Morgunblaðið - 15.03.1992, Blaðsíða 30

30 C
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFIMIÐ SUNNUDAGUR 15. MARZ 1992
ÆSKUMYNDIN...
ER AF GUÐMUNDIÁRNA STEFÁNSSYNI, BÆJARSTJÓRA í HAFNARFIRÐI
Snemma
félagslyndur
„GUÐMUNDUR Árni var litli drengurinn í fjöl-
skyldunni," segir systir hans Snjólaug Stefáns-
dóttir, sem er fjórum árum eldri. „Hann var
rólyndur og öllum þótti vænt um hann. Það
má segja að hann hafi fengið sitt fram með
sjarma," segir Snjólaug.
Guðmundur Ámi fæddist 31.
október 1955 á Sólvangi í
Hafnarfirði. Foreldrar hans eru
Margrét Guðmundsdóttir og Stef-
án Gunnlaugsson, fyrrverandi
bæjarstjóri í Hafnarfirði. Hann er
næstyngstur fimm systkina, þar
af em fjögur alsystkini. Hann hef-
ur ávallt búið í Hafnarfirði, enda
flytur enginn úr Hafnarfirði sem
þar hefur alist upp, að hans sögn.
Skólagangan hófst í Lækjaskóla
og hélt síðan áfram í Flensborgar-
skóla þar sem hann lauk stúdents-
prófi.
Guðmundur Ámi fluttist þriggja
ára upp í Amarhraun sem þá var
að byggjast upp. Hraunið bauð
upp á óteljandi möguleika til leikja,
sem og móar einir þar skammt frá
sem vom kallaðir Svínatún. Þama
var stofnað knattspymufélagið
Fálkinn sem var mjög öflugt og
þrautskipulagt félag með eigin
búninga. Segir Guðmundur Ámi
að það mesta hafi snúist um túnið
á þessum ámm. Einnig hafi verið
stundaðar skylmingar í Skylm-
ingafélaginu Eldingu, og barist við
óvinaheri. Annars segist hann
hafa verið frekar rólyndur og bó-
kelskur framan af. Félagsvitundin
hafi vaknað um sjö ára aldur og
eftir það hafi allt snúist um fót-
Snemma varð hann að miðla
málum á milli stríðandi fylkinga,
Guðmundur Árni Stefánsson,
bæjarstjóri.
boltann á túninu og síðar um FH.
Guðmundur Árni segir að þar
hafi hann oft lent í því að miðla
málum milli Gunnlaugs eldri bróð-
ur síns og stráks sem hét
Guðmundur, en þeir áttu það til
að ijúka í hár saman þegar þeir
vom í sitt hvora liðinu í fótboltan-
um. „Einu sinni sló verulega í
brýnu milli okkar og ætlaði
Guðmundur þessi að jafna um
okkur Gunnlaug og elti okkur en
við komumst undan honum heim.
Gáfum við honum langt nef út um
gluggann en þá tók kappinn upp
stein og henti í rúðuna sem möl-
brotnaði, Hann lét sér ekki nægja
þetta, heldur tók líka alla teinana
úr hjólunum okkar.“
Þegar bærinn stækkaði og
byggja átti á Svínatúni var útséð
um að Fálkarnir myndu missa
aðstöðu sína. Mótmæltu þeir harð-
lega og snérust til varnar. Segist
Guðmundur Árni hafa haft frum-
kvæði að söfnun undirskrifta gegn
því að byggt yrði á túninu. Undir-
skriftasöfnunin var þó árangurs-
laus. Segir Guðmundur Árni, að
þegar menn fóru að byggja hús
sín á túninu og baráttan gegn
óréttlæti heimsins hafí verið töp-
uð, hafi frumbyggjarnir verið litn-
ir hornauga lengi á eftir.
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFURK. MAGNÚSSON
Eitt sinn skáti,
áxallt skáti
*
Aþessu ári heldur skátahreyf-
ingin á íslandi upp á tvöfalt
stórafmæli. Annars vegar em 80
ár liðin frá því Skátafélag Reykja-
víkur var stofnað og
hins vegar em 70 ár
frá stofnun Kven-
skátafélags Reykja-
víkur. Upphaf hinnar
alþjóðlegu skáta-
hreyfingar má hins
vegar rekja til Eng-
lands, fyrir tilstuðlan
Baden-Powells og
konu hans Olave, og hófst skáta-
hreyfingin fyrst til vegs þar í landi
árið 1908. Aðeins fjórum árum
síðar hafði hún fest rætur hér á
landi, en stofnfundurinn var hald-
inn í bakhýsi Menntaskólans í
Reykjavík 2. nóvember 1912. Hið
nýja félag hlaut nafnið Skátafélag
Reykjavíkur að tillögu Pálma
Pálssonar yfirkennara, sem er
höfundur orðsins skáti. Þúsundir
karla og kvenna hafa
síðan starfað innan vé-
banda skátahreyfmg-
arinnar hér á landi og
í skátaflokkum víða um
heim hafa milljónir
manna lært ýmislegt
gagnlegt í samskiptum
sínum við náungann og
náttúruna. Hér er ekki
tóm til að rekja skátastarfið á ís-
landi í gegnum tíðina, en í tilefni
af hinu tvöfalda stórafmæli birtum
við myndir úr gamla Skátaheimil-
inu við Snorrabraut, en þær eru
teknar um og eftir 1950.
Skátaforinginn Björgvin Magnússon í góðra vina hópi. Við fótskör
hans má meðal annars þekkja Björn Matthíasson hagfræðing, Svan
Þór Vilhjáimsson lögfræðing, Eystein Sigurðsson magister og nær á
myndinni Pálmar Ólafsson arkitekt. Efst í horninu má svo þekkja
Einar Strand og Guðrúnu Hjörleifsdóttur, konu Jóns R. Hjálmarsson-
ar námsstjóra.
SVEITIN MÍN ER...
STÓRABREKKA ÍFLJÓTUM
Ur Fljótum
„ÉG VAR í sveit á Stórubrekku
i Fyótum, í þrjú sumur 1975-77.
Ég vildi reyndar ekki fara fyrst,
en var nú sendur samt og eftir
það beið ég eftir að komast í
sveitina á vorin,“ segir Sigurður
Tómas Björgvinsson, fram-
kvæmdastjóri Alþýðuflokksins.
Sigurður er Siglfirðingur og var
ellefu ára þegar hann fór fyrst
í sveitina í Fljótin.
ljótin í Skagafirði skiptast í
Vestur- og Austur-Fljót.
Stórabrekka er í Austur-Fljótun-
um sem er eins konar dalur sem
liggur firá Lágheiði ofan Ólafs-
fjarðar út með Miklavatni að
sýslumörkum vestan Siglufjarðar.
í miðjum dalnum rennur Fljótaá-
in. Fyrir botni dalsins er Skeið-
fossvirkjun og meðan ég var í
sveit þama var Þverávirkjun
byggð, nánast á næsta bæ.
Fljótin em ein snjóþyngsta
Sigurður Tómas
Björgvinsson
sveit landsins og það vorar mjög
seint þarna en snögglega og ég
vil minnast þess að veðrið hafi
verið mjög gott þau sumur þegar
ég var þama. Stórabrekka er
mjög stór jörð. Þar var og er rek-
ið kúabú auk þess sem mikil sil-
ungsveiði var í ánni. Auk þess er
mikið og gott beijaland þarna.
Það sem hafði mest áhrif á mig
vom alls konar álagablettir, álf-
hólar og álfaborgir sem vom víða.
Ég man þegar ég fór að sækja
kýmar á morgnarna, þá flýtti ég
mér framhjá ýmsum stöðum sem
mér var sagt að álfar og huldu-
fólk byggju. Þannig að ég varð
mjög hjátrúarfullur meðan ég var
þama.“
ÞANNIG...
SAFNAR PÁLL SKÚLASON UGL UM
Tákn
viskunnar
Páll Skúlason, heimspekingur hefur mikið dálæti á uglum og á nokk-
urt safn af uglustyttum, sem prýða bókaskáp hans.
UGLAN hefur frá ómunatíð
verið tákn viskunnar og því er
skiljanlegt að þeir sem fást við
heimspeki hafi dálæti á henni.
Svo er að minnsta kosti farið
með Pál Skúlason heimspeki-
prófessor en hann hefur safnað
uglum í nokkur ár. „Ég vil nú
ekki kalla það söfnun af neinni
alvöru, þetta dálæti mitt á ugl-
um er fyrst og fremst hentugt
fyrir ættingjana, sem vita þá
hvað þeir geta gefið mér í af-
mælis- og jólagjafir," segir Páll.
Páll safnar aðallega litlum ugl-
um, sem eiga flestar sinn
samastað í bókaskápnum enda
staðsetningin vel við hæfí. Hann
segir uglurnar ekki hafa neitt
notagildi heldur séu þær eingöngu
til skrauts. Eftiriætið segir hann
vera uglu úr kuðungum, sem m.a.
hefur prýtt kápuna á síðustu bók
hans.
Páll segist hafa haft áhuga á
uglum frá því að hann var barn í
Hörgárdal í Eyjafírði. „Þar voru
og em enn uglur þó að sjaldséðar
séu. Það þótti viðburður þegar þær
sáust enda dularfullir og óvanaleg-
ir fuglar, sem fara sínar eigin leið-
ir. Uglan er eins og áður segir
fugl viskunnar, sat á öxlum hinnar
rómversku Mínervu, sem var gyðja
lista, vísinda og handiðna, og
grísku stríðsgyðjunnar Aþenu,
verndara visku, vísinda, lista og
handiðna. Þegar rætt er um ugl-
una er oft vitnað til frægra orða
heimspekingsins Hegels, sem segir
að uglan hefji sig til flugs þegar
rökkva tekur og dagurinn er lið-
inn. Það sama gildi um heimspek-
ina, hún sé fólgin í að hugleiða
merkingu hins liðina og skýra það
sem er umhugsunar- og minnis-
vert þegar erli dagsins er lokið.
Með því veitir heimspekin okkur
yfirsýn yfir það sem máli skiptir
og um leið opnar hún ákveðna sýn
til framtíðarinnar, þar sem bent
er á þá reynslu sem við getum
stuðst við á næsta degi.“