Morgunblaðið - 30.07.1993, Blaðsíða 29

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. JÚLÍ 1993
29
Minning
Ragnhildur Dag-
björt Jónsdóttir
Fædd 31. mars 1904
Dáin 23. júlí 1993
Þar sem hún amma var, þar var
sungið. Þar sem hún amma er, er
örugglega sungið. Þess vegna vilj-
um við þakka henni og kveðja hana
með ljóði þar sem söngurinn er með
í för.
Kvæðið um fuglana.
Snert hörpu mína, himinboma dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi hann á streng og rauðan skúf.
Úr furutré, sem fann eg út við sjó,
eg fugla skar og líka úr smiðjumó.
í huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá lif.
Ef fuglar mínir fengu vængjamátt,
þá fljúga þeir um loftið draumablátt,
og þér, sem hæst í himinsölum býrð,
skal helgað þeirra flug og söngvadýrð.
Og glæðir nokkur gleði meiri yl
en gleðin yfir því að vera til
og vita alla vængi hvíta fá,
sem víðsýnið - og eilífðina þráZ
Hver fugl skal þreyta flugið móti sól,
að fótskör guðs, að lambsins dýrðarstól,
og setjast loks á silfurbiáa tjöm
og syngja fyrir lítil englabörn.
Og eins og bamið rís frá svefnsins sæng,
eins sigrar lífið fuglsins mjúka væng.
Er tungan kennir töfra söngs og máls,
þá teygir hann sinn hvíta svanaháls.
Nú fljúga mínir fuglar, góða dís.
Nú fagna englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson)
Bergþóra Ingólfsdóttir,
Ragnhildur Ingólfsdóttir.
Það var á þeim tíma þegar Efsta-
sundið var hverfi sem var að byggj-
ast og þótti nokkuð út úr. Ég fædd-
ist í húsi númer 56 við þá götu, en
í næsta húsi númer 54 bjuggu
Ragnhildur og Böðvar, vinafólk for-
eldra minna. Því er það, að alveg
frá fæðingu hef ég notið hlýju og
umhyggju Ragnhildar.
Ragnhildur Dagbjört Jónsdóttir
fæddist 31. mars 1904 á Reyni,
Innri-Akraneshreppi og átti þar
heima fyrstu sex æviárin. Foreldrar
hennar voru Jón Kristjánsson og
Soffía Jónsdóttir. Föður sinn missti
Ragnhildur þegar hún var tíu ára
og fluttist hún þá ásamt móður sinni
suður til Reykjavíkur.
í Reykjavík gekk Ragnhildur í
Miðbæjarskólann og síðan tvo vetur
í unglingaskólann hjá ísleifi í Berg-
staðastræti.
Seinna lærði hún kjóla- og lér-
eftasaum. Ragnhildur hafði næmt
eyra fyrir söng og var söngelsk í
besta lagi. Hún sótti söngnám hjá
Hallgrími Þorsteinssyni sem var
með kvennakórinn. Seinna var
Ragnhildur í Tónlistarfélagskóm-
um, Neskórnum og Laugarneskórn-
um.
Ragnhildur átti eina systur, Jónu
Kristínu Magnúsdóttur, sem er bam
móður hennar af seinna hjónabandi.
Ragnhildur giftist 3. nóvember
1928 Böðvari Bjamasyni, bygging-
armeistara, sem nú er látinn.
Bjuggu þau hér f Reykjavík alla
tíð, áttu hlýlegt og gott heimili, þar
sem gaman var að koma og njóta
gestrisni sem þau létu ríkulega í té.
Þau eignuðust sex böm, Jón, Vil-
helmínu, Valborgu, Bjarna, Böðvar
og Sigmund og eru afkomendur
þeirra orðnir margir.
Þegar ég set á blað þessi minn-
ingarorð um vinkonu mömmu
minnar koma fram í hugann marg-
ar minningar og skemmtileg atvik.
Ragnhildur minntist þess oft að
þegar hún fékk að vita hvað ég
ætti að heita„þá sótti hún nýsaum-
að koddaver með sínum upphafs-
stöfum og gaf mér en við áttum
sömu upphafsstafína. Foreldrar
mínir og þau Ragnhildur og Böðvar
spiluðu brids saman í yfír tuttugu
ár eða allt þar til að faðir minn dó.
Faðir minn og Böðvar voru saman
í Oddfellow-reglunni, og móðir mín
og Ragnhildur voru saman í sauma-
klúbbi svo og í kvenfélagi Laugar-
nessóknar í mörg ár.
Nú þegar við kveðjum Ragnhildi
lútum við hinu óræða lögmáli sem
skilur milli lífs og dauða. Helsta
harmbót okkar er minningin um það
sem var og vonin um endurfundi.
Ég kveð Ragnhildi um leið og ég
minnist lyndiseinkunna hennar,
hlýju, góðvildar og heiðarleika. Ég
og fjölskylda mín sendum öllum
aðstandendum hennar samúðar-
kveðju.
Ruth Jóhannsdóttir.
Ragnhildur var fædd að Reyni í
Innri Akraneshreppi, dóttir hjón-
anna Jóns Kristjánssonar (1871-
1914) og Soffíu Jónsdóttur (1884-
1964). Ragnhildur missti föður sinn
ung og fluttist hún þá ásamt móður
sinni í Skildinganes. Síðar giftist
móðir hennar Magnúsi Davíðssyni
og eignuðst þau dótturina Jónu
Kristínu 14. nóvember 1917 oggift-
ist hún Magnúsi G. Magnússyni,
frönskukennara við Háskóla ís-
lands.
Ragnhildur stundaði nám við
Miðbæjarskólann og var í kór skól-
ans. Síðar lærði hún söng og fata-
saum. Eftir að hafa lokið námi fór
hún að vinna og þar sem ekki var
um mikið að velja fór hún í fisk-
vinnslu á Kirkjusandi. Síðar fór hún
í kaupavinnu að Kópsvatni í Hruna-
mannahreppi og þaðan að Klafar-
stöðum í Skilamannahreppi og síð-
an að Görðum í Álftanesi. I Görðum
kunni Ragnhildur mjög vel við sig
og talaði oft um þann tíma.
Ragnhildur giftist Böðvari S.
Bjarnasyni, húsasmíðameistara,
fæddur 1. október 1904 og dáinn
23. október 1986. Eignuðust þau
sex börn á sjö árum. Jón, ritstjóri
Iðnsögu íslands, fæddur 2. maí,
1930 kvæntur Guðrúnu Björgvins-
dóttur, fóstru og kennara, Vilhelm-
ína, húsfrú, fædd 13. júní 1932,
kvænt Ingólfi Ingólfssyni, vélstjóra,
Valborg Soffía, leikskólastjóri,
fædd 18. ágúst 1933, kvænt Magn-
úsi Júlíusi Jósefssyni, bifreiðastjóra,
Bjarni, húsasmíðameistari, fæddur
13. nóvember 1934, Böðvar, húsa-
smíðameistari, fæddur 23. júní
1936, og Sigmundur, lögfræðingur,
fæddur 29. september 1937.
Sumir lifa þó að þeir deyi. Svo
verður um mína elskulegu vinkonu
Ragnhildi. Minningu um konu, sem
mér þótti svo fjarskalega vænt um,
er erfitt að lýsa með fátæklegum
orðum.
Hún var gáfuð, listræn og falleg
kona, stórbrotin og tíguleg sem
drottning og heilsteypt í öllum sín-
um orðum og gerðum. Ég átti því
láni að fagna að kynnast Valborgu,
dóttur þessara heiðurshjóna Ragn-
hildar og Böðvars. Þar var mér tek-
ið opnum örmum og varð ein af
fjölskyldunni áður en ég vissi af,
því útgeislunin frá þeim var svo
mikil að maður dróst að þeim sem
segull. Síðan hafa þau átt stóran
hlut í hjarta mínu.
Það vildi svo undarlega til um
daginn er ég gekk niðrí bæ, að ég
ákvað að ganga upp 5 Grjótaþorp
og þá stansaði ég við lítið hús,
Grjótagötu 9, þar sem Ragnhildur
og Böðvar bjuggu áður fyrr. í minn-
ingunni hafði húsið verið svo stórt,
en þá rann upp fyrir mér, að það
var kannski ekki stærð hússins,"
heldur öll sú ást og kærleikur sem
gerði þetta litla hús svo stórt. Mik-
ið var um gestagang og voru allir
jafn velkomnir. Borð var dúkað frá
morgni til kvölds og öllum var boð-
ið upp á mat eða kaffi með meðlæt-
inu. Þar var hlegið, talað, borðað
og spilað, slík var gleðin þarna inn-
andyra. Ragnhildur var mikil hús-
móðir og hafði svo að orði: „Þar
sem hjartahlýja er nóg, er nóg hús-
pláss.“
Ragnhildur saumaði mikið út, svo
sem myndir, dúka og púða, og
mátti sjá á handbragði hennar
hversu mikill listamaður hún var.
Ragnhildur var í stúkunni Sóley
alla tíð, en Böðvar í IOOF, þau hjón
urðu bæði stórtemplarar. Þau sóttu
þar spila- og skemmtikvöld, en
Ragnhildur var mjög félagslynd og
söngelsk. Hún söng í kirkjukór
Nessóknar lengst af og Laugarnes-
sóknar, einnig í Tónlistarkórnum.
Þar söng hún ýmsar óratóríur, Júd-
as, Makkabeus, Jóhannesarpass-
íuna svo og Mattheusarpassíuna
eftir Bach.
Ég sendi öllum bömum og öðmm
aðstandendum innilegustu samúð--
arkveðjur. Guð blessi minningu
þína.
Sólbjört Gestsdóttir.
Ingibjörg Sveins-
dóttir — Minning
Fædd 29. júlí 1919
Dáin 18. júlí 1993
Okkur hjónunum brá mjög þegar
við fréttum að Ingibjörg Sveinsdóttir
frá Minna-Hofi, búsett Heiðvangi 13,
Hellu, væri dáin. Síðast þegar við
töluðum við hana var hún vel hress.
En oft er það þannig að dauðinn
gerir ekki boð á undan sér. Þannig
var það að þessu sinni. Ingibjörg
varð bráðkvödd.
Ingibjörg Sveinsdóttir fæddist 29.
júlí 1919 í Ámundakoti í Fljótshlíð.
Foreldrar hennar voru Sveinn Sæ-
mundsson frá Nikulásarhúsum og
Ingiríður Jónsdóttir frá Litlabæ í
Krísuvík. Ingibjörg giftist eftirlifandi
manni sínum Magnúsi Ingvarssyni
14. maí 1938 og bjuggu þau að
Minna-Hofi á Rangárvöllum lengi,
eða frá 1942 til vorsins 1985 að þau
brugðu búi og fluttust að Miðvangi
13 á Hellu og hafa átt þar heima
síðan.
Ingibjörg ólst upp hjá fósturforeld-
rum sínum, Guðrúnu Halldórsdóttur
og Gísla Gunnarssyni að Langagerði
í Hvolshreppi. Ingibjörg og Magnús
eignuðust fímm börn en eitt þeirra
dó í æsku. Hin fjögur, tvær dætur
og tveir synir, öll myndar- og ágætis-
fólk, eins og þau eiga kyn til. Þau
eru öil gift og eiga sín heimili.
Fyrstu kynni okkar hjónanna af
Ingibjörgu og Magnúsi vora, að son-
ur okkar Þorgeir, sem dvalist hafði
til lækninga á 'Ijaldanesheimilinu í
Mosfellssveit í fjögur og hálft ár
vegna krampafloga, var ráðinn að
Minna-Hofi vegna þess að við for-
eldrar hans áttum við langvarandi
veikindi að stríða. Þá var Þorgeir
tuttugu og tveggja ára gamall, en
þetta var síðla sumars 1978. Hann
var þá langt frá því að vera laus við
þennan sjúkdóm og er það ekki enn.
Það var því ekki álitlegt að taka
hann á heimili sitt.
En þau Ingibjörg og Magnús tóku
við honum eins og hann væri sonur
þeirra, og hann kunni vel að meta
þá elskusemi og hlýju sem þau og
börn þeirra hafa alltaf auðsýnt hon-
um, enda hefur hann dvalið hjá þeim
síðan eða hátt í 15 ár, og hvergi
viljað frekar vera.
Við hjónin höfum kynnst mörgu
ágætu fólki á langri ævi en þar era
þau Ingibjörg og Magnús í efsta
sæti. Við fáum aldrei fullþakkað
þeim það fórnfúsa og óeigingjama
starf sem þau hafa lagt á sig vegna
sonar okkar. Við biðjum góðan Guð
að blessa þau og varðveita alla tíma
og styrkja Magnús í hinni miklu sorg
sem hann þarf nú að takast á við.
En við erum þess fullviss, að englar
Guðs hafa tekið Ingibjörgu í faðm
sér þegar hún skildi við.
Öllum sem við höfum kynnst og
þekkt hafa hjónin frá Minna-Hofi ber
saman um að fátítt sé að kynnast
svo ágætu fólki. Minningin um þessa
ágætu vini mun ylja okkur það sem
við eigum eftir ólifað, hvort sem það
verður stutt eða langt. Það var okk-
ur mikil gæfa að kynnast þessum
ágætu hjónum.
Kæri Magnús, við minnumst einn-
ig þeirrar ánægjulegu stundar þegar
þið hjónin heimsóttuð okkur að Gilsá
fyrrihluta ágústmánaðar 1986,
ásamt Sigríði dóttur ykkar, manni
hennar og Ingibjörgu dóttur þeirra
og Þorgeiri syni okkar. Einnig minn-
umst við komu Guðrúnar dóttur ykk-
ar, manns hennar og skyldmenna
hans, þegar þau heimsóttu okkur
hingað í Egilsstaði í fyrrasumar. Þá
var Þorgeir einnig með í för og dvaldi
hjá okkur í eina viku. Síðast en ekki
síst þökkum við þann hlýhug ykkar
að bjóða Stefáni tvíburabróður Þor-
geirs, oftar en einu sinni til ykkar í
vikudvöl, þeim bræðram til mikillar
ánægju.
Kæri Magnús við biðjum góðan
Guð að blessa þig og varðveita.
Kæra Ingibjörg:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
- Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Sigurður og Herdís frá Gilsá.
Kristinn Guðjón
Olafsson — Minning
Fæddur 4. október 1926
Dáinn 23. júlí 1993
Það er stirður og stífur penninn
minn, þegar ég minnist vinar míns
Kristins Guðjóns Olafssonar. Við
kynntumst um tvítugt og vináttan
hefur varað í fjörutíu ár. Við áttum
ekki samleið um tíma, ég var er-
lendis, og svo þegar ég var heima
var hann oft á sjó eða við vinnu úti
á landi. Heldur hallaði undan fæti
hjá honum með heilsuna þegar hann
varð eldri og nýlega gekk hann
undir allmikla aðgerð. Hann var þá
svo lánsamur að geta fengið íbúð
við hæfi þar sem stigar urðu honum
ekki til trafala og þökk sé þeim sem
sáu um það.
Kristinn lifði og hrærðist í flug-
inu og hann vissi nánast allt um
flugvélar, sem vert var að vita og
flug yfírleitt. Því miður olli liðagigt
því að hann gat ekki gert flug að
lífsstarfí sínu eins og hann þráði
Fæddur 4. júní 1916
Dáinn 23. júlí 1993
Allt sem þér viljið að aðrir menn
gjöri yður það skulið þér og þeim
gjöra.
Það er órúlegt en satt en Sævald-
ur er dáinn. Hann sem var svo heil-
brigður, duglegur í sundi og á skíð-
um. Ég kynntist Sævaldi og Jónu
konu hans haustið 1977. Mér fínnst.
þau alltaf hafa verið mér sem afi
og amma.
Það eru ófáar stundirnar sem við
Sævaldur áttum saman í bílskúrn-
um hans. Þau mái sem ekki voru
leyst þar, var ekki hægt að leysa.
Sævaldur Sigurjóns-
son — Minning
Hann var alltaf boðinn og búinn
að hjálpa mér og mömmu.
Núna þegar ég hugsa til baka,
man ég svo vel þegar ég fór og
bankaði hjá þeim og fékk að horfa
á sjónvarpið. Líka þegar við sátum
og spjölluðum um alla heima og
geyma, og líka allt það góða sem
hann gerði fyrir mig.
Góði guð, ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið að kynnast svo góð-
um manni sem Sævaldi, taktu vel
á móti honum. Elsku Sævaldur
minn, ég gleymi þér aldrei.
Elsku Jóna, guð gefi þér styrk.
Atli Sigmar Ilrafnsson.
svo mjög. Hann gat talað endalaust
um flug. Hann gerði mér það sem
vinargreiða að ræða þetta ekki við
mig, vegna flughræðslu minnar,
þetta vissi hann og tók fullt tillit
til þess.
Ég votta börnum, barnabömum,
systkinum og öðrum skyldmennum
Kristins mína innilegustu samúð og
ekki síst Sigurlaugu móðursystur
hans, sem sýndi honum mikla rækt-
arsemi á þeirri leið einfarans, sem
hann kaus að fara hin síðari ár.
Drottinn minn gefi dánum ró
en hinum líkn er lifa.
Syavar Guðni Svavarsson.