Morgunblaðið - 04.02.1997, Síða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 4. FEBRÚAR 1997 39
;
D
»
.
!
J
i
f
<
<
<
■:]
<
J
4
<
<
<
<
<
gott að frétta af fjölskyldunni. Hann
var sá sem ég hringdi í og leitaði
ráða hjá, í ýmsum þeim málum sem
ég á vegi mínum varð að leysa. Ég
heimsótti hann oft er ég kom til
Reykjavíkur, annaðhvort á heimili
hans eða í vinnuna í Olíufélaginu,
þar sem hann tók alltaf á móti
manni og bauð uppá kaffí, sama
hversu mikið var að gera, og marg-
ir biðu eftir honum og skipti þá
engu hvað maðurinn hét sem beið.
Hann var góður mannþekkjari
og mat mikils heiðarleika í fari
manna. Ég ætla ekki að lýsa Sigur-
karli frekar, en þeir sem hann
þekktu, vita að undir hans hijúfu
og svipmiklu andlitsdráttum bjó
mikið ljúfmenni og traustur vinur.
Gott dæmi um þá umhyggju sem
hann bar fyrir fjölskyldu sinni og
vinum, er mér í fersku minni, er
ég fyrir rúmum þijátíu árum lá á
Barnaspítala Hringsins, þá fimm
ára gömul, og hafði gengist undir
skurðaðgerð þannig að ekki var
talið ráðlegt að foreldrar mínir
heimsæktu mig er ég var sem veik-
ust, þá var það Kalli sem fór úr
sinni vinnu og kom í heimsóknar-
tímana og hafði ofan af fyrir mér
og stytti mér stundimar.
Þau eru mörg atvikin sem ég get
rifjað upp um okkar samskipti, en
að lokum vil ég þakka þér, kæri
frændi, fyrir okkar kynni og það
sem þau hafa gefið mér.
Fjólu, Erlu, Öldu og Rúnari _og
fjölskyldum þeirra sendum við Asi
okkar bestu kveðjur og biðjum þeim
Guðs blessunar.
Blessuð sé minning Sigurkarls
F. Torfasonar.
Guðrún Sighvatsdóttir,
Sauðárkróki.
Látinn er góður vinur, samstarfs-
maður og skólabróðir. Þar sem Sig-
urkarl hafði óskað eftir að útför sín
færi fram í kyrrþey, skal ég ekki
skrifa langt mál um hann, en fínn
hjá mér mikla þörf fyrir að koma
á framfæri þakkarorðum og samúð-
arkveðjum til fjölskyldu hans og
ættmenna.
Það var glaður hópur ungs fólks
er gekk út í vorið 1948, eftir loka-
próf í Samvinnuskólanum. í þeim
hópi vorum við Sigurkarl ásamt
vini okkar og samstarfsmanni Sig-
urði Jónssyni. Nemendahópurinn
var fullur sjálfstrausts og töldum
við okkur hafa fengið góðan undir-
búning hjá Jónasi Jónssyni og hans
góða kennaraliði, til að takast á við
lífíð og framtíðina. Það hefur einn-
ig reynst svo.
Sigurkarl hafði áður stundað
nám við Héraðsskólann í Reykholti.
Þetta sama vor hóf Sigurkarl störf
hjá Olíufélaginu hf. og hafði því
unnið í 47 ár hjá fyrirtækinu, er
hann lét af störfum fyrir um tveim-
ur árum. Á skrifstofum Olíufélags-
ins hafði hann unnið allt frá al-
mennum skrifstofustörfum, for-
stöðumaður deilda, yfirbókari,
skrifstofustjóri og síðast fram-
kvæmdastjóri fjármálasviðs. Öll
þessi störf leysti hann af hendi með
alveg einstökum dugnaði og ósér-
hlífni. Áhugi Sigurkarls á velgengni
fyrirtækisins var einstakur. En það
var í fleiri horn að líta hjá honum.
Fjölskyldan, ættingja- og kunn-
ingjahópurinn var stór. Það þurfti
að líta til með ýmsum og aðstoða.
Til dæmis aðstoða við gerð skatta-
framtala og gefa góð ráð varðandi
fjármál o.fl. Allt þetta skal nú þakk-
að að leiðarlokum
Sigurkarl tókst á við sjúkdóm sinn
með mikilli hetjulund og æðruleysi.
Trúað gæti ég að oft hafí komið upp
í huga hans erindi úr ljóðinu „Vor-
sól“ eftir skáldið góða föðurbróðir
hans Stefán frá Hvítadal.
Nú finn ég vorsins heiði í hjarta.
Horfin, dáin, nóttin svarta.
Ótal drauma blíða, bjarta,
barstu vorsól inn til mín.
Það er engin þörf að kvarta,
þegar blessuð sólin skín.
Kæra Fjóla og fjölskyldur.
Megi algóður Guð vernda ykkur
og styrkja og breyta dimmum dög-
um í sólbjarta framtíð.
Teitur Jensson.
GUÐNY
PÁLSDÓTTIR
+ Guðný Pálsdótt-
ir var fædd 9.
febrúar 1906. Hún
lést á Vífilsstaðasp-
ítala 24. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Guðnýjar voru Páll
Sigurðsson, bú-
fræðingur, fæddur
í Glúmsstaðaseli í
Fijótsdal 7. júní
1879, dáinn 3. des-
ember 1948, og
Margrét Grímsdótt-
ir frá Víðivallag-
erði, f. 7. apríl 1882,
dáin 21. ágúst 1963.
Guðný var elst tíu systkina en
níu þeirra náðu fullorðinsaldri.
Systkini Guðnýjar: Vilborg,
f. 1. september 1907, gift Sigur-
jóni Jónssyni, f. 3. september
1901, d. 1984. Þorsteinn, f. 8.
júní 1909, d. 12. febrúar 1944,
kvæntur Guðrúnu Benedikts-
dóttur, f. 9.' október 1912, d.
20. nóvember 1972. Droplaug,
f. 3. mars 1911, gift Ólafi Magn-
ússyni, f. 7. september 1906,
d. 17. desember 1985. Unnur,
tvíburasystir Droplaugar, gift
Matthíasi Guðlaugi Jónssyni, f.
15. nóvember 1892, d. 25. jan-
úar 1977. Magnús, f. 8. janúar
1913, dáinn 10. nóvember 1948,
kvæntur Svein-
björgu Hinriksdótt-
ur, f. 7. mars 1913.
f. 19.
mars 1917, d. 1. júní
1983, gift Siguijóni
Hólm Hjörleifssyni,
f. 13. maí 1910, d.
11. mars 1991. Jón,
f. 20. desember
1919, kvæntur Vil-
borgu Siguijóns-
dóttur, f. 25. júní
1921. Sigbjörn, f.
24. maí 1924, d. 23.
júní 1955, kvæntur
Vigdísi Magnús-
dóttur, f. 22. ágúst 1927. Þau
slitu samvistir. Kvæntist síðar
Unni Haraldsdóttur, f. 9. mars
1929, d. 30. ágúst 1974.
Guðný giftist Sveini Jónssyni
28. september 1925, f. 3. júlí
1896, d. 15. september 1989.
Böm þeirra: Kjartan, f. 4. sept-
ember 1926, kvæntur Hrefnu
Kristjánsdóttur, f. 10. desem-
ber 1928. Margrét Halldóra, f.
16. október 1929, gift Ásgeiri
Hallssyni, f. 8. nóvember 1927.
Jón, f. 4. ágúst 1931, d. 17. júlí
1969. Jón kvæntist ekki.
Útför Guðnýjar verður gerð
frá Grensáskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég mun ekki gleyma þeirri
stundu, er ég fyrst kom á heimili
tengdaforeldra minna fyrir tæpum
fimmtíu árum. Ekki fór á milli
mála, að glæsileg húsmóðirin stýrði
heimili sínu af reisn og skörungs-
skap, enda greind vel, sterk og stór-
huga. Lífsreynsla hennar kynslóðar
var ósjaldan strangur skóli og mis-
kunnarlítill. Hún kynntist náið af-
leiðingum óblíðrar veðráttu en dáði
jafnframt og naut tignarlegrar feg-
urðar landsins. Og hún þekkti víða
til.
Ég minnist ferðar sumarið 1990.
Þá var Guðný 84 ára. Ferðin var
farin að ósk hennar um að komast
til sem flestra staða, þar sem hún
hafði dvalið eða átt heimili og rifja
upp minningar og heimsækja vini
og kunningja. Með ólíkindum voru
frásagnir hennar af atburðum lið-
inna ára. Farið var um Norðurland
og síðan haldið austur og m.a. kom-
ið að Kleif, efsta bæ í Fljótsdal, en
þar bjuggu foreldrar hennar fyrstu
búskaparár sín. Þar fæddist Guðný.
Ferðinni lauk með heimsóknum til
tengdafólks á Suðurlandi. Mikið
ferðalag fyrir fullorðna konu.
Minnið brást ekki. Fátt kom henni
þó á óvart, því vel hafði hún fylgst
með fréttum og framförum. Hún
naut hverrar stundar. Ógleymanleg
ferð og ríkulega verðskulduð og
lærdómsrík. Að fræðast var
Guðnýju sístætt í huga.
Árið 1925 giftist Guðný Sveini
Jónssyni bókara hjá Kaupfélagi
Héraðsbúa. Sveinn var ættaður úr
Skaftafellssýslu. Þau kynntust á
Reyðarfirði og þar fæddust tvö börn
þeirra. Árið 1931 tók Sveinn við
starfí endurskoðanda hjá Kaupfé-
lagi Eyfírðinga á Akureyri. Þar
fæddist þriðja barn þeirra, Jón.
Hann lést af slysförum 38 ára að
aldri. Og enn var flutt árið 1934,
er Sveinn var ráðinn kaupfélags-
stjóri við útibú félagsins í Ólafsfírði.
Nokkur þáttaskil urðu, þegar
fjölskyldan flutti til Reykjavíkur
erfiðleikaárið 1938. Fyrirheit um
atvinnu stóðust ekki og voru því
fyrstu sporin í Reykjavík stigin til
leitar að húsnæði og starfi. Réðst
Sveinn í kaup á lítilli verslun, sem
hann starfrækti í allmörg ár. Þó
lítil væri og umsetning ekki mikil
er mér kunnugt um, að honum
auðnaðist að taka tillit til aðstæðna
einstakra viðskiptavina sinna, ef
erfiðlega stóð á. Það var af fúsleika
gert og hávaðalaust, enda hafði
Sveinn kynnst margvíslegum erfið-
leikum af eigin raun. Síðar fékk
hann starf sem eftirlitsmaður hjá
Verðgæslunni.
Fyrstu árin í Reykjavík bjuggu
þau í Tjarnargötu. Þar bjó einnig
Þórdís Guðjónsdóttir, saumakona.
Tókst með henni og þeim hjónum
einstök og ævilöng vinátta. Þórdís
lést á liðnu sumri. Andlát hennar
hafði Hjúp áhrif á Guðnýju. Árið
1946 flutti fjölskyldan í eigin íbúð
í Eskihlíð, þar sem þau undu hag
sínum vel.
Oft var gestkvæmt hjá þeim
hjónum, ekki síst á fyrstu árum
þeirra í Reykjavík. Venslaðir og
vinir utan af landi voru tíðir en
velkomnir gestir. Reyndi þá sem
oftar á Guðnýju, ekki síst ef hnika
varð til svefnplássum og ganga úr
rúmi fyrir næturgesti. Allt var þetta
af fómfúsum velvilja gert.
Guðný var afkastamikil við hann-
yrðir og saumaskap, vandvirk og
kröfuhörð. Handverk hennar vakti
athygli, enda var hún frumleg og
listfeng í sköpun sinni. Hún var
úrræðagóð og uppfínningasöm.
Heimavinna hennar og útsjónar-
semi var heimilinu dijúg búbót í
áranna rás. Þess má geta, að þegar
Finnlandssöfnunin stóð yfir sat hún
við pijóna nánast dag með nóttu
og vann húfur, trefla, vettlinga og
sokka til styrktar söfnuninni.
Guðný var elst tíu bama Mar-
grétar Grímsdóttur og Páls Sigurðs-
sonar, sem bæði voru Fljótsdæling-
ar. Margréti kynntist ég fljótlega
eftir að ferðum fjölgaði á heimili
tengdaforeldra minna, en þar dvaldi
hún um tíma. Páll var þá látinn.
Þau höfðu flutt til Hafnarfjarðar
árið 1946 og bjuggu lengst af hjá
Vilborgu dóttur sinni og manni
hennar Siguijóni Jónssyni.
Páll var hagur dugnaðarmaður
og búfræðingur frá Búnaðarskólan-
um í Ólafsdal. Hann gerði m.a.
uppdrátt af gamla skólahúsinu þar.
Hann var þó fyrst og fremst bóndi,
ræktaði m.a. grænmeti, sem þá var
ekki almennt og sótti sjó. Hann tók
einnig virkan þátt í félagsmálum.
Margrét var falleg og glaðlynd
mannkostakona.
Þegar Páll og Margrét fluttu að
Kleif fóru með þeim fósturforeldrar
Páls, þau Magnús Jónsson og
Guðný Sigurðardóttir, sem var hálf-
systir föður Páls. Þau fluttu síðar
með þeim til Njarðvíkur. Börnin
kölluðu Magnús ýmist frænda eða
fóstra og þótti þeim vænt um þenn-
an gamla mann. Hann var mikill
fræðari og kenndi eldri bömunum
undir skóla með góðum árangri.
Tengdamóðir mín minntist hans oft
með þakklátum huga. Hún bar nafn
Guðnýjar.
Guðný unni heimili mínu mjög
og var okkur afar hjálpleg og fórn-
fús. Hún var börnum okkar einstök,
hugulsöm og sífræðandi amma.
Hennar nutu barnabörnin einnig
ríkulega. Hún var ljóðelsk og nokk-
uð hneigð til kveðskapar.
Að leiðarlokum er mér þakklæti
og virðing við tengdaforeldra mína
efst í huga. Ég flyt einnig þakkir
hjúkrunarfólki, sem af alúð hlúði
að Guðnýju þann tíma, sem hún
dvaldi á Vífilsstaðaspítala.
Ekki verður lokið þessari minn-
ingu án þess að þakka sérstaklega
þá einstöku umhyggju og hlýju, sem
einkadóttir þeirra Guðnýjar og
Sveins hefur veitt foreldrum sínum.
Á heimili sínu bjó hún þeim að-
stöðu, nánast eigið heimili, sem þau
nutu á annan áratug, annaðist þau
og þjónaði þeim á aila lund. Fyrir
það voru þau ávallt þakklát.
Það er heimili mínu dýrmætt að
eiga og varðveita minninguna um
Guðnýju. Sé hún góðum Guði falin.
Ásgeir Hallsson.
í fáum orðum viljum við minnast
ömmu okkar, Guðnýjar Pálsdóttur,
sem lést á Vífílsstaðaspítala hinn
24. f.m.
Amma var einstaklega hjálpleg
og fómfús í öllum sínum verkum.
Hún gaf okkur mikinn tíma, talaði
mikið við okkur, leiðbeindi og
fræddi um allt mögulegt til sjávar
og sveita. Hún bjó yfir mikilli
reynslu og þekkingu, enda bráð-
greind og mikilhæf kona. Um heim-
ili hennar og afa eigum við ekkert
nema ljúfar minningar. Þangað var
gott að koma og þar var gaman
að gista. Fara með henni í bæinn,
ferðast og fræðast um landið og
búskaparhætti þess tíma, þegar hún
var ung. Læra ljóð, sem henni þótti
vænt um og vildi þess vegna kenna
okkur. Þau voru mörg. Sum hafði
hún ort sjálf. Og óteljandi eru hlýju
og vönduðu pijónaflíkurnar, sem
hún gaf okkur. Handavinna hennar
var einstök. Þess nutu margir. Og
til skamms tíma einnig okkar böm.
Við vorum hreykin af ömmu, enda
var hún glæsileg kona.
Sl. haust dró verulega úr þreki
hennar og smátt og smátt þögnuðu
pijónarnir.
Við kveðjum ömmu með virðingu
og þakklæti fyrir alla þá umhyggju
og elsku, sem hún hefur alla tíð
veitt okkur og börnum okkar. Megi
hún hvíla í friði Guðs.
Ásgeir Ásgeirsson,
Guðný Ásgeirsdóttir Stáuble.
Ég minnist gömlu góðu daganna,
þegar langamma Guðný og langafi
Sveinn áttu heima hjá ömmu Dóru
og afa í Hvassaleitinu. Þá kom ég
alltaf í mat til þeirra á sunnudögum
með mömmu og pabba og bræðrum
mínum. Langamma Guðný kenndi
mér að spila kasínu þegar ég var
fímm ára og síðan spiluðum við
ætíð, þegar ég kom í heimsókn og
langafí gaf mér alltaf bijóstsykur.
Langamma Guðný hafði gaman
af náttúrunni. Hún gat endalaust
dáðst að garðinum í Hvassaleiti og
verndaði fuglana þar eins og hún
frekast gat. Hún kunni líka vel við
sig í Álfheimum (sumarbústað) og
naut þar fegurðarinnar.
Hún sá til þess, að allir ættu nóg
af hosum og vettlingum. Hún var
alltaf að pijóna enda varð manni
aldrei kalt á tánum eða puttunum
og verður a.m.k. ekki næstu árin.
Hún samdi vísur fyrir okkur
systkinin á flest öllum afmælum og
merkisdögum í okkar lífi.
Guð geymi langömmu mína og
okkur öll.
Sunna Dögg Ásgeirsdóttir.
Á útfarardegi Guðnýjar Pálsdótt-
ur, frænku minnar, vil ég minnast
hennar með nokkrum orðum. Margt
kemur upp í hugann frá liðinni tíð
og þá ekki sízt sú mikla gestrisni
hennar og manns hennar, Sveins
Jónssonar. Þar var alltaf tekið á
móti mér opnum örmum, þegar ég
kom í bæinn. Sama var um aðra
þá, sem þangað leituðu. Ekki var
það sízt, þegar frændur og vinir
þurftu að koma til þess að leita sér
lækninga. Þær voru þá ófáar ferð-
irnar, sem Guðný átti með þessum
vinum sínum til lækna og í heim- j
sóknir á sjúkrahús. Var hún ævin-
lega boðin og búin að rétta öllum !
þeim hjálpahönd, sem hún vissi, að \
þess þurftu með.
Guðný var sérlega myndvirk og
mikil hannyrðakona og bjó yfir '*■ •
miklu listfengi. Allt lék í höndum
hennar. Á fyrstu búskaparárum
þeirra, þegar ekki tíðkaðist að fara
í verslanir eftir öllum fatnaði, lá
hún ekki á liði sínu, heldur saum-
aði og pijónaði allan fatnað á fjöl-
skylduna. Þá veit ég, að hún var
fengin til að_ halda námskeið í
saumaskap á Ólafsfirði, þegar þau
hjónin bjuggu þar. Ekki þarf að
efa, að henni fórst það sem og allt
annað vel úr hendi. Éins nutu marg-
ar litlar hendur og fætur pijóna-1*
skapar hennar. Þá lá vel fyrir henni
að teikna og m.a. landslagsmyndir.
Eftir þessum fyrirmyndum pijónaði
hún sérlega fallegar myndir, en í
þær notaði hún ull, sem hún kembdi
og blandaði saman litum. Urðu
þessar myndir hreinustu listaverk.
Guðný las mikið og hafði áhuga
á öllum fróðleik, fylgdist vel með
fréttum og öllu því, sem gerðist í
kringum hana. Hún hafði yndi af
skáldskap og var ljóðelsk. Hún átti
einnig mjög létt með að setja saman
vísur, og fékk margur fallegartæki-
færisvísur frá henni.
Síðast þegar ég heimsótti
Guðnýju, var henni mjög brugðið.
Þó gátum við talað svolítið saman^
og það lifnaði yfir henni, þegar
minnst var á gamla tímann og veru
hennar á Austurlandi. Þá talaði hún
um, að senn væri hún á förum og
færi að flytja, en hún vissi ekki
hvert. Þó held ég, að hugurinn hafi
verið hjá Dóru og hún hafi vonast
til þess að komast aft.ur heim til
þeirra Dóru og Ásgeirs í Hvassaleit-
ið. En með þeim mæðgum var allt-
af sérlega fallegt og innilegt sam-
band.
Að leiðarlokum vil ég þakka
Guðnýju fyrir alla vináttu og tryggð
við mig og fjölskyldu mína. Um
leið sendum við börnum hennar,
Dóru og Kjartani, og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur okkar. ^
Vilborg Guðjónsdóttir.
t LIUA SIGURÐARDÓTTIR, Brávallagötu 22, lést á sjúkrahúsi Hvítabandsins 2. febrúar. Aðstandendur.

t Faðir okkar, GUÐSVEINN ÞORBJÖRNSSON, Sólvangi, Hafnarfirftl, lést 31. janúar. Gunnar og Oddrún. i*