Morgunblaðið - 19.07.1992, Blaðsíða 24

MORGUNBLAÐIÐ
r-f—f r H.

i AGUR 19. JULI 1992
t
Faðir okkar,
GUÐJÓN Ó. GUÐJÓNSSON,
er látinn.
*
Dóra Nordal, Marta Guðjónsdóttir.
Vinkona okkar og systir,
GUÐRÚN M. TEITSDÓTTIR
frá Bergsstöðum i Húnavatnssýslu,
lést á dvalarheimilinu Skjóli, föstudaginn 16. júlí.
Elín Þórdfs Björnsdóttir, Sigurbjörn Björnsson,
Gróa Björnsdóttir, Sigurður Björnsson,
Karl Teitsson, Haraldur Teitsson.
+
Útför bróður míns,
STEFÁNS ÞÓRIS GUÐMUNDSSONAR,
ferfram frá Fríkirkjunni í Reykjavík þriðjudaginn 21. júlí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðrún Nielsen.
+ •
Litli sonurinn okkar og bróðir,
ANTON BJÖRN INGÓLFSSON,
Funafold 21,
lést á Barnaspítala Hringsins þann 16. júlí.
Jarðarförin fer fram frá Fossvogskapellu þriðjudaginn 21. júlí kl.
10.30.
Bárbel Schmid, Ingólfur H. Ingólfsson,
Vala Ragna Ingólfsdóttir, Arnar Benjamin Ingólfsson.
+
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
LAURA HILDUR PROPPÉ,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni þriðjudaginn 21. júlíkl. 13.30.
Brynhildur Garðarsdóttir,
Drífa Garðarsdóttir,
Edda Garðarsdóttir,
Hanna Garðarsdóttir,
Ólafur Garðarsson,
Jakob Helgason,
Sigurður Gunnarsson,
Einar B. Gunnlaugsson,
Brynja Sverrisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Bróðir okkar,
SIGURJÓN JÚLÍUS ÞORVALDSSON
frá Raufarfelli,
Austur-Eyjafjöllum
andaðist í Landspítalanum miðvikudaginn 15. júTf.
Útförin ferframfrá Fossvogskapellu föstudaginn 24. júlí kl. 13.30.
Fyrir hönd systkina,
Elín Þorvaldsdóttir.
+
Okkar elskaða móðir, tengdamóðir og amma,
JÓNA GUÐRÚN BJÖRNSDÓTTIR
sem lést 9. júlí sl. á heimili sínu, Hátúni 10a, Reykjavík, verður
jarðsungin miðvikudaginn 22. júlí nk. frá Fossvogskirkju (Nýju
kapellunni) kl. 13.30.
Með djúpum söknuði og sorg,
Björn Snæbjörnsson Arnljóts, Kristina Arnljóts,
Hjalti Snæbjörnsson Arnljóts, Birgitta Johansson,
Anna María Snæbjörnsdóttir Brown, Kenneth Brown,
Arnljótur Snæbjörnsson Arnljóts
og barnabörn.
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ARNDÍS JÓNSDÓTTIR,
Engimýri 1,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju mánudaginn 20. júlí kl. 13.30.
Erla Hannesdóttir,
Sigrfður Hannesdóttir,
Sveinn Hannesson,
Þórdfs Bára Hannesdóttir,
Randi Antonsdóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Minning:
Arndís Jónsdóttir
Fædd 22. maí 1914
Dáin 10. jólí 1992
Með þessum fáu orðum vil ég
minnast minnar elskulegu móður-
systur, Arndísar Jónsdóttur, sem
lést 10. júlí 1992.
Arndís eða Addý eins og við
krakkamir kölluðum hana fæddist
í Noregi 22. maí 1914. Þar ólst
hún up[> fyrstu árin en síðan flutti
hún til íslands með foreldrum sín-
um, Amalíu Jósefsdóttur og Jóni
Hjartarsyni. Hún átti 6 systkini
og var hún elst af 7 börnum þeirra
hjóna. Arndís giftist Hannesi
Sveinssyni og eignuðust þau 4
böm: Erlu, Sigríði Hjördísi, Svein
og Þórdísi Bára. Auk þess tóku
þau að sér og ólu upp sem eigin
dóttur Svövu Randí. Barnabörnin
og bamabamabörnin era orðin
mörg sem nú sjá á eftir yndislegri
ömmu.
Hannes lést á gamlársdag 1980
og síðustu árin hefur Arndís búið
hjá yngstu dóttur sini, Þórdísi Báru
og fjolskyldu hennar. Þar leið henni
mjög vel en hafði yndi af að ferð-
ast til hinna barnanna sinna, en
þau búa öll erlendis.
Þegar ég var lítil bjuggu Hannes
og Addý í Fossvoginum. Þangað
var gott að koma og margar voru
ferðirnar á heitum sumardögum í
sólbað í Fossvoginum. Öll fjöl-
skyldan hittist þar og alltaf voru
allir velkomnir. Það þótti líka sjálf-
sagt að fara til Addýar á jóladag.
Þar var þá farið í leiki, drakkið
kakó og mikið sungið. Addý var
mjög listræn, hjá henni lærði ég
að orkera, hún málaði, saumaði
og föndraði. Margar flíkurnar
saumaði hún á fjölskylduna. Ég
man sérstaklega þegar við þrjár
systradæturnar fermdumst saman,
þótti þá sjálfsagt að hún saumaði
á okkur kjólana og var auðveldasta
sniðið ekki valið, þetta voru lista-
fallegir kjólar.
Ekki er hægt að minnast Addý-
ar án þess að nefna tónlistina. Hún
spilaði á píanó og harmonikku öll-
um til mikillar ánægju og þegar
fjölskyldan kom saman söfnuð-
umst við í kringum hljóðfærið og
hún spilaði undir söng á okkar
fallegu gömlu lögum. Þessi lífs-
glaða og yndislega kona sem alltaf
var svo gott að heimsækja gaf öll-
um af hjartahlýju sinni og kærleik
og uppörvaði aðra með nærveru
sinni, trúði á Jesúm og lifði eftir
boðorðum hans.
í vetur varð Addý sem oft áður
mjög veik og þurfti að kalla á
lækni, hjartað var farið að gefa
sig. Þar sem læknirinn var inni hjá
henni og lokað inn í herbergið
heyrðust allt í einu harmonikku-
tónar. Þeir sem frammi vora litu
hver á annan og skildu ekki hvað
um væri að vera. Skýringin kom,
„læknirinn," sagði hún, „þessi ynd-
islegi maður, sá harmonikkuna á
gólfínu og spurði hvort ég ætti
BLÓM
SEGJA ALLT
Mikið úrval
blómaskreytinga
fyrir öll tækifæri.
OpiO alla daga frá kl. 9-22.
Sími 689070.
hana.“ Jú, hún átti hana og þótti
sjálfsagt að taka einn vals fyrir
hann, þótt veik væri. Hún var allt-
af tilbúin að gleðja aðra.
Almáttugur Guð var góður að
taka hana til sín á réttum tíma,
hún þarf ekki að þjást, er laus við
sinn þreytta líkama og sátt við
alla. Én hún mun lifa áfram, ekki
aðeins í minningu okkar heldur
einnig hjá Guði. Fyrirheit það sem
Jesús gaf okkur er hann sagði:
„... ég lifi og þér munuð lifa“ (Jóh.
14.19) stendur því hún var svo
sannarlega frelsuð fyrir trúna á
Jesúm Krist.
Elsku Erla, Sigga, Randí,
Svenni, Bára og fjölskyldur, sökn-
uðurinn er sár en fullvissan um
hjálpræðisverk Jesú þegar hann
dó á krossinum mun hjálpa ykkur.
Hann huggar ykkur þegar þið leit-
ið hans og gefur ykkur þann innri
frið og fögnuð sem við öll þráum.
Okkar elskulegu Arndísi munum
við svo hitta aftur á himnum þegar
Guð ákveður, þá verða miklir fagn-
aðarfundir. Jesús gaf sitt líf á
krossinum til að hver sem á hann
trúir glatist ekki heldur öðlist eilíft
líf.
Huggunarorð fínnum við í 23.
sálmi Davíðs:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta. A grænum grundum lætur hann
mig hvílast, leiðir mig að vötnum, þar sem
ég má næðis njóta. Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns. Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafúr hugga mig. W býr
mér borð frammi fyrir fjendum mínum, þú
smyr höfuð mitt með oliu, bikar minn er
barmafullur. Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína, og í húsi Drottins bý
ég langa ævi.
Jette Svava Jakobsdóttir.
Þegar náinn ástvinur deyr, eru
minningarnar það dýrmætasta sem
við eigum eftir. Það eru bjartar
og góðar minningar sem ég á um
samverastundirnar með Addí vin-
konu minni elskulegu. Hún var
geislandi af lífsgleði með bros sem
lýsti upp umhverfíð. Þrátt fyrir að
líkaminn væri henni erfiður var
hún falleg kona. Kringluferðir voru
okkur báðum kærkomin upplyft-
ing. Addí setti upp eyrnalokka og
bláan sparihatt og svo sat hún
virðuleg og ánægð í hjólastólnum
meðan við skoðuðum í búðir. Ég
var alltaf stolt af að vera með
henni. Hún var listræn og næm.
Málaði, saumaði, heklaði og spilaði
á hljóðfæri. Hún var hrókur alls
fagnaðar á hátíðastundum og spil-
aði ýmist á nikkuna eða píanó og
hafði yndi af að fá fólk til að
syngja. Kvennafrídeginum 1974
gleymir enginn í ættinni. Þá bauð
Addí öllum kvenkynsættingjum og
vinum í veislu mikla, borð voru
hlaðin kræsingum og mikið sungið
og leikið. Tveir svuntuklæddir
herrar gengu um beina, Bóbó bróð-
ir hennar og Bjarni tengdasonur.
Hin síðari ár var hún orðin slæm
fyrir hjartanu. Ekki var hún að
kvarta eða vorkenna sjálfri sér.
Setti bara pillu undir tunguna og
lét sem ekkert væri. Hún bjó hjá
Báru dóttur sinni og Sigurgeiri
tengdasyni og var glöð yfír því. í
fyrra, þegar hjartað hafði verið að
angra hana óvenjumikið, leit lækn-
ir til hennar dag einn. Hann fór
inn í stofu til sjúklingsins og lok-
aði að sér. Fólkið í eldhúsinu fyrir
framan leit undrandi hvert á annað
þegar allt í einu heyrðust harmon-
ikkutónar úr sjúkrastofunni. En
skýringin var sú að læknirinn hafði
rekið augun í harmonikkuna og
spurt hver spilaði á hana. Það geri
ég sagði Addí, á ég að taka lagið
fyrir þig? Og það varð úr. Ég og
mín fjölskylda biðjum guð að
blessa og hugga böm Addíar,
barnabörn, systkini og aðra ætt-
ingja.
Jóna Lísa.
Þær kynntust alvöra lífsins
snemma, ungu konurnar sem með
tvær hendur tómar stofnuðu heim-
ili og eignuðust börn á fjórða ára-
tugnum í Reykjavík. Það þurfti
áræði og kjark, ekki voru öll húsin
hátimbruð, ekki var spurt um lífs-
þægindi, það sem skipti máli var
eitthvert húsaskjól og að lifa af.
Ein þessara kvenna var Arndís
Jónsdóttir tengdamóðir mín. Þessi
harða lífsbarátta mótaði lífsviðhorf
hennar æ síðan. Hún brosti gjam-
an góðlátlega þegar borin voru upp
við hana ýmis vandamál neys-
lusamfélagsins. Hún var ekki að
kippa sér upp við smámunina. Hún
hafði lifað tímana tvenna.
Þó Arndís hafí alið upp 5 börn
stundum við erfíðar aðstæður og
þurfti að búa við erfítt líkamlegt
ástand, aðallega vegna slæmrar
hryggskekkju þá lét hún það ekk-
ert á sig fá. Hún var ávallt glað-
lynd og hlý kona og andlega sterk.
Hún var ákveðin og vissi hvað hún
vildi og sjaldan eða aldrei hef ég
kynnst jafn óttalausri manneskju.
Hún var áræðin og hræddist fátt.
Hún tók mér strax vel þegar ég
fyrir 19 árum fór að venja komur
mínar í Skriðustekkinn til að heim-
sækja yngstu dóttur hennar, Þór-
dísi Báru, sem síðan varð konan
mín. Sá vinskapur hélst ávallt síð-
an. Hún var ekki bara venjuleg
tengdamamma úti í bæ sem maður
heimsækir öðru hvetju heldur hög-
uðu atvikin því þannig að síðustu
8 æviár hennar áttum við sama
heimilið í Garðabænum þar sem
hún bjó með okkur hjónum og
þremur bömum okkar. Það var
mikill aldursmunur á þessu heimili
eða rúm 70 ár á yngsta og elsta
fjölskyldumeðlimnum. Þar vora
uppi ólík lífsviðhorf og ólíkt gildis-
mat gamla og nýja tímans og
spunnust oft íjöragar umræður um
málin, ávallt í góðu en þó varð
maður að gæta sín á umræðum
um uppeldismál við Arndísi. Satt
að segja leist henni ekkert á þetta
óagaða uppeldi nú til dags. Á viss-
an hátt var hún akkeri heimilisins,
hún talaði um það sem skipti máli,
þá var ómetanlegt fyrir börnin að
kynnast svo náið ömmu sinni,
hlýrri konu sem alltaf var hægt
að ræða við. Fyrir það vil ég þakka
henni sérstaklega.
Arndís var félagslynd kona og
naut sín hvergi betur en í góðra
vina hópi. Hún hafði ótvíræða tón-
listarhæfileika og spilaði listavel á
píanó bæði sjálfri sér og öðram til
ánægju og oftar en ekki stóð hún
fyrir fjöldasöng og spilaði undir
þegar fjölskyldan kom saman.
Einnig var hún liðtæk á harmon-
ikkuna og hélt oft uppi fjörinu
þegar eldri borgarar komu saman
við ýmis tækifæri. Þá lagði hún
stund á fíngerðar hannyrðir og
átti til að mála eina og eina mynd.
Ég þakka samfýlgd góðrar og
heilsteyptrar konu. Blessuð sé
minning Arndísar Jónsdóttur.
Sigurgeir Bóasson.