Morgunblaðið - 04.01.1996, Page 8

8 FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
FRÉTTIR
Það er algjör óþarfi að hafa ykkur lengur í sambandi. Það drýpur orðið smjör
af hverju strái í þjóðfélaginu.
Hringl úr dyrasíma í neyðarnúmer
Búið að breyta
símanúmeri íbúðar
SKÝRINGIN á því hvers vegna
maður, sem hringdi í fyrradag úr
anddyri dvalarheimilisins Sunnu-
hlíðar í Kópavogi í íbúð í húsinu
en fékk samband við Neyðarlín-
una, 112, er fundin. Hún liggur í
því að íbúðin, sem áður hafði inn-
anhússnúmerið 112, hafði fengið
nýtt númer en því hafði ekki verið
breytt á upplýsingatöflu í anddyri.
Símtölin frá anddyri til íbúða
fara í gegnum innanhússsímstöð
og í henni var búið að breyta
innanhússsímanúmeri íbúðarinnar
úr 112 í annað númer. Þegar
hringt var í 112 fór sú hringing í
gegnum símstöðina, út í símkerfi
Pósts og síma og til Neyðarlínunn-
ar, þar sem starfsmaður svaraði.
112 hefur forgang
í kerfinu
Að sögn Eiríks Þorbjömssonar,
framkvæmdastjóra Neyðarlínunn-
ar hf., hefur símanúmerið 112
forgang í símkerfínu og geta því
ýmsar hringingar lent inn á því
númeri án þess að það sé ætlunin.
Hann nefnir sem dæmi að skífu-
símar sendi frá sér allskyns trufl-
anir sem notendur verði ekki varir
við. Það geti t.d. gerst þegar tól
sé tekið upp en síðan hætt við að
hringja og lagt á aftur. Þá verði
truflanir sem geta farið inn á núm-
er í símkerfinu og þá yfirieitt
lægsta númerið. 112 sé lægsta
númerið og því það númer sem
svona truflanir lendi yfirleitt inn á.
Eiríkur segir að starfsmenn
Neyðarlínunnar sjái strax úr hvaða
númeri sé hringt og komi tvær
hringingar í röð úr sama númeri
án þess að nokkur sé á línunni þá
sé strax hringt til baka og gengið
úr skugga um að ekki sé um neyð
að ræða.
Má búast
við samslætti
Eiríkur segir að á þriðjudag
hafí Neyðarlínan fengið um 400
upphringingar. Þær hafi að
stærstum hluta verið samsláttur
eða frá fólki sem hafí verið að
prófa númerið eða forrita símtæki
sín með því. Hann segir að þessi
símtöl hafi ekki valdið neinum
vandræðum, enda sé betra að fá
þau inn, þótt ekki sé um neyð að
ræða, en að ekki náist samband
við Neyðarlínuna. Þau símtöl, þar
sem um neyð var að ræða, hafí
verið gefin áfram réttum aðilum
og það hafi gengið vandræðalaust.
Andlát
SIGURÐUR M.
ÞORSTEIN SSON
SIGURÐUR M. Þor-
steinsson fyrrverandi
aðstoðaryfirlögreglu-
þjónn lézt að Drop-
laugarstöðum í
Reykjavík í gær, 3.
janúar, tæplega 83ja
ára.
Sigurður fæddist í
Reykjavík 25. febrúar
1913 og starfaði fyrst
hjá Strætisvögnum
Reykjavíkur eða fram
til 1940, er hann réðst
til lögreglunnar í
Reykjavík. Hann varð
lögregluvarðstjóri
1955 og var aðstoðar-
yfírlögregluþjónn frá árinu 1966
og þar til hann lét af störfum fyr-
ir aldurs sakir árið 1976. Eftir það
starfaði hann bæði í danska sendi-
ráðinu og í utanríkisráðuneytjnu.
Sigurður M. Þorsteinsson
gegndi ýmsum trún-
aðarstörfum, var um
tíma formaður ís-
landsdeildar alþjóða-
félagsskapar lög-
reglumanna (IPA) og
í Flugbjörgunarsveit-
inni starfaði hann frá
stofnun hennar 1950.
Hann var formaður
Flugbjörgunar-
sveitarinnar í 17 ár,
frá 1960 til 1977 og
eftir það heiðursfélagi
hennar. Hann hlaut
riddarakross hinnar
íslenzku Fálkaorðu,
auk heiðurspeninga
frá öllum þjóðhöfðingjum Norður-
landa. Hann var félagi í Odd-
fellow-reglunni í áratugi.
Sigurður M. Þorsteinsson lætur
eftir sig eiginkonu, Ástu Jónsdótt-
ur, og sex uppkomin börn.
SigurðurM.
Þorsteinsson
Einar stefnir á fjórðu Ólympíuleikana
Veit að ég get
enn bætt
Islandsmetið
MEIÐSLI hafa hijáð
Einar Vilhjálmsson
verulega síðustu
árin, en nú hefur hann náð
sér af þeim og æfir af
krafti - og stefnir á ijórðu
Ólympíuleika sína, í Atl-
anta í Bandaríkjunum
næsta sumar.
„Ég meiddist í æfínga-
búðum fyrir Smáþjóðaleik-
ana á Möltu 1993 við að
reyna að gera mig kláran
fyrir leikana að beiðni
íþróttahreyfíngarinnar.
Það var gert að skilyrði að
ég keppti þar til að halda
áfram að fá stuðning. Ég
hafði ekki getað kastað
spjóti heima því veður var
slæmt á útmánuðum 1993
og inniaðstaðan sem ég
hafði haft var ekki lengur
til staðar. Ég fór því í æfingabúð-
ir en meiddist í olnboganum."
Einar kastaði 78 metra tæpa
það árið og var því ekki á lista
yfir þá 20 bestu í heiminum, „eins
og ég hafði verið áður og féll þá
út af öllum styrkjum íþróttahreyf
ingarinnar strax um haustið. í
apríl 1994 hætti ég í starfi sem
ég var í til að snúa mér að íþrótt-
inni, fór í æfingabúðir til Banda-
ríkjanna en meiðslin tóku sig upp
öðru sinni og aftur seinni part
sumars þannig að ekkert kom út
úr árinu 1994.“
Einar segist hafa þtjóskast við
að fara í uppskurð; „ég fór í gegn-
um þjálfunarferli þar sem ég byrj-
aði oft upp á nýtt, frá hausti 1993
og fram til hausts 1994. Þá þurfti
ég að byija grunnþjálfunina fjór-
um sinnum og í fimmta skipti
stoppaði ég. Um haustið fór ég í
uppskurð eftir miklar rannsóknir
og þá kom einfaldlega á daginn
að bijóskbiti var laus í olnboga-
liðnum sem hafði ekki komið í ljós
við röntgenskoðun. Hann hefti
hreyfimöguleika olnbogans, Stef-
án Carlsson læknir fjarlægði
þennan bita og sagði mér þá að
allt yrði í fína lagi - og það hefur
reynst hárrétt. Olnboginn er orð-
inn minn sterkasti hlekkur í dag,
enda hef ég lagt sérstaka áherslu
á að þjálfa hann.“ Og Einar segir
útlitið gott; „Því til staðfestingar
hef ég kastað, fyrst úti í Banda-
ríkjunum í haust og svo í Laugar-
dalnum í desember, 75-76 metra
með sjö skrefa atrennu. Og miðað
við æfingadagbók síðustu 15 ára
stend ég mjög vel að vígi á öllum
sviðum. Sem dæmi hef ég aldrei
kástað lengra en nú í desember
með sjö skrefa atrennu."
Einar segist hafa farið varlega
°g skynsamlega í alla uppbygg-
ingu eftir að hann náði sér af
meiðslunum, en stefnir
markvisst að fjórum
stórum mótum áður en
hann hættir. Hann ætl-
ar sér á Ólympíuleikana
í sumar, heimsmeist-
aramótið 1997 og Smáþjóðaleika
og Landsmót Ungmennafélag-
anna sama ár. „Þetta eru þau fjög-
ur verkefni sem ég vil eiga góða
daga á,“ sagði hann.
En hver er staða hans í dag?
„Ég er í þeirri aðstöðu að ég
held bara mínu striki eins lengi
og ég get. Ég hef æft níu til tíu
sinnum í viku síðan ég hætti í
þeirri vinnu, sem ég hafði, í mars
og gengið það vel við æfingar að
ég sé ekki að ég geti ráðstafað
tima mínum sem einstaklingur í
þessu samfélagi með betri hætti
næstu sjö mánuðina. Ég trúi ekki
Einar Vilhjálmsson
►Einar Vilhjálmsson spjót-
kastari er 35 ára, fæddur 1.
júní 1960. Hann hefur þrisvar
verið kjörinn íþróttamaður árs-
ins hér á landi. Einar, sem
stefnir nú á að keppa á Ólymp-
íuleikum í fjórða skipti, í Atl-
anta næsta sumar, hefur best
náð sjötta sæti á þeim vett-
vangi. Það var í Los Angeles
1984. Hann tók BS próf í lífeðl-
isfræði frá Texas University í
Austin 1985 og BBA gráðu í
alþjóða viðskiptum 1991. Einar
er kvæntur Halldóru Dröfn
Sigurðardóttur og eiga þau
þrjú börn, Gerði Rún, Vilhjálm
Darra og Valdimar Orra. Einar
er Islandsmethafi í spjótkasti,
met hans er 86,80 metrar.
Góður af
meiðslum og
útlitið gott
öðru en ég nái að sannfæra ein-
hveija_ um að stefna mín sé raun-
hæf. Ég vonast líka til að ná að-
eins meiri samstöðu íþróttaforyst-
unnar um það sem ég er að gera
og er að vonast eftir að fá svör
sem fyrst um möguleika á komast
í æfingabúðir til félaga minna í
Texas, sem eru á styrk frá Ólymp-
íusamhjálpinni." Þar eru Sigurður
Einarsson spjótkastari, Pétur
Guðmundsson kúluvarpari og Vé-
steinn Hafsteinsson kringlukast-
ari við æfingar. „Það má öllum
vera ljóst að ég væri ekki að fara
út í þetta nema ég tryði því að
ég komist í úrslitin á Ólympíuleik-
unum,“ sagði Einar.
Hann segist enn geta bætt sig
í spjótkastinu. „Ég hef trú á því,
já, að ég geti bætt íslandsmetið.
Þá trú mína byggi ég fyrst og
fremst á líkamlegu ástandi mínu
í dag og samanburði við útkomu
í líkamsprófum síðastliðin ár. Það
er ekkert launungarmál að það
spjót sem við erum að kasta í dag
__________ höfum við ekki verið
að nota nema í þijú til
fjögur ár, vegna þeirra
breytinga sem hafa
orðið á áhöldunum -
——og sá útkastshraði,
sem ég veit að ég get komið spjót-
inu frá mér á, á að geta skilað
því lengra en 86-87 metra ef
tæknileg útfærsla er rétt. Það
hefur verið veikleiki hjá mér í
sambandi við æfíngaskipulag að
hafa verið sjálfráður að öllu leyti;
ég hef verið minn eigin þjálfari,
en með því að vinna t.d. með þjálf-
urum sem menn hafa aðgang að
í ólympíumiðstöðinni í Alabama
og fá að æfa meira með þjálfurum
hér heima sem Ólympíunefnd
myndi aðstoða til starfans, þá
veit ég að ég á eftir að ná há-
marks árangri á réttum tíma.“