Morgunblaðið - 01.05.1992, Síða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1992
Einar Guðmundsson
Geirakoti — Minning-
Fæddur 15. ágúst 1928
Dáinn 22. apríl 1992
Að kvöldi síðasta vetrardags lést
hann afi minn Einar Guðmunds-
son.
Þökk sé starfsfólki Heimahlynn-
ingar og óþijótandi umhyggju eig-
inkonu hans og systra að honum
varð að ósk sinni að vera heima
sem lengst eða uns yfir lauk.
Afi minn kynntist. ömmu minni,
Magneu Hallmundsdóttur, árið
1968. Hún var þá ekkja með þijú
uppkomin böm. Þau giftust 17.
júní 1976. Afi tók mér frá upphafi
sem sínu eigin bamabami og það
sama gjlti. um þau sem seinna
komu. Ég var mikil afastelpa og
ehi flestar af mínum bestu æsku-
minningum tengdar honum. Ég var
mikið hjá afa og ömmu um helgar
og var þá hápunktur tilverunnar
að fá að gista.
Afi var athafnamaður og mikið
á ferðinni og ósjaldan fékk lítil
stelpa að koma með. Hann átti
einkar auðvelt með að skilja hugar-
heim og skopskyn litlu stelpunnar
og var í hennar huga sveipaður
eins konar ævintýraljóma, alltaf
hress og tilbúinn í alls kyns skrípa-
leiki, „Fyndnasti og skemmtileg-
asti maður í heimi.“ Svo var líka
afskaplega gott að skríða uppí
fangið á honum og nudda nefinu
við skeggbroddana.
Mér fínns ótrúlegt til þess að
hugsa að aðeins eru tæpar tvær
vikur síðan litli sonur minn sat í
fanginu á langafa sínum og leið
augljóslega jafnvel þar og mömmu
nokkrum árum áður.
Það er stundum erfítt að skilja
þetta líf og ekki laust við að manni
finnist óréttlátt að maður sem er'
rétt farinn að njóta afraksturs
mikillar vinnu og dugnað'ar sé hrif-
inn á braut á svo kvalafullan hátt.
Hann var sorgbitinn barna-
hópurinn sem safnaðist saman við
dánarbeð afa að honum látnum.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aft-
ur huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahill Gibran)
Við eigum öll dýrmætar minn-
ingar um afa. „Hafðu þökk fyrir
allt og allt.“
Agla Egilsdóttir.
Einar Guðmundsson móðurbróð-
ir okkar lést 22. aprfl sl. Einar
frændi, eins og við kölluðum hann,
var okkur strákunum kær og eru
minningamar margar og ljúfar.
Okkur langar að þakka fyrir allar
samverustundimar, jafnt á Háa-
leitisbrautinni og í Heiðagerði 18,
þar sem hann bjó ásamt Magneu
eiginkonu sinni fram á síðustu
stundu. Megi Guð styrkja og
vemda Magneu, þessa góðu konu
sem sér á eftir eiginmanni sínum
langt um aldur fram. Guð blessi
minninguna um Einar Guðmunds-
son.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn, •
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði’ er frá.
(V. Briem)
Birgir, Rúnar, Siggi,
Ómar og fjölskyldur.
Þegar sonur minn hringdi í mig
til útlanda á sumardaginn fyrsta
og tilkynnti mér, að Einar hefði
andast daginn áður, kom það mér
eigi á óvart, þar sem hann hafði
verið frá vinnu frá því í byijun
desember og legið allan þann tíma
af og til á Landspítalanum. Ég
átti síðast viðtal við hann um þrem
vikum fyrir dauða hans og var
mér þá ljóst að hann átti ekki langt
eftir. En Einar kvartaði ekki þrátt
fyrir alvarleg veikindi og hann
háði sitt dauðastríð æðrulaus og
af mikilli hetjudáð eins og sæmdi
harðfylgi hans í öllu sínu ævistarfi.
Einar var fæddur í Geirakoti í
Sandvíkurhreppi og voru foreldrar
hans Guðmundur Einarsson bóndi
þar og kona hans, Guðrún Páls-
dóttir ættuð úr Biskupstungum.
Einar vann á búi foreldra sinna
og studdi þau með ráðum og dáð,
uns faðir hans lést árið 1952. Þá
fluttist Einar til Reykjavíkur ásamt
móður sinni og eldri systur, Sig-
ríði, en elsta systirin, Bjarney, var
áður flutt að heiman. Einar studdi
móður sína af fremsta megni eftir
að þau settust að í Reykjavík, enda
voru kærleikar miklir þeirra í mill-
um.
Eftir að Einar fluttist til Reykja-
víkur hóf hann fljótlega bifreiða-
akstur og var þá í nokkur ár bif-
reiðastjóri hjá Sanitas hf. Síðar hóf
hann akstur á Sendibílastöðinni
hf. og var þar stöðvarmaður til
dauðadags.
Einar hóf búskap með konu
sinni, Magneu S. Hallmundsdóttur,
myndlistarkonu, árið 1970, en hún
var þá ekkja með 3 ung börn.
Magnea er mikil og góð heiðurs-
kona og var sambúð þeirra beggja
lán, enda reyndist Einar börnum
hennar sem besti faðir og uppa-
landi. Þau bjuggu fyrst á Háaleitis-
braut, en fyrir nokkrum árum
keyptu þau hús í Heiðargerði 18
og áttu þar fallegt og vistlegt
heimilk
Fyrir réttum 20 árum hóf Einar
akstur hjá okkur í John Lindsay
hf. og var okkar trausti og trúverð-
ugi starfsmaður uns hann veiktist
alvarlega í desemberbyijun sl. Ein-
ar var sérstaklega traustur og
ábyggilegur starfsmaður og eins
var allt hans líf. Hann tók sér aldrei
sumarfrí á öllum starfstíma sínum
hjá okkur, þótt ótrúlegt sé. Hann
var einstaklega greiðvikinn og
sanngjam, og ekki stóð á hans
aðstoð, ef mann vantaði akstur
utan vinnutíma, hann var alltaf
tilbúinn að hjálpa og aðstoða og á
hann okkar bestu þakkir fyrir
hjálpsemina.
Nú þegar við syrgjum vin okkar
Einar Guðmundsson eigum við þó
gleði í hjarta okkar fyrir að hafa
haft hann að félaga og samstarfs-
manni í 20 ár.
Hann kvaddi þennan heim. að
kvöldi síðasta vetrardags eftir erf-
itt dauðastríð, en andi hans sveif
inn í sumarið með birtu og yl og
megi honum þar vel líða.
Við sendum Magneu og bömum
hennar og einnig systrum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Útför Einars fer fram frá Sel-
fosskirkju laugardaginn 2. maí kl.
13.30.
Guðjón Hólm og starfs-
fólk John Lindsay hf.
Mig langar að minnast. Einars
Guðmundssonar nokkram orðum.
Hann var tíður gestur á heimili
foreldra minna, enda góðvinur föð-
ur míns og unnu þeir mikið sam-
an. Ef ég minnist æsku minnar
þá var Einar aldrei langt undan.
Hann bar alla tíð mikla umhyggju
fyrir okkur systkinunum; og fylgd-
ist hann vel með okkur, mökum
okkar og bömum. Einar var léttur
í lund og sá jákvæðu hliðarnar á
öllum hlutum, enda átti hann mik-
ið og gott hjarta. Einar var mikill
mannvinur og ætíð tilbúinn til að
hjálpa ef hann vissi að einhver
ætti í erfíðleikum.
Kveðju var ég beðin um frá
móður minni til aðstandenda Ein-
ars, en hún dvelst nú erlendis.
. Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Guðlaug Hallgrímsdóttir.
„Mjög eram , tregt tungu að
hræra“ kvað Egiil Skalla-Grímsson
er hann hóf Sonatorrek. Eins er
mér innanbijósts nú er ég sest
niður við að skrifa nokkur orð í
minningu Einars Guðmundssonar
sendibílstjóra en hann verður lagð-
ur til hinstu hvílu í Selfosskirkju-
garði á morgun, laugardaginn 2.
maí. En' minningarnar streyma
fram ein af annarri og samantekt
þeirra verður mér kannski einhver
hugarfró líkt og samning kvæðis-
ins varð Agli forðum.
Það var gæfa móður minnar,
Magneu S. Hallmundsdóttur, að
kynnast Einari fyrir rúmum tveim-
ur áratugum en hún hafði þá verið
ekkja eftir föður minn, Einar
Siguijónsson, í allmörg ár. Ég og
systir mín Alda, sem býr í Banda-
ríkjunum, vorum þá komnar um
og yfír tvítugt og fluttar að heim-
an en bróður mínum Loga, sem
þá var á unglingsaldri, gekk Einar
í föðurstað. Reyndist hann okkur
systkinunum alla tíð sem besti fað-
ir og vildi allt fyrir okkur gera og
bömum okkar var hann góður og
ástríkur afi.
Einar eignaðist aldrei böm sjálf-
ur en átti einstaklega gott með að
umgangast þau enda hændust öll
böm að honum. Léttur í skapi eins
og hann var hafði hann gaman af
að glettast með þeim á alla lund
en kunni þó alltaf á því lagið að
fá þau til að hætta með- góðu þeg-
ar honum fannst orðið nóg um
galskapinn.
Árið 1971 festu mamma og Ein-
ar kaup á íbúð á Háaleitisbraut
119. Völdu þau þann stað sérstak-
lega til þess að geta verið nálægt
aldraðri móður hans, Guðrúnu
Pálsdóttur, en hún bjó í næsta
húsi ásamt Sigríði systur Einars.
Á Háaleitisbrautinni var oft
gestkvæmt enda gestrisni þeim
hjónum í blóð borin. Einar var
mjög félagslyndur maður og naut
þess að sitja með fólki á spjalli um
menn og málefni líðandi stundar.
Hann var líka með eindæmum
bóngóður maður og greiðvikinn
enda stoppaði síminn sjaldnast er
hann var heima. Taldi hann aldrei
eftir sér að leysa hvers manns
vanda er til hans leitaði ef það var
á hans valdi. Var hann enda vin-
sæll maður og vinmargur sem
sýndi sig best á öllum þeim fjölda
manns sem kom að heimsækja
hann er hann lá eitt sinn heima
vegna fótbrots í nokkrar vikur.
Á meðan mamma og Einar
bjuggu á Háaleitisbrautinni lét
mamma gamlan draum rætast,
þ.e. að hefja nám í Myndlista- og
handíðaskólanum. Það hefði hún
áreiðanlega aldrei gert án stuðn-
ings Einars sem hvatti hana á all-
an hátt meðan á náminu stóð eins
og hann reyndar gerði alltaf við
hvaðeina sem hún tók sér fyrir
hendur. Veit ég að henni fannst
hún seint geta fullþakkað honum
fyrir að fá þetta tækifæri til náms.
Einar og mamma höfðu bæði
yndi af að ferðast um landið og á
þessum áram fóru þau ófáar ferð-
imar út úr bænum. Aldrei voru
það þó langar ferðir því Einar var
svo vinnusamur að hann tók sér
aldrei raunveralegt sumarfrí. En
góðviðrishelgar voru óspart notað-
ar og þá sérstaklega verslunar-
mannahelgin. Bættu þau þá sætum
í bílinn hans eftir þörfum og buðu
oftast einhveijum úr ijölskyldunni
eða vinafólki með sér svo úr varð
lítill, glaðvær hópur og þar var
Einar alltaf hrókur alls fagnaðar.
Minnist ég og fjölskyldan mín svo
og margir aðrir ógleymanlegra
stunda á þessum ferðum.
Fyrir nokkrum áram fluttu svo
Einar og mamma sig um set, yfír
í Heiðargerði 18, þar sem þau
keyptu lítið einbýlishús. Þau end-
urnýjuðu allt húsið innan dyra af
fádæma dugnaði en létu ekki þar
við sitja heldur byggðu einnig
vinnustofu í garðinum handa
mömmu og stóran bílskúr sem
Einar hafði alltaf vantað fyrir
sendibílinn. Nutu þau við þetta
dyggrar aðstoðar móðurbróður
míns, Einars Hallmundssonar, sem
tók að sér smíðina. Einnig hjálpuðu
ýmsir aðrir úr fjölskyldum þeirra
til við verkið. Við bústaðaskiptin
rættist einnig annar gamall
draumur mömmu, en það var að
eignast aftur sinn eigin garð. Var
það von þeirra beggja að geta eytt
þama í friðsælu umhverfi síðasta
hluta ævinnar. En mennirnir ráð-
gera, Guð ræður. Einar fékk alltof
skamman tíma til að njóta af-
rakstursins af erfiði þeirra því fyr-
ir u.þ.b. þremur árum byijaði hann
að kenna þess meins sem var hon-
um að aldurtila. Hann var þó eng-
an veginn á því að gefast upp fyr-
ir örlögum sínum en stundaði starf
sitt áfram af fullum krafti eins
lengi og reyndar lengur en hann
hafði þrótt til. Var það öllum er
til hans þekktu undrunarefni
hvemig hann stundaði fulla vinnu
fram að síðustu jólum, þá orðinn
fársjúkur maður. Um jólin héldu
svo afi og amma í Heiðargerðinu
jólaboð að venju og hefur það ekki
áður verið fjölmennara. Okkur
grunaði víst öll að þetta yrðu síð-
ustu jólin sem hann afi yrði hjá
okkur. Milli jóla og nýárs lagðist
hann á sjúkrahús og eftir það var
hann ýmist á sjúkrahúsi eða dvald-
ist heima.
í febrúar varð fjölskylda Einars
fyrir því þunga áfalli að Jón Ólafs-
son, maður Bjarneyjar systur Ein-
ars, lést skyndilega af slysförum.
Einar var þá á sjúkrahúsi og var
það honum áreiðanlega þung raun
að geta ekki fylgt Jóni mági sínum
og vini síðustu sporin.
Á pálmasunnudag tveimur dög-
um eftir síðustu sjúkrahúslegu
Einars kom hann í fermingarveislu
yngri dóttur minnar, Öldu Berg-
lindar. Aðdáunarvert var hvernig
hann brá þar á glens eins og hans
var vandi og neitaði alveg að láta
stjana við sig sem sjúkling. Duldist
þó engum sem til hans þekktu að
þama var hann mættur á vilja-
styrknum einum saman. Var eins
og hann hefði safnað kröftum til
þess að bregðast ekki barninu sem
hafði fæðst á afmælisdaginn hans
þegar hann varð fimmtugur. Þetta
varð síðasta férð hans út úr húsi
því tveimur dögum síðar hrakaði
honum mjög. A páskadag tókst
honum þó að kveðja barnabörnin
með bros á vör en þau höfðu þá
komið í heimsókn eins og venja
var á þessari hátíð. Þremur dögum
síðar, að kvöldi síðasta vetrardags,
var hann allur.
Með frábærri aðstoð Heima-
hlynningar Krabbameinsfélagsins
tókst móður minni að uppfylla síð-
ustu ósk eiginmanns síns, þ.e. að
fá að deyja heima hjá sér. Naut
hún þar einnig ómetanlegrar hjálp-
ar systra hans, Sigríðar og Bjam-
eyjar, sem viku vart frá dánarbeði
hans síðustu sólarhringana en með
þeim systkinum var alla tíð mjög
kært. Vora þær báðar hjá honum
ásamt mömmu er hann andaðist.
Og riú er komið að leiðarlokum.
Við Egill, börn okkar og barna-
bam, þökkum af alhug allar sam-
verastundirnar sem við áttum með
Einari afa. Við munum geyma með
okkur minninguna um mann sem
var hvers manns hugljúfi.
Hrefna S. Einarsdóttir.
Fyrir rúmum 25 árum, þegar
núverandi eigendur Johns Lind-
says hf. keyptu fyrirtækið, var
fljótlega farið að skipta við bíl-
stjóra af Sendibílastöðinni hf. í
hópi þeirra var Einar Guðmunds-
son er hér er minnst.
Einar var þaulkunnugur allri
vöradreifingu, en hann byijaði
1950 hjá Sanitas og starfaði þar
og síðar hjá Ölgerðinni Agli Skalla-
grímssyni við vörudreifíngu allt
þar til hann hóf akstur frá Sendi-
bílastöðinni hf. 1963, og fór hann
þá að sinna vörudreifingu á eigin
sendibíl. Undanfarin 20 ár annað-
ist Einar daglega vörudreifingu til
viðskiptavina Johns Lindsays hf.
Við andlát sitt hafði Einar því
þjónað smásöluverslunum í
Reykjaík og nágrenni, og þá eink-
um og sér í iagi matvöraverslun-
um, í rúm 40 ár, en Einar hélt
áfram akstri allt til síðustu jóla.
Jafnhliða daglegum störfum fyr-
ir John Lindsay hf. var Einar um-
svifamikill í flutningi þungavarn-
ings, svo sem peningaskápa, hljóð-
færa og þ.u.l. Oft undraðist fólk
sem ekki þekkti Einar þrek hans
og líkamsburði, en hann var lág-
vaxinn og grannur maður. Taldi
fólk því við fyrstu sýn hann ekki
vera það þrekmenni er hann var í
raun.
Einar var í 16 ár formaður
stjómar Sendibílastöðvarinnar hf.
Var það án efa oft mjög erilsamt
starf. Veit ég að í því starfi, eins
og í öðram hans störfum, nýttist
vel góða skapið sem hann var
þekktur fyrir leysti hann oft með
því fram úr erfiðum vandamálum,
og var jafnframt mjög vel liðinn
hvar sem hann fór um.
Ég heimsótti Einar og konu
hans á heimili þeirra á páskadag
síðastliðinn. Einar var þá sárþjáður
og rúmliggjandi, en góða skapið
var til staðar og var hann hinn
hressasti í viðmóti eins og vana-
lega.
Minningin um góðan dreng og
skemmtilegan félaga lifir því lengi
meðal samstarfsfólks, viðskipta-
vina og annarra vina hans.
Jóhann G. Guðjónsson.
Síðasta vetrardag lést góður vin-
ur og félagi, Einar Guðmundsson.
Einar fæddist í Geirakoti, Sandvík-
urhreppi, 15. ágúst 1928. Foreldr-
ar hans vora Guðrún Pálsdóttir og
Guðmundur Einarsson bóndi.
Hann var yngstur systkina, syst-
urnar eru Bjarney og Sigríður.
Einar ólst upp í Ölfusinu en eftir
að faðir hans lést, 1952, fluttist
fjölskyldan suður til Reykjavíkur.
Þá hóf Einar störf hjá Sanitas
við útkeyrslu og síðar hjá Ölgerð-
inni. 1936 keypti hann hlut í sendi-
bíl ásamt vinnufélaga sínum. Út-
gerð þeirra félaga dafnaði og áttu
þeir um tíma fjóra bíla í akstri.
Þegar hamaði í ári og vinna
dróst saman fóra þeir félagar um
fáfarnar sveitir með bílana hlaðna
húsgögnum og seldu til bænda.
Átti Einar mjög ánægjulegar
minninar frá þeim tíma.
Hann var fljótlega kosinn í
stjóm Sendibílastöðvarinriar. Und-
irritaður kynntist Einari þegar
hann hóf akstur af stöðinni og
sátum við í stjórn rúm 20 ár, hann
lengst af sem formaður. Var starf
hans lengst af ólaunað, þó svo að
um mikið og óvinsælt starf væri
að ræða. í stjómartíð hans
blómstraði stöðin. Bílum ijölgaði
úr um 30 í nær 180, byggt var
stöðvarhús og þjónustuhús fyrir
bílana. Þegar Einar lét af stjómar-
störfum var stöðin skuldlaus og
traust fyrirtæki.
Einar naut sín vel í þessu van-