingileifur Einarsson
og fjölskylda.
Minning:
Asa H. Jónsdóttir
Fædd 15. nóvember 1921
Dáin 14. janúar 1992
Er árin færast yfir, vaxa sviði og sár.
Með hverri nótt, sem nálgast, falla fleiri tár.
- Hví lifa sumir lengur en í hundrað ár?
Ef hamingjan er hégómi og tryggðin tál
og ólánseitri blönduð hver brúðarskál.
- Hví þráir hjarta hjarta og sála sál?
Ef höllin hrynur eftir nokkur andartök,
og vinur leiðir vin í dauðans djúpu vök.
- Hví á þá ekki sorgin líka Ragnarök?
Sviðinn vex og hryggðin við hvert hjartaslag,
og sorgin rennur saman við hvert ljúflingslag.
- Hví fæðast menn og deyja ei sama
sólskinsdag?
(Davíð Stefánsson.)
Líf okkar er eins og bátsferð.
Sumir sigla ætíð upp í vindinn, allt
sitt líf og bijóta bátinn smám saman
á skeijum. Áðrir sigla fyrir straum-
um og vindum og þekkja ekki sker.
Svo er til fólk sem lætur bátinn reka
og kærir sig kollótt um meðbyr eða
mótbyr, hugsar aðeins um að bátur-
inn leki ekki og sigli með það klakk-
laust í gegnum lífið, þannig var Ása.
Hún var einfari eins og kötturinn.
Það kom því ekki á óvart að kett-
irnir í hverfinu drógust að henni eins
og seguil að stáli. Hún skildi hvað
þeir hugsuðu og hvernig þeim leið.
Þegar þeir áttu hvergi heima eða
108 Reykjavík. Sfmi 31099
Opið öil kvöld
til kl. 22,-einnig um helgar.
þeir fengu ekki nóg að borða þá
fundu þeir skjól hjá Ásu. Hún var
alltaf með nokkra ketti á sínum veg-
um og hverjum og einum þeirra hafði
hún gefið nafn og þekkti skapgerð
hvers og eins. Hún talaði við þá,
spurði hvernig þeim liði og af hveiju
þeir væru svona og hinsegin. Það
var eins og kettimir skyldu hvert orð
hennar og sýndu henni traust sem
þeir sýndu ekki öðru fólki, sem kall-
aði þá villiketti.
Þegar ég fór í mína fyrstu heim-
sókn til hennar hef ég varla verið
meira en átta ára. Ég_ fór með Unni
frænku og Oddi syni Ásu, sem alltaf
kallaði hana „múttu“ þegar hann
talaði við hana. Eftir þessa fyrstu
heimsókn mína fór ég að venja kom-
ur mínar þangað. Hver heimsókn var
mér sem lítið spennandi ævintýri sem
hófst í kjallaratröppunum hjá henni,
þegar ég bankaði á litla gluggann á
útidyrahurðinni, sem ég varla náði
upp í. Ég beið og hlustaði eftir um-
gangi innandyra og mændi á
gluggann sem Ása var vön að kíkja
út um, áður en hún opnaði. Þegar
hún opnaði útidyrahurðina bað hún
mig „elsku barnið" að koma inn og
sagði hvað ég væri góður að vilja
koma til hennar. Hún kallaði mig
oftast „elsku barnið".
Mér fannst Ása aldrei bera nein
ellimerki, þá kærði hún sig ekki um
að vera neitt sérstaklega uppáklædd,
kaus að koma til dyranna eins og
hún var, einfaldlega Ása.
BLömfrLFímiíim
Vesturgötu 4,
sími622707
Vandaðar skreytingar
við öll tækifæri.
Sendum um allt land
Opið mán.-lau. kl. 9-22,
Sunnudag kl. 11 -19.
Ása hafði stálminni og stundum
þuldi hún upp fyrir mig heilu sam-
ræðurnar sem hún sem hún hafði
átt og stundum orðasennur við ná-
grannana. Aldrei held ég að Ása
hafí meint neitt illt, hún var bara
hreinskilin og sagði sína meiningu,
hvort sem fólki líkaði betur eða verr.
Ég stundaði litlu ævintýraferðirn-
ar til hennar þangað til ég flutti í
annað bæjarfélag, þrettán ára gam-
all. Eftir það sá ég hana sjaldan en
hugsaði oft til hennar og langaði að
heimsækja hana.
Svo einn fallegan sólskinsdag um
miðjan ágúst á síðasta ári, allt svo
fallegt og bjart, barði ég að dyrum
hjá Ásu, orðinn fullorðinn maður og
farinn að leita ævintýra annars stað-
ar.
Ása hafði ekkert breyst, við sátum
úti í sólskininu og töluðum meðan
hún strauk ketti nágrannans. Er ég
i .I ii I II III M IIPHIH
kvaddi stóð hún í tröppunum, bað
mig að fara varlega í henni Amer-
íku. Ég brosti bara til hennar og
kvaddi hana í síðasta sinn.
Megi Guð blessa Ásu.
Ingólfur Orn Guðmundsson.
Elskuleg amma mín, Ása, vinur
og leiðbeinandi er látin, þessi fal-
lega, hreinskilna og hughreystandi
kona er horfin úr lífí mínu. Á þess-
ari kveðjustund er svo margs að
minnast og margt að þakka og þá
sérstaklega heimsóknir mínar á Rán-
argötuna, heima hjá ömmu, þar sem
ég var umvafin ástúð og hlýju.
Þessar heimsóknir voru okkur sem
helgistund, við drukkum te og kveikt-
um á kerti og amma með frásagnar-
snilld sinni fór með mig í ferðalag
um heim minninga sinna þar sem
hún miðlaði af reynslu sinni og þekk-
ingu.
Hún amma mín, fasti punkturinn
í tilveru minni, var ávallt tilbúin að
leysa úr erfíðleikum mínum með
mér, gaf mér góð ráð og styrkti mig
til að vaxa við reynsluna.
Ég minnist þeirra kyrrlátu stunda
sem við stóðum útá stétt og horfðum
á stjÖrnurnar og stundum norðurljós-
in, þá ræddum við um vonir okkar
og sorgir. Mér fannst ég ávallt rík-
ari að heimsókn lokinni.
En nú er sá tími liðinn og það er
erfitt að beygja sig fyrir slíkri stað-
reynd. Vinátta og umgengni við
svona sterkan persónuleika, sem hún
amma mín var, gefa manni meira
en orð fá lýst. Við sem þekktum
hana getum yljað okkur við þær
minningar um ókomin ár. Ástvinum
hennar votta ég mína dýpstu samúð
og saman munum við varðveita
minningu um einstaka konu.
0, blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá
og við um okkar ævi saman tölum,
sem eins og skuggi þá er liðin hjá.
(Wexels. sb. 1886 M. Joch.)
Ása Óskarsdóttir.
Kennsla í Geröubergi
Mánudagur: Enska I kl. 18 - 19.20
Enska II kl. 19.25 - 20.50
Saumar kl. 19.25 - 22.20
Þriðjudagur: Enska III kl. 18 - 19.20
Enska IV kl. 19.25 - 20.50
Franska I kl. 18.20 - 19.40
Miðvikudagur: Skrautskrift kl. 18 - 20.05,
7 vikna námskeið
Þýska I kl. 18.00 - 19.20
Þýska III kl. 19.25 - 20.50
Þýska II kl. 21.00 - 22.20
Skráning í símum 12992 og 14106
mánudag og þriðjudag.
Kennsla hefst mánudaginn 27. janúar.