Morgunblaðið - 11.02.1993, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. FEBRÚAR 1993
35
I
i
I
I
I
I
>
1
I
t
I
I
\
)
Hjónaminning
Ingibjörg Jónsdóttir
Bergur Bjarnason
Ingibjörg
Fædd 14. október 1901
Dáin 1. febrúar 1993
Bergur
Fæddur 21. júlí 1894
Dáinn 10. september 1988
Okkur langar að minnast afa og
ömmu okkar með þakklæti fyrir
góða daga. Það vill þannig til að
fjölskyldur okkar búa í sömu göt-
unni. Þar voru amma og afí tíðir
gestir, og þannig þróaðist það að
öll bömin í hverfinu, skyld sem
óskyld, kölluðu þau ömmu og afa.
Afi og amma okkar voru einstak-
lega handlagin og kom það fram í
mörgum skemmtilegum leikföng-
um sem þau gáfu okkur.
Þau áttu sér sælureit sem kallað-
ur er Bergsstaðir í Hafnarfirði. Það
svæði er nú komið undir íbúðar-
hverfi. Þar ræktuðu þau ýmsan
trjágróður og matjurtir. Við krakk-
arnir kölluðum staðinn alltaf afa-
lóð, og þar áttum við margar
ánægjulegar stundir saman. Þetta
var heill ævintýraheimur fýrir börn
og unglinga. Þama var skógur,
sandgryfja og stórt tún sem var
heyjað á sumrin. Mæðurnar í hverf-
inu þurftu ekki að hafa neinar
áhyggjur af börnunum sínum. Oft
voru haldnar fjölskylduveislur á
afalóð kringum afmælisdaginn
hans afa og jafnvel farið í ferða-
lög. Á haustin gátum við krakkarn-
ir farið í beijamó á afalóð á meðan
fjölskyldur okkar tóku upp kartöfl-
ur. Á vetuma fómm við krakkarn-
ir upp í gryfju og byggðum okkur
snjóhús.
Amma og afi höfðu mjög gaman
af að fara í veiðiferðir og þá aðal-
lega upp i Kleifarvatn. Oft fengum
við krakkarnir að fljóta með. Þau
voru mjög fiskin.
Amma og afi bjuggu á Holtsgötu
11 í Hafnarfirði. Það var stutt fyr-
ir okkur að koma þar við eftir skóla-
dag og fá svo sem eina kleinu og
vöfflu með smjöri og mjólkurglas.
Oft voru þau að ráða krossgátur
og voru miklir snillingar í því.
Amma okkar kenndi okkur mörg
spil, t.a.m. rommí og vist. Á jólun-
um komu fjölskyldumar alltaf sam-
an á Holtsgötunni. Þá var alltaf
farið í sjöið upp, svo borgaði maður
með baunum ef maður gat ekkert
gert. Svo var farið í söguhring.
Allir áttu að hugsa sér eitt orð og
amma var sögumaðurinn og síðan
gekk hringurinn. Oft fórum við
krakkarnir upp á loft og fórum í
að fela hlut. Kjallarinn þeirra afa
og ömmu fannst okkur vera heill
heimur út af fyrir sig. Þar var afi
oft að dunda sér að búa til hitt og
þetta. Hann var snillingur í að búa
eitthvað til úr tijágreinum.
Þau voru bæði mjög ljóðelsk, og
þau voru mörg ljóðin sem amma
og afi fóru með fyrir okkur. Þegar
afí var orðinn 87 ára varð hann
blindur, en hafði keyrt bílinn sinn
fram á þann dag. Síðustu árin þuldi
hann oft heilu kvæðabálkana og
amma skrifaði niður.
Blessuð sé minning þeirra.
Barnabörn.
í dag kveðjum við Ingibjörgu
Jónsdóttur kennara, sem lengst af
var búsett að Holtsgötu 11 í Hafn-
arfirði. Ingibjörgu kynntist ég fyrir
rúmum áratug, þegar leiðir mínar
og sonardóttur hennar og alnöfnu
lágu saman. Ég kallaði hana þess
vegna gjarnan tengdamömmu.
Ingibjörg var fædd árið 1901 og
ólst upp í stórum systkinahópi. Það
þarf talsvert ímyndunarafl í dag
til að gera sér grein fyrir því hví-
líkt stórvirki það var fyrir stúlku
úr barnmargri verkamannafjöl-
skyldu á fyrstu áratugum aldarinn-
ar að bijótast til mennta. Það gerði
Ingibjörg, lærði til kennara og
kenndi síðan í áratugi, lengst af
handavinnu í Flensborg. Ingibjörg
giftist Bergi Bjarnasyni bílstjóra,
sem lést í september árið 1988.
Þau eignuðust þijá syni, Jón, Örn
og Ólaf.
Hjónaband þeirra Ingibjargar og
Bergs var einkar farsælt. Þau
höfðu greinilega mikla ánægju af
návist hvors annars. Heimili þeirra
bar þess merki að þar fór fólk sem
kunni að búa til hluti með höndun-
um. Ingibjörg stundaði handavinn-
una sína fram á síðustu ár og á
heimili þeirra á Holtsgötunni voru
margir hlutir sem Bergur hafði
smíðað úr ýmiss konar efnivið.
Eftir að Bergur missti sjónina
nokkru áður en hann lést, hugsaði
Ingibjörg um hann eins og best
varð á kosið. Þar voru engin vakta-
skipti. Þetta gerði hún ein og var
óþreytandi að snúast í kringum
hann, athuga hvort hann vildi
meira kaffí, hvort hann vildi kleinu
eða hvort hann heyrði nógu vel í
útvarpinu. Aldrei heyrði maður
Berg kvarta, enda gerði hann sér
sjálfsagt betur ljóst en nokkur ann-
ar að það var ekki hægt að hugsa
sér betri umönnun.
Meðan Bergur lifði og Ingibjörg
hafði í meira en nógu að snúast,
var hún við góða heilsu. Það var
alltaf til kaffi og með því og nógir
kraftar til hannyrða eða að lesa
fyrir Berg síðustu árin. Það var
ekki að sjá að þar færi kona hátt
á níræðisaldri. Eftir að Bergur dó
dró nokkuð af gömlu konunni.
Heilsan var ekki jafn góð og áður.
Þó var ekki annað að sjá en hún
*
Friðrika S. Armanns-
dóttir — Minning
Fædd 23. september 1913
Dáin 30. desember 1992
Mikið finnst mér skrítið að hún
amma Rikka sé dáin. Amma og
mamma komu að sækja mig á flug-
völlinn þegar ég kom heim í jóla-
frí. Tveimur dögum seinna veiktist
amma. Ég er svo ánægð yfir að
hafa fengið að vera hjá henni síð-
ustu daga hennar.
Það var alltaf gott að koma við
hjá ömmu í Björk, hún var svo
heimakær og gestrisin. Margir
komu til hennar í kaffi, það virtist
alltaf vera nóg pláss í litla eldhús-
inu hennar og þjónustulundin í
góðu lagi.
Hún amma var ótrúlega minnug
á manna- og bæjarnöfn. Mér er
minnisstætt eitt sinn er við vorum
að keyra suður, þá þuldi hún upp
bæjanöfnin og ég las á skiltin, það
voru ekki mörg nöfnin sem hún
mundi ekki. Hún hafði líka mjög
gaman af að spjalla og grúska í
ættfræði.
Að spila á spil var í miklu uppá-
haldi hjá ömmu og gripum við oft
í spilin. Hún var líka dugleg að
ráða drauma og talaði mikið um
drauma og merkingar þeirra.
Allir sem þekktu ömmu kannast
við tátiljurnar hennar, sem hún
laumaði að ólíklegasta fólki. Já,
hún var búin að hekla og prjóna
ófá pörin. Ég var sæl yfir því að
hún fékk að kveðja okkur í einu
slíku pari.
Hún var margslungin, hún elsku
amma mín. Mikið á ég eftir að
sakna hennar, en ég veit að hún
var tilbúin til ferðarinnar og mikið
væri sátt. Hún var búin að skila
sínu verki. Hún var búin að standa
vaktina til enda.
Sams konar tryggð hef ég einu
sinni áður kynnst. Það var hjá Ing-
ólfi bróður Ingibjargar, sem ég
kynntist löngu áður, þegar ég vann
á sumrin í bæjarvinnunni í Hafnar-
firði. Ingi, eins og hann var kallað-
ur, hafði lofað föður sínum að
hugsa um Jón bróður sinn, sem var
sjúklingur. Þetta gerði Ingi í ára-
tugi Qg fór vafalaust á mis við
ýmislegt vegna þess. Síðustu ævi-
daga Jóns var hann það veikur að
fara þurfti með hann á sjúkrahús.
Eftir að hann var dáinn, velti Ingi
því mikið fyrir sér hvort hann hefði
svikið loforðið sem hann gaf föður
sínum.
Okkur Ingibjörgu tengda-
mömmu minni kom alla tíð vel sam-
an. Hún gat verið hörð í hom að
taka og var ekkert að skafa utan
af hlutunum þegar hún lýsti áljti
sínu á mönnum og málefnum. Ég
gleymi aldrei bréfinu sem hún sendi
okkur til London, þar sem hún
sagði að nú væri svb komið fyrir
Reykvíkingum að allt jarðnæði til
bygginga væri þrotið. Þá ályktun
mætti í það minnsta draga af gerð-
um þeirra, þar sem þeir væru farn-
ir að byggja úti í drullupollum (ráð-
húsið) og stafla mannvirkjunum
hveiju ofan á annað (Perlan). Hún
sá skoplegu hliðarnar á hlutunum
og kunni að kalla þá einhverjum
nöfnum. Það hefði verið fróðlegt
að heyra álit hennar í fyrirhuguðum
framkvæmdum í miðbæ Hafnar-
fjarðar.
Þó alltaf sé sárt að horfa á eftir
ástvinum, er þó léttara að kveðja
fólk sem skilað hefur dagsverkinu
en fólk sem fellur frá óloknu verki.
Víst er að Ingibjörg var búin með
sitt dagsverk og gott betur. Hún
var enda sátt við lífíð og tilveruna.
Það hlýtur að vera nokkurs virði.
Guðmundur Rúnar Árnason.
Mig langar að minnast alnöfnu
minnar með örfáum orðum. Al-
nöfnu sem kenndi mér svo margt.
held ég að hann afi minn verði
glaður að hitta hana.
Guð blessi þig, elsku amma mín.
Friðrika Björk Ottósdóttir.
Kynslóðin sem nú er að kveðja
þennan heim hefur lifað miklar
breytingar. Breytingar sem eru svo
miklar að engan grunaði að annað
eins ætti eftir að gerast. Sú atorka
sem einkenndi þessa kynslóð, og
þá er hún amma mín þar engin
undantekning, kom okkur upp úr
moldarkofunum.
Ingibjörg amma var elst systkina
sinna og vitanlega kom það í henn-
ar hlut að hugsa um yngri systkini
sín frá fyrstu tíð. Þegar systkina-
hópurinn var kominn á legg ákvað
hún að slíta sig frá uppeldisstörf-
um, sem hún hafði sinnt af fyllstu
vandvirkni og miklum krafti, og
ganga menntaveginn. Til Reykja-
víkur fór hún og lagði stund á kenn-
aranám. Því námi lauk hún með
miklum sóma og gerði kennslu sið-
an að lífsstarfi sínu, jafnframt því
að sinna húsmóður- og móðurstörf-
um af kostgæfni og myndarskap.
Allt sem hún amma mín tók sér
fyrir hendur einkenndist af þessari
atorku og vinnusemi. Atorku sem
kenndi mér svo margt.
Við þessi tímamót hlaðast upp
minningarnar sem ég geymi í
bijósti mínu eins og fjársjóð sem
enginn getur tekið frá mér, því
þegar öllu er á botninn hvolft þá
eru það minningarnar sem lifa og
gera okkur rík, en ekki kastalar
nútímans.
Blessuð sé minning hennar.
Inglbjörg Jónsdóttir.
Björgvin Hermanns-
son - Minning
Sunnudaginn 17. janúarmisstum
við öll ástkæran vin, ég sjálfur
bæði afa og vin. Hann hefur ávallt
verið mér hvatning og mun vera á
komandi árum. Afi var mjög góð-
hjartaður maður og við syrgjum
hann öll.
Ég ætla mér að feta í fótspor
afa og lifa lífínu til fulls eins og
hann gerði, ferðast um heiminn, en
umfram allt tengjast ástvinum mín-
um sterkum böndum.
Afí minn hafði gífurleg áhrif á
mig og ýtti undir, að ég gerði sem
mest úr sjálfum mér, vinnunni, fjöl-
skyldunni, lífínu.
Minning hans mun geymast í
hjarta mínu ávallt.
Blessuð sé minning þín, elsku afí
minn.
Þinn nafni, Björgvin.
Tengdafaðir minn, Björgvin Her-
mannsson, er látinn. Vinir og fjöl-
skylda kölluðu hann Bía og þegar
um hann var rætt, var ævinlega
sagt „vinur minn Bíi“. Allir, sem
kynntust honum, þekktu óeigin-
gjama vináttu hans. Þessi góði
maður hafði mannbætandi áhrif á
alla, sem hann umgekkst.
Ég kallaði hann alltaf „afa“. Ég
á honum að þakka allt, sem gefur
lífi mínu gildi. Ef hann hefði ekki
verið á þessari jörð, ætti ég ekki
mína yndislegu fjölskyldu, eigin-
konu mína, Hrefnu, dóttur okkar,
Guðrúnu, og fósturson, nafna hans,
Björgvin.
Hann sýndi mér ávallt í öllu, sem
hann gerði, að ástvinir, fjölskylda
og vinir, eru það, sem mestu máli
skiptir í þessu viðkvæma lífi okkar.
Bíi var margslungin persóna, en
í leiðinni látlaus og fábrotin. Hann
var ekki að vorkenna sjálfum sér,
þótt hlutirnir væru ekki alltaf eftir
hans höfði. Og hann grobbaði sig
ekki af því sem vel tókst hjá hon-
um. Hann fýsti fremur að vita,
hvort viðmælandi hans væri ánægð-
ur og allt gengi vel hjá honum.
Bíi elskaði lífið og tók því eins
og það var. Líf hans var allt of stutt
fyrir okkur ástvini hans, en eins
og hann hefði sagt: Ekki hafa
áhyggjur — það er allt í lagi hjá
mér.
Ég ætla ekki að eyða miklum
tíma í að vorkenna vini mínum Bía,
en ég verð að vorkenna sjálfum
mér svolítið. Veröld mín varð eldri
og kaldari við fráfall hans. En með
tímanum mun minning hans verma
hana á ný.
Pat Higgins.
Mikil sorgarfregn var það sem
hún Hrefna færði mér þegar hún
hringdi í mig sunnudaginn 17. jan-
úar og sagði mér að Björgvin Her-
mannsson, eða Bíi eins og hann var
kallaður, væri dáinn.
Það var erfítt að trúa þessu. Ég
hafði talað við hann í síma rúmri
viku áður og var þá sem ævinlega
létt í honum hljóðið, enda var hann
ekki vanur að kvarta, þótt á móti
blési. Hann sagðist vera á leið til
Bandaríkjanna nú í vor og ætlaði
að vera í nágrenni við fjölskyldu
sína í Seattle.
Það varð ekki komist hjá því
þennan langa sunnudagseftirmið-
dag að hugurinn reikaði um 30 ár
aftur í tímann, er leiðir okkar lágu
fyrst saman úti á Reykjavíkurflug-
velli.
Við vorum margir strákarnir að
læra að fljúga á þessum árum, og
Bíi skar sig strax úr hópnum, því
að ekkert fékk stöðvað hann, þegar
hann fékk áhuga á einhveiju. Hann
var einn af þeim fáu sem lét drauma
sína rætast alla tíð.
Hann eignaðist strax sína eigin
flugvél, en það var ekki nóg. Hann
hélt áfram og keypti flugskólann
Þyt með þeim flugvélum sem
fylgdu, endurnýjaði flugflotann og
rak skólann með reisn um árabil.
Það var ævintýraljómi yfir þess-
um árum og mörg vinabönd mynd-
uðust og hafa haldist í gegnum
árin. Og þótt hópurinn úr Þyt eigi
nú heima í mörgum heimshomum
eigum við allir á ýmsan hátt honum
Bía að þakka hvar við stöndum í
dag.
Enda þótt ég flyttist snemma til
útlanda og langt væri oft á milli,
hélst vináttan við Bía og treystist
í 25 ár. Við hittumst alltaf á ís-
landi og hann kom oft í heimsókn
til okkar erlendis, hélt á dóttur
okkar undir skírn og var hjá okkur
um jólin fyrir þremur árum.
Litríkur ferill er nú á enda og
margir betur hæfír en ég til að telja
það til sem á dagana dreif, en ég
mun alltaf verða betri maður og
þakklátur fyrir að hann Bíi var
góður vinur minn.
Mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur sendi ég fjölskyldu Björgvins,
systkinum, börnum, Hermanni og
Hrefnu, sem ég kynntist þegar þau
voru krakkar á Laugavegi 32,
tengdabörnum og bamabörnum á
þessum erfiðu tímamótum.
Ég Iýk svo þessum fátæklegu
orðum með hendingu sem ég veit
að hann Bíi hafði gaman af:
Það var sagt um hann um daginn
að hann setti svip á bæinn."
Vinarkveðjur,
Sigurður Viggó Kristjánsson,
Scottsdale, Arizona,
Bandarikjunum.