Morgunblaðið - 06.08.1993, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. ÁGÚST 1993
Minning
Svanborg Guðbrands-
dóttir sjúkraliði
Fædd 16. ágúst 1933
Dáin 29. júlí 1993
Okkur hjónin langar til að minn-
ast elskulegrar vinkonu okkar, sem
við höfum þekkt að öllu svo góðu
um fjölda ára og aldrei borið skugga
á þau kynni.
Hún barðist við erfiðan sjúkdóm
um margra ára bil, en nú er því stríði
lokið.
Lækkar lífdaga sól.
Löng er orðin mín ferð.
Fauk í faranda skjól,
fegin hvfldinni verð.
Guð minn, gefðu þinn frið,
gleddu og blessaðu þá,
sem að lögðu mér lið.
Ljósið kveiktu mér hjá.
(Herdís Andrésdóttir)
Svanborg lést fimmtudaginn 29.
júlí eftir mjög erfiðan og langvinnan
sjúkdóm, sem hún bar með einstakri
þolinmæði. Það vissu fáir nema þeir,
sem þekktu hana mjög náið, hvað
hún leið mikið allt til síðustu stund-
ar. Svo bar hún veikindi sín vel —
og líf sitt helgaði hún því fórnfúsa
starfi að hlynna að sjúkum og öldr-
uðum, jafnt þó hún þyrfti sjálf hjúkr-
unar við í sínum miklu veikindum
og var það með ólíkindum hvað hún
stóð lengi að því starfi, en það hlaut
samt að koma að því, að hún þyrfti
á aðhlynningu að halda sjálf. Víst
urðu margir til að leggja henni lið
þegar hún þurfti þess með og það
taldi enginn eftir sér. En það er
bara svo grátlega lítið sem við getum
gert þegar að því kemur að hlynna
að sjúkum og veita þeim síðustu
aðstoð, því að lokum lætur líkaminn
undan, hversu sterkur sem hann
annars kann að hafa verið. Þá kem-
ur að kveðjustundinni, hún er
þyngst, en hvað er svo þessi dauði
sem við óttumst svo mjög og kvíðum
á allri lífsleiðinni? Hann skilur lífið
frá líkamanum ég held að flestir —
sem nú lifa, skilji það sem flutning
milli vista, og eitt er víst að hún var
þeirrar skoðunar — og ég trúi því
líka að nú hafí henni verið fagnað
af áður fömum vinum og ættingjum
— og þá vitum við líka að hún hefur
verið leyst frá þeim miklu þjáning-
um, sem hún þoldi hér — og það
ber að þakka.
En nú er okkur ætlað að sam-
hryggjast og syrgja góðan vin um
stund, þar til að því kemur að við
megum gleðjast með henni og öðrum
vinum í guðaheimi ofar jarðar böli
og amstri.
Þá þökkum við í viðkvæmri lotn-
ingu fyrir samfylgd hennar og minn-
umst þeirra góðu stunda, sem okkur
auðnaðist í návist hennar meðan hún
var enn á meðal okkar og biðjum
guð að geyma sál hennar, og vernda
svo við megum hittast heil á himin-
vegum kærleikans — og á samri
stund að hann líti í náð sinni til
þeirra er syrgja og sakna hennar —
og veita þeim huggun.
Við biðjum fyrir bömum hennar
og mökum þeirra og svo þeirra börn-
um, sem hún unni svo heitt.
Þjer kæra sendir kveðju
með kvöldstjömunni blá,
það hjarta, sem þú átt
en sem er svo langt þjer frá,
þar mætast okkar augu
þótt ei optar sjáumst hjer,
Ó, Guð minn ávallt gæti, þín,
ég gleymi aldrei þjer.
(Bjami Þorsteinsson)
Guð blessi ykkur öll.
Fjóla og Jón.
... því sannleikurinn er ekki í bókum, og
ekki einu sinni í góðum bókum, heldur í
mönnum sem hafa gott hjartalag.
(H.K.L.)
í dag er Svanborg Guðbrandsdótt-
ir sjúkraliði kvödd hinstu kveðju. Við
samstarfskonur hennar í Hafnarbúð-
um viljum minnast hennar með
nokkrum orðum.
Hún hafði háð langa og stranga
baráttu við illvígan sjúkdóm er hún
lést hinn 29. júlí síðastliðinn. Hún
Krístrún Guðmimds
dóttir - Minning
Fædd 27. júní 1945
Dáin 30. júlí 1993
Þögla nótt í þinum örmum
þar er hljótt og hvíld í hörmum
hvfld er öllum oss.
(Siprður Sigurðsson)
Við kynntumst henni Sigrúnu,
einsog hún var kölluð, fyrst í
Kvennaskólanum á Blönduósi vet-
urinn 1962-63. Það fylgdi henni svo
hressandi kraftur og gleði. Síðan
skildu leiðir og við héldum hvor í
sína áttina með væntingar um fram-
tíðina sem biði okkar á lífsleiðinni.
Við fréttum samt alltaf af henni og
lífið virtist brosa við henni og fjöl-
skyldu hennar. Þar til fyrir nokkrum
árum að lífsljós hennar fór að blakta.
Veikindi heltóku hana, samt hélt hún
alltaf ró sinni og alltaf örlaði á bros-
inu. Þegar henni var sagt, að við
skólasystur hennar ætluðum að hitt-
ast síðastliðið vor, brosti hún og
sagði: „Eg mæti.“ Svona var hún.
Aðfaranótt 30. júlí slokknaði lífs-
ljós hennar og sumarnóttin tók hana
í faðm sinn og flutti han yfír móð-
una miklu, yfír á himneska strönd
þar sem öll mein batna.
Ættir hennar verða ekki raktar
hér, en við sendum fjölskyldu hennar
samúðarkveðjur, hún er búin að
ganga í gegnum mikla Iífsreynslu.
Við kveðjum Kristrúnu og þökk-
um fyrir að hafa fengið að kynnast
henni.
í Guðs friði.
Skólasystur að norðan.
Hún Kristrún frá Helgafelli er
dáin, eftir nokkurra ára sjúkdóms-
legu. Þar er góð kona fallin í valinn
frá eiginmanni og sjö börnum.
Við Kristrún höfðum lengi verið
málkunnugar, en ég kynntist henni
fyrst vel, þegar hún kom að vinna
hjá mér á Dvalarheimili aldraðra hér
í Stykkishólmi. Þar fékk ég góðan
starfskraft, en fyrst og fremst góða
konu og hlýja, enda varð hún fljótt
hvers manns hugljúfi, alltaf hress
og kát og hlífði sér hvergi. Einnig
var gott að fara bónarveg að Kristr-
únu, þegar á þurfti að halda.
Ég hafði líka Hönnu dóttur henn-
ar í vinnu, var hún ekki síðri, enda
sýndi hún það ásamt Ástu systur
sinni hvaða öðlingsmanneskjur þær
voru í umönnun móður þeirra þegar
hún gat verið heima.
Kristrún þurfti að vera talsvert á
sjúkrahúsi í Reykjavík og hér í
Stykkishólmi sem hún vildi helst
vera, enda nær fjölskyldu sinni og
gat farið heim á Helgafell um helg-
ar, sem var henni svo mikils virði.
Leiðir okkar Kristrúnar lágu sam-
an á ný þegar hún kom á St. Frans-
iskuspítalann þar sem ég starfa nú.
Þótti mér mjög sárt og erfitt að
horfa upp á þessa dugnaðarkonu
svona ósjálfbjarga, en hún var alltaf
hress í lund og mjög stutt í brosin
hennar.
Kristrún mín, við eigum eftir að
hittast aftur, en þangað til vertu
ævinlega sæl og blessuð og hafðu
þökk fyrir allt.
Fjölskyldu Kristrúnar, eigin-
manni, börnum og móður, votta ég
samúð mína.
Petrína Bjartmars.
Svo helgist hjartans varðar.
Ei hrynur tár til jarðar
í trú, að ekki talið sé.
Í aldastormsins straumi
og stundarbarnsins draumi
oss veita himnar vernd og hlé.
(Einar Ben)
Hún Kristrún á Helgafelli er dáin.
Það er erfítt að hugsa það til enda
hver tilgangurinn er með því að taka
unga konu og móður margra bama
af lífsins braut. Húp. var búin að
stríða við erfiðan sjúkdóm í full tvö
ár, sjúkdóm sem læknavísindin stóðu
ráðþrota frammi fyrir. Kristrún
barðist hetjulega við sinn sjúkdóm.
Hún þurfti að dveljast vikum og
mánuðum saman á sjúkrahúsum í
Reykjavlk, en alltaf var hugurinn
heima og við það að komast heim
þegar stund var á milli stríða. Hún
átti líka fjölskyldu sem studdi að-
dáunarvel við bakið á henni í öllum
hennar veikindum.
Kristrún var einkabarn hjónanna
Jóhönnu Sigmundsdóttur og Guð-
mundar Jónssonar sem bjuggu á
Hofsósi og ólst Kristrún þar upp.
Árið 1967 giftist hún eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Hirti Hinrikssyni,
sem er sonur hjónanna Ragnheiðar
Þorgeirsdóttur og Hinriks Jóhanns-
sonar, sem búið höfðu á Helgafelli
allan sinn búskap, og hófu ungu
hjónin búskap í samvinnu við þau.
Það var mikið starf sem beið ungu
konunnar á þessum víðfræga kirkju-
og sögustað, því margur ferðalang-
urinn hefur lagt leið sína að leiði
Guðrúnar Ósvífursdóttur og gengið
síðan á fjallið helga. Hafa ábúendur
þurft að leiðbeina ferðafólki um
staðinn, jafnframt því að sinna um-
fangsmiklum búskap. Fljótlega
fengu þó ungu hjónin góðan liðsauka
sem voru börnin þeirra, en þau eru
Jóhanna Kristín (f. 4.6. 1966),
Ástríður (f. 5.8. 1967), Guðmundur
Helgi (f. 1.4. 1972), Hinrik (f. 28.5.
1974), Ragnheiður (f. 25.4. 1978)
og yngstir eru tvíburamir Ósk og
Óskar sem eru aðeins sex ára.
Ég bið algóðan Guð að styrkja
eiginmann hennar og börn í þeirra
þungu sorg. Kristrúnu heitinni
þakka ég margra ára vináttu. Hjart-
ans þökk fyrir liðnar stundir. Blessuð
veri minning hennar.
Sigurlín Gunnarsdóttir.
hóf störf í Hafnarbúðum fljótlega
eftir að þar var stofnuð iegudeild frá
Borgarspítalanum og starfaði þar af
frábærri samviskusemi og ósérhlífni
meðan kraftar leyfðu. Stundum var
eins og hennar andlega þrek og járn-
vilji væri ósigrandi. Hún mætti til
vinnu ef hún gat staðið í fætuma,
kvartaði aldrei, en gekk til starfa
með bros á vör, hress og skemmti-
leg, traust og raungóð.
Svana var sterkur og heillandi
persónuleiki, virtist hijúf við fyrstu
kynni, röddin djúp og sterk svo hinir
heymardaufu skjólstæðingar hennar
áttu ekki í neinum vandræðum með
að nema orð hennar. Hún gat orðið
höstug ef því var að skipta, en hlýja
og nærgætni voru þó mest áberandi
í fari hennar. Hún var einstaklega
góð og þolinmóð við sjúklinga og
sýndi þeim mikla ástúð og skilning.
Henni nægði jafnvel ekki alltaf bros-
ið, heldur átti hún það til að hafa
með sér pönnukökur eða annað góð-
gæti meðferðis á vaktina og gera
skjólstæðingum sínum dagamun með
smáveislu.
Svana bar af sér sérlega góðan
þokka, tággrönn, bein í baki með
mjög fallegt dökkjarpt hár, sem allt-
af fór sérlega vel. Það var alltaf
gleðiefni fyrir sjúklinga og sam-
starfsfólk að sjá hana birtast á vakt
glaða og hressa, því allir vildu vinna
með Svönu og sjúklingamir fengu
bros og glettnislegt spjall. Svana bar
ekki erfiðleika eða veikindi á torg,
heldur gladdi viðstadda með léttu
fasi og frábæru skopskyni.
Að leiðarlokum er okkur efst í
huga þakklæti fyrir samfylgdina.
Þakkir fyrir að hafa fengið að njóta
krafta svo heilsteyptrar manneskju.
Samfylgd sem hefur varað i mörg
góð ár, en nú munu vera sextán ár
síðan hún hóf hér störf. Við hörmum
að Svönu skyldi ekki endast líf og
heilsa til áframhaldandi starfa, en
hún var aðeins tæplega sextug er
hún lést. Margs er að minnast og
einna helst óbrigðuls heiðarleika og
mannlegrar hlýju. Þeir eðlisþættir
verða samofnir í minningu góðrar
konu.
Svönu er sárt saknað af sjúkling-
um og samstarfsfólki. Megi minning
hennar verða okkur hinum leiðarljós
í störfum okkar. Þá er engin þörf
fyrir sjúklinga og aldraða að kvíða
ellinni.
Blessuð sé minning þín, elsku
Svana mín.
Samstarfsfólk og sjúklingar,
Hafnarbúðum.
Móðir okkar:
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Anprs horfí ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín. -
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefír eflt við ráðin þín.
Þó skal ekki vfla og vola,
veröld þótt oss bijóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín. -
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín. -
Okkur seinna í éilffðinni
eilíft ljós frá pði skín.
(Ámi Helgason - Móðir mín)
Þóranna, Hermann og Grétar.
*
Guðný Asm unds-
dóttir — Minning
Fædd 16. júní 1922
Dáin 28. júlí 1993
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Mig langar að minnast í örfáum
orðum vinkonu minnar, hennar
Guðnýjar, sem nú hefur kvatt þenn-
an heim.
Guðný varð því miður ekki þeirrar
gæfu aðnjótandi að eiga góða heilsu.
Þegar ég fyrir tuttugu og einu ári
kynntist Guðnýju, átti hún þá þegar
langa sjúkdómasögu. Á endanum
varð hún að láta í minni pokann I
baráttu sinni við dauðann sem hún
hafði svo oft á lífsleið sinni háð.
Guðný átti stórt hjarta og alltaf pláss
fyrir lítilmagnann. Hún var yndisleg
kona, sama hvað á gekk, alltaf var
ég föðmuð og kysst þegar við nú í
seinni tíð alltof sjaldan hittumst. í
minningunni lifir góðmennska, um-
burðarlyndi og hjartahlýja Guðnýjar
í þúsund, þúsund ár.
Þessi fátæklegu orð eru rituð í
virðingarskyni við Guðnýju vinkonu
mína sem ég átti eftir að þakka og
segja svo margt. Ég sendi mínar
dýpstu samúðarkveðjur til ykkar,
elsku Gvendur, Auda, Ljósbrá, Emil,
Maja, Jónas og fjölskyldur, megi guð
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Vinarkveðja.
Aðalheiður.
í dag verður jarðsungin frá Seyð-
isfjarðarkirkju mágkona mín, Guðný
Ásmundsdóttir, sem lést á Landspít-
alanum 28. júlí eftir erfíða sjúkdóms-
legu og langar mig að minnast henn-
ar með nokkrum orðum.
Ég minnist þess með hlýhug þeg-
ar við Rúna kona mín vorum í Al-
þýðuhúsinu í Keflavík með son okk-
ar Tedda ársgamlan, þá bjuggu
Guðmundur bróðir og Guðný þar og
var Valla systir hjá þeim, og gættu
þau Tedda á meðan Rúna var að
vinna og reyndist Guðný honum sem
besta móðir. Eins er margs að minn-
ast frá Seyðisfirði, en þar bjuggu
þau Guðmundur mestan sinn bú-
skap. Aldrei kom maður svo til Seyð-
isfjarðar að ekki væri komið við hjá
Guðnýju og þegnar góðgerðir.
Guðný var fædd 16. júní 1922, á
Úlfsstöðum í Vallarhreppi, en ólst
upp á Strönd í Fljótsdal frá átta ára
aldri, þar til hún varð fímmtán ára.
Hún giftist Guðmundi Emilssyni frá
Seyðisfírði og eignuðust þau sex
börn, Maríu, Jónas, Ljósbrá, Emil
og Auðbjörgu og dóttur sem lést
skömmu eftir fæðingu. Ég vil votta
Guðmundi bróður og systkinunum
samúð mína og bið Guð að styrkja
þau í þeirri sorg sem fráfall Guðnýj-
ar er.
Guðjón Emilsson.