Morgunblaðið - 01.05.1992, Blaðsíða 51

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1992
Kveðjuorð:
*
Gestur Amason
Kveðja frá Félagi Borgfirð-
inga (eystra)
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Við kveðjum nú hinstu kveðju
Gest Árnason, einn af stofnendum
Félags Borgfirðinga (eystra) í
Reykjavík. Gestur sat í fyrstu
stjórn félagsins 1949-1950, síðan
aftur 1952-1954 en þá var hann
kjörinn formaður félagsins og var
það óslitið í 26 ár, eða til ársins
1980. Þegar hann lét af for-
mennsku kvaddi hann með þessum
orðum: „Við fáum oft að heyra
að við séum skrýtinn þjóðflokkur,
við skulum halda því áfram. Stönd-
um vörð um sérkenni til heilla
okkar heimabyggð“ en tilgangur
félagsins er einmitt að „auka og
viðhalda kynningu milli þeirra sem
þetta félag mynda og hinna sem
búsettir eru í Borgarfirði (eystra)
og styðja eftir megni framfaramál
þeirra á hvaða vettvangi sem því
verður við komið“.
í formannstíð Gests var unnið
að mörgum góðum málum og
heimabyggðin naut góðs af ef
hagnaður varð hjá félaginu.
Fyrstu ár félagsins voru haldnir
skemmtifundir, spilaðar félags-
vistir, farið í skemmtiferðir og
berjaferðir og eru þeim er fóru
þessar ferðir þær ógleymanlegar.
Frá 1956 hafa verið haldin þorra-
blót sem enn í dag eru aðalsam-
komur félagsins auk barnasam-
komunnar sem einnig er áiviss.
Það undrar marga sem heyra
getið um starf félagsins að átthag-
afélag frá svo iitlum stað sem
Borgarfjörður (eystri) er skuli vera
megnugt að halda fjölmennar
samkomur. Þar eigum við mikið
að þakka leiðtogahæfileikum
Gests og er áreiðanlegt að félagið
hefði aldrei orðið það sem það er
ef hans hefði ekki notið við. Jafn-
framt því að halda um stjórnartau-
mana hvatti hann aðra óspart til
dáða. Haft var á orði að bæði
Gestur einhvern um viðvik fyrir
félagið væri alveg eins gott að
játa því strax, því hann gæfist
ekki upp fyrr en jáyrði fengist.
Hér verður ekki rakið í smáatr-
iðum starf Gests fyrir félagið, en
við getum ekki kvatt hann án þess
að geta um hina miklu vinnu er
hann innti af hendi við að safna
saman og halda til haga ýmsum
kveðskap eftir Borgfirðinga og
fróðleik um þá. Á árunum 1974-
1981 útbjó Gestur úr þessu safni
bæklinga fyrir þorrablót og önnur
samkvæmi á vegum félagsins og
árið 1985 veglegan bækling um
Jóhannes Kjarvai í tilefni af því
að Kjarval hefði orðið 100 ára. Á
framhlið allra þessara bæklinga
var erindi eftir séra Einar Þórðar-
son er þjónaði Desjarmýrarpresta-
kalli 1904-1907:
Vér biðjum yfir Borgarfjörð
blessum Drottins streymi.
Því engan blett og engan fjörð
vér elskum meir í heimi.
Mér finnst eins og þetta hafi
verið talað frá hjarta Gests sjálfs.
Þegar Borgfirðingafélagið varð
40 ára árið 1989 var ráðist í það
að gefa þessa bæklinga út í bók.
Þá lá Gestur ekki á liði sínu frem-
ur en endranær. Hann lagði nótt
við dag til þess að ljúka verkinu;
vann allt í sjálfboðavinnu eins og
annað sem hann gerði fyrir félag-
ið, vann af alúð og virðingu fyrir
verkinu, vann af ást á Borgarfirði
og Borgfirðingum. Eftir liggur
bókin upp á 336 blaðsíður, verðug-
ur minnisvarði um dugnað og ósér-
hlífni manns sem hafði hag félags-
ins síns og átthaganna ávallt í
fyrirrúmi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Aldraðri móður Gests, Gyðu
Árnadóttur, vottum við okkar inni-
legustu samúð.
F.h. Félags Borgfirðinga
(eystra) í Reykjavík,
Anna Sigurðardóttir.
vangur hans síðan til æviloka.
Snemma varð hann vélstjóri og síðar
skipstjóri í fjölda ára bæði á Suður-
eyri og á Akranesi. Hann var bæði
farsæll skipstjóri og fengsæll afla-
maður og sjósóknari. Það hæfði vel
karlmannslund hans að takast á við
höfuðskepnurnar sem oft eru mis-
lyndar, veður válynd og sjósókn
hörð. Núna þegar Dáti er horfinn
yfir móðuna miklu, stendur eftir
minningin um drengskaparmanninn,
þéttan á velli myndarlegan og karl-
mannlegan.
Stærsta gæfuspor sitt steig hann
árið 1958 þegar hann giftist eftirlif-
andi konu sinni Sigurlaugu Ingu
Árnadóttur frá Akranesi. Eignuðust
þau fimm mannvænleg börn sem öll
eru uppkomin. Þeim öllum og öldruð-
um foreldrum hans flyt ég einlægar
samúðarkveðjur mínar. Elsku Lauga
mín, vissan um að látinn lifir er
huggun harmi gegn. Guð blessi
minningu þessa góða drengs.
Flýt þér vinur í fegra heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans,
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(J.H.)
Kveðjuorð:
Ámi E. Sigmundsson
frá Suðureyri
Fæddur 22. júlí 1937
Dáinn 1. apríl 1992
Þann 9. apríl sl. var útför Árna
Sigmundssonar gerð frá Akranes-
kirkju að viðstöddu miklu fjölmenni.
Þegar mér var sagt að þessi æsku-
vinur minn væri látinn, hefði dáið
af slysförum við skyldustörf fannst
mér það bæði sárt og ósanngjarnt
að slíkt gæti gerst. En svona er líf-
ið, maðurinn með ljáinn er fastur
fylgdarmaður þess og sem betur fer
veit enginn hvar hann heggur næst.
Dáti, eins og hann var alltaf kall-
aður, fæddist á Hesteyri í Jökulíjörð-
um, en fluttist ungur til Suðureyrar
með foreldrum sínum þeim Sig-
mundi Guðmundssyni frá Gelti og
konu hans Ragnheiði Elíasdóttur.
Hann var elstur þriggja sona þeirra
hjóna sem ólust upp við ástríki og
myndarskap á heimili foreldra sinna.
Ég þekkti þetta heimili vel því ég
var þar meira og minna heimagang-
ur á æskuárum mínum. Snemma á
bernskuárum bundumst við Dáti
órjúfandi vináttuböndum sem aldrei
brustu þó hann byggi fyrir sunnan
en ég fyrir vestan.
Á uppvaxtarárum okkar var
margt með öðrum hætti á Suðureyri
en nú er. Aðalleiksvæðin þá voru
bryggjmmar og sandfjaran. Alltaf
var nóg að gera við margskonar leiki
og prakkarastrik. Minningar þessara
ára eru ljúfar og renna í gegnum
hugann eins og myndir á tjaldi. All-
ar eru þær tengdar Dáta, drenglynda
og trygga æskuvininum, sem ég var
svo gæfusamur að eiga. Eftir að
leiðir okkar höfðu legið saman í
gegnum barnaskóla ög Núpsskóla
fór hann á sjóinn. Var sjómennskan
þá búin að fanga huga hans svo, að
á sjónum og við sjóinn var starfsvett-
Eðvarð Sturluson.
*
Ingibjörg I. Halldórs
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 2. maí 1909
Dáin 19. apríl 1992
Guð faðir sé vörður og verndari þinn,
svo veröld ei megi þér granda,
hvert fet þig hann leiðir við föðurarm sinn,
og feli þig sér milli handa.
(V. Briem.)
Mig langar að minnast hennar
ömmu minnar með nokkrum orðum.
Hún hét Ingibjörg ísleif Halldórs-
dóttir frá Gaddastöðum. Hún var
ávallt mikil dugnaðar kona sem
hafði stórt og gott hjarta. Amma
gekk ekki alltaf heil til skógar, en
lét þó aldrei deigan síga, því lífið
hjá henni snérist að mestu leyti að
þeim sem minna máttu sín. Hún
stóð ávallt sem klettur við hlið afa,
sem á nú hvað sárast um að binda,
því hún var hans mesti og jafnframt
besti lífsförunautur. Voru þau
amma og afi mjög myndarleg heima
að sækja og fylgdu þeim ávallt tíð-
ar gestakomur, því fólk kunni vel
að meta það göfuglyndi sem frá
þeim kom. Saman voru þau sann-
kallaðir höfðingjar. Hann afi minn
hefur nú kvatt sína heitt elskuðu
eiginkonu. Fór hann sjálfur við jarð-
arförina, sem verður að teljast
kraftaverk, því hann hefur verið
rúmfastur um árabil á sjúkrahúsi
Keflavíkur, en hann komst í hjóla-
stól, með mikilli og ómetanlegri
hjálp starfsfólks sjúkrahússins. Um
leið og ég minnist hennar ömmu,
sem hefði orðið 83 ára 2. maí, bið
ég guð að vernda og blessa hana.
Yegir guðs eru órannsakanlegir.
Ég trúi því að þegar tími afa kem-
ur, þá taki amma vel undirbúin á
móti honum, með guðsstyrk. Það
fylgir mikill söknuður um ástkæra
ömmu mína, en um leið ylja minn-
ingarnar allar þær góðu er áttum
við saman. Ég tel það mikið lán að
hafa fengið að njóta ömmu og afa
svo lengi og vei. Ég veit að ömmu
líður betur núna.
Ég bið algóðan guð að styrkja
og blessa elskulegan afa minn og
alla þeirra ástvini.
Bjartkær sonardóttir,
Ingibjörg Eyjólfsdóttir.
Minning:
Jóhanna S. Hansen
Fædd 26. maí 1921
Dáin 5. apríl 1992
Miðvikudaginn fyrir páska var
kvödd frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum Jóhanna Soffía Hans-
en. Hún fæddist á Skálum á Langa-
nesi 26. maí 1921. Þar var þá blóm-
legur útgerðarstaður. íbúar yfir 100
manns. Nú er þar allt í eyði. Það
hefur trúlega verið vegna sam-
gönguerfiðleika sem fólkið flutti í
burtu. Jóhanna og Lúðvík Jóhanns-
son maður hennar bjuggu fyrst á
Þórshöfn og síðan í Heiðarhöfn á
Langanesi til 1968, en þá fluttu þau
til Vestmannaeyja. Lúðvík fór sem
kokkur til sjós, en Jóhanna gerðist
landverkakona, ásamt því að taka
að sér börn til skemmri eða lengri
dvalar. Börnum leið vel hjá þeim
hjónum hvort sem það voru barna-
börn þeirra eða vandalausir. Jó-
hanna og Lúðvík voru ákafiega
samrýnd hjón, bæði hlý og notaleg
í viðkynningu. Ég kynntist þeim
fyrst þegar þau urðu að flýja til
lands undan eldgosinu í Eyjum. Það
var undravert jafnaðargeð sem þau
sýndu þá vitandi ekkert hvað fram-
tíðin bæri í skauti. Þeim var fyrst
komið fyrir á Kjalarnesi, og síðar
í Garðinum þar til þau tóku þá
ákvörðun 1974 að drífa sig aftur
til Eyja þrátt fyrir ösku og reyk.
Jóhanna var móðursystir Sigur-
þórs mannsins míns. Við vissum af
þessu frændfólki á Langanesinu
þegar við bjuggum á Norðfirði. En
við vorum eins og annað nútíma-
fólks, alltaf að flýta okkur. Þegar
við fórum suður á Iand, var keyrt
eins hratt og leyfilegt var eftir
hringveginum og þóttist ég heppin
ef stansað var smástund á Akur-
eyri, höfuðstað Norðurlands. Þórs-
höfn tilheyrði ekki hringveginum,
hvað þá Heiðarhöfn sem er 5 km
austar. Það kemur-alltaf á óvart
að heyra andlát þeirra sem maður
þekkir. Því gáfum við okkur ekki
meiri tíma til að rækta vináttuna.
Þau hjónin buðu okkur til Eyja á
þjóðhátíð 1974. Það var ógleyman-
leg ferð í alla staði. María, dóttir
Jóhönnu, og Bergvin maður 'hennar
voru einnig aftur sest að í Eyjum,
og fórum við út í Eyjar með Gló-
faxa, skipi sem Bergvin á. Það var
gaman að upplifa þessa hrífandi
stemmningu sem var á þjóðhátíð-
inni þetta ár. Fólkið var komið heim.
Jóhanna var ákaflega fróð um menn
og málefni og sagði skemmtilega
frá. Hún var svo ættfróð, að við
fórum að hafa gaman af að vita
hver var hvers. Og allt í einu var
Sigurþór kominn með heilmikinn
ættboga á bak við sig, og meira
að segja Þingeyingur að hluta!
Af níu systkinum Jóhönnu eru
tvö á lífi. Fyrri maður Jóhönnu hét
Friðrik Jóhannsson, hann dó ungur.
Þau eignuðust þijú böm: Jóhann
Friðjón, kvæntur Fríðu Eiríksdótt-
ur; Samúel Maríus, eiginkona hans
er Jóhanna Alfreðsdóttir og María,
gift Bergvini Oddssyni. Með seinni
manni sínum Lúðvík Jóhannssyni
eignaðist hún eina dóttur, Ásdísi.
Hún er gift Pétri Elíassyni. Barna-
börnin eru sautján og barnabarna-
börnin átta. Við sendum aðstand-
endum samúðarkveðjur. Blessuð sé
minning þeirra hjóna.
Kristrún og Sigurþór.
t
Þökkum innilega auösýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför
GEIRS ÞÓRS JÓHANNSSONAR,
Stigahlíð 48,
Reykjavík.
Jóhann Geirsson, Áslaug Valsdóttir,
Erna Þorkelsdóttir, Ágúst Guðmundsson,
Þorkell Guðmundsson, Anna Betúelsdóttir,
Guðbjörg Þóra Þorsteinsdóttir,
Arnar Þorkell, Ómar og Þórhildur Vala.
t
Innilegar þakkir flytjum við öllum þeim, sem á einn og annan
hátt auðsýndu okkur samúð, hlýhug og vináttu við andlát og út-
för ástkærs sonar, unnusta og bróður,
INDRIÐA KRISTJÁNSSONAR,
Leyningi,
Eyjafjarðarsveit.
Guð blessi ykkur öll:
Áslaug Kristjánsdóttir,
Petra Kristjánsdóttir,
Haukur Kristjánsson,
Erlingur Kristjánsson,
Vilhjálmur Kristjánsson,
Sigríður Sveinsdóttir,
Kolbrún Elfarsdóttir,
Gunnar Frímannsson,
Þorkeli Pétursson,
Margrét Hólmsteinsdóttir,
Pollý Brynjólfsdóttir
og systkinabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og jarðar-
för
BJÖRNS SVEINSSONAR,
Lagarási 17,
Egilsstöðum.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks Vífilsstaðaspítala.
Oagmar Hallgrimsdóttir, Anna Sveinsdóttir,
Guðgeir Björnsson, Einhildur Sveinsdóttir,
Björn Logi Guðgeirsson, Unnur Sveinsdóttir.
Guðrún Jónsdóttir,