Morgunblaðið - 23.06.1996, Page 22

22 SUNNUDAGUR 23. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GOÐRARVONARHOFÐI - TROLLASKAGI- l.áfangi
Suður-AMka
lögð að velll
Hjónin Friðrik Már Jónsson og
Bima Hauksdóttir em nú á ævin-
týralegu ferðalagi með börnum
sínum þremur, Andra Fannari,
Stefáni Hauki og Rannveigu.
Eftir langa dvöl og störf í Namib-
íu, lögðu þau leið sína til syðsta
odda Afríku, Góðrarvonarhöfða,
og þaðan á að aka sem leið ligg-
ur á Tröllaskaga jeppa þeirra
hjóna. Er gert ráð fyrir að ferð-
inni ljúki einhvem tíma í sumar-
lok. Fjölskyldan mun skrifa
ferðalýsinguna fyrir Morgun-
blaðið, og hér segir frá fyrsta
áfanganum á þessari löngu för.
VIÐ LÖGÐUM í hann kl. 5 að
morgni frá Swakopmund
eftir höfðinglegan morgun-
mat hjá hjónunum Stefáni
og Helgu. Er við snerum rassinum
í Swakop og héldum inn í eyðimörk-
ina minnti veðrið á Reykjavík á
slæmum sumardegi, kaldur vindur
blés inn frá Atlantshafinu og ömur-
Ieikinn lá yfír bænum. Ekki höfðum
við keyrt nema í um klukkutíma
þegar komin var svækjuhiti og loft-
kælingin hafði tekið við af miðstöð-
inni. Eftir því sem við klifum hærra
inn í eyðimörkina og hitastigið óx,
minnkaði krafturinn í bílnum. Veg-
urinn var í frekar bágu ásigkomu-
lagi, það ásamt um 1.000 kg hleðslu
gaf ekki möguleika á miklum hrað-
akstri. Það varð fljótlega ljóst að
við myndum ekki ná til Suður-Afr-
íku á einum degi, eins og ætlunin
var í upphafi. I stað þess keyrðum
við til Keetmannshoop, sem er í um
200 km fjarðlægð frá landamærun-
um og þar var slegið upp fyrstu
tjaldbúðum ferðarinnar.
Ógleymanleg eyðimörk
Ferðin suður Namib-eyðimörkina
var ógleymanleg. Þegar sandöldun-
um sleppti tók við stórbrotið lands-
lag, fjöllótt og alsett gljúfrum og
uppþomuðum árfarvegum. Mikið
af strútum var við veginn og ein-
staka antilópa (oryx) var einnig sjá-
anleg, en yfirleitt tóku þær á rás
er þær sáu bílinn nálgast. Fyrir þá
sem áhuga hafa á skuggalegri hlið-
um dýralífsins, hlýtur Namib-eyði-
mörkin að vera hrein paradís.
Gnægð er þar af baneitruðum snák-
um og sporðdrekum, alls konar eðl-
um og fleiri miður skemmtilegum
skorkvikindum.
Sem betur fer komumst við ekki
í nána snertingu við þessi kvikindi,
nema ef vera kynni að eitthvað af
þeim hafi kramist undir 33“ BF
Goodrich-hjólbörðunum. Benda má
á að í suðurjaðri Namib er hið stór-
brotna „Fish River Canyon“, sem
mun vera næststærsta gljúfur í
heimi, á eftir hinu ameríska „Grand
Canyon".
Fátt bar til tíðinda frá landamær-
um Suður-Afríku og Namibíu til
Höfðaborgar. Við tjölduðum í
krummaskuði, sem heitir Van
Rhynsdorp, eða þorpið hans Van
Rhyns. Þar fengum við upplýsingar
um gott tjaldstæði í norðurhluta
Höfðaborgar. Leiðbeiningarnar sem
við fengum miðuðu að því að við
kæmumst á leiðarenda án þess að
þurfa að fara um neitt af skugga-
legri hverfum borgarinnar, en eins
og sönnum sveitamönnum sæmir
rammvilltumst við í borginni og
þegar við loks skröltum inn á tjald-
stæðið höfðum við þrætt flestöll
„slummin“ sem fyrirfinnast í
Höfðaborg.
íslensk verslunarmannahelgi
Við vorum á þessu tjaldstæði í 3
nætur og má segja að þetta hafi
verið eins og íslensk verslunar-
mannahelgi. Mígandi rigning og
kuldi. Þegar ég kom úr bænum einn
daginn með Rannveigu og Stefán
mætti okkur kostuleg sjón. Þar
stóðu Birna og Andri í regnkápum
og voru að grilla. Birna sagði að
þau væru í útilegu og það fylgdi
útilegum að grilla og þýddi ekkert
að Iáta smá úða hafa áhrif á sig.
Ekki er ég viss um að hinir tjald-
búðagestimir, sem allir voru inni í
sínum hústjöldum, hafi verið sam-
mála þessu.
Þegar við vöknuðum að morgni
þriðja dags í Höfðaborg, kl. 5 að
morgni, við bænasöngl múslima
nokkurs sem tónaði ofan af þaki
stutt frá (hann tónaði á hveijum
morgni), ákváðum við að fara í vín-
leiðangur. Enginn getur sagst hafa
farið til Höfðaborgar nema hann
fari í vínsmökkunarferð til Stellen-
bosh eða Paarl. Við eyddum einum
fögrum degi (engin rigning) í að
þræða ýmsa vínbúgarða Stellen-
bosh. Vínrækt er stunduð í Cape
samkvæmt franskri hefð, en það
voru eimmitt franskir Hugenottar
sem kenndu Suður-Afríkumönnum
að brugga mjöðinn fyrir um 300
árum. Suður-afrísk vín eru talin
mjög góð og gerðum við þeim góð
skil þennan dag. Maður rennir upp-
að einhveijum búgarðinum, borgar
nokkrar krónur og smakkar svo
ýmsar gerðir og árganga fram-
leiðslunnar.
Það er um að gera að vera nógu
spekingslegur á svipinn, þefa af
glundrinu, dreypa á því og horfa
dreyminn út í loftið. Sannir vín-
smakkarar spýta gjarna víninu út
úr sér og dreypa á vatni á milli
tegunda. Þetta fannst okkur hin
mesta firra og allt fór þetta á rétt-
an stað niður í maga. Enda kom á
daginn að eftir þriðju stoppistöðina
vorum við orðnir ansi reikul í spori
og fannst þá fararstjóra dagsins,
Birnu, mál til komið að hafa okkur
heim. Það mun víst vera algengt
að menn keyri drukknir í Suður-
Afríku, enda er umferðarmenningin
þar vart á færi allsgáðra. Það kom
líka á daginn að aldrei hefur okkur
gengið betur að keyra í Höfðaborg,
þar sem hnefarétturinn gildir í
umferðinni, en einmitt þennan dag.
Fjórða morguninn sem við vökn-
uðum upp við múslímskt bænasöngl
og rigningu, gáfumst við upp og
bönkuðum upp á hjá kunningjum
okkar Birnu í Hout Bay, sem er
lítið þorp í útjaðri borgarinnar. Þá
fyrst fórum við að kanna borgina
og þvílíkur staður.
Borgin fagra
Höfðaborg er einstaklega falleg
og skemmtileg borg. Hún er ásamt
San Fransisco talin af mörgum
„fegurst borga vesturheims". Olíkt
öðrum borgum Suður-Afríku er
andrúmsloftið þar afslappað og
ferðamenn geta verið öruggir um
sig, svo fremri sem þeir álpast ekki
inn í svörtu hverfin, en þar eru rán
og ofbeldi hluti af hinu daglega lífi.
Borgin sjálf er iðandi af lífi og
næturlíf er þar fjörugt, en áhuga-
verðasti staðurinn er án efa „Victor-
ia and Alfred Waterfront". Þetta
er hafnarsvæði Höfðaborgar, þar
sem ægir saman veitingahúsum,
pöbbum, listamiðstöðum og
skemmtilegum verslunum. Þar er
einnig hið stórfenglega sædýrasafn
„Two ocean world“, sem er vel þess
virði að eyða 2-3 tímum í.
Eftir á er tilvalið að fá sér hress-
ingu í „the pump room“, sem er
pöbb/veitingastaður við hlið sæ-
dýrasafnsins. Þetta er dælustöð sem
byggð var undir dælur þurrdokkar-
innar, sem var á sínum tíma (upp
úr aldamótum) sú stærsta í heimi.
Maður sötrar í sig bjórinn innan
um allan gamla vélarbúnaðinn, en
dælur þær sem dæla úr og í þurr-
dokkina eru í kjallara hússins.
Þarna er einnig í boði lifandi tón-
list. Fyrir um 300 krónur er hægt
að fara hálftíma siglingu um hafn-
arsvæðið en best fannst mér að sitja
á einhveijum hinna fjölmörgu úti-
kaffihúsa, njóta veðurblíðunnar og
hins ágæta suður-afríska rauðvíns
og virða fyrir mér mannlífið. Hið
mjög svo fræga Table Mountain
(Borðfjall) gnæfir yfir borginni í
suðri, það mun vera um 1.100 m á
RANNVEIG og Stefón ó svölunum á vitahúsinu ó Góórarvonarhöfóa,
upphafi ferðarinnar. Þar sjóst greinilega litaskilin ó Indlandshafinu
og Atlantshafinu bak við þau.
hæð og 3 km á breidd.
Við tókum okkur far með klif-
feiju upp á topp og áður en haldið
var upp sagði feijustjórinn okkur
að kláfurinn hefði verið byggður
árið 1929 og síðan hafi hann flutt
11 milljónir manns á toppinn án
áfalla. Ég gaf lítið fyrir þessa töl-
fræði og Birna og Andri ennþá
minna því þau urðu eftir niðri. Síð-
ustu hundrað metrarnir eru ansi
skuggalegir því þá klífur kláfurinn
lóðrétt upp með klettaveggnum. Ég
var orðinn ansi fölur, en það var
ekki hægt að sjá annað en Stefán
og Rannveig skemmtu sér kostu-
lega. Þegar upp er komið er útsýn-
ið yfir borgina stórfenglegt.
Þar eru útsýnispallar og veitinga-
staður. Sniðugt er að taka kláf upp
á fjall seinnipart dags, snæða þar
kvöldverð á veitingastaðnum og
fylgjast með sólsetrinu og hvernig
ljós borgarinnar kvikna eitt af öðru,
taka síðan síðasta kláfinn niður kl.
10 að kvöldi.
í rósmarkinu
Eftir sex daga í Höfðaborg var
kominn tími til að koma sér á rás-
markið, Góðravonarhöfða. Frá Hout
Bay til Góðravonarhöfða er keyrt
eftir vegi sem kallast „Chapmanns
Peak Drive“. Hann var höggvinn í
fjallið af ítölskum stríðsföngum í
seinni heimsstyijöldinni. Vegurinn
er frekar mjór og hangir í þverhníp-
inu. Þennan veg, eins og reyndar
flesta vegi aðra, aka Suður-Afrík-
anar á seinna hundraðinu, en við
fórum þetta með hraða snigilsins,
enda vorum við komin með dágóða
lest af pirruðum bílstjórum á eftir
okkur. A Góðravonarhöfða skoðuð-
um við gamla vitann þar sem mað-
ur sér bæði yfir Indlandshaf og
Atlantshaf, tókum nokkrar myndir
af bíl og fólki, til sönnunar þess
hversu sunnarlega leiðangurinn
hafði náð og héldum síðan af stað
í austurátt.
Að komast út úr Höfðaborg á
N2 hraðbrautina, sem liggur austur
með ströndinni, er ekki heiglum
hent. Þegar um er að ræða síðdegis-
umferðina og haft er í huga að bíl-
stjórinn okkar er alinn upp á Siglu-
firði, þar sem hámarkshraði er 35
km/klst., má segja að þetta sé
næsta ómögulegt. Bílalestin þokað-
ist framhjá okkur óslitin en við sát-
um föst á afleggjaranum. Sveittar
hendur bílstjórans krepptust utan
um stýrið, hann bölvaði og ruddi
bílnum inn í þvöguna. í eitt andar-
tak stoppaði tíminn, skerandi ískur
í bremsum fyllti loftið og flautur
voru þeyttar. Nokkrir bílstjórar
steyttu hnefann í átt til okkar og
ég er ekki frá því að nokkrir hafi
verið það ósvífnir að sýna okkur
upprétta löngutöng, en við höfðum
yfirburði í okkar þriggja tonna bíl
og rúlluðum í áttina að Port Elisa-
beth.
Frá Höfðaborg til Port Elisabeth
(PE) er keyrt yfir hina svokölluðu
„Garden Route“. Þetta er ólýsan-
lega fögur leið, skógi vaxin, hæðótt
landslag með mikið af fallegum
vötnum.
í Mekka brimbrettanna
Við stöldruðum við í bænum
Knysna, sem í huga margra Suður-
Afríkubúa er hinn eini sanni sumar-
leyfisstaður. Þar er allt krökkt af
hótelum og veitingastöðum og gát-
um við étið okkur stútfull fyrir lít-
inn pening. Við gistum í litlum bæ
sem heitir Jeffrey’s Bay og er hann
Mekka brimbrettamanna í sunnan-
verðri Afríku. Það hefðum við betur
látið ógert. Þarna var allt fullt af
brimbrettahippum, sólbrúnum og
sællegum. Karlmennirnir líktust
grískum guðum og kvenfólkið var
eins og það væri rétt í þann mund
að slá í gegn í fyrirsætuheiminum.
Ég var mest hissa á að sjá ekki
menn frá Coca Cola vera að gera
auglýsingamynd þarna, þetta hlýtur
að vera upplögð uppstilling fyrir
þá. Við, luralegir Islendingarnir