Morgunblaðið - 27.10.1996, Blaðsíða 9

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 27. OKTÓBER 1996 B 9
„Biti af
Reykjavík“
SÝNING er ber nafnið „Biti af
Reykjavík" verður haldin í
Perlunni um næstu helgi. Það
er Lions-klúburinn Víðarr í
Reykjavík sem stendur fyrir
sýningunni en markmiðið er að
gefa landsmönnum kost á að
kynnast veitingahúsalífinu er
þrífst í Reykjavii.
Alls munu um 35 veitinga-
staðir og þjónustufyrirtæki
tengd veitingarekstri taka þátt
í sýningunni sem verður opin
laugardaginn 2. nóvember og
sunnudaginn 3. nóvember
klukkan 13-18.
Veitingamenn munu kynna
þjónustu sína, matseðla, sér-
kenni og annað er þeir vilja
leggja áherslu á varðandi veit-
ingastaði sína. Einnig verður
sýningargestum boðið upp á að
smakka litla rétti er gefa mynd
af matargerð staðanna og ræða
við starfsfólk þeirra.
Allur ágóði af sýningunni á
að renna til góðra málefna en
Lions-klúbburinn stefnir að því
að gera Bita af Reykjavík að
árlegum viðburði eða viðburði
sem fram fer annað hvert ár.
ELSASS, KAMPAVÍN
OG PÚRTVÍN
ÞAÐ ER orðið nokkuð flókið að
fylgjast með nýjungum sem í boði
eru í verslunum ÁTVR. Mánaðar-
lega koma nýjar tegundir í
reynslusölu í fjórar búðir (Kringl-
an, Eiðistorg, Heiðrún og Akur-
eyri) en einnig hefur sérpantana-
lista ÁTVR heldur betur spunnið
utan á sig.
Sérpantanakerfið var tekið upp
í vor og ekki voru margar tegund- .....
ir í boði í upphafi. Nú er sérpant- Steingrim Sigurgeirsson
analistinn orðinn það umfangsmik-
ill að á ákveðnum sviðum er hann farinn að slá
út hinu hefðbundna úrvali ÁTVR, ekki síst þegar
vandaðri vín, tii dæmis rauðvín, árgangspúrtvín
eða kampavín, eru annars vegar. Vín þessi eru
pöntuð í útibúum ÁTVR um allt land, þar sem einn-
ig er hægt að fá lista yfir úrvalið, og eiga þau að
berast í búðina innan nokkurra daga. Við hveija
pöntun leggst sérstakt pöntunargjald, 400 krónur,
þannig að það borgar sig fyrir fólk að panta nokkr-
ar flöskur eða panta nokkur saman til að jafna
út kostnaðinn.
Nýtt frá Pfaffenheim
Meðal vína sem er að finna á þessum lista eru
þijú hvítvín frá framleiðandanum Pfaffenheim í
Elsass-héraði í Frakklandi. Pfaffenheim er í raun
samvinnufyrirtæki vínbænda í kringum Pfaffen-
heim suður af Colmar en vínin þaðan hafa orð á
sér að vera mjög vönduð. Þrennan sem hér er nú
á boðstólum á það sameiginlegt að vera framleidd
úr þrúgum sem tíndar voru seint að hausti og
höfðu því náð hármarksþroska. Vínið er hins vegar
gert þurrt ólíkt hinum sætu vendange tardive.
Pinot Blanc „Cuvée Chevalier" 1993 ber þess
greinileg merki að þrúgurnar hafi verið týndar
seint og þær náð mikilli samþjöppun og þroska.
Ilmurinn einkennist af þroskuðum safaríkum mel-
ónum, marmelaði, og sætum hjúp er svífur yfir
víninu. Bragð hefur mikla fyllingu, það endist lengi
og það sem helst mætti setja út á er að sýrustig er
í lægra lagi. Það hefur sæt einkenni án þess að
vera væmið og minnti mig jafnvel á röndótta sleiki-
bijóstsykurinn er á Norðurlöndum er nefndur
„polkagris". Ljúffengt, aðlaðandi og þroskað vín
er þyrfti nokkuð mikinn mat eigi það ekki að valta
yfir hann. Skötuselur eða lúða í þungri sósu ætti
að eiga vel við. Vínið kostar 1.610 krónur.
Tokay Pinot Gris „Cuvée Rabelais" 1994 hefur
jarðkenndari ilm og leynir töluvert á sér. Það er
nokkuð „þurrt á manninn" þegar lyktað er á því
en brýst síðan út um leið og það er komið upp í
munn. Bragðið er haustkennt, fallin laufblauð og
hunang. Lifandi vín með mikla vídd. Tokay er ein
athyglisverðasta þrúga Elsass-héraðsins og þetta
vín er gott dæmi um hvers vegna.
Ætti að henta með öllum vönduðum fiskréttum,
ljósu kjöti og asískum réttum. Vínið kostar 2.080
krónur.
Gewurztraminer „Cuvée Bacc-
hus“ 1994 er í klassískum stíl
með angan af múskati, blómum
og ilmsápu. Það er í sjálfu sér
ekkert sem kemur á óvart í þessu
víni' en það er einstaklega vel
gert og mikið, þykkt og ljúffengt.
Vín sem færi vel með bragðmikl-
um og krydduðum mat, asískum
réttum og jafnvel sem vín með
léttum eftirréttum, t.d. kökum
(eplakökum, beijakökum o.s.frv.).
Þetta Gewurztraminer-vín kostar
1.880 krónur.
Ný kampavín
Á reynslulista hafa bætst við tvö ný kampavín.
Leval-Duroy Brut (1.910 kr.) og Th. Blondel Brut
(2.390 kr.)
Kampavínshúsið Leval-Duroy var stofnað 1859
og hefur ekki síst náð góðum markaði á Bretlands-
eyjum, þar sem kampavín þess eru seld undir nöfn-
um stórra verslunarkeðja. Það kampavín sem hér
er nú til reynslu er á góðu verði en því miður ekki
mjög spennandi. Bóluuppstreymi var jafnt og fal-
legt í fyrstu en ilmur og bragð í daufara lagi. I
upphafi mátti greina léttan ávöxt en bragðið renn-
ur fljótt út í ekki neitt og það skortir gosið til að
halda víninu uppi. Það er fremur karakterslaust
og að lokum situr eftir fremur súrt og allt að því
rammt bragð, sérstaklega ef vínið er ekki ískallt.
Th. Blondel er framleiðandi í smærri kantinum
en vínið er merkt sem „Premier Cru“ á flöskum-
iða. Gosuppstreymi er hressilegt og ilmur vínsins
ágætur, nokkuð gerkenndur. Bragðið er töluvert
fyllra en hjá fyrrnefnda víninu og bragðending
þokkaleg. Þetta er nett og fínt kampavín en tekur
nokkuð fljótt af. Bólurnar hafa ekki nægilegt út-
hald og er vínið fer að volgna verður bragð þess
allvæmið.
Sé vínið drukkið ískallt og hratt ætti það þó að
vera þokkalegt.
Púrtvínsfyrirtækið Warre’s er gamalgróið og
virt púrtvínshús í Portúgal (fyrsta fyrirtækið sem
Symington-fjölskylduveldið hafði afskipti af) og frá
því er nú komið í reynslusölu hvítt púrtvín. Slík
vín eru líkt og gefur að skilja framleidd úr hvítum
vínþrúgum en ekki rauðum líkt og hin hefðbundnu
púrtvín. Það er ekki mikið um hvítvínsrækt í Op-
orto en með því að beita aðferðum púrtvínsfram-
leiðslunanr fæst „White Port“.
Hvítt púrtvín
Þau eru líka frábrugðin hinum þekktari frændum
sínum að því leyti að þau eru mun þurrari en rauðu
púrtvínin (sé um gott vín að ræða) og henta best
sem kældur fordrykkur.
Warre’s Fine Selected White (1.560 kr.) er ágæt-
is dæmi um þennan víngerðarstíl. Þykkt og áfengt,
með bragði er minnir á vínlegnar hnetur og
þroskaðar, jafnvel þurrkaðar appelsínu.
Á fallanda fæti
ÞÓTT ÞAÐ sé töluvert atvinnu-
leysi hérna í henni Ameríku, virð-
ist alltaf vera jafn tilfinnanleg
vöntun á fólki til að gera við öll
tæki og vélar, sem við, nútímafólk,
erum búin að hlaða í kringum okk-
ur, og virðast alltaf vera að bila.
Þegar komið er á mannamót og
fólk skortir umræðuefni, geta allir
tekið þátt í því að segja hrakfalla-
sögur af biluðum tækjum og bar-
áttunni til að fá gert við þau.
Einhvern veginn leyfi ég mér
að vona það, að ástandið sé ekki
orðið eins slæmt á íslandi, en ef
til vill fer ég þar villur vegar. Ég
hefði haldið, að á Fróni eimdi meira
eftir af lönguninni til að vinna
gott verk, vera stoltur af sínu fagi
eða iðn o.þ.h. Þessu hefi ég haldið
fram við Ameríkanana og sagt
þeim, að iðnaðarmenn og viðgerð-
arfólk á íslandi og annars staðar
í Evrópu, væri í sérflokki. Um
daginn varð ég samt fyrir álits-
hnekki í þessum málum.
Læsingin á útihurð skrifstof-
unnar bilaði og var hringt í lása-
smið, sem kom að vörmu spori.
Talaði sá mjög bjagaða ensku og
kvaðst vera tiltölulega nýfluttur
frá Búlgaríu. Leizt mér strax mjög
vel á manninn. Hvíslaði ég að
Ameríkumönnunum, að hér væri
nú hvorki meira né minna en kom-
inn einn af þessum fagmönnum frá
„gamla heiminum", sem hreyknir
væru af iðn sinni, og legðu stolt
sitt í að vinna gott verk.
Búlgarinn tók læsinguna alla
sundur og setti svo saman aftur.
Kvaðst hann vera búinn að gera
við bilunina og setti fram reikning
fyrir klukkutíma vinnu upp á 35
dollara. Honum var borgað með
glöðu geði og þakkað með virktum.
Hann var rétt farinn og ég ákvað
að skoða viðgerðina. Læsti ég
hurðinni, en mér til skelfingar fann
ég að ég gat ekki opnað hana aft-
ur. Hún var kviklæst! Hringt var
aftur í verkstæðið og var sá búlg-
arski kominn innan tíðar. Ekki
veit ég, hvor var niðurlútari, hann
eða sá íslenzki. Við urðum að nota
bakdyrnar á meðan hann slóst við
læsinguna, sem honum tókst að
laga á endanum. Hefi ég ekkert
minnst á fagmenn frá „gamla
heiminum“ síðan.
Sumir eiginmenn eru með ein-
tóma þumalfingur og geta varla
skipt um ljósaperu, hvað þá gert
við einföldustu bilanir á heimilinu.
Konur þeirra eru algjörlega komn-
Þórir S. Gröndal
ar upp á ókunnugt fólk úti í bæ
til að gera við það, sem aflaga
fer. Kunningjakona okkar, sem
gift er þumalputtamanni, lenti ný-
lega í svæsnu viðgerðarævintýri.
Þau hjónin búa á heilli dagsláttu,
vendilega girtri, því þau eru með
hesta og hunda. Lítil rúða hafði
brotnað í millihurð stofu og borð-
stofu, og hafði konan farið út og
keypt nýtt gler, en vantaði mann
til að setja það í hurðina. Hún leit-
aði í auglýsingum dagblaðsins og
fann símanúmer viðgerðarmanns,
sem lofaði að koma á tilteknum
degi.
Vegna dýranna var hlið við inn-
keyrsluna og urðu ökumenn að
fara út úr bílum sínum til að opna
það og loka síðan. Þegar viðgerðar-
maðurinn kom, stöðvaði hann bíl
sinn fyrir utan hliðið og lagðist á
flautuna. Konugarmurinn mátti
hlaupa niður afleggjarann til að
opna fyrir honum. Þegar upp að
húsinu kom og aðkomumaður sté
út úr bíl sínum, kom í ljós af hveiju
hann hafði ekki lagt í að opna hlið-
ið sjálfur. Viðgerðarmaðurinn var
einfættur og studdist við hækjur!
Konunni leizt ekkert á blikuna.
Hinn einfætti var kokhraustur
og sagðist ekki myndu verða í
neinum vandræðum með að skipta
um rúðuna. Konan stóð í stofug-
ættinni og fylgdist tortryggin með
manninum, sem lagði frá sér aðra
hækjuna og byrjaði að möndla við
að ná rúðubrotunum úr karminum.
Hann bar sig að eins og fimleika-
maður á þverslá og enibeitti sér
að því að halda jafnvæginu. Hús-
freyjan vildi ekki horfa á sýning-
una, svo hún fór fram í eldhús.
Skömmu seinna opnaði hún
hugsunarlaust eldhús-útihurðina
til hleypa einum hundinum inn.
Þetta var einn af þessum óþol-
andi, stóru hundum, sem aldrei
geta séð ókunnuga án þess að
flaðra upp um þá. Þegar konan sá
á eftir honum skokkandi inn í stof-
una, hrópaði hún upp yfir sig og
tók á rás á eftir honum. En ósköp-
in dundu yfir á augabragði: Hún
sá einfætta viðgerðarmanninum í
loftköstum, detta aftur fyrir sig á
stóra blómakerið, sem þau höfðu
keypt í Mexíkó í fyrra. Það
splundraðist og auðvitað mölbrotn-
aði nýja rúðan, sem handverks-
maðurinn hafði haldið á í sínum
liljuhvítu höndum. Hækjan hentist
út í horn.
Öllum þessum látum fylgdi mik-
ill hávaði; öskur viðgerðarmanns-
ins, gelt hundsins, sem var sigri
hrósandi yfir afreki sínu, brot-
hljóðin og dynkirnir. Konugreyið
hjálpaði manninum á fætur, náði
í hækjuna, rak hundinn út og
baðst afsökunar. Hinn einfætti
var fokreiður, heimtaði fulla
greiðslu og vippaði sér svo út í
bíl sinn. Konan hljóp niður af-
leggjarann og opnaði hliðið. Lítið
varð um kveðjur.
Af öllu þessu má álykta, að við-
gerðarþjónusta sé á fallanda fæti
í Ameríku. Líka skyldi fólk varast
að hleypa hundi inn í húsið ef ein-
fættur viðgerðarmaður er við
vinnu.