Morgunblaðið - 08.12.1994, Blaðsíða 50

50 FIMMTUDAGUR 8. DESEMBER 1994
MINNIIMGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Leikurinn færðist út fyrir veggi
skólans og myndaðist þá hópur
góðra félaga. Um tíma sinntu menn
öðru, ýmist námi eða störfum, og
fyrir tveimur árum hófst spilið að
nýju þegar bridsklúbburinn var
stofnaður. Þar voru komnir fjórir
úr MH-hópnum. Einn þeirra var
Guðmundur Tómas.
í leik sem þessum koma hæfileik-
ar manna vel í ljós. Skörp hugsun,
einbeitni og sterkur vilji til að ná
árangri var lýsandi fyrir Gumma.
Námsárangur hans ber þess merki.
Við félagarnir áttum góðar
stundir saman og verður Gumma
sárt saknað. Hann var drengur
góður.
Innilegar samúðarkveðjur til fjöl-
skyldu og ástvina.
Blessuð sé minning Guðmundar
Tómasar.
Heimir Þorsteinsson.
Holtagerði, holótt gata í Vest-
urbæ Kópavogs. 1973. Smávaxinn
Gummi í pollagalla heilsar mér og
mömmu minni rogginn á leið okkar
heim úr búðinni. Hann er fullur
ábyrgðar, segist vera að passa litla
bróður sinn, sem er reyndar ári
yngri, en hærri í loftinu en Gummi.
Holtagerði 14, heima hjá Salóme
o g Guðmundi, afa og ömmu
Gumma, Ragga og Stígs. 1975. Við
keppumst við að lesa eins hratt og
við getum. Samkeppnisandi ungra
ofurhuga. Gummi rýnir í textann,
les og nemur á meðan við hinir
sjáum bara orðin fara hjá á ofsa-
hraða. Þar vék mikill keppnisandi
fyrir vitinu.
Leiðir skilja. Aðalbygging Há-
skóla íslands. 1991. Gummi er á
góðri leið með að vera goðsögn í
Heimspekideildinni. Hélt áfram að
lesa og nema, á meðan margir okk-
ar hinna lesa og gleyma. Alvörugef-
inn tekur hann námið eins og vinnu,
fullur ábyrgðar og festu. Árangur-
inn; eitt hæsta BA-próf frá upphafi
vega í Heimspekideild.
Janúar 1994. Stofan heima.
Dagsljós í sjónvarpinu. Gummi mað-
ur dagsins. Gengur upp stiga í
Læknagarði. Greinilega ögn bang-
inn. Rödd segir að hann sé á fyrsta
ári í læknisfræði og að nú séu ein-
kunnimar komnar. Sjónvarpsáhorf-
endur sjá Gumma leita að nafni sínu
á töflunni. Viðbrögðin láta ekki
standa ekki á sér og orðalaust skilja
allir að hann er kominn í gegn um
klásus. Heima í stofu gleðst ég yfir
velgengni æskuvinarins.
Vor 1994. íþróttahús í Reykjavík.
Fótbolti, stórir strákar yngjast um
mörg ár. Framtíð Gumma björt,
læknisfræðin verður lítið mál fyrir
hann er ég viss um og ég styrkist
í þeirri trú minni að í honum fari
einn besti sonur þessarar þjóðar.
Nóvember 1994. Aðalbygging
Háskóla íslands. Mér berast verstu
fréttir sem ég hef nokkrum tímann
heyrt. Mér verður hugsað til fjöl-
skyldu Gumma, Stígs vinar míns,
Salóme, Guðmundar, Ragga, Selmu,
Árna Tómasar og allra hinna og
vona að Guð gefi þeim styrk til að
bera þennan mikla harm. Þau áttu
mikið og misstu mikið.
Ég tel mig afar lánsaman að
hafa fengið þó þau litlu kynni sem
ég hafði af Gumma.
Karl Pétur Jónsson.
Guðmundur Tómas Árnason er
farinn frá okkur og sorgin nístir.
Margir sakna náins vinar eða
ættingja, aðrir munu taka eftir því
að það vantar brosandi andlit hans
og glaðlegt viðmót.
Það voru ánægjuleg tíðindi þegar
Gummi sagði mér að hann ætlaði í
læknisfræði, því þá vissi ég að leið-
ir okkar myndu liggja saman í fram-
tíðinni. Ég hlakkaði mikið til að
vinna við hlið hans um ókomin ár.
Enginn getur fýllt það skarð sem
Gummi skilur eftir sig í röðum
læknanema og hans verður sárt
saknað meðal okkar í framtíðinni.
Gummi hafði alla burði til þess að
verða verulega góður læknir. Það
kom mér heldur ekki á óvart að
hann skyldi ná örugglega í gegn
við fyrstu tilraun, því Gummi var
framúrskarandi í öllu sem hann tók
að sér. Hvort sem það var námið,
skákin, tennis eða hreinlega að
rækta vinatengsl; vinsælli mann en
Gumma þekki ég ekki.
Það reynist mér erfitt að skrifa
þessar línur um Gumma, því ég er
ennþá að reyna að átta mig á því
að hann sé ekki lengur hjá okkur.
Sem betur fer á ég skýrar minning-
ar um hann sem ég veit að munu
endast mér ævilangt. Ég vildi óska
þess að þær hefðu orðið fleiri. Nú
verð ég að kveðja góðan dreng og
kæran vin.
Ég votta fjölskyldu hans og vin-
um öllum samúð mína.
Kristján Orri Helgason.
Hann elsku besti Gummi er far-
inn. Erfitt er að hugsa sér meiri
missi. Hann hafði alla þá kosti sem
prýða góðan mann. Þrátt fyrir að
hafa ekki þekkt hann vel nema þessi
síðustu ár, þá hef ég sjaldan kynnst
nokkrum manni eins vel. Við áttum
margar yndislegar stundir saman.
Satt að segja man ég ekki eftir
þeirri stund sem okkur kom ekki
vel saman. Mér leið ávallt vel í ná-
vist hans. Hann bjó yfir svo miklum
skilningi á líðan annarra. Sem gerði
það að verkum að fólki þótti sérstak-
lega gott að tala við hann. Eins og
þeir vita sem þekktu hann, þá bjó
hann yfir miklum hæfileikum. Má
nefna kunnáttu hans í heimspeki,
bókmenntum og klassískri tónlist.
Það sem mér þótti einna merkileg-
ast var að öll þessi þekking var
samofin tilgangi, sem var að þroska
manninn og skilja lífið á einhvern
hátt betur en ella. Guðmundur var
mikill keppnismaður og gafst ekki
upp fyrr en í fulla hnefana. Við
fórum stundum saman í tennis og
man ég eftir því að hann reyndi að
elta uppi alla þá bolta sem engum
öðrum dytti í hug að reyna að ná
til. Jafnvel þótt hann sjálfur hafí
vitað að stigið eða leikurinn væri
tapaður þá gafst hann ekki upp.
Ég minnist þess vel að þegar hann
var að læra fyrir samkeppnispróf í
læknisfræði, hvað hann skildi hlut-
ina vel þrátt fyrir styttri dvöl við
skrifborðið en aðrir. I stað þess að
læra hluti utanbókar reyndi hann
að sjá hið röklega samhengi þeirra.
Hæfileikinn til rökhugsunar var ein-
stakur. Gummi hafði þegar lokið
BA-prófi í heimspeki áður en hann
fór í læknisfræði. Heimspekin var
ekki aðeins eitthvað sem lært hafði
verið með því hugarfari til að stand-
ast próf heldur óijúfanlegur partur
af honum sjálfum og hans lífsskoð-
un. Gummi hafði mikið dálæti á
Platón og hugmyndir hans höfðu
töluverð áhrif á hvernig Gummi vildi
lifa lífinu. Hann leiddi mig um heima
heimspekinnar og klassískrar tón-
listar svo að eftir hvern fund okkar
vissi ég til muna meira en áður.
Elsku Gummi, þú fylltir hjarta
mitt af gleði og það mun ég varð-
veita um ókomna tíð.
Ég bið Guð að styrkja fjölskyldu,
unnustu _og ástvini Gumma.
Olafur Árni Sveinsson.
Okkur langar til að kveðja vin
okkar og skólafélaga, Gumma T.,
með nokkrum orðum og þakka hon-
um fyrir það sem hann gaf okkur
með þeim eftirminnilega og ánægju-
lega tíma sem við áttum saman.
Samskipti okkar voru svo þægileg
og vinaleg. Hann var alltaf tilbúinn
að hlusta á okkur fullur áhuga, sama
hversu smávægilegt umræðuefnið
var. Sérstaklega er okkur minnis-
stætt hvernig fimm mínútna sam-
ræðurí gula sófanum leiddu af sér
pylsupartí á kaffistofunni, sinfóníu-
tónleika og spjall á kaffihúsi, allt á
einni kvöldstund. Þetta er einmitt
það sem var svo skemmtilegt við
samskipti okkar Gumma, hvernig
eitt leiddi af öðru, allt óundirbúið,
nema skautaferðin sem aldrei verður
farin.
Tíminn með Gumma var stuttur,
alltof stuttur, og eftir stendur minn-
ing okkar um hann, skýr og sterk.
Samt er svo erfitt að kveðja svo
góðan dreng sem Gummi var þegar
svo margt er ógert og ósagt.
Enginn lifír endalaust, bróðir minn,
ekkert varir nema skamma stund.
Þess skalt þú fagnandi minnast.
(R. Tagore).
Við vottum fjölskyldu Gumma og
aðstandendum dýpstu samúð okkar
og biðjum Guð að styrkja þau í sorg-
inni.
Úlfhildur, Hrönn
og Tinna Kristin.
Okkur langar í fáum orðum að
minnast Guðmundar Tómasar Árna-
sonar og jafnframt þakka fyrir in-
dælar samverustundir.
Ógleymanleg er sú stund er við
sáum Guðmund fyrst. Þá voru þau
skömmu áður byijuð að slá sér sam-
an Ólöf Sigríður Valsdóttir vinkona
okkar og hann. Óhætt er að segja
að við höfum beðið með nokkurri
eftirvæntingu og spenningi að sjá
kærastann og sjálfsagt höfum við
verið búin að búa til ýmsar gerðir
af Guðmundi hennar Ólu Siggu í
huganum. Og ekki urðum við fyrir
vonbrigðum því að Guðmundur var
á allan hátt yndislegur drengur.
Guðmundur var hlédrægur en þó
hvatlegur. Hann var ákaflega fínleg-
ur og en þó íþróttamannslegur. Hann
hafði ákveðnar skoðanir og var rök-
fastur og þó alveg laus við að vera
einstrengingslegur. Barngóður var
hann og bar hann af sér góðan
þokka.
Við kveðjum því Guðmund með
þakklæti í hjarta og viljum jafnframt
votta aðstandendum hans og vinum
samúð okkar.
Örnólfur Kristjánsson,
Helga Steinunn Torfadóttir.
Elsku Gummi.
Eins og hjörtu okkar geta verið
að springa af kærleik og gleði er
mitt nú að springa af sorg. Sorg svo
þungbærri og mikilli af því að þú
ert dáinn. Það er mér svo erfitt að
skiija að þú bestur vina minna og
fallegastur ert farinn og kemur aldr-
ei aftur.
Vinskapur okkar varð ekki langur
en sá tími sem ég fékk er mér samt
ósegjanlega dýrmætur. í hjarta mínu
get ég núna geymt minningu um
einstaklega yndislegan vin. Minn-
ingu um dreng sem gæddur var öll-
um þeim kostum sem hægt er að
biðja skapara sinn um. Fágæt fínnst
mér sú hlýja og kærleikur sem þú
áttir svo mikið af og enn sjaldséðara
hvernig þessar fallegu tilfínningar
skinu alltaf úr augnaráði þínu og
brosi. Þú varst líka svo skemmtileg-
ur og klár, einhvern veginn var allt
sem þú sagðir rétt og gott, ekkert
sagðir þú vanhugsað enda varst þú
heimspekingurinn í bekknum bæði
að mennt og sál. Á einn eða annan
hátt varst þú fyrirmynd okkar allra
held ég, svo mikið áttum við eftir
að læra af þér. Þú varst mjög góður
námsmaður en hafðir fyrir utan það
eiginleika sem hefðu gert þig að
frábærum lækni bæði í augum sjúkl-
inganna og samstarfsmanna. Ég
hlakkaði mikið til að starfa með þér
í framtíðinni en einnig í náminu
enda hafði ég bara góða reynslu af
því úr verkefnunum sem við unnum
saman. Þú varst alltaf svo ljúfur en
hafðir líka alltaf eitthvað til málanna
að leggja og gast verið harður í
horn að taka ef þér þótti þess þörf.
Yndi þitt á klassískri tónlist og bók-
menntum finnst mér varpa frekara
ljósi á þinn innri mann. Eg upplifði
þig sem óvenju næman og tilfinn-
ingaríkan dreng en mjög sterkan og
duglegan. Dreng sem svo gott var
að umgangast. Ég man hvernig
maður leit alltaf yfír hópinn á kaffi-
stofunni í leit að þér eða spurði fata-
hengið eða skærgulan nestispokann
þinn.
Þegar ég ímynda mér alla þessa
eiginleika samankomna í einni
manneskju, lifandi í sátt og sam-
lyndi sem hamingjusöm fjölskylda
þá sé ég fyrir hugskotssjónum mín-
um lítið brot af þér Gummi minn,
kæri vinur minn. Þetta er mynd mín
af þér. Ég' á svo erfitt með að sætta
mig við að loksins, loksins þegar ég
var búin að finna alvöru vin, slíkan
vin sem þú varst mér þurfi ég að
kveðja þig.
Elsku góði vinur minn Gummi,
ég mun aldrei gleyma þér.
Guð hjálpi ástríkri fjölskyldu þinni
og öðrum ástvinum þínum að kom-
ast yfír þessa miklu sorg.
Hulda M. Einarsdóttir,
bekkjarfélagi og vinur.
Við Guðmundur Tómas kynntumst
snemma árs 1988 er við unnum báð-
ir með skóla í verslun ÁTVR við Lind-
argötu. Dag einn spjöiluðum við sam-
an um skólann og ég lýsti yfír mikl-
um áhyggjum vegna þýskuprófs sem
var á dagskrá daginn eftir. Gummi
sagði mér að koma heim til sín, hann
skyldi kenna mér þýsku. Kennslan
fólst í því að Gummi setti Tannháus-
er eftir Wagner á fóninn og gaf mér
púrtvín. Þýskuprófínu lauk ég með
góðri einkunn. Upp frá því urðum
við mestu mátar og íjölgaði heim-
sóknunum á Vesturgötuna ört.
Gummi var mjög félagslyndur
þannig að við okkar kynni kynntist
ég ekki bara einum manni, heldur
samheldnum vinahóp, því Gummi
átti marga góða vini. Þar sem við
stóðum í svipuðum sporum, mennta-
skólinn senn að baki og framtíðin
óráðin, ræddum við oft um framtíð-
ina. Guðmundur var harður á því
að leggja stund á sagnfræði og ég
ákveðinn í að lesa lög. Um svipað
leyti fórum við til skráningar í aðal-
byggingu Háskólans og þegar við
síðan hittumst síðar og bárum sam-
an bækur okkar kom í ljós að báðir
höfðum við skipt um skoðun á ell-
eftu stundu og hafði hvor um sig
ákveðið að nema heimspeki óafvit-
andi um ákvörðun hins.
í Háskólanum stóð yfír mikil
vakning. Frægur rithöfundur hafði
látið þau orð falla að flestir framtíð-
arforstjórar stórfyrirtækja yrðu
menntaðir í húmanískum fræðum.'
Heimspekin hætti að vera leyndar-
dómsfullt grufl örfárra útvaldra og
varð að tísku. Sá hópur sem við
Gummi vorum með í heimspekinni
varð fljótt rómaður fyrir áræðni og
dugnað og átti Gummi sinn þátt í
því að skapa þá ímynd. Hann var
snjall og duglegur námsmaður og
hafði mjög gaman af því að espa
samstúdenta sína til rökræðna. Við
félagarnir höfðum reyndar flestir
mjög gaman af hressilegum rökræð-
um og sökum áhrifa frá námi okkar
snerust rökræðurnar sjaldan um
dægurþras eða ómerkileg stjórnmál
heldur var leitast við að komast að
kjarna málsins. Gummi var þijósk-
asti maður sem ég hef hitt en jafn-
framt þijóskunni gæddur ríkri sið-
ferðisvitund og réttlætiskennd. Kom
það iðulega upp á yfirborðið í rök-
ræðum og samkvæmari menn sjálf-
um sér eru fátíðir.
Við strákarnir hittumst iðulega
heima hjá Gumma á Vesturgötunni
og síðar í Kópavoginum þar sem
okkur var ávallt tekið einstaklega
vel.
Það var Gumma mikið kappsmál
að sjá vini sína nýta hæfileika sína
til fullnustu og hvatti hann okkur
til þess að leggja rækt við hin sönnu
gildi sem gefa lífinu tilgang. Sjálfur
gerði hann allt til að innræta okkur
„betri tónlistar- og bókasmekk“ og
hafði hann oft á orði að þar sem
hveijum og einum væri einungis
skammtaður stuttur tími hér á jörðu
yrðu menn að vanda valið og forð-
ast vondar bækur. Sjálfur var hann
vel lesinn og nýtti hann sinn stutta
tíma betur en allir aðrir. Hómer,
Hemingway og Dostojevskí voru í
uppáhaldi svo og mestur allra heim-
spekinga, sjálfur Platon. Wagner
skipaði fyrsta sæti tónskálda og við
fótskör hans Mozart, Brahms og
Tsjækovskí.
—JÍ
ERHDRYKMUR ^
Bjóðum uppá qlœsileqf MOUOPirDP
kaffihlaðbopð á 750 kp. pp. mann —j-jjj
Glœsilequr veislusalup ó qóðum stað Lágmúla 4, sími 886040
Engan mann þekki ég sem var
jafn vel liðinn og Gummi. Hann hafði
til að bera einstaka persónutöfra
enda fluggreindur og gæddur ríkri
kímnigáfu. Hann bauð af sér góðan
þokka og hvar sem hann kom og
hvaða verk sem hann tók að sér
leysti hann með sama þrótti og ein-
kenndi alla hans lund. Gummi var
fyrst og fremst hugsjónamaður og
átti til að koma okkur vinunum í
opna skjöldu í þeim efnum. 1991 var
rektorskjör í vændum og tilkynnti
Gummi okkur að hann hefði ákveðið
að styðja einn frambjóðandann í
verki.^Hann hafði heyrt til hans á
fundi og séð í hendi sér að annað
væri ekki fært en að þessi maður
yrði rektor. Við tóku endalaus
greinaskrif, pappírsvinna og gegnd-
arlaus sannfæringarbrögð í þágu
frambjóðandans. Ekki fórum við vin-
irnir varhluta af vinnu Gumma því
að auðvitað hreif hann okkur með
sér eins og honum var einum iagið.
Gummi lauk námi í heimspeki
með glæsilegri lokaeinkunn. Hann
hóf nám í iæknisfræði og atti kappi
við risann Clausus og Iagði hann
flatan í fyrstu atrennu.
Heilræðasmiðnum Epiktet varð
eitt sinn svo að orði að ekki ætti
að syrgja horfna vini heldur minnast
þeirrar gleði sem þeir okkur veittu
meðan þeirra naut við. Sorgin er þó
óumflýjanleg og svo sár þegar jafn
vel gerður piltur, sannur vinur og
félagi skilur við þennan heim. Ég
man þá sönnu gleði og þann innileik
sem Gummi sýndi mér er ég til-
kynnti honum að Gísli Örn frum-
burður okkar Bjarkar væri fæddur.
Senn mun okkur gefast tækifæri til
að samgleðjast Olu Siggu þegar
barnið hennar og Gumma fæðist.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
kynnst ástvinum Gumma og votta
þeim samúð mína. Missirinn er mik-
ill en þau fræ sem sáð hefur verið
munu bera ávöxt og verða sólar-
geisli að vori. Nýtt líf sem kviknar
boðar sumar sem hrekur skammdeg-
ið á braut.
Lokaorð Gumma í BA-ritgerð
hans í heimspeki lýsa atgervi hans
og hugsjónum vel og vil ég gera orð
hans að mínum: „Það er skoðun mín
að [hugmynd PlatonsJ um þroskaða
sál sem hin æðstu gæði [eigi] einkar
vel við á tímum efnishyggju og
neyslukapphlaups, svo og áhersla
hans á velferð heildarinnar, á tímum
þar sem mörk einstaklingshyggju
og eigingirni eru ekki alltaf skýr.“
Guðbrandur Örn Arnarson.
Góður drengur er liðinn.
Fréttin af fráfalli Guðmundar
Tómasar var sem reiðarslag. Eng-
inn vafi leikur á því, að hann átti
framtíðina fyrir sér, með þær gáfur
og þá hæfileika, sem honum voru
gefnir í svo ríkum mæli og þann
metnað og þá einbeitni sem ein-
kenndi hans persónuleika í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur. Frá-
fall hans er því mikill missir fyrir
okkur öll sem eftir lifum. Sárastur
er þó missirinn fyrir ástvini og vini
Guðmundar því þeir áttu í honum
traustan vin og dýrmætan. Gummi
var sannur vinur vina sinna, vinur
af því taginu sem allir, sem hafa
verið svo lánsamir að eignast slíkan
vin, vonast til að eiga að alla ævina.
Okkur, sem vorum vinir hans, var
þó greinilega ekki ætlað að fá lengi
notið þessa láns. En minningin um
hinn glaðværa og skarpvitra dreng
mun lifa meðal okkar allra, sem
áttum hann að vini og auðnaðist
að eiga með honum ótaldar ánægju-.
legar samverustundir.
Winston Churchill skrifar í end-
urminningum sínum að hann hafi
lengi átt í baráttu við óféti nokk-
urt, sem á hann sótti stundum og
hann kaus að nefna „the black dog“.
Sá svarti hundur sem sótti Guð-
mund Tómas heim reyndist því
miður rammari; sú Gláms-glíma
Guðmundar var stutt. Harmur er
af því mikill.
Unnustu, foreldrum, systkinum,
afa og ömmu svo og öðrum syrgj-
endum Guðmundar Tómasar votta
ég innilegustu samúð mína og óska
þeim styrks og stuðnings á erfiðri
stundu.
Auðunn Arnórsson.
uíuúiyvru .tmíii iíijí íiiuouioj