Morgunblaðið - 08.03.1992, Blaðsíða 31

MDRGUNBLADÍÐ’ SAMSAðMBA^Mé^Jtt : W02‘'
& m
SfMTALID...
ER FIÐATLA VIGFÚSSON KENNARA
RJUPNADRAP
96-41820
Halló.
- Er þetta á Laxamýri í Suður-
Þingeyjarsýslu?
Jú.
- Er Atli Vigfússon við?
Það er hann.
- Sæll Atli, þetta er á Morgun-
blaðinu, Kristín Maija Baldurs-
dóttir. Þú munt vera formaður
Rjúpnaverndarfélags Norðurlands
Eystra sem stofnað var í septem-
ber síðastliðnum?
Jú ég er það.
- Ég var að heyra að þið hefð-
uð skorað á Alþingi að alfriða rjúp-
una?
Það eru reyndar skiptar skoðan-
ir meðal félagsmanna um það,
sumir vilja alfriða hana, aðrir
koma upp ákveðnum friðuðum
svæðum.
- Eru þetta allt bændúr fyrir
norðan í þessu félagi?
Nei fólk kemur víða að, einnig
þéttbýlisbúar og þá einkum frá
Húsavík.
- Hvað voru margir á stofn-
fundinum?
Um 60 manns þar á meðal skot-
veiðimenn.
- Benti eitthvað til þess að
stofninn væri í hættu?
Þetta kom nú til af því að lítið
hefur verið um rjúpu á þessu svæði
undanfarið, en aðalástæðan fyrir
stofnun félagsins eru aðfarirnar
við ijúpnaveiðar. Það fer illa í
fólk að horfa upp á menn nota
vélsleða, ijallabíla og
jafnvel þyriur til að
drepa fuglinn. Við vit-
um að veiðimennskan
hættir aldrei, en við
viljum stemma stigu
við svona aðferðum.
Tæknin er orðin svo
mikil að við ráðum
ekki við okkur.
- Þetta eru ógeðs-
legar aðfarir.
Þeir eru líka með
þessar hálfsjáifvirku
byssur, þannig að ef
þeir skjóta á hóp þá
um, elta þá síðan uppi á vél-
sleða þar til hann er búinn.
- Manni finnst líka sem þetta
hafi aukist, ég veit ekki hvort ég
á að segja, þetta íjúpnaát?
Sportið sjálft er orðið algeng-
ara. Það fer heill her allar helgar
á veiðar. Sumir taka 6-800 fugla
í einu. Taka sér frí úr vinnunni
sýknt og heilagt allt haustið til
að stunda þetta dráp. Bæði heima-
menn og hópar að sunnan. Og til
er einstaka ferðaþjónusta sem
gerir út á þetta.
- Þetta gengur ekki.
Okkur finnst að lífríkið megi
ekki við þessu. Við höfum jafn-
framt bent á að margar andateg-
undir eru í hættu. Menn hafa tal-
að um að einn af möguleikum ís-
lands sem ferðamannaland sé að
viðhalda fuglategundum og fjölga
þeim. Gera landið að paradís bæði
fyrir fuglana og ferðamenn sem
vilja skoða þá.
- Já eitt sinn fór ég með stór-
um hópi þýskra fuglavina um
landið. En hvað segja fuglafræð-
ingar og hvert verður framhaldið?
Ævar Petersen telur að kanna
þurfi þann möguleika að koma upp
friðuðum svæðum. Aður fyrr voru
til svæði þar sem engir menn
komu, nú er hvergi griðastaður.
Það veit enginn stofnstærð
íjúpunnar og í skotveiði virðast
engin lög gilda, menn ganga
um eins og berserkir. Það er
von okkar, að fyrsta skrefið
verði að koma upp
ákveðnum friðuð-
um svæðum. Ég
heyrði að Sverrir
Scheving Thor-
steinsson jarðfræð-
ingur hefði talað
um að friða þyrfti
hálendið. Það þætti
mér gott skref
framávið.
- Mér líka. En
gangi ykkur vel
Atli og þakka þér
fyrir spjallið.
ná þeir öllum fuglun- Atli Vigfússon
Frá upptöku hjá Ríkisútvarpinu: Lengsttil vinstri er stjómand-
inn Carl Billich, þá Alfreð Clausen, Edwin Koeppen, Jóhannes Eggerts-
son, Jónas Dagbjartsson, Vilhjálmur Guðjónsson og Egill Jónsson og
fiðluleikararnir tveir sem snúa baki í ljósmyndarann era Sveinn Ólafs-
son og Þorvaldur Steingrímsson.
KK-sextettinn um miðbik aldarinnar: Fremstir eru Gunnar
Ormsiev og Guðmundur Vilbergsson og fyrir aftan Svavar Gests og
Hallur Símonarson. Við píanóið situr Steinþór Steingrímsson og hljóm-
sveitarstjórinn Kristján Kristjánsson stendur virðulegur lengst til hægri.
Þorvaldur Steingrímsson
fyrrum formaður FIH.
IW. — SiinniiiUuur
k-tJ
r MlnlÍH li>r> mM KJ*r i mrftlmm mmi
l.).U»l rr r»m tirlr In. »*•« rt IM kr.lt(I ., n«(kr»M.«
‘ II km. á khl. Gdw ll.,lt ttt km. i. .« I*.
I lilr. .r kr.ii.l i ri.flim.. — Vfrll. (rl«r Iml
rl kr.nl mrt mm II km. kr.t., .1 .kll,rtl rr. ..
[Javamálin enn rædd
1 Öryggisráðinu
LEIMDA I OFSAVEÐRlj
Vjclbát hvolfir við Garðskagt
4 menn drukna
' Scx bálar ókomnir að á miðnætti s. I. nótt
VJF.LIiAtAFI.OTINN lir vcrmlSSviinum hjcr vll F.i.fló. Irnll I hlna vrral. nti
< (j’rrlniill er I *icr Einn Imlur Unt »« komit tflcint clnn miSur ■(. cn (Imm minn
viru i Mtnuni A mlAnmlli I núll veru Kl Mltr ókemnlr >&, cn vllefl ver um Ir
þclrre. icm hJcWn iJ*- VcUnrimnlep var mlhWI hjá hálum ynrlclll »( tumir kerr
Ull vll lllan lclk III lanAt.
nAT IIVOI.FIR.
Vilnð cr um þnu ifrlrií ein« fi.kibiUini. Míigrui. (ri Norðfirfll. afl honum hvolfdi 0
nf (UnVkai>a. Vjdhilurinn BaiAi (rá Hiauvik var þama náUcfur o« tóknt afl bjarg
cinum manni nf áhó(ninnl a( Mapna, cn ÍJórir mcnn (órutt. Maflurinn. a«m bjargaC
U( var vJclarmaAiirinn. H.nn hjell ajer uppl á brakl úr bldustokk báliina.
Sigurður Bergsson
í ALDANNA rás hefur íslenska þjóðin sótt viðurværi sitt til hafs-
ins. Á ýmsu hefur gengið í þeirri glímu, enda veður oft válynd
hér við land. Hinn 9. febrúar 1946 gekk mikið óveður yfir suð-
vestanvert landið og olli miklu tjóni. Alls fórust fjórir bátar og
með þeim 20 sjómenn í þessu ofsaveðri.
Gullfaxi ÍS 594.
Meðal þeirra báta sem komust
í hann krappann var Gull-
faxi, 19 tonna bátur frá Þingeyri
sem reri með línu. Á Gullfaxa var
fimm manna áhöfn en skipstjóri var
Gunnar Jóhannesson. Einn háset-
ana á Gullfaxa var Sigurður Bergs-
son. Hann var 19 ára þegar farið
FRÉTTflLJÓS
ÚR
FORTÍÐ
Örlagaríkur
róður
Ofsaveður 1946
var í hina örlagaríku ferð að kvöldi
8. febrúar 1946.
Veðrið var ágætt og spáin líka. Ég
átti að sofa útstímið en ég gat ekk-
ert sofið því mig hafði dreymt svo
illa áður en við fórum út. Línan var
lögð um 20 sjómílur norðvestur af
Arnarnesinu og var byijað að draga
um sjöleytið um morguninn en þá
var vindur farinn að aukast. Um
níuleytið var komið afspyrnurok en
tiltölulega sléttur sjór.
Síðan fer að bæta í sjóinn og upp
tekur sig krappur straumhnútur
sem varð að miklum brotsjó beint
framundan bátnum. Kallar þá skip-
stjóri: „Brot, varið ykkur!“, og seg-
ir mönnum að kasta sér niður. Ólag-
ið skellur á bátnum og að því er
virtist, færir allt í kaf. Báturinn
sneri beint á móti brotinu og til
þess að draga úr högginu kúplar
skipstjóri sundur. Þegar báturinn
er að byija að koma upp úr kúplar
hann saman og ætlar að bæta í
vélarorku en vélin drepur á sér, að
því er virðist undir miklu álagi.
Ég hafði verið að blóðga og
slægja í stjórnborðsgangi, rétt við
stýrishúsið. Þegar brotið kom lagð-
ist ég á dekkið og náði mér í hand-
festu. Eftir það man ég ekkert fyrr
en mér skýtur upp úr sjónum bak-
borðsmegin og sé að mennirnir
horfa á mig. Skipstjóri hafði, þegar
báturinn kom betur undan sjó, far-
ið að huga að félögum sínum. Sá
hann þá að mig vantaði. Þegar
hann lítur aftur fyrir skut sér hann
blóðugt stígvél og sokk fljóta aftan
við skut. Er hann hallar sér yfir
borðstokkinn sér hann mér skjóta
upp og er annar fóturinn ber og
blóðugur. Skarphéðinn vélstjóri
leggst síðan yfir borðstokkinn og
heldur Gunnar skipstjóri í fætur
honum og draga þeir mig inn fyrir
borðstokkinn og bera mig síðan inn
í lúkar og hlúa að mér eftir föng-
um. Ég ranka við mér og tek með
hendinni um fótlegginn, þá finn ég
bara beinið. Þá kom í ljós að kálf-
inn var ristur sundur, hér um bil
milli beinanna.
Gunnar skipstjóri hefur lýst því
sem gerðist þannig: „Sigurður fór
útbyrðis stjórnborðsmegin og hefur
skrúfublaðið lent á fæti hans um
leið og kúplað var saman. Hann
hefur fest milli blaðsins og stýrisins
og er þar komin skýringin á því
hvers vegna vélin drap á sér. Hefur
þetta orðið honum til lífs því ef
hann hefði losnað við bátinn hefði
hann aldrei náðst. En hvemig hann
komst bakborðsmegin við hekkið
verður aldrei skýrt en skrúfublaðið
hefur haldið honum föstum nógu
lengi til að hann bjargaðist.“
„Eftir þetta var reynt að komast
sem fyrst í land en það var ekki
auðvelt. Veðurhæðin var orðin slík
að erfitt var að snúa bátnum und-
an. Voru komin tólf vindstig á
Galtarvita og vaxandi sjór. Þeim
tókst þó að komast klakklaust í
iand og koma mér undir læknis-
hendur. Þótti lækninum með ólík-
indum að beinin skyldu vera heil.
Sárið greri seint og ég stakk við
lengi á eftir.“