Morgunblaðið - 08.02.1996, Qupperneq 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 8. FEBRÚAR 1996 35 —
I
j
I
I
I
I
I
I
I
I
)
I
I
t
r

ÞORGERÐUR
EINARSDÓTTIR
+Þorgerður
Einarsdóttir
fæddist á Hesti í
Hestfirði við ísa-
fjarðardjúp hinn
21. apríl 1913, en
ólst upp í Bolung-
arvík . Hún lést á
Landspítalanum
að kvöldi 2. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhanna
Einarsdóttir og
Einar Hálfdáns-
son. Hún var elst
fimm systkina,
hin eru: Alfheiður sem nú er
látin, Hálfdán, Dað-
ey og Guðrún. Þor-
gerður giftist Jóni
Guðfinnssyni 10.10.
1931. Hann lést
15.12 1979. Þau
eignuöust einn son,
Einar. Hann er
kvæntur Veru Ein-
arsdóttur og eiga
þau fjögur börn. Þau
eru Þorgerður, Ólaf-
ur, Hrönn og Jón.
Langömmuböm
hennar em orðin tíu.
Útför Þorgerðar
fer fram í dag frá
Fossvogskirkju kl 10.30.
AMMA Gerða, eins og við systkin-
in kölluðum hana, er dáin. Okkur
langar til að minnast hennar í örfá-
um orðum. Af mörgu er að taka
því margs er að minnast.
Við vorum svo heppin að alast
upp í næstu götu, þannig að stutt
var að fara til ömmu og afa. Þau
hjuggu lengst af í Álftamýri 32.
Álftamýrarskóli, sem við öll geng-
um í, var alveg við heimili þeirra
og oft hlupum við til ömmu áður
en við fórum heim úr skólanum eða
í frímínútum og kíktum í ávaxta-
skúffuna í ísskápnum. Til ömmu
og afa var alltaf gott að koma. Hún
Þorgerður (Dedda systir) fluttist til
Bolungarvíkur 1974 og voru ferða-
lög vestur þá ennþá stærri þáttur
í lífi þeirra og mörg voru ferðalög
með þeim þangað og oft með við-
kqmu á hinum og þessum stöðum.
Sjórinn var stór þáttur í lífi henn-
ar, bæði afi og pabbi voru sjó-
menn. Óli er sjómaður og menn
okkar systra, en ósköp var hún
fegin að Nonni hennar fór ekki á
sjó. En svo kom að því að elsta
langömmubamið fór á sjóinn, þá
hafði amma á orði að aldrei hefði
hún haldið að hún myndi lifa það
að sjá á eftir langömmubarni sinu
á sjóinn.
Nú, er við kveðjum ömmu með
söknuði og minnumst þess alls sem
hún var okkur, erum við þess full-
viss að nú líði henni vel og vera
komin til afa Nonna.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þorgerður, Ólafur,
Hrönn og Jón.
Þú starfaðir jafnan með umhyggju og ást
elju og þreki er sjaldan brást,
þér nýttist jafnvel nóttin.
Þú vinnur nú með honum annað sinn
með efldan og yngdan þróttinn.
Af alhug færum þér ástarþökk,
á auða sætið þitt horfum klökk,
heilsaðu fóður og frændum.
Áð sjá þig aftur í annað sinn
enn að komast í faðminn þinn
við eigum eftir i vændum.
(G. Bjömsson.)
Langömmubörnin.
Mig langar að minnast Þorgerð-
ar Einarsdóttir sem ávallt var köil-
uð Gerða eða langamma Gilla. Ég
kynntist henni fyrir tæpum tveim-
ur áratugum og átti með henni
margar góðar samverustundir.
Gerða var réttlát kona, mikil hús-
móðir og komst vel að orði.
Alltaf átti hún pönnukökur eða
annað góðgæti þegar við litum inn
til hennar. Hún var mikil hann-
yrðakona, allt lék í höndum henn-
ar, hvort sem var útsaumur, leir-
munagerð eða silkimálun. Margir
fagrir hlutir sem hún gaf fjöl-
skyldunni eru til prýði á heimili
okkar.
Á síðasta ári fór heilsu Gerðu
mjög að hraka. En ávallt fylgdist
hún vel með hvernig langömmu-
börnin höfðu það, enda hafði hún
mikla ánægju af samverustundum
með þeim.
Hún skilur eftir sig stórt skarð
og við söknum hennar sárt.
Góði Jesú, veg mér vísa,
veikan styrk minn, andans þrótt.
Kærleiks geisla láttu lýsa
lffi mínu dag og nótt,
vetur, sumar, vor og haust.
Vertu hjá mér endalaust.
Gefðu síðast frið ég finni,
frið í dýrðar birtu þinni.
(Á.E.)
Sólveig.
Látin er ömmusystir mín, Þor-
gerður Einarsdóttir, á 83. aldurs-
ári. Gerða eins og hún var oftast
kölluð var mér ekki einungis
frænka heldur var ég skírður í
höfuðið á henni og eiginmanni
hennar, Jóni Guðfinnssyni.
Fjarlægðarinnar vegna voru
kynni mín af Gerðu og Jóni lítil
fyrstu 15 ár ævi minnar. Það var
síðan haustið 1977, fyrir tilstuðlan
Gerðu, að ég, systir mín og frændi
fengum leigða íbúð í Álftamýri 32
í Reykjavík, í sama stigagangi og
íbúð Gerðu og Jóns. Því miður
urðu kynni mín af Jóni lítil þar sem
hann lést í desember 1979. Ég
man hann sem rólegan og yfírveg-
aðan mann sem vann langan
vinnudag þótt á efri ár væri kom-
inn. Eins varð mér strax ljóst að
þar fóru hjón sem þótti vænt hvoru
um annað, áttu mjög snyrtilegt
heimili enda mikil snyrtimenni
sjálf. Eins man ég mikla umhyggju
þeirra fyrir fjölskyldu einkasonar
síns, Einars. Sú umhyggja var
reyndar gagnkvæm því börn Ein-
ars hændust mjög að ömmu sinni
og afa. Á þessum árum var Einar
að heiman langtímum saman
vegna starfa sinna úti á sjó. Mér
er mjög í minni hversu innilega
var fagnað þegar hann kom í heim-
sókn til foreldra sinna eftir langar
fjarvistir.
Kynni mín af Gerðu frænku
urðu hins vegar meiri. í þá fímm
vetur sem ég bjó í Álftamýrinni
bauð Gerða mér oft í kaffi og
mat. Gerðu var umhugað um að
ég borðaði vel fyrir próf og eldaði
ósjaldan hafragraut fyrir mig áður
en ég fór í prófín. Oft borðuðum
við saman soðna ýsu enda bæði
mikið fyrir þann mat. Þar kynntist
ég þeim góða sið Gerðu að henda
aldrei matarafgöngum. Gengi af
ein kartafla og smá biti af soðnum
fiski var það geymt og borðað síð-
ar. Þessi góða dyggð hefur Gerðu
áskapast í uppeldi sínu því oft var
þröngt í búi hjá móður hennar og
systkinum en faðir þeirra drukkn-
aði þegar þau voru börn að aldri.
Gerða var vel gefin kona en
aðstæður höguðu því þannig að
skólaganga hennar var lítil. Ég
dáðist oft að góðu valdi hennar á
íslensku máli, krossgátur Lesbókar
Morgunblaðsins voru henni t.d.
ekki erfitt verk. Fréttatímar fóru
sjaldnast framhjá Gerðu og alltaf
fylgdist hún með veðurspám því
hún vildi vita hvernig veðrið væri
hjá sjómönnunum sínum, en sjó-
mennska hefur verið og er aðal-
starf margra karlmanna í fjöl-
skyldu hennar.
Samheldni var mikil á meðal
Gerðu og systkina hennar. Eftir-
minnilegt er ættarmót niðja for-
eldra þeirra sem haldið var í júlí
1988 en það heppnaðist í alla staði
vel. Gerða var mikið fyrir frænd-
fólk sitt. Sem dæmi um það safn-
aði hún úrklippum úr blöðum með
myndum og greinum af því. Á
sama hátt fannst mér hún njóta
vissrar verðskuldaðrar virðingar
hjá frændfólki sínu. Þar held ég
að hafí skipt miklu hversu sam-
ræðugóð hún var og hreinskilin.
Gerða hafði gaman af börnum.
Ósjaldan heyrði ég hana segja sög-
ur af barnabamabörnum sínum.
Bömum mínum var hún góð og
ríkti alltaf sérstök tilhlökkun hjá
þeim áður en farið var í heimsókn
til Gerðu. Hún gætti þess að hafa
nammiskálina aldrei tóma.
Að leiðarlokum viljum við Sig-
rún og bömin þakka Gerðu fyrir
samvistimar og góða viðkynningu.
Svo gera einnig foreldrar mínir en
heimili þeirra Gerðu og Jóns var
föður mínum alltaf sem hans ann-
að heimili á hans yngri árum, hvort
sem heimilið var í Bolungarvík,
Keflavík eða í Reykjavík.
Einari, Veru og fjölskyldu flytj-
um við innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Gerðu
frænku.
Jón Þorgeir Einarsson.
Með örfáum orðum vil ég minn-
ast föðursystur minnar, Þorgerðar
Einarsdóttur, sem lést 2. febrúar
sl., og eiginmanns hennar, Jóns
Guðfínnssonar, sem lést 15.
desember 1979.
Margar minningar í lífí mínu
tengjast þeim hjónum.
Þegar ég var tíu ára gömul fór
ég með Gerðu frænku í mína fyrstu
ferð til höfuðborgarinnar. Fyrir
mig var það ævintýri líkast að
vera með henni í Reykjavík. Við
fórum m.a. í leikhús, á söfn, í heim-
sóknir og verslunarleiðangra.
Fannst mér aðdáunarvert hversu
vel hún þekkti þessa borg sem í
mínum huga var afar flókin.
Ég átti því láni að fagna að búa
hjá Gerðu og Nonna þann tíma sem
ég var við nám í Menntaskólanum
við Hamrahlíð. Hjá þeim leið mér
mjög vel og voru þau mér sem
bestu foreldrar.
Þetta var á fyrstu árum Ríkis-
sjónvarpsins og eru mér minnis* v
stæðar kvöldstundirnar með þeim
þegar við horfðum saman á ýmsa
sjónvarpsþætti og ræddum síðan
um þá og fleiri mál yfir kvöldkaff-
inu sem var fastur liður á þeirra
heimili. Mér fannst þessar umræð-
ur mjög þroskandi. Þær vöktu mig
til umhugsunar og víkkuðu sjón-
deildarhringinn.
Upp frá þessu gisti ég oftast á
heimili þeirra í Álftamýri 32 þegar
ég dvaldi í höfuðborginni. Sama
gilti um foreldra mína, systkini og
fjölskyldur okkar. Nutum við þá
einstakrar gestrisni og hlýju þeirra
hjóna.
Eftir að Jón féll frá bjó Gerða
áfram í Álftamýrinni, allt til ársins
1985. Þá flutti hún á heimili sonar
síns og tengdadóttur á Háaleitis-
braut 55. Síðustu árin bjó hún í
Furugerði 1. Sem fyrr var heimili
hennar kærkominn viðkomustaður
fyrir ættingjana, sem oft mæltu
sér mót hjá henni.
Þegar langur tími leið á milli
heimsókna töluðum við saman í
síma. Sameiginlegt áhugamál okk-
ar voru krossgátur og myndagátur
og hringdum við gjaman hvor til^
annarrar til að bera saman bækur
okkar við lausnir á gátunum.
Reyndar var það hún sem kenndi
mér að ráða slíkar gátur. Hún var
andlega hress allt fram á síðustu
daga þótt líkamlegri heilsu hennar
hefði hrakað.
Á kveðjustund streyma fram í
hugann minningar frá liðnum
stundum með þeim hjónum. Af
mörgu er að taka en aðeins örfátt
nefnt. Minningamar um þau em
mér dýrmætar og ég met það mik-
ils að hafa notið samfylgdar þeirra.
Einari, Vera, börnum og fjöl-
skyldum þeirra votta ég samúð
mina.
Jóhanna Hálfdánsdóttir.
að skilnaði. Tilkynningin um andlát
þitt kom mér ekki á óvart en rifj-
aði upp margar góðar minningar
um okkar glöðu og góðu stundir
sem við áttum saman en nú líður
þér vel og ert komin til drengjanna
þinna. Eg veit að Steinar hefði
viljað fylgja þér til grafar (mömmu
tvö eins og þeir vinimir sögðu
stundum), en ekki er allt eins og
við viljum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæri Elli og synir, Guð gefí
ykkur styrk til að takast á við
þessa miklu sorg. Guð fylgi ykkur.
Margrét Guðlaugsdóttir.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(H. Laxness.)
Þetta Ijóð kom upp í huga minn
eftir að mér var tilkynnt lát þitt.
Svo fylltist ég reiði, var ekki kom-
ið nóg. Stundum skilur maður ekki
tilganginn með þessu öllu saman
og fer að efast um trúna, en samt
er það einmitt trúin sem maður
leitar alltaf aftur í með von um
styrk til að sjá ljósið í öllu þessu
myrkri.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum, elsku Minna mín.
Það eru ekki mörg ár síðan við
kynntumst, en þau ár voru góð.
Við áttum yndislegar stundir sam-
an, enda var ekki annað hægt í
návist þinni, þú varst alveg ein-
stök, svo hjartahlý og trygg.
Margt gerðum við okkur til
gamans. Sumt af því ætla ég að
minnast á, annað geými ég fyrir
mig. Á vorin fórum við oft í sund
og göngutúra, en á sumrin fórst
þú vestur á Tálknafjörð og varst
þar fram á haust. Þegar þú komst
í bæinn á haustin var lítið um
göngutúra og sund, þá nutum við
þess að skoða bæjarlífið. Ég veit
að eftir „einangrunina“ fyrir vest-
an þá fannst þér svo gaman að
skoða það, sem borgin hefur upp
á að bjóða. Einn staður var í uppá-
haldi hjá okkur, það var Listhúsið
við Engjateig. Við áttum það sam-
eiginlegt að gleyma okkur við að
skoða alla þá list sem þar er innan
dyra.
í þessu bæjarrölti okkar vorum
við orðnar góðar í kaffihúsamenn-
ingunni í bænum, en stundum varð
matsölustaður fyrir valinu, en sá
staður þurfti að hafa góða pasta-
rétti því eins og við vorum svo oft
að gantast með, þá gátum við not-
ið þess að borða pasta þar, því
heima fyrir fengum við að heyra
það hjá sjómönnunum okkar, að
þetta væri ekki matur.
Minna mín, aldrei fór ég vestur
til þín yfír sumarið eins og við
vorum búnar að plana tvö síðustu
sumur. Þú ætlaðir að sýna mér svo
marga fallega staði sem þú varst
búin að segja mér frá. Þar átti ég
líka að kynnast perlunni þinni,
henni Thelmu Dögg.
Ég á góðar minningar frá síð-
asta sumri þegar þið Erlingur kom-
uð suður og bjugguð hjá okkur í
viku. Þið Erlingur töluðuð þá um
að kannski færum við bara öll fjög-
ur saman út til Kanarí. Tveimur
mánuðum seinna fórum við að
staðfesta ferðina og þá má segja
að við værum komnar hálfa leið.
Ég sé Erling fyrir mér í stólnum
„sínum“ með sitt bros og hlæjandi
að okkur yfír því hvað við gátum
pakkað oft niður í huganum, en,
elsku Minna mín, þér var ætluð
önnur og lengri ferð.
Það var gott að koma heim til
ykkar. Þið Erlingur voruð miklir
vinir. Þið voruð að mörgu leyti ólík
en mjög svo náin hvort öðru og
virtuð langanir hvort annars. Eða
eins og þú sagðir svo oft, Erlingur
minn: „Hún Minna mín er svo mik-
ill fjörkálfur, þarf mikið meira að
hreyfa sig en ég.“
Fjölskyldan var þér allt. Erling-
ur, Teddi, Guðmundur og Thelma
Dögg áttu hug þinn allan ásamt
Hönnu Kristínu sem þú varst svo
stolt af fyrir allan hennar dugnað,
og Maríu vinkonu hans Gumma
hlakkaðir þú til að kynnast betur.
Elsku Minna mín, ég ætla að
minnast þín eins og þú varst á
jóladag þegar ég kom til þín á
sjúkrahúsið því þá kom eiginleiki
þinn, að gleðjast yfír svo litlu svo
vel í ljós. Þér fannst þú betri en í
gær, það var nóg til að gleðjast
yfir og brosandi sýndir þú mér jóla-
styttuna sem var hjá þér á borðinu
og sagðir: „Þetta komu Teddi minn
og Hanna Kristín með til mín í
dag, þau vildu að ég hefði eitthvað
hjá mér sem minnti á jólin.“
Að lokum kveð ég þig með sökn-
uði kæra vinkona og þakka þér
fyrir allt sem þú varst mér.
Kæra fjölskylda, við Bjössi og
Maren Dröfn vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Megi fallegar minn-
ingar um góða eiginkonu, móður,
dóttur, tengdamömmu, ömmu og
systur verða ykkar styrkur.
Drottinn, gef dánum ró, en hin-
um líkn sem lifa.
Erla.
Mig Iangar í fáeinum orðum að
minnast hennar Jakobínu, eða
Minnu eins og allir kölluðu hana.
Elsku Minna, ég á eftir að sakna
þess að hitta þig ekki í sumar og
næsta sumar, eins og alltaf. Þú
komst vestur eins og vorboðinn.
Dugleg að flytja þig og þína á
milli landshluta, fyrir nokkra mán-
uði. Stundum vorum við á sama
róli í þessum ferðalögum, ég dáð-
ist alltaf að dugnaði þínum og ró
þinni yfir þessu raski.
Sumarið var þinn tími, þú
elskaðir sólina og góða veðrið. Það
verður tómlegt að hitta þig ekki í
kaffi við einhvern húsvegginn á
næstu sumrum og sjá þig ekki tipla
um göturnar svo fína og fallega
eins og þú alltaf varst. Það er svo
margt sem mig langar að rifja upp
og setja á blað en kem ekki orðum
að. Við sem þekkjum þig geymum
þessar minningar með okkur. Að
lokum langar mig að þakka þér
samverustundirnar í þessu lífí oj*^
votta fjölskyldu þinni mína dýpstu'
samúð. Guð styrki ykkur.
Lýs, milda ljós, í gegnum þennan geim,
mig glepur sýn.
Því nú er nótt, og harla langt er heim.
0, hjálpin mín,
styð þú minn fót, þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
Ég spurði fyrr: Hvað hjálpar heilög trú
og hennar ýós?
Mér sýndist bjart, en birtan þvarr, og nú
er burt mitt hrós.
Ég elti skugga, fann þó sjaldan frið, , „
unz fáráð öndin sættist Guð sinn við.
Þú ljós, sem ávallt lýsa vildir mér,
þú logar enn,
í gegnum bárur, brim og voðasker.
Nú birtir senn.
Og ég finn aftur andans fögru dyr
og engla þá, sem bam ég þekkti fyr.
(M. Joch.)
Aðalbjörg.