Morgunblaðið - 04.01.1996, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 1996 35
INGÓLFUR
ARNASON
+ Ingólfur Árna-
son fæddist að
Auðbrekku í Hörg-
árdal 1. mars 1904.
Hann lést á Dvalar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri 21. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Árni
Jónatansson bóndi í
Auðbrekku, f. 21.
maí 1848 að Höm-
rum í Reykjadal, d.
19. janúar 1921, og
Guðrún Jónsdóttir,
f. 1. ágúst 1859 í
Syðsta-Samtúni í Glæsibæjar-
hreppi, d. 1. janúar 1945. Ing-
ólfur kvæntist 29. mars 1926
Margréti Magnúsdóttur frá
Hafnarnesi við Fáskrúðsfjörð,
f. 14. september 1899, d. 27.
september 1989. Börn þeirra
eru: Svan, f. 6. nóvember 1925,
fv. starfsmaður Hitaveitu Ak-
ureyrar, kvæntur Helgu Guð-
mundsdóttur, Árni Magnús, f.
25. júní 1927, fv. skipstjóri,
kvæntur Björgu Sigurjónsdótt-
ur, Sigríður Guð-
björg Ólafía, fv.
starfsmaður Foss-
vogsskóla í Reykja-
vík, f. 17. nóvember
1928, gift Sigurði
Aðalsteini Björns-
syni, Agnes Guð-
rún, húsmóði í
Reykjavík, f. 1. ág-
úst 1930, gift Há-
koni Jónssyni,
Hrafnhildur María,
matráðskona á Ak-
ureyri, f. 4. október
1932, gift Ólafi
Aðalbjörnssyni,
Hrefna, starfsstúlka í dagvist-
un í Garðabæ, f. 1. október
1936, gift Kristjáni Sveinssyni,
Lára Kristín, sölufulltrúi Flug-
leiða í Reykjavík, f. 25. maí
1949, gift Páli Ásgeirssyni og
Inga Björk, starfsmaður Spari-
sjóðs Akureyrar, f. 13. apríl
1943, gift Vilhelm Arthúrssyni.
Útför Ingólfs fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
í MESTA skammdegi ársins kvaddi
tengdafaðir minn þetta jarðlíf
þreyttur á sál og líkama, sáttur við
Guð og menn. Eg sá hann fyrst í
sólmánuði 1949. Þá kom ég ungur
og umkomulaus í hús tengdaforeldra
minna, Hríseyjargötu 8 á Akureyri.
Mér fannst hann þá við fyrstu sýn
svo stór og vörpulegur. Hinsvegar
virkaði kona hans Margrét nettari,
snör og hispurslaus. Mér fannst þau
ólík, en þó svo lík í því að bjóða
mig velkominn á heimili sitt. í reynd
var mér þá samstundis og án nokk-
urs fyrirvara tekið sem viðbótarungl-
ingi í barnahóp þeirra. Ég vissi ekki
þá, að ég var ekkert eir.sdæmi.
Ungt fólk hafði átt athvarf hjá þeim
á ýmsum tímum. Ég var fyrsta
tengdabarn þeirra hjóna og held að
önnur tengdabörn þeirra hafi notið
sama viðmóts. Að vísu voru foreldr-
ar mínir dánir áður en okkar kynni
hófust og það var á stundum eins
og ég hefði eignast aðra foreldra í
Margréti og Ingólfi. Oft og mörgum
sinnum hríslaðist um mig vellíðun-
artilfinning þegar ég skynjaði þenn-
an foreldrahug þeirra til mín.
Ingólfur fæddist að Auðbrekku í
Hörgárdal. Þar var hann sín
bernsku- og æskuár. Sennilega hafa
þau ár mótað hug og viðhorf Ingólfs
til þjóðmála. Hann var í eðli sínu
bóndi og tileinkaði sér kosti þá sem
prýða góðan bónda. Hann var ein-
stakur ráðdeildarmaður og kunni
full skil á almennri fyrirhyggju. Það
var eðli smalans sem mér fannst svo
oft sýna sig í leiðbeiningum hans til
barna sinna og barnabarna. Hann
talaði um sjálfstæði á sama hátt og
Jón Sigurðsson gerði á sínum tíma.
Hann mundi þá tíð þegar menn voru
í reikningi hjá kaupmanninum og
vissi um þann létti sem fylgdi því
að losna við þann klafa. Orlögin
höguðu því svo að Ingólfur stundaði
almenna verkamannavinnu á Akur-
eyri öll sín manndóms- og fullorðins-
ár. Sá tími var mörgum erfiður
vegna kreppunnar upp úr 1930 en
dugnaður og áræði þeirra hjóna
fleytti þeim yfir flúðir og boða ör-
birgðar til bjargálna.
Á meðan ég var viðloðandi Hrís-
eyjargötu 8 varð ég vitni að ótrúleg-
um gestagangi á heimili þeirra. Þau
Ingólfur og Margrét voru sérdeildis
gestrisin og erill mikill á heimilinu,
hvort heldur var fólk úr verkalýðs-
hreyfingunni, strákar úr einhverju
knattspyrnufélagi að sunnan, ungl-
ingar á eftir börnum þeirra eða
maðurinn sem las af rafmagnsmæl-
inum. Allir fengu einhvern viður-
gjörning í mat eða drykk. Þá var
nú gaman og þá var nú hlegið.
Stundum þótti húsbóndanum nóg
um ys og þys og vildi hafa hljótt á
fréttatímanum sem bytjaði með síð-
asta lagi fyrir fréttir. Þá tók Ingólf-
ur stundum undir sönginn og söng
með ofurlágt. Seinna söng hann í
elli sinni um „sólina, vorið og land
sitt og þjóð“ svo eftir var tekið og
vakti undrun manna hversu vel hann
fór með lag og ljóð.
Ekki var Ingólfur veisluglaður
maður eða sóttist eftir vegtyllum.
Hinsvegar hafði hann oft góða
skemmtan af að horfa á hverskonar
íþróttir. Gaman hafði hann af að aka
um sveitir landsins í góðu veðri.
Gjarnan fengu viðstaddir að heyra
það sem hann sá. „Það er sama
snyrtimennskan hér og vant er“ el-
legar: „Eru þeir ekki farnir að slá
hér, amlóðarnir að tarna“. Hápunkt-
ur ökuferðarinnar var að finna góð-
an stað til kaffidrykkju og þá var
Margrét komin með kaffi og brauð
á augabragði.
Ingólfur og Margrét voru ólík um
margt. Þó er örðugt að hugsa sér
þau öðruvísi en eina heild, sitthvora
hliðina á sama peningi. Þau höfðu
afar ríka réttlætiskennd og samúð
með þeim sem minna máttu sín.
Ingólfur bjó í einsemd sinni í Hlíð
eftir lát Margrétar í sex löng ár.
Ingólfur var ekki maður þeirrar
gerðar sem flíkar tilfinningum sín-
um. Þó duldist ekki hvað var hjarta
hans næst og söknuðurinn eftir frá-
fall lífsförunautarins sem gekk með
honum veg einurðar og farsældar í
64 ár.
Að leiðarlokum er mér í hug þakk-
læti til hans og þeirra beggja fyrir
einstaka vináttu og velvilja. Vertu
sæll, vinur og tengdafaðir. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
Sigurður Aðalsteinn
Björnsson.
Við Ingólfur höfum átt samfylgd
í rúma tvo áratugi frá því að við
Lára Kristín, dóttir hans, hófum
saman búskap. Okkur varð strax vel
til vina, þótt alla tíð hafi verið langt
milli okkar landfræðilega, hann á
Akureyri og ég á Seltjarnarnesi. Það
hindraði ekki nándina.
Ingólfur ólst upp sem yngri sonur
hjónanna í Auðbrekku og vann
heima fram á fullorðinsár. Þá kom
í sveitina ung kona, sem hafði lært
hjúkrun á Vífilsstaðaspítala, Mar-
grét Magnúsdóttir frá Hafnamesi
við Fáskrúðsfjörð. Margrét hafði
smitast af taugaveiki við vinnu sína
á sjúkrahúsinu og gat ekki haldið
áfram náminu. Hún hélt af stað
heimleiðis með strandferðaskipi,
kom við á Akureyri á leiðinni og fór
að vinna þar meðan hún beið eftir
að komast lengra.
Ekki hafði Margrét dvalið þar
lengi þegar hjálparbeiðni barst henni
um hjúkrun sjúkra í heimahúsum í
Skriðuhreppi í Hörgárdal, þar sem
upp hafði komið sjúkdómsfaraldur.
Hún tók beiðninni, stundaði um tíma
hjúkrun sjúklinganna í sveitinni og
tók einnig á móti nokkrum börnum.
Margrét bjó á ýmsum bæjum, þar á
meðal í Auðbrekku. Örlög hennar
réðust við það að kynnast þar yngsta
syninum og urðu þau Ingólfur ekki
viðskila eftir það í 63 ár. Árið 1926
hófu þau sambúð á Akureyri þar sem
þau bjuggu æ síðan. Margrét hélt
áfram hjúkrunarstörfum á Akur-
eyrarspítala um nokkurt skeið.
Börnin urðu með tímanum átta og
eru öll tápmiklar manneskjur og
ábyrgar. Þau lifa öll foreldra sína
ásamt 83 afkomendum.
Þau Ingólfur og Margrét bjuggu
alltaf á Eyrinni, lengi vel í fjölbýlis-
húsinu Litlu Reykjavík en eignuðust
á stríðsárunum eigið hús í Hríseyj-
argötu 8. Ingólfur stundaði hvers-
konar verkamannavinnu, en á köfl-
um var ekki vinnu að fá eftir að
kreppan byijaði. Tekjurnar þurfti
að drýgja til að endar næðu saman.
Það var gert með því að Ingólfur
hélt áfram búskap. Hann hafði bæði
sauðfé, kú og hesta. Á haustin vann
Ingólfur við slátrun og tók með tím-
anum að sér verkstjórn í sláturhús-
inu þar sem mild stjórnsemi hans
og kímni aflaði honum mikilla vin-
sælda. Seinustu árin sá hann um
reykhús sláturhússins. í sláturhúsið
kom margt manna úr sveitum Eyja-
fjarðar. Ingólfur átti vini alls staðar
og sveitamaðurinn fyrrverandi
fylgdist næsta vel með því sem gerð-
ist í byggðunum.
Húsbóndinn í Hríseyjargötu 8 var
alla tíð ráðdeildarsamur reglumaður.
Hann var hægur maður og gætinn.
Þau hjónin voru samstillt í flestu,
þótt Ingólfur tæki ekki jafnvirkan
þátt í félagsmálum og kona hans,
sem komst í forystu Verkalýðsfé-
lagsins Einingar og Slysavarnafé-
lagsins. Margrét tók hvarvetna til
hendinni þar sem hjálpar var þörf.
En Ingólfur studdi ætíð við bakið á
henni. Trúlega hefur honum stund-
um ofboðið framkvæmdasemin, þótt
hann væri öðrum þræði næsta stolt-
ur af sinni mikilhæfu konu. Fjöldi
barna og unglinga, skyldra og
óskyldra, dvaldi á heimilinu um
lengri eða skemmri tíma. Það reynd-
ist ávallt vera smuga hjá þeim hjón-
um, jafnvel þótt íbúarnir fylltu tug-
inn og herbergin aðeins þijú í hús-
inu. En Ingólfi féll greinilega vel að
hafa líflegt kringum sig. Hann var
söngvinn svo af bar, skemmtinn og
kíminn. Islensk sönglög voru honum
afar hugstæð og hverskonar sígild
tónlist. Margt manna kom við á
heimilinu. Kaffi var ætíð á könnunni
og einhver tilbúinn að taka í spil.
Börnin minnast þess stundum
hversu notalegt var að sofna á dív-
önunum, þar sem spilamennirnir
sátu á stokknum.
Síðar fluttu hjónin til Ingu Bjark-
ar, dóttur sinnar, og Vilhelms,
manns hennar, og bjuggu þar í nokk-
ur ár. Þau tóku síðar að sér að vera
húsverðir í samkomuhúsinu Zion og
tókst það með mikilli prýði þrátt
fyrir að þau hefðu bæði losað sjö-
tugt þegar þau hófu starfið. Litla
íbúðin þeirra í Zionskjallaranum
varð að nokkurs konar félagsheimili
vina, kunningja og ættingja.
Síðasti áfanginn á lífsbraut þeirra
hjóna var á dvalarheimilinu Hlíð.
Þau fengu fyrst til umráða raðhús,
þar sem þau bjuggu meðan heilsan
Ieyfði. Síðan fluttu þau í þjónustu-
íbúð og eftir að Margrét lést 1989
var Ingólfur lengst af á hjúkrunar-
deild. Honum var fráfall Margrétar
þungbært og bar ekki sitt barr eftir
það, beið eiginlega eftir því að flytja
sig til nýrra heima. Þróttleysið varð
slíkt að hann kærði sig lítið um fóta-
ferð. Það féll hjúkrunarfólkinu ekki
vel. Hið frábæra starfsfólk Hlíðar
lagði sig í framkróka við að gera
Ingólfi lífið léttbærara og tókst það
oft með ágætum. Það gerðist ekki
síst með því að hvetja Ingólf til
söngs. Hann hélt fallegri tenórrödd
sinni fram í andlátið og kunni
ógrynni af lögum með textum. Unun
var oft að fylgjast með því hvernig
hjúkrunarfólkið náði takti við gamla
manninn með hugmyndaríku atlæti
sínu og alúð.
Ingólfur Árnason var afar nota-
legur tengdafaðir og einstakur afi
barnabörnum sínum. Hvert sem leið
Ingólfs liggur eftir þessa jarðvist er
ekki vafi á að honum fylgja góðar
og þakklátar hugsanir þeirra sem
nutu samfylgdar við hann.
Páll Ásgeirssón.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HALLDÓR GÍSLASON,
Álftröð 7,
Kópavogi,
verður jarðsunginn frá Kópavogskirkju
föstudaginn 5. janúar kl. 13.30.
Sigurborg Jakobsdóttir,
Arnar Halldórsson, Margrét Valtýsdóttir,
Guðlaugur Halldórsson,
Valdís Arnarsdóttir, Guðmundur Hrafnkelsson,
Halldór Arnarsson, Borghildur Sigurðardóttir,
Sigurborg Arnarsdóttir,
Arnar Guðmundsson,
Edda Margrét Erlendsdóttir.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir
og afi,
KJARTAN GUÐJÓNSSON,
Fossheiði 18,
Selfossi,
sem lést aðfaranótt gamlársdags, verð-
ur jarðsunginn frá Bústaðakirkju föstu-
daginn 5. janúar kl. 10.30.
Blóm vinsamlega afbeðin, en þeim, sem
vildu minnast hans, er bent á líknar-
stofnanir.
Matthildur Pálsdóttir,
Halldór Kjartansson, Gyða Ólafsdóttir,
Gunnar Kjartansson, Kristfn Stefánsdóttir,
Hildur, Stefán og Kjartan Gunnarsbörn,
Guðrún og Nanna Pétursdætur.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
ÁRNI BÖÐVARSSON,
Skarðshíð 29d,
Akureyri,
sem lést 23. desember, verður jarð-
sunginn frá Akureyrarkirkju föstudaginn
5. janúar kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim,
er vildu minnast hans, er bent á Krist-
nesspítala.
Fyrir mfna hönd og annarra vandamanna,
Hólmfríður Stefánsdóttir,
Kristján Árnason, Anna Lillý Daníelsdóttir,
Böðvar Árnason,
Stefán Árnason, Hólmfríöur Davíðsdóttir,
Elínborg Árnadóttir, Þormóður J. Einarsson,
Bjarki Árnason, Bergljót Sigurðardóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS EGGERTS
SIGURGEIRSSONAR,
Völusteinsstræti 14,
Bolungarvík.
Guð gefi ykkur blessunarríkt ár.
Jóm'na Kjartansdóttir,
Víðir Jónsson, Jóna Arnórsdóttir,
Margrét Jónsdóttir, Guðmundur Jón Matthíasson,
Guðmundur Þ. Jónsson, Vigdís Hjaltadóttir,
Friðgerður B. Jónsdóttir,
Svala Jónsdóttir, Birkir Hreinsson
og barnabörn.
Innilegar þakkir sendum við öllum, er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát
og útför
GUÐMUNDAR JÓNSSONAR
frá Gunnlaugsstöðum.
Guð blessi ykkur öll.
Kristrún Inga Valdimarsdóttir,
Þórður Einarsson,
Jón Þ. Guðmundsson, Jórunn H. Jónsdóttir,
Valdimar Guðmundsson, Elsa Þorgrímsdóttir,
Sigurður Guðmundsson, Sólrún Káradóttir,
Jófrfður Guðmundsdóttir, Ingigerður Guðmundsdóttir
og barnabörn.