Morgunblaðið - 11.01.1994, Side 20

20
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 11. JANÚAR 1994
BJORGUNARAFREKIÐ I VOÐLAVIK
/’ Morgunblaðið/Ámi Sæberg
Bj örgunartækið
HINAR nýju Sikorský þyrlur varnarliðsins, sem reyndust fádæma vel við björgunarstörfin í gær. Reyndir flugmenn fljúga vélunum.
Yfirmaður flugsveitarinnar sem bjargaði skipverjum Goðans
Máttum ekkí koma
andartaki síðar
Varnarliðið var beðið aðstoðar
kl. 10:45 i gærmoraun. Tvær
þyrlur héldu upp kl. 11:30 ásamt
eldsneytisvél sem brátt sneri
aftur vegna veðurs.
Viiðiavft
„AÐSTÆÐUR voru ógnvelg-
andi. Goðinn lá í briminu um
150 metra frá ströndinni og
8-9 metra háar öldur brutu á
honum ofanverðum þegar við
komum að strandinu. Aðstæð-
ur mannanna um borð voru
hinar verstu. Þeir ríghéldu sér
í reykháf skipsins, handrið og
annað það sem var fast á brú-
arþakinu," segir Sills undirof-
ursti, yfirmaður flugsveitar
varnarliðsins sem vann björg-
unarafrek í Vöðlavík í gær þar
sem sex skipverjar af björgun-
arskipinu Goðanum voru hætt
komnir. Þegar Morgunblaðið
ræddi við hann í gærkvöldi,
var flugsveitin stödd í Nes-
kaupstað.
,Þegar við komum að strandinu
stóð aðeins stýrishúsið upp úr sjón-
um, afgangurinn af þessu tæplega
30 metra langa skipi var í kafí,“
segir Sills. Hann kveðst telja víst
að þyrlumar hefðu ekki mátt koma
andartaki síðar, svo bágar hafí
aðstæður skipveija verið. „Hefð-
um við tafíst hefði einhverjum
þeirra þorrið máttur fljótlega og
farið fyrir borð. Þó að þeir sterk-
ustu hefðu e.t.v. þraukað í fáeinar
stundir í viðbót, efast ég um að
nokkur þeirra hefði verið á lífí
næstu nótt. Það var vonlaust að
komast á báti til þeirra frá landi
og ef þeir hefðu reynt að synda í
land hefðu þeir beðið bana, annað-
hvort í briminu eða á gijótinu í
víkinni," segir Sills.
Rétt fyrir kl. 11 í gærdag barst
vamarliðinu beiðni fíá stjómstöð
Landhelgisgæslunnar um aðstoð
vegna strandsins í Vöðlavík. Tvær
Sikorsky-þyrlur varnarliðsins fóru
af stað um kl. 11.30 í gærdag en
áhafnir þeirra vora á leið í æf-
ingarflug þegar beiðnin barst, og
var sérþjálfuðum björgunarmönn-
um bætt í hópinn. Á sama tíma
hélt þyrla Landhelgisgæslunnar,
TF-SIF, af stað en varð að snúa
til baka eftir um tíu mílna flug
vegna erfíðra veðurskilyrða og ís-
ingar. Sills segir að þungt slyddu-
regn hafí dunið á vélunum og
Hallarmúla • Kringlunni • Austurstræti
skyggni hafí verið innan við 400
metrar. „Við börðumst við mótvind
beint á nef vélanna, vindhraðinn
nam 111 km/klst. eða tæpum tólf
vindstigum, og þótt mælirinn hafi
sýnt 150 hnúta var raunverulegur
hraði vélanna 90 hnútar (um 160
km/klst.), sem sýnir vel veðurofs-
ann. Um tíma hugleiddum við að
snúa við.“
Eldsneytisvélin sneri við
Herkúles-eldsneytisvél varnar-
liðsins fór í loftið um 45 mínútum
eftir þyrlunum en varð að halda
til baka, að sögn Sills vegna tækni-
legra erfiðleika. Af þeim sökum
urðu þyrlurnar að millilenda á
Höfn í Homarfirði til eldsneytis-
töku áður en þær gátu haldið
áfram för sinni á strandstað. Tóku
þyrlurnar bensín með allar vélar
og hreyfla í gangi til að spara tíma.
Af öryggisástæðum era þyrlurnar
yfirleitt í samfloti en Sills segir
að önnur þyrlan hafi umsvifalaust
verið send í loftið þegar áfyllingu
hennar lauk þar sem „ekki þótti
réttlætanlegt að láta eitt andartak
fara til spillis". Var hún því um
15 mínútna flugleið á undan hinni
þyrlunni. Komust þær á strand-
stað um þijúleytið, eða um þremur
og hálfri stund eftir brottför.
Hræðilegt veður
Fyrri vélin vokti um 15-20
metra yfir Goðanum og lét tvo
menn síga niður á brúarþakið.
„Þyrlurnar voru ekki í raunvera-
legri hættu en sigmennirnir og
skipveijarnir þurftu að taka á öllu
sínu til að skolast ekki út fyrir,“
segir Sills. Sigmennirnir festu sig
með taug við brúna og aðstoðuðu
skipbrotsmennina við að tengjg. sig
í sig sigvaðinn, tvo og tvo í senn,
sem var síðan dreginn um borð í
þyrluna. Fjórir skipveija voru
komnir heilir á húfí um borð í
fyrri þyrluna þegar hin kom á
vettvang og sótti þá tvo skipveija
sem eftir voru á þakinu. Á meðan
flutti fyrri þyrlan skipveijana til
strandar þar sem björgunarsveit-
armenn tóku við þeim til aðhlynn-
ingar, og sótti síðan bandarísku
björgunarmennina. Vélarnar lentu
að því búnu báðar á ströndinni.
„Tveir skipbrotsmanna voru illa á
sig komnir. Annar var gegnkaldur
og gat ekki gengið af sjálfdáðum
en hinn var sykursjúkur og hafði
ekki fengið insúlíngjöf í langan
tíma. Þá tókum við með okkur
ásamt einum björgunarsveitar-
manna og reyndum að fljúga til
Egilsstaða til að koma þeim undir
læknishendur. Þá var orðið svo
dimmt að við þurftum að kveikja
á náttflugsbúnaði okkar og veðrið
svo hræðilegt að við urðum frá
að hverfa, það sást ekki á milli
véla vegna snjóélja,“ segir Sills.
Þyrlurnar reyndu þá að fljúga
aftur til Hafnar en á nýjan leik
var veðrahamurinn slíkur að þær
urðu að breyta um áætlun og lentu
loks á bílastæðinu fyrir framan
kaupfélagið í Neskaupstað. „Við
vildum komast sem allra fyrst nið-
ur á jörðina því okkur fannst sú
hugsun ógeðfelld að hafa bjargað
þessum mönnum við illan leik og
nauðlenda síðan á einhveiju fjalli.
Þegar við vorum lentir í bænum
miðjum gerðum við okkur grein
fyrir því að flugvöllurinn liggur
um kílómetra í burtu, en við voram
svo ánægðir með að vera lentir
að við Iétum það ekkert á okkur
fá,“ segir Sills.