Morgunblaðið - 14.01.1996, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 14. JANÚAR 1996
MORGUNBLAÐIÐ
hugmyndir og leita heimilda í fata-
hönnun. Við vorum látin teikna
og teikna, allt upp í 40 myndir
og svo eru teknar þijár þær bestu
og unnin upp úr þeim fullmótuð
flík. Hér heima teiknaði ég aldrei
neitt áður en ég byijaði að sauma,
ég bara fékk hugmyndir og klippti
efnið eftir því sem ég vildi hafa
það. Nú lærði ég að gera heildarl-
ínu. Næst ætla ég að taka nám-
skeið í að sníða. Það er mjög nauð-
synlegt að læra vel og sú þekking
opnar leið til þess að gera það sem
maður vill gera. Líklega fer ég á
það námskeið í maí.
St. Martin’s skólinn er frábær.
Það eitt að koma inn í hann fyllir
mann krafti. Þetta er einkaskóli
með fremur fáum nemendum sem
fá mikla athygli góðra kennara.
Ýmsir frægir hönnuðir hafa verið
í þessum skóla, t.d. Hussein Chayl-
an sem er mikið í tísku í London
núna og hannar m.a. fatnað fyrir
Björk Guðmundsdóttur. Mér hefur
líka dottið í hug að reyna að fá
mér vinnu hjá einhveijum góðum
fatahönnuði úr því skólinn sem ég
vildi fara í er svona dýr. Að vinna
hjá góðum hönnuði væri næstum
á við skóla. Ég fengi engin laun
en ég fengi þannig reynslu sem
myndi vera mikils virði.
Byrjaði að sauma á dúkkurnar
Ég fékk áhuga á saumaskap
strax sem smástelpa. Amma var
saumakona og ég nánast svaf í
fatarekkunum hjá henni þegar ég
var lítil. Svo byijaði ég að sauma
föt á dúkkurnar mínar. Seinna fór
ég að sauma á sjálfa mig og vin-
SAUMAKEPPNINNI sem
Alda tók þátt í hér á landi
var skipt í tvennt, annars
vegar keppni fyrir þá sem
saumað höfðu tvö ár og lengur
og hins vegar fyrir þá sem saumað
höfðu tvö ár eða skemur. Alda tók
þátt í þeirri síðarnefndu. „Ég
saumaði hvítan plastkjól með
glærum gluggum framan á bijóst-
inu. Þessi kjóll hlaut náð fyrir
augum dómnefndar og ég hélt
skömmu síðar til Ítalíu til þess að
taka þátt í saumakeppni sautján
landa þar.
Við vorum tvær, Bergþóra og
ég, sem fórum undir leiðsögn ís-
lenskrar konu, Sigríðar Sunnefu
fatahönnuðar frá Akureyri. Hún
lærði úti á Ítalíu. Við þurftum
ekkert að borga sjálfar og það var
tekið á móti okkur eins og við
værum konungbomar. Við flugum
til Feneyja og fórum þaðan til
Trieste. Við gistum á glæsilegu
hóteli og sóttum alls kyns veislur
þá fimm daga sem við vorum
þarna. Ég fór með hvíta plastkjól-
inn og sendi hann í samkeppnina
en hann reyndist ekki heppilegt
framlag í þessa keppni, keppt var
í saumi fínni fatnaðar, svo sem
dragta og þess háttar, hvíti kjóll-
inn var af öðru tagi en fatnaðurinn
sem hinir keppendumir sendu inn.
Ég komst því ekki áfram í keppn-
inni en Bergþóra lenti í þriðja sæti.
Þátttakendur í þessari keppni
fengu mikla athygli fjölmiðla, ekki
síst beindist athyglin að okkur
tveimur sem vomm frá íslandi,
tekið var viðtal við okkur í sjón-
varpi og teknar vom af okkur
margar myndir, það höfðu ekki
áður verið keppendur þama frá
íslandi. Reyndar er þetta í ann-
að sinn sem saumakeppni af
þessu tagi fer fram á Islandi,
en hún hefur farið fram í
mörg ár þama ytra. Allir
keppendur bám fána síns
lands þegar þeir gengu í
salinn, það var áberandi
mikið klappað þegar við
gengum inn með ís-
lenska fánann.
Fór með vegabréfið
Við tókum aðeins
þátt í fatasaum-
skeppninni en sum
lönd, eins og
Þýskaland t.d.,
kepptu í
mörgum
greinum, svo *
sem útsaumi
og „fantas-
íu“-hönnun.
Ég hefði viljað
taka þátt í
þeirri síðar-
nefndu. Sigríður
Sunnefa fór degi á
undan okkur til
Rómar að hitta vini
sína. Daginn eftir lögð-
um við Bergþóra af stað.
Þegar ég var komin út á
flugvöll kom í ljós að ég
var ekki með vegabréfið
mitt, Sigríður hafði farið
með það með sér. Ég átti
far bókað um Amsterdam
til íslands. Ég fékk nánast
taugaáfall þegar mér
varð ljóst hvernig í
pottinn var búið. Það
var ekki annað
sýnna en ég yrði
að fara niður til
Rómar að
sækja vega-
bréfið mitt,
það gekk
þvert á
allar
ALDA Guðjóns-
dóttir í hvíta
plastkjólnum.
PLASTKJOLLINN
Ung Reykjavíkurmær, Alda Guðjónsdóttir, fékk
fyrír nokkru verðlaun fyrir saumaskap sinn.
Hún fékk saumavél í verðlaun frá Pfaff
fyrirtækinu en það var hið fræga þýska
Burda fyrirtæki sem stóð fyrir sauma-
keppninni, jafnframt veittu verðlaunin
Öldu og annarri íslenskri stúlku, Bergþóru
Guðnadóttur, rétt til þátttöku í alþjóð-
legrí saumakeppni sem haldin var í
Tríeste á Ítalíu. í samtali við Guð-
rúnu Guðlaugsdóttur segir Alda
*
frá Italíuferðinni og saumanám-
skeiði í London sem hún sótti í fram-
haldi af henni. Alda saumar tísku-
fatnað fyrir verslunina Frikka og dýrið.
konumar. Haustið 1993 var mér
boðið að sauma fyrir Frikka og
dýrið. Ég saumaði heima og reyndi
að gera það sem ég hélt að félli
í kramið hjá fólki. Núna er ég
farin að sauma með Margréti Ein-
arsdóttur sem á verslunina Frikka
og dýrið. Við vorum að gera svo
líka hluti að við ákváðum að vinna
þá saman. Við ætlum einmitt núna
að fara að vinna að tískusýningu
sem halda á í mars eða apríl. Við
erum um þessar mundir að taka
niður hugmyndir en í febrúar fer
ég út til að reyna að finna efni.
Hér eru efnin sem fást meira
miðuð við eldri konur. Það er eins
og það sé ekki hugsað um að ungt
fólk vilji líka sauma. Ungt fólk
vill t.d. nota teygjuefni af ýmsum
gerðum, það vill vera í þröngum
fötum, það hefur verið lítið úrval
af slíkum efnum. Þegar diskó-
línan var sem mest í tísku var
nánast ómögulegt að finna efni
sem hentuðu. Diskóæðið var að
verða búið þegar efnin komu. Þær
sem stjórna álnavöruverslununum
Morgunblaðið/Kristinn
TÍSKUFATNAÐUR hannaður og saumaður af
Öldu Guðjónsdóttur.
áætlanir mínar. Ég grátbað um
að mér yrði leyft að fara til ís-
lands án þess að sýna vegabréfið.
Loks fékk ég leyfi til að yfir-
gefa Ítalíu gegn því að ég sendi
farangurinn beint til íslands og
gisti á flugvellinum í Amsterdam,
því ég kæmist ekki inn í Holland
án vegabréfs. Ég hugsaði látlaust
um það á leiðinni til Amsterdam
hvernig ég gæti framfylgt upp-
runalegu ferðaáætlun minni, ég
hafði ætlað að taka vél frá Amster-
dam til London en þangað var ég
að fara í saumanám. Þetta reynd-
ist þó allt einfaldara en ég hugði.
Þegar til Amsterdam kom var ég
svo heppin að vera ekki beðin um
að sýna vegabréf og komst með
vél þaðan til London. Þangað fékk
ég svo sendan farangurinn frá
íslandi. Þessi heppni sparaði mér
peninga og tíma. Ella hefði ég
þurft að fara til íslands og kaupa
mér far þaðan til London.
Ómögulegt að fá námsstyrk
í London hafði ég verið tvo
mánuði í sumar á námskeiðum í
St. Martin’s skólanum og ætlaði
nú að reyna að komast þar í fullt
nám. En mér til mikilla vonbrigða
reyndist ómögulegt að fá nokkum
styrk til þess að kljúfa það að
borga skólagjöldin sem eru sextán
þúsund pund, 1,7 milljónir króna,
fyrir námsárið. Til að ljúka fullu
námi hefði ég þurft að vera í skól-
anum þijú til ijögur ár. Þetta voru
mér mikil vonbrigði og ég varð
að hugsa dæmið upp á nýtt.
Ég ákvað að taka stutt nám-
skeið þar sem kennt var að vinna