Morgunblaðið - 22.02.1998, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 1998
MORGUNBLAÐIÐ
1SÉÉÍ11Í1
"'rrœr;
SiSer
ÍHS/’eÁ-iw;
•JííTav' Æ j»* // /. ■ / S.\ ^ M 1, / A i ■■■ ;'
l J '.yÆlí'Vt ■ , jc ' Æi ;■ y M
BJÖRG hefur verið á miklu
flakki allt sitt líf, en hún er
íslendingur og var í
heimahögunum fyrir
nokkru. Hún er fædd 22. júní 1965
og er dóttir Páls Eiríkssonar geð-
læknis og Jónu Bjarkan ritara.
Björg var aðeins sex ára gömul er
flakkið hófst. Þá fór faðir hennar til
framhaldsnáms í Danmörku og
næstu tvö árin ól fjölskyldan
aldurinn í Kaupmannahöfn
og Álaborg. „Átta ára bekk-
inn tók ég í þremur skólum, í
Álaborg, síðan í Hafnarfirði
þar sem við bjuggum fyrstu
mánuðina eftir heimkomuna
og síðustu tvo mánuðina var
ég í skóla í Garðabæ, en
þangað fluttum við frá Hafn-
arfirði og bjuggum þar í tvö
ár, eða þar til við fluttum til
Noregs þar sem við bjuggum
í Osló næstu tvö árin. Síðan
fluttum við aftur heim, en ég
var ekkert sátt við það. Var
þá komin með flakkbakterí-
una í blóðið og einsetti mér
að fara aftur að ferðast um
leið og tækifæri gæfist,“ seg-
ir Björg.
Björg lauk lauk bæði gagn-
fræða- og menntaskóla á Is-
landi og getur þess glöð í
bragði að útþráin hafi breyst
úr tilhneigingum til landflótta í æv-
intýraþrá, löngun til að „kanna nýj-
ar slóðir og lenda í ævintýrum“, eins
og hún kemst að orði. „Ég var nokk-
uð sátt við ísland þegar ég hélt aftur
út. Menntaskólaárin voru skemmti-
legur tími enda var nóg að gera þar
sem ég var líka á kafi í Björgunar-
hundasveitinni og þjálfari í hunda-
skólanum hjá pabba. Á þessum ár-
um stóð hugur minn til þess að
verða geðlæknir eins og pabbi, en
það kveikti líka í mér að kynnast
löndum, þjóðum og menningum
þeim sem stóðu að baki tungumála.
Tungumál hafa alltaf heillað mig,“
segir Björg.
Hún útskrifaðist úr MH árið 1985,
en hafði áður unnið á sumrin bæði í
Noregi og í Slésvík og Holtsetalandi
og síðan lá leiðin til Frakklands, enn
sem „au-pair“, að þessu sinni í
Cannes. Við tók viðburðaríkur tími.
Björg segir:
„Eg var orðin „au-pair“ hjá Jean-
Francois de Chambrun, frönskum
greifa sem var giftur amerískri
konu. Þau bjuggu í 300 ára gömlum
kastala og þó að mér hafi verið sagt
að ég ætti að passa tvær litlar stúlk-
ur kom í ljós að þær voru 14 og 16
ára og þau hjónakornin voru í raun
og veru að leita sér að ódýrum
starfskrafti til að þrífa höllina. Ég
var nú ekkert sérstaklega ánægð
þarna og lítt hrifin af vinnuveitend-
unum, enda var blessaður greifinn í
raun hálfgerður fasisti og bróðir
Zaire og Rúanda, nöfnum sem menn
tengja hungursneyð, fjöldamorðum og öðr-
um skyldum hryllingi.
ensku fyrir „Inter-
national Rescue
Committee“. Hún hef-
ur starfað mikið í Mið-
austurlöndum og Af-
ríkuríkjum á borð við
misserin sem upplýs-
ingafulltrúi og ráðgjafí
hjá IRC, sem er
skammstöfun úr
Hver veit
hvar ég enda?
Ung íslensk kona,
Björg Pálsdóttir, hef-
ur starfað síðustu
hans sat á þingi fyrir Front
Nationale, flokks Le Pen. En að-
stæður voru samt spennandi og
áhugaverðar, sérstaklega eftir að
greifmn, sem seinna trúlofaðist
Reine Spencer, stjúpmóður Díönu
prinsessu, leigði höllina og mig með,
prinsi og prinsessu frá Saudi-Ara-
bíu. Ég vann fyrir konungsfjöl-
skylduna í rúman mánuð eða þang-
að til að þau voru orðin leið á
Frakklandi.
Þessi reynsla var mér annars
mjög dýrmæt og lærdómsrík. Þarna
kynntist ég menningu sem var svo
gjörólík því sem ég átti að venjast,
sérstaklega hvað varðar stöðu
kvenna. Eg gerði mér þó grein fyrir
því að þó ég gæti alls ekki búið við
svona aðstæður og ætti erfitt með að
kyngja meðferð Saudi-Arabíumanna
á konum þá hefði ég engan rétt til að
setjast í dómarastól og segja til um
hvort íslensk eða vestræn menning
væri endilega betri en menning
þeirra.
En hvað um það, ég hætti fljót-
lega eftir að gx-eifinn kom aftur heim
í höllina. Okkur kom illa saman. Ég
fór að vinna sem „au-pair“ hjá ungri
konu sem ég hafði kynnst á meðan
ég vann í höllinni. Ég hafði reyndar
tekið eftir því að hún var mjög
afslöppuð í karlamálum, en það kom
mér samt mjög á óvart þegar ég
fluttist til Parísar til hennar, að hún
var vændiskona. En hún var nú
samt indæliskona og okkur kom vel
saman þó við ættum kannski ekki
margt sameiginlegt. Það kom á dag-
inn að mér var borgað til að vera
vinkona hennar. Ég var hjá þessari
konu í fjóra mánuði og kynntist
ýmsu sundurleitu fólki, allt frá betl-
urum í neðanjarðarlestum til sold-
ánsins af Oman.“
Styttist í nútímann
í kjölfarið fór hugur Bjargar að
stefna aftur í skóla og nú heillaði
ferðamálanám og góður skóli sem
bauðst í Sviss var „góð ástæða til að
halda flakkinu áfram“. Þaðan barst
Björg yfir hafið og heim þar sem
hún starfaði fyrir Ferðamálaráð um
tíma og síðan báru vindar hana vest-
ur til Bandaríkjanna þar sem hún
fékk vinnu hjá Ferðamálaráði Norð-
urlandanna í New York, „fyrir ein-
skæra tilviljun, því ég ætlaði alls
ekki að setjast að í Bandaríkjunum.
Ætlaði aðeins að vera þar stuttan
tíma í fríi.“
Þegar hér var komið sögu var
Björg alvarlega farin að spá í hvað
hún vildi gera þó það kunni að
hljóma ankannalega eftir upptaln-
inguna hér að framan. Blaða-
mennska varð fyrii- valinu og sam-
hliða námi í henni við City Uni-
versity vann Björg fyrir Ferðamála-
ráð Noregs. Að blaðamannanáminu
loknu fór hún að vinna fyrir The