Morgunblaðið - 26.03.1996, Síða 44

44 ÞRIÐJUDAGUR 26. MARZ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Smáfólk
VES, MAAM..TMIS IS tM
D06.. NO, HE LiJON'T CAU5E
_ ANY TROUBLE..
HELL JU5T SIT HERE
ANP COLOR THE PICTURE5
IN 14(5 C0L0RIN6 0OOK..
Já, kennari - þetta er hundurinn
minn - nei, hann verður ekki til
neinna vandræða.
Hann mun bara sitja hérna og
lita myndirnar í litabókinni sinni.
Hann er nokkuð leikinn í því -
Ég lita himininn alltaf bláan -
BREF
TIL BLAÐSINS
Kringlan 1103 Reykjavík • Sími 5691100 • Símbréf 569 1329
• Netfang: lauga@mbl.is
Til stuðla-
stólpans GG
Frá Tryggva V. Líndal:
NÝLEGA skrifaði Grímur Gíslason
nokkur á Blönduósi (Mbl. 3.3.’96)
svargrein við varnarræðu minni (Til
óljóðabanans G.G.: Mbl. 15.2.’96),
gegn aðför Guðmundar Guðmundar-
sonar (Mbi. 3.2.’96) að órímuðum
kveðskap. Kennir þar ýmissa grasa:
Lítt lesinn
Grímur kveðst ekki hafa tekið eftir
að hinn órímaði kveðskapur minn í
Lesbók Morgunblaðsins síðustu þrett-
án árin, hafí staðið neitt uppúr. Þakk-
ar hann það helst áhugaleysi sínu um
órímuð ljóð, svo og bólusetningu rím-
þjóðarinnar almennt gegn slíku. Ætli
hann geti þá nefnt nokkra aðra höf-
unda órímaðra ljóða sem hann hefur
lesið með athygli?
Grímur kveðst ekki þekkja til mín
af neinum öðrum vettvöngum en
ljóðaritvelli Lesbókar. Greinilegt er
að hann les ekki Tímann, en þar fékk
ég sl. sumar heila síðu undir ljóða-
bálk; bundið uppgjör mitt við rímþjóð-
ina.
Einnig er greinilegt að hann er
ekki áskrifandi að Dagblaðinu Vísi,
því þar hef ég verið óþreytandi við
að ganga til hólms við hefðbundin
viðhorf íslendinga; pundað þar á
landslýð með Kjallaragreinum, næst-
um mánaðarlega í fimmtán ár, án
þess að neinn hafi hreyft skriflegum
mótmælum.
Ennfremur les hann tæpast Morg-
unblaðið heldur, fyrst hann hefur
ekki orðið var við greinar mínar þar
í gegnum tíðina.
Hvað þá að ljóðabækur mínar tvær
á söfnum landsins hafi orðið honum
að fótakefli.
Hér með upplýsist ennfremur, að
ergelsi mitt út í óþurftarmenn órím-
aðra ljóða stafar ekki af öfund útí
þá sem kunna að fara skammlaust
með stuðla og höfuðstafi.
Hins vegar er ég sammála Grími
um það að Stór-Reykvíkingum beri
að taka sér til fyrirmyndar hið fagra
hefðbundna orðalag í ræðu og riti,
sem einkennir marga dreifbýlinga.
Ég held t.d. að ég hafi ekki komist
nær trúarlegri reynslu en þegar ég
fór frá Kópavogi til náms við Mennta-
skólann á Akureyri; en þá heyrði ég
fyrst hina fögru norðlensku vel talaða.
Ég held líka að það hafí verið
tryggðin við ritmálið íslenska sem dró
mig aftur heim á skerið, eftir Iangt
mannfræðinám erlendis. Margir aðrir
höfðu ekki þessháttar tryggð í sér,
og settust að erlendis til frambúðar.
Grimur vænir mig um að vera hald-
inn hroka gagnvart bændamenning-
unni. Það skal viðurkennast að ég
tolldi lítt við í sveitastörfum á sumr-
in, borgarbamið. Og seinna þegar ég
fór að kenna bömum úti í dreifbýl-
inu, komst ég að því að ég náði ekki
sama sambandi við þau og við Reykja-
víkurböm. Þó líkaði mér hið besta við
bænduma í kirkjukómum. Hitt þótti
mér þó lakara að áhugi þeirra á reyk-
vísku ritmenningunni var allur með
dræmasta móti.
Ég held nefnilega að það séu fleiri
en ein þjóð sem búa í þessu landi,
og kannski fleiri en tvær. Það sem
skiptir þó máli er að okkur lærist að
þykja vænt um hvert um annað, þótt
við séum ólík; því þjóðin okkar er svo
lítil og lífið svo stutt. (Og auk þess
er ekkert framhaldslíf.)
Enda hef ég ekki trú á öðru en
að flestir íslendingar séu orðnir eins
og sauðkindin; mestu meinleysisgrey,
sem ekki mega neitt aumt sjá. Helst
er að þeir vegist á með orðsins byssu-
stingjum, og láti það svo gott heita.
Eins og ég vék áður að, upplifði
ég það að stunda háskólanám í
Kanada í heil sex ár. I því landi reynd-
ist mér miklu erfíðara að skilja fólk,
eða að finna til með því, af því mað-
ur hafði alist upp á íslandi. Síðan þá
hlýt ég að líta með sposku brosi; gjána
hér heima milli þéttbýlis og dreifbýl-
is, milli órímaðs kveðskapar og rím-
aðs, og milli nútímans og fortíðar
íslands.
Hins vegar held ég að þeir íslend-
ingar séu nútímalegri, og menn að
meiri, sem geta hleypt heimdragan-
um, kastað af sér rímböndunum, og
gerst landnemar í erlendum stórborg-
um, án þess að sakna gömlu bænda-
menningarinnar íslensku. íslendingar
nútímans eru nefnilega orðnir evr-
ópskir borgarbúar frekar en íslenskir
sveitamenn, og það verður ekki aftur
snúið.
' Og ég held líka að það sé tímasóun
að reyna að viðhalda sér-íslenska rím-
inu okkar yfirleitt, til þess eins að
skapa okkur sérstöðu meðal annarra
vísnabænda heimsins; meðan við
erum um leið að dragast aftur úr
með skólamenntun okkar og menn-
ingarviðleitni almennt.
Takmarkið okkar á ekki að vera
að gera íslendinga aftur að rímna-
þjóð, heldur að upplýsingaþjóð; sem
þyrstir mest eftir að nema og reyna
nýjar hugmyndir, til að komast í
gegnum móðuharðindi nýrrar tölvu-
aldar.
TRYGGVIV. LÍNDAL,
Skeggjagötu 3, Reykjavík.
Vangaveltur konu
Frá Vigdísi Bjarnadóttur:
ÉG VIL þakka Ólafi Þ. Þórðarsyni
fyrrv. alþingismanni fyrir hans frá-
bæru grein í Morgunblaðinu 7. mars
sl. um biskupsmálið svokallaða. Er
svarið það að hlutverkum er snúið
við í frásögn konunnar í Bústaða-
kirkju fyrir sautján árum. Getur
ekki eins verið að konan hafi sjálf
verið farin að hrífast af hinum hlýja
og myndarlega presti er hún átti svo
marga fundi með honum og látið
það í ljósi en fengið höfnun. Flestir
vita að það getur verið sárt að fá
höfnun á einn og annan hátt. Er
þar komin skýring á því hyldjúpa,
óskiljanlega hatri er hún virðist bera
til þessa embættismanns enn í dag?
Ég spyr eins og Kristín Sigmunds-
dóttir í sama blaði 7. mars og fleiri
spyija: Hvers vegna öll þessi ósköp
núna?
VIGDÍS BJARNADÓTTIR,
Framnesvegi 57, Reykjavík.
AUt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók verður framvegis varðveitt t
upplýsingasafni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt til að ráðstafa efninu það-
an, hvort sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu
efni til birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.