Morgunblaðið - 01.05.1992, Qupperneq 50

50
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. MAÍ 1992
Agúst Þór Guð-
jónsson - Minning
Fæddur 7. maí 1923
Dáinn 22. apríl 1992
Ekki kom fregnin um andlát
Ágústar á óvart. Hann hafði barist
við alvarlegan sjúkdóm langa hríð
og ljóst var hvert stefndi. Engu að
síður bregður manni alltaf við slíkar
fregnir og minningarnar koma upp
í hugann um hann sem nú hefur
kvatt þetta líf.
Ég kynntist Ágústi ekki fyrr en
nú á síðustu árum, er leiðir okkar
lágu saman í Seljakirkju, þar sem
hann var kirkjuvörður. Hann rækti
það starf með sérstakri alúð meðan
kraftar leyfðu. Hann átti sinn þátt
í að móta starfið í þessum nýja
helgidómi. Mér er minnisstæður sá
tími þegar verið var að setja upp
orgelið í kirkjunni. Þama opnaðist
fyrir Ágústi heimur sem hann
þekkti áður aðeins af afspum. Hann
þurfti margs að spyija um eðli slíkra
hljóðfæra og um þá tónlist sem á
þau er leikin. Strax að lokinni upp-
setningu orgelsins þótti við hæfí
að ég sem organisti héldi tónleika
á þetta hjóðfæri og fór þá í hönd
tími mikilla æfínga á orgelið. Ég
varð þess oft var að ég var ekki
einn í kirkjunni. Ágúst sat úti í sal
og var að hlusta. Hann spurði mig
að því hvort þetta truflaði mig ekki.
En það var síður en svo. Sannarlega
kunni hann Ágúst að hlusta og mér
þótti gott að vita af honum þarna.
Oft kom hann til mín og spurði um
verkin sem ég var að leika. Á þess-
um stundum var síðan eitthvað
annað rætt og þannig kynntumst
við.
Ágúst Þór Guðjónsson hafði
áhugaverðan mann að geyma.
Hann hafði reynt margt á lífsleið-
inni, lent í alvarlegum erfíðleikum
og sigrast á þeim. Um þá hluti
ræddum við oft og var margt af
því að læra.
Mér er minnisstætt þegar Ágúst
eitt sinn steig í stólinn í Seljakirkju
og ræddi um mátt bænarinnar. Þar
mátti fínna að talað var af reynslu.
Hann fylgdist með starfí kirkju-
kórsins af áhuga og gladdist inni-
iega yfir því sem þar var vel gert.
Hann verður jarðsunginn á æsk-
ustöðvum í Fljótshlíð að undan-
genginni athöfn í Seljakirkju.
Blessuð veri minningin um góðan
og fórnfúsan drengskaparmann.
Kjartan Sigurjónsson.
Kveðja frá Seljasókn
Gular páskaliljumar standa enn
á altarinu fyrsta sunnudag eftir
páska. Þær minna okkur á sigur
Krists er hann reis upp frá dauðum
og gaf okkur mönnunum von um
eilíft líf með sér. Sumar páskalilj-
umar em þó famar að drúpa höfði,
líf þeirra hefur fjarað út eftir að
hafa glatt augu kirkjugestanna yfír
páskahátíðina og verið okkur préd-
ikun um fegurð lífsins. í dag drúp-
um við höfði í söknuði vegna látins
vinar'og samstarfsmanns, Ágústar
Þórs Guðjónssonar. Dagleg sam-
skipti við hann vom sannarlega
prédikun um æðmleysi og trú-
mennsku í störfum og samskiptum
við þá sem í kirkjuna komu. Líf
Ágústar hafði fært honum mikla
og oft erfíða lífsreynslu en hann
treysti Guði og átti skynsemi til að
horfa til baka og læra af erfíðu tím-
unum til að takast betur á við dag-
legt líf og amstur.
Þessir kostir Ágústar, eða Gústa,
t
Móðir okkar,
ÞORBJÖRG ÓLAFSDÓTTIR KRATSCH,
Stigahlfð 20,
lést á Sólvangi, Hafnarfirði, 30. apríl.
Börnin.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
SIGURBJÖRN SIGURJÓNSSON,
Tjarnargötu 27a,
Keflavík,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 2. maí kl.
11.00.
Aðalbjörg Stefánsdóttir,
Stefán Sigurbjörnsson, Ebba Valvesdóttir,
Axel Gísli Sigurbjörnsson, Ingibjörg Pálmadóttir
og barnabörn.
t
Móðir okkar,
STEINUNN JÓNSDÓTTIR,
Dvalarheimilinu Hlið,
áður til heimilis í Helgamagrastræti 47,
Akureyri,
sem lést 23. apríl, verður jarðsungin frá Akureyrarkirkju miðviku-
daginn 6. maí kl. 13.30.
Jóhann Pétur Sigurbjörnsson,
Þórunn Sigurbjörnsdóttir,
Jón Haukur Sigurbjörnsson,
María Sigrfður Sigurbjörnsdóttir.
. t
Bróðir minn,
TRYGGVI SIGURLAUGSSON
frá Grænhóli,
Hlégerði 2,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju mánudaginn 4. maí kl.
15.00.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Krabbameinsfélag is-
lands.
Fyrir hönd aðstandenda,
Fanney Sigurlaugsdóttir.
eins og hann var oftast nefndur
okkar á meðal, komu sér vel í því
starfí sem hann gegndi í Seljakirkju
en þar var hann kirkjuvörður og í
raun ómissandi þáttur í kirkjustarf-
inu allt frá vígslu kirkjunnar í des-
ember 1987. Viðmót hans ein-
kenndist af umburðarlyndi og natni
hvort sem var gagnvart kirkjugest-
um, ungum sem öldnum, eða innan-
stokksmunum kirkjunnar. Að ekki
sé minnst á „grænu fingurna“ hans
Gústa sem allt fengu til að
blómstra, það vantaði bara herslu-
muninn að jólarósimar blómstruðu
aftur að ári. Gústi var fjölhæfur
og átti mörg áhugamál og eitt sem
brann ætíð á honum var starfsemi
AA-samtakanna og hvemig aðstoða
mætti þá sem vímuefnum verða að
bráð.
Að lifa einn dag í einu og lifa
hann af æðruleysi var það sem ein-
kenndi Ágúst í daglegum samskipt-
um. Þref og árekstrar hversdagsins
urðu lítilvægir í nálægð Gústa og
benti hann oft á að út af smámun-
um tæki ekki að gera veður. Þegar
veikindin fóru að heija á var sama
æðruleysið haft í frammi og kannski
gerðum við okkur aldrei fulla grein
fyrir hversu alvarleg veikindin voru
og vonuðumst við alltaf eftir að
hann kæmi til starfa með okkur á
ný-
Vonin um bata breyttist í sam-
hljóm með voninni sem Kristur gaf
okkur á hinum fyrstu páskum um
sigur lífsins yfír dauðanum. Við
felum hann góðum Guði í kærri
þökk fyrir allt.
Aðstandendum og ástvinum öll-
um vottum við innilega samúð.
F.h. Seljasóknar og starfs-
manna Seljakirkju,
Irma Sjöfn Óskarsdóttir.
Samt er í samfylgd
sumra manna
andblær friðar
án yfirlætis,
áhrif góðvildar,
inntak hamingju,
þeim er njóta nær.
(Guðm. Böðvarsson).
Með söknuði kveðjum við einn
af okkar bestu vinum og talsmönn-
um. Gústa var mikið í mun að Ala-
non-deild væri til staðar í Selja-
kirkju. Hann, ásamt sóknarpresti
ok kar sr. Valgeiri, var gestur á
stofnfundi okkar.
Hægt fórum við af stað og oft á
tíðum vorum við að gefast upp, en
ævinlega fengum við hvatningu frá
Gústa vini okkar og sóknarpresti.
Gústi fékk sinn skerf af reynslu
í lífí sínu og úr þeirri reynslu vann
hann eins og best verður á kosið.
Við biðjum góðan Guð að geyma
vin okkar og kveðjum með bæn,
sem okkur er kær:
Guð gefi mér æðruleysi
til þess að sætta mig við
það sem ég fæ breytt
kjark til þess
að breyta þvi sem ég get breytt
og vit til þess að greina þar á milli.
Eftir bestu getu munum við
virða og halda óskir Gústa okkar á
lofti.
Við felum Gústa okkar Guði á
vald.
Fjölskyldu og vinum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
ónefndar vinkonur.
Það er eins og sumir lifi alltaf,
þótt þeir deyi. Nærvera þeirra var
svo sterk í þessu lífí. Einn þeirra
er Ágúst Þór Guðjónsson, sem var
burt kallaður nýlega. Hann hafði
háð veikindastríð af karlmennsku
og tekið örlögum sínum af æðru-
leysi eins og hans var von og vísa.
Það er missir áð mönnum eins og
Ágústi. Þegar félagsskapur og vin-
átta byggjast á andlegri vakningu,
en ekki á veraldlegum hagsmunum
— með öðrum orðum á lífsstefnu,
þar sem viðkomandi félagar leitast
við að samhæfa reynslu sína, styrk
og vonir — þá verða til óskráð lög
eins og þegar gengið er undir jarð-
armen að fomum sið eða svipað og
tíðkast í andlegri reglu með háleit
sjónarmið.
Vinur vor Ágúst — Göstó eins
og greinarhöfundur leyfði sér að
kalla hann, en því tók hann vel —
var öðrum félögum í mannræktar-
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
MARGRÉT DUNGAL,
Miklubraut 20,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 5. mafkl. 15.00.
Sigrún Dungal, Sveinn Björnsson,
Gunnar B. Dungal, Þórdís A. Sigurðardóttir,
Páll Halldór Dungal, Elm Kjartansdóttir
og barnabörn.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, systir, amma og langamma,
KLARA EGGERTSDÓTTIR,
Stórholti 14,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn4. maíkl. 13.30.
Guðrún Guðjónsdóttir, Gunnar Gissurarson,
Heiða Guðjónsdóttir, Guðmundur Clausen,
Guðný Guðjónsdóttir, Ástþór Valgeirsson,
Fanný Eggertsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Alúðarþakkir fyrir samúð og hlýhug við lát elskulegs eiginmanns
míns og bróður okkar,
SIGURGEIRS VILHJÁLMSSONAR
frá Eyrarbakka,
fyrrverandi vélstjóra,
Boðahlein 22,
Garðabæ.
Guðbjörg Stefánsdóttir.
Soffía Vilhjálmsdóttir, Jóna Vilhjálmsdóttir.
stefnu, sem áður er vikið að, leiðar-
ljós og fyrirmynd. Hann var af
hjarta lítillátur maður og sannkrist-
inn í orði og athöfn — lausari við
eigingirni og sjálfselsku en almennt
er. Hann hélt sér jafnt og þétt við
óskráðu lögin — andlegu hliðina í
mannræktar-lífsstefnunni —
ástundaði auðmýkt — í réttum
skilningi orðsins — auðmýkt gagn-
vart reynslusporunum tólf, dæmdi
engan, var jákvæður á hveiju sem
gekk og sýndi af sér ró á hveiju
sem gekk eins og sannaðist í við-
horfi hans í veikindum hans og
sálarstríði.
Ágúst var gæddur óvenjulegri
skapgerð, sem ekki var hægt annað
en að virða og meta. Hann var eins
og stendur í Hávamálum „þagalt
og hugalt þjóðans barn“, gumaði
aldrei né raupaði. Hann brynjaði
sig ekki eins og sumra viðkvæmra
sálna er háttur með hröslulegri
framkomu — hann var alltaf sami
ljúflingurinn. Skólasystir Ágústs
frá Laugarvatni man gjörla eftir
honum. Hún sá hann aftur 45 áruirí
seinna, hafði ekki séð hann í millit-
íðinni og þekkti hann aftur. Hún
sagði: „Maður kynntist honum
gegnum nærveru hans — hún var
sérstök. Hann var hvers manns
hugljúfi. Hann vakti athygli vegna
músíkhæfíleika. Það var flygill í
skólanum. Hann sat við hann stund-
um — og það var sama hvað maður
bað hann að spila, hann lék það
alltaf af fíngrum fram. Að öðru
leyti bar lítið á honum í skólanum.
Hann var laus við að trana sér fram.
En nærvera hans og músík hans
fymast ekki.“
Kynni af Ágústi hófust fyrir
11-12 árum í Seljahverfi, hvar var
fundað. Kynnin urðu æ nánari —
jafnvel skroppið saman í ferðir og
brugðið á leik. Göstó hafði spilað
fyrir dansi á áram áður austan-
fjalls — lék á harmonikku — hann
var ættaður úr Rangárþingi (Fljóts-
hlíðinni). Hann hafði sérstakan tón
í nikkunni, „tón ljóðsins“ datt manni
í hug, þegar hann eina kvöldstund
fékkst til að grípa í harmonikku í
heimsókn hjá frænku greinarhöf-
undar í Breiðholti, en hún á forláta
harmonikku, leikur sjálf og hafði
leikið á dansiböllum fyrir vestan.
Þetta var ógleymanleg stund. Göstó
virtist kalla fram lífsljóð sitt, þar
sem skiptust á sorg og gleði. Og
hann orti. Hann orti vel, fór vel
með, flíkaði því ekki fremur en
öðrum hæfíleikum sínum. Og nú
að leiðarlokum rifjast það upp, er
segir í einu ljóða hans:
Það húmar að og hljóðnar erill dagsins
og hægur strýkur andvarinn um kinn.
Hin gullna glóð í skini sólarlagsins
sefar þá og róar huga minn.
Á þeim tæpu þrettán árum, sem
hann lifði nýju lífi, safnaði hann æ
meira og meira í sjóð sjálfsvirðing-
ar, virðingar gagnvart guði og
mönnum og tilverunni. Á tímabili
annaðist hann lítið athvarfsheimili
fyrir vegvillta og fórnardýr óreglu.
Áhrifa hans í því starfi gætir enn.
Ungir menn, sem hann sýndi um-
hyggju, dásama hann og þakka
honum lífgjöfina. Ágúst þakkaði sér
ekkert slíkt. Hógværðina sýndi
hann í einu og öllu — og hann gaf
sérstakan tón inn í fyrrgreind
mannræktarsamtök, sem frum-
kvöðlar þeirra hefðu getað verið
hreyknir af. í'Iú hefur hann samt
örugglega ekki verið skaplaus. Hins
vegar agaður og gæddur sjálfstjórn.
Minnti oft á uppeldi móður þess,
sem þetta skrifar, en hún var úr
Rangárþingi eins og Ágúst — lagði
aldrei illt til neins og laus við öf-
und, sem nú er orðin allt of algeng
meðal fólks, sem er haldið uppeldis-
leysi.
Göstó er horfinn, en andi hans
lifír og nærveran, sem var smitandi
holl andlega og minnti á aðalatriði
lífsins: Að vera sannur og heill og
umfram allt æðrulaus.
Vinar og félaga er sárt saknað.
Að Hæðardragi,
Steingrímur St.Th. Sigurðsson.
ERFIDRYKKJUR
Perlan á Öskjuhlíð
p e “a in sími 620200