Morgunblaðið - 04.01.1996, Blaðsíða 34

34 FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Ingigerður
Eyjólfsdóttir
fæddist í Önundar-
holti í Villinga-
holtshreppi í Flóa
19. júní 1913. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 26.
desember síðast-
liðinn. Foreldrar
Ingigerðar voru
Ingibjörg Tómas-
dóttir (1867-1958)
og Eyjólfur
Ámundason (1874-
1961). Systkini
Ingigerðar er upp
komust voru: Jóhanna Mar-
grét, f. 28. október 1903, d.
15. ágúst 1931. Ámundi, f. 29.
september 1906, d. 2. septem-
ber 1994.
Ingigerður giftist 2.
nóvember 1935 Helga Guð-
laugssyni, sjómanni, f. 16.
ágúst 1908, d. 26. mars 1991.
Foreldrar Helga voru Guðrún
Þórðardóttir og Guðlaugur
Hinriksson. Börn Ingigerðar
og Helga eru: 1) Guðrún, f.
1935, fyrrv. alþingismaður og
rithöfundur, hún á fjögur
börn og fjögur barnabörn. 2)
Ingólfur, f. 1937, arkitekt og
háskólakennari í Edinborg,
kvæntur dr. Þórkötlu Óskars-
dóttur, þau eiga tvær dætur
og eitt barnabarn. 3) Jóhanna
Margrét, f. 1939, verslunar-
maður, gift Hjalta Einarssyni,
verslunarmanni,
þau eiga tvö börn.
4) Gísli, f. 1942,
bankastarfsmað-
ur, kvæntur Ther-
esíu Viggósdóttur,
skrifstof umanni,
þau eiga tvær dæt-
ur og tvö barna-
börn. 5) Unnur, f.
1944, formaður
V erslunarmanna-
félags Hafnar-
fjarðar, gift Gunn-
birni Svanbergs-
syni, skrifstofu-
manni, þau eiga
tvo syni. 6) Arnar, f. 1946,
húsasmíðameistari, kvæntur
Láru Sveinsdóttur, skrif-
stofumanni, þau eiga tvö
börn. 7) Bjarni Kristinn, f.
1948, verslunarmaður,
ókvæntur og barnlaus. 8) Við-
ar, f. 1950, fiskifræðingur í
Namibíu, kvæntur Louise Le
Roux, líffræðingi, hann á
dóttur og uppeldisson frá
fyrra hjónabandi. 9) Gerður
Helga, f. 1952, læknaritari,
gift Jóhannesi S. Kjarval,
arkitekt, þau eiga tvö börn.
10) Leifur, f. 1954, kennari,
kvæntur Sigrúnu Kristins-
dóttur, leikskólastjóra, þau
eiga þijá syni.
Útför Ingigerðar fer fram
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
völlum, eins og hún var kölluð í
Hafnarfirði. Mig langar til að
þakka henni í fáum orðum sam-
fylgdina og þá góðvild, sem hún
sýndi mér alla tíð. Hjá henni
dvaldi ég löngum sem barn. Eg
átti hjá henni athvarf mestan
hluta barnaskólaáranna þann
hluta dags, sem ég var ekki í
skóla. Hún kallaði mig lambið sitt
og sagði, að ég væri sín eina
hjálparhella, þegar ég fór fyrir
hana í sendiferðir eins og í mjólk-
urbúðina, matarbúðina eða
skrapp eftir „konfilúttum" og
dönsku blöðunum í bókabúðina.
Og stundum gisti ég hjá ömmu
og svaf þá uppí hjá henni, enda
afi lengst af til sjós og lítið heima.
Hún amma mín var hlý og yndis-
leg kona. Hún var mér ætíð góð.
Met ég það og þakka.
Amma fluttist ung til Hafnar-
fjarðar ásamt foreldrum sínum
þar sem hún ólst upp við kröpp
kjör. Hún giftist Helga Guðlaugs-
syni sjómanni og eignaðist stóra
fjölskyldu. Það var oft fjörugt á
„Jóffanum" en svo kölluðum við
heimili þeirra, Blómsturvelli, sem
stendur við Jófríðarstaðaveg í
Hafnarfirði. Og þegar börnin fóru
að tínast að heiman komu barna-
börnin í staðinn svo það var iðu-
lega mannmargt í kotinu.
Afa missti hún árið 1991. Síð-
ustu ár sín dvöldust þau á Hrafn-
istu í Hafnarfirði og ber að þakka
starfsfólki Hrafnistu allt það sem
það gerði til að gera ævikvöldið
þeirra ánægjulegt og notalegt.
Róbert Ámi sendir fjölskyldunni
samúðarkveðjur. Hvíl þú í friði,
amma mín, og blessuð sé minning
þín.
Ingigerður Hjaltadóttir.
INGIGERÐUR
EYJÓLFSDÓTTIR
FRÁ ÞVÍ ég byijaði í skóla var
ég mikið á heimili ömmu og afa.
Amma passaði mig á daginn þeg-
ar ég var búinn í skólanum. Við
eyddum mörgum stundum saman
í stofunni, þar sem amma sat við
ofninn og pijónaði, og ræddum
heimsmálin. Hún var alltaf til í
að spjalla og þegar ég lít til baka
þá sé ég að hún hafði einstakan
hæfíleika til að tala við mig eins
og fullorðinn mann. Hún var ákaf-
lega umburðarlynd og geðgóð
enda man ég ekki eftir að hafa
séð hana reiðast, þó að hún hafí
haft ærna ástæðu til nokkrum
sinnum með mig, þennan prakk-
ara, inni á heimilinu. Ekki einu
sinni, þegar ég var rétt búinn að
kveikja í kjallaranum á Jóffanum
eftir að hafa kveikt í stórum stál-
bala af heyi í kjallaratröppunum,
varð hún reið en sagði þó á sinn
einfalda hátt að þetta mætti ekki
og þar með var þetta mál úr sög-
unni.
Oft var nú veðrið þannig að
ekki var hundi út sigandi og þá
sátum við amma og afí og spiluð-
um manna. Stundum spiluðum við
tímunum saman yfir molasopa og
ég man að mér þótti það alveg
sérstaklega gaman og átti oftar
en ekki hugmyndina að því að
grípa í spil.
Erfídiykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð, fallegir
salir og mjög
góð þjónusta
Upplýsingar
í síma 5050 925
og 562 7575
FLUCLEIÐIR
IIlTEL LOFTLEIDIR
Amma og afi voru með kartö-
flugarð á Jóffanum og því var
alltaf sérstök stemmning þegar
leið á veturinn og farið var að
hirða saman visnuð kartöflugrös-
in í einn haug og brenna, að und-
angenginni ferð niður í Dröfn að
kaupa nokkra brúsa af terpent-
ínu. Ég minnist þess líka þegar
gamla píanóið var bútað niður og
brennt úti í garði við hátíðlega
athöfn.
Ég get ekki látið hjá líða að
minnast á flatkökurnar hennar
ömmu, sem þýddu eitthvað alveg
sérstakt fyrir mig og voru að sjálf-
sögðu heimsins bestu flatkökur.
Oft stóð ég yfír henni í reykjar-
mekkinum í eldhúsinu og fylgdist
með og fékk svo ijúkandi flatkök-
ur með smjöri og mjólkurglas á
eftir. Þetta kann að virðast svo
lítilfjörlegt, en fyrir mig er þetta
eitthvað stórkostlegt sem ég kann
ekki nánari skýringar á. Kannski
var það bara nálægðin við ömmu,
kannski eitthvað allt annað. En
eitt er þó víst að ég þarf ekki að
skilja það því ég mun bera það í
bijósti mér alla tíð.
Þetta heyrir allt saman sögunni
til í dag og þegar ég hugsa til
baka um allt það sem gerðist og
allt sem ég upplifði hjá ömmu og
afa, get ég ekki annað en glaðst
yfír minningunum, glaðst yfír að
hafa fengið að taka þátt í jafn
fábrotnu líferni með jafnmiklu
innihaldi og vináttu.
Elsku amma, með þessum orð-
um Iangar okkur til að kveðja þig
og þakka fyrir allar samveru-
stundimar í gegnum tíðina.
Einar Hjaltason,
Helene Pedersen.
í dag er til moldar borin hún
elsku amma mín, Ingigerður Eyj-
ólfsdóttir eða Inga á Blómstur-
ERFIDRYKKJUR
JT
P E R L A N sími 562 0200
Margir frægir og fróðir andans
menn hafa hrósað happi yfír því
að hafa átt ömmur sem hafa auk-
ið þeim andagift með fornlegu
tungutaki og spakmælum. Hins
vegar hefur aldrei í bókmenntum,
mér vitandi, verið minnst á gildi
þess að eiga ömmu sem hafði eig-
inleika þann sem Inga amma
hafði við að sletta útlensku. Hún
sagði til að mynda „termóstatíf"
þegar aðrir hefðu sagt termóstat,
eð bara hitastillir, og hún sagði
líka „trombúl“ þegar aðrir hefðu
nú bara talað um vandamál, svo
aðeins fátt eitt sé talið. Hún Inga
amma var líka að eigin sögn af
„gamla skallanum" en ekki gamla
skólanum. Mér fannst amma samt
ekkert sérstaklega af gamla skól-
anum því hún varð aldrei gömul
í anda hvað þá kölkuð, þótt hún
væri iðin við að pijóna sokka og
vettlinga á okkur barnabörnin.
Ég gæti sjálfsagt tíundað allar
klisjur minningargreinanna um
konu sem vann hörðum höndum,
settist aldrei sjálf við matborðið
og ól upp tíu börn meðan maður-
inn hennar var á sjónum. En ein-
hvern veginn finnst mér Inga
amma aldrei hafa verið klisju-
kennd persóna. Það væri til dæm-
is hálfgerð kaldhæðni að segja
að hún hefði „búið manni sínum
fagurt heimili" þótt gestum og
gangandi hafi áreiðanlega fundist
sérlega hlýlegt og héimilislegt
andrúmsloft á „Jóffanum".
Amma bakaði oftast stóran
stafla af pönnukökum á sunnu-
dögum og fyrir jólin bakaði hún
mikið af flatkökum og oft voru
margir í mat, þröngt í litla timbur-
húsinu á Jófríðarstaðavegi 7 (sem
mér fannst nú eiginlega alltaf
frekar stórt) og sígarettusvælan
svo megn að maður sá varla
handa sinna skil. Inga amma átti
eitt stofublóm. Það var einhvers-
konar lilja sem ég kann ekki að
nefna, án efa ein af meðfærileg-
ustu stofuplöntum sem um getur.
Hún var nefnilega lítið fyrir að
dedúa við umhverfið hún amma
mín og ég held að hún hafi aldrei
skipt um mold á þessu fræga
blómi fyrr en ræturnar voru allar
vaxnar upp úr pottinum. En þótt
heimili Ingu ömmu og Helga afa
hefði aldrei ratað á síður tímarita
um hýbýlaprýði segir það ekki
neitt um líðan þeirra sem þar litu
inn. Þarna átti ég mínar ágætustu
æskustundir og spjallaði margt
eða spilaði rússa og manna við
ömmu og afa. Inga amma talaði
aldrei við mig eins og barn, jafn-
vel þótt ég væri bara fímm ára.
Hún predikaði aldrei eða nöldr-
aði, þótt hún hefði verið búin að
segja mér, þegar ég var innan við
tíu ára, að það væri margt vitur-
legra sem kvenfólk gæti tekið sér
fyrir hendur en að hlaða niður
börnum. Sumum hefði þótt þetta
koma úr hörðustu átt, þar sem
hún átti sjálf tíu börn, en þarna
talaði auðvitað amma af reynslu
og að baki orðum hennar fólst
lika sú hugsun að hún hefði áreið-
anlega kosið að taka sér ýmislegt
annað fyrir hendur en barneignir
og bústang, hefðu kringumstæður
verið aðrar.
Inga amma var í raun hefðar-
kona. Hún hefði átt að hafa þjóna
til að skúra gólfín, kokk til að elda
matinn, nokkrar bamfóstrur fyrir
börnin og stofustúlku til að þurrka
rykið og hjálpa henni að dubba
sig upp og hengja á sig skartgri-
pina. Hún hefði átt skilið að sitja
í makindum á hægindi með herra-
garðsróman í hönd, meðan fótsn-
yrtidaman hefði unnið sitt verk.
Amma var nefnilega mikið fyrir
að hafa sig til og fannst ólíkt
huggulegara að kvenfólk væri í
dragt og með hatt en í mussu og
fótlagaskóm. Þótt hún væri komin
á níræðisaldur spurði hún hvort
æðaslitið á fótunum sæist áber-
andi mikið í gegnum nælonsokk-
ana og á elliheimilinu sat hún á
rúminu sínu með spegil við hönd-
ina til að athuga hvort varalitnum
væri vandlega smurt á og lagning-
in í lagi.
Þar sem ég dvel erlendis og
kemst ekki til að vera við jarðar-
förina kveð ég Ingu ömmu mína
með þessum fátæklegu orðum og
vildí óska að hún gæti hlegið að
þeim einhvers staðar. Afkomend-
um og öðrum aðstandendum sendi
ég samúðarkveðjur.
Þórdís Gísladóttir.
Mig langar með örfáum orðum
að minnast Ingu ömmu minnar
þar sem ég get ekki verið viðstödd
jarðarför hennar.
Einu atviki af „Jóffanum," þar
sem amma og afí áttu heima, man
ég sérstaklega eftir. Það var þegar
allir tóku upp úr kálgarðinum og
amma bakaði risastóran stafla af
pönnukökum og hitaði kakó með.
Þegar við bamabömin komum í
heimsókn fengum við líka alltaf
ís hjá ömmu og afa. En þó að
Inga amma hefði verið á Hrafnistu
síðustu árin átti jiún alltaf ýmis-
legt góðgæti til. Ég kom oftast til
hennar á sunnudögum og hún
hvíslaði alltaf: „Viltu ekki kíkja í
skápinn?" Þar leyndist súkkulaði,
kók og fleira sem hún hafði til
fyrir okkur bamabörnin og bama-
bamabörnin.
Á gamlárskvöld komum við
gjarnan mörg saman hjá ömmu
og sáum brennuna í hrauninu fyr-
ir utan Hrafnistu. Þá var litla her-
bergið þétt setið og glatt á hjalla.
Það var gaman að spjalla við
ömmu. Hægt var að tala við hana
um heima og geima og hún vissi
alltaf hvernig veðrið yrði alla
vikuna, því hún fylgdist svo vel
með sjónvarpinu. Hún vissi líka
hvað allir í fjölskyldunni voru að
fást við hveiju sinni, sérstaklega
öll barnabörnin tuttugu og eitt.
Ég fann aldrei til kölkunar hjá
henni.
Þegar pabbi sótti mig í skólann
fyrir stuttu sagði hann að við
þyrftum að koma við á Hrafnistu
því Inga amma væri orðin veik.
Og skömmu síðar var hún dáin.
Ég held að allir sem þekktu ömmu
muni eftir skemmtilegri og lífs-
glaðri konu. Ég er þakklát fyrir
að hafa kynnst Ingu ömmu minni.
María Gísladóttir.
Kvödd er heiðurskonan Ingi-
gerður Eyjólfsdóttir frá Hafnar-
fírði, sem lokið hefur góðu lífs-
starfí. Sjómannskona, móðir tíu
barna, er ól allan sinn aldur hér
í Hafnarfirði og bjó á Jófríðar-
staðavegi 7, þar sem foreldrar
hennar bjuggu, þar til fyrir tíu
árum að hún og eiginmaður henn-
ar, Helgi Guðlaugsson sjómaður,
fluttu að Hrafnistu í Hafnarfirði
þar sem hún lést 82 ára að aldri
á annan dag jóla.
Ingigerður ólst upp á þeim tíma
hér í Hafnarfirði þegar líf og störf
manna snerust fyrst og fremst um
fiskveiðar og fískvinnslu í um-
hverfí þar sem fólk gerði kröfur
til sjálfs sín og stóð á eigin fótum.
Hún er af þeirri kynslóð sem kunni
að nýta og líka njóta þess sem
afrakstur erfíðis dagsins gaf.
Kynni okkar systkinanna af
Ingigerði og fíölskyldunni á
Blómsturvöllum, eins og húsið á
Jófríðarstaðavegi 7 var nefnt, voru
með tvennum hætti. Þar kom til
að Helgi Guðlaugsson eiginmaður
Ingigerðar var uppeldisbróðir föður
okkar og svo að móðir okkar og
Ingigerður voru æskuvinkonur.
Þessi tengsl og vináttu sem ríkti á
milli foreldra okkar og hjónanna á
Blómsturvöllum er nú þakkað fyrir.
Ingigerður starfaði á sínum
yngri árum eins og flestir ungling-
ar og ungt fólk í Hafnarfirði við
fískverkun. Hóf hún störf hjá Ein-
ari Þorgilssyni 14 ára gömul og
starfaði þar þangað til hún giftist
árið 1935, en frá þeim tíma var
starfsvettvangur Ingigerðar heim-
ilið. Var hún þar í tveimur hlut-
verkum, sem móðir og húsráð-
andi, þar sem eiginmaðurinn
dvaldi langdvölum til sjós. Minn-
ingar okkar frá heimilinu á
Blómsturvöllum þegar horft er til
baka minna ekki hvað síst á það
stóra hlutverk sem Ingigerður
gegndi á því heimili. Metnaður
Ingigerðar í því að hvetja börnin
sín til mennta og starfa sem hug-
ur þeirra. stóð til var mikill. Hún
sýndi mikla stjórn- og útsjónar-
semi við að reka heimilið, þar sem
lengst af voru 13 manns í heimili,
en fyrirvinnan var eingöngu hús-
bóndinn. Segir það ekki lítið um
hæfíleika og dugnað húsmóður-
innar til að láta enda ná saman
þannig að hver heimilismeðlimur
væri sáttur við sitt. Þá var okkur
einnig ljóst að Ingigerður hvatti
börn sín til að hugsa um og ræða
þjóðfélagsmál og oft þegar komið
var að Blómsturvöllum stóðu yfír
stórir málfundir sem bæði yngri
og eldri systkinin tóku þátt í.
Fyrir tíu árum fluttust þau hjón-
in að Hrafnistu í íbúð sem Ingi-
gerður hefur dvalið í æ síðan.
Helgi Guðlaugsson lést á Hrafn-
istu í marsmánuði 1991, þá 83 ára
gamall. Til hins síðasta hélt Ingi-
gerður reisn sinni og sá að mestu
um sig sjálf, og það var henni
mikið metnaðarmál. Þegar hún var
flutt á hjúkrunardeild á Hrafnistu
nú fýrir nokkrum vikum lét hún
þau orð falla að nú væri kominn
tími til að kveðja. Ingigerður
kvaddi þennan heim sátt við lífið
enda hafði hún lokið góðu lífs-
starfí.
Móðir okkar þakkar vinkonu
sinni samfylgdina sem og við
systkinin og fjölskyldur okkar.
Bömum Ingigerðar og fjölskyldum
þeirra er vottuð samúð.
Sem móðir hún býr í bamsins mynd,
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins lind,
þó lokið sé hennar verki.
Og víkja skal hel við garðsins grund,
því guð vor, hann er sá sterki.
(Einar Ben.)
Blessuð sé minning heiðurskonu.
Kristín og Gréta
Þórðardætur.