Morgunblaðið - 22.02.1998, Blaðsíða 42

42 SUNNUDAGUR 22. FEBRÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Björg Björns-
dóttir var fædd
á Litla-Velli í
Reykjavík 17. októ-
ber 1917. Hún lést í
Reykjavík 16. febrú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðný Sæ-
mundsdóttir hús-
freyja, f. 13. júní
1881 á Núpum í Ölf-
ushreppi, d. 5. ágúst
1932, og Björn
Björnsson, sjómaður
og síðar verkamað-
ur hjá Eimskip, f.
10. nóvember 1886 í Reykjavík,
d. 16. september 1969. Eftir að
Guðný móðir Bjargar lést hélt
hún heimili fyrir föður sinn og
yngri systkin. Björg giftist ekki,
en eignaðist einn son, Jóhannes,
f. 6. mars 1938, með Haraldi
Guðmundssyni. Jóhannes er
kvæntur Margréti Krisljáns-
dóttur, f. 14. desember 1933 á
Sauðárkróki. Börn Margrétar
og fósturbörn Jóhannesar eru:
Hólmfríður, Hafdís og Þórhall-
ur. Þau hafa öll stofnað sín
heimili. Systkini
Bjargar voru:
Þuríður, saumakona
og húsfreyja í
Reykjavík, f. 25. jan-
úar 1920. Hún gift-
ist Kjartani Bald-
vinssyni, bifreiða-
stjóra. Þau eru bæði
látin. Þeirra sonur
er Magnús. Mar-
grét, saumakona og
húsfreyja í Reykja-
vík, f. 4. des. 1921.
Hún er gift Sigurði
Þórarinssyni, skip-
stjóra og skipaeftir-
litsmanni hjá Siglingamála-
stofnun ríkisins. Þau eignuðust
eina dóttur, Guðnýju. Yngstur
systkinanna var Björn, vélstjóri,
f. 27. nóv. 1924, d. 22. júní 1991.
Hann kvæntist Guðrúnu Egils-
dóttur og eignuðust þau tvær
dætur, Kristínu Agústu og
Estívu Birnu.
Björg verður jarðsungin á
morgun mánudaginn 23. febrú-
ar frá Fossvogskirkju og hefst
athöfnin klukkan 15.
bær sem rifinn var á sjöunda ára-
tugnum var ekki varðveittur, þar
sem hann var alla tíð í upprunalegri
mynd og vel við haldið, en önnur
hús, næstum ónýt, hafa verið end-
urbyggð.
Skólaganga Bjargar varð ekki
löng, aðeins skyldunám, því hús-
móðurstörfum fór hún að sinna á
unglingsaldri og fórst henni það vel
úr hendi, þar sem hún var bæði
samviskusöm og dugleg.
Björg var alla tíð mjög glaðlynd
og rækti vel fjölskyldubönd og vini
sína. Hún var mikill barnavinur og
nutu bæði skyld og óskyld böm
þess. Sonum mínum Sveinbirni og
Helga Rúnari var hún sem besta
amma, þó óskyld væri. Hún var
mikill dýravinur og stofublómin
hennar voru sérlega falleg, enda
sinnti hún þeim vel eins og öllu öðru
lifandi.
Snyrtimennska var Björgu eðlis-
læg, og bar heimilið hennar þess
glöggt merki, lengst af litli bærinn á
Litla-Velli og síðar íbúðin á Vestur-
götu 55.
Síðustu árin voru Björgu erfið
eftir að hún missti heilsuna, og tók
þá við dvöl á sjúkrastofnunum,
lengst af á Hrafnistu í Reykjavík,
þar sem hún naut góðrar hjúkrunar
og umhyggju starfsfólks.
Þegar ég lít til baka er mér efst í
huga þakklæti fyrir einlæga vináttu
og órofa tryggð við mig og fjöl-
skyldu mina.
BJORG
BJÖRNSDÓTTIR
* Látin er Björg Björnsdóttir. Hún
bjó mestan hluta ævinnar á Litla-
Velli í Reykjavík.
Þegar Björg var aðeins 14 ára
gömul lést móðir hennar og þar
sem hún var elst systkinanna kom
það í hennar hlut að annast yngri
+ Mínerva Gísladóttir var
fædd á Bessastöðum hinn
14. september 1915. Hún lést á
Dvalarheimilii sjúkrahússins á
Sauðárkróki 9. febrúar síðastlið-
inn og fór útför hennar fram frá
Sauðárkrókskirkju 21. febrúar.
Hugurinn leitar til baka þegar ég
var í sveit hjá þér og Sæmundi.
Mikið væri ég tilbúinn að upplifa öll
þau ár aftur og nú þegar þú ert far-
in fyllist maður einhverjum tóm-
leika því með þér er farinn sá fasti,
trausti klettur í lífinu, sem maður
átti alltaf vísan og sú tryggð og vin-
átta sem þú veittir mér og fjöl-
skyldu minni frá upphafi mun alltaf
rvara. Þau átta sumur sem ég var
hjá ykkur hjónum var oft margt um
manninn og alltaf var jafn hlýlega
tekið á móti gestum og virtist ekki
skipta þig nokkru máli hvort það
væru tíu eða einhverjir tugir í mat.
Þótt þú hefðir verið úti á túni allan
daginn við vinnu, og við mjaltir
kvölds og morgna þá einhvern veg-
inn fannst þú tíma til að hafa allt til-
búið á settum tíma og auðvitað
varstu alltaf fyrst upp á morgnana
og síðust í rúmið á kvöldin. Ég
+Sigríður Andrésdóttir fædd-
ist í Reykjavík 3. október
1933. Hún lést á Kanaríeyjum
28. janúar síðastliðinn og fór út-
för hennar fram frá Kópavogs-
kirkju 10. febrúar.
Hinn 10. þessa mánaðar kvöddum
við hana Dídí og er undarlegt til
þess að hugsa að hún sé ekki lengur
meðal okkar. Hvað getur maður
sagt þegar sorgin ber að dyrum
.svona óvænt? Mig langar til að
þakka þér allar góðar stundir og
vináttu í gegnum árin, og ég fann
hvað vinátta þín var sterk, þegar ég
veiktist, og þá fann ég að ég átti
góðan fjölskylduvin, og ég verð þér
ævinlega þakklát og guð blessi þig
og varðveiti þig á hærra tilveru-
stigi. Ég votta Sigurði, Áslaugu,
systkini sín og föðurinn, þar til
hann lést í hárri elli. Þó húsakynnin
á Litla-Velli væru ekki stór, var oft
margt um manninn í litlu hlýlegu
stofunni, því húsráðendur voru
gestrisnir og hjartahlýir. Oft hef ég
hugleitt hvers vegna þessi gamli
hugsaði ekki um það þá, þótti þetta
ósköp eðlilegt en þegar fram liðu
stundir velti ég því oft fyrir mér
hvemig þú fórst að þessu. Góðu
stundirnar í heyskap fyrir norðan
voru þegar rann á þig einhvers kon-
ar steypuæði, þú sást skýbólstra í
suðri, dreifst allt og alla með þér til
að ná þessum tuggum upp og
krakkarnir þínir kepptust við að
rifja í hælana á næsta og eða kaf-
færa næsta mann í heymokstri með
miklum látum.
Mér er minnistætt á áttræðisaf-
mæli þínu hve glöð og stolt þú varst
með allan hópinn þinn og þar með
talinn tvíburabróður þinn Jón sem
var þér svo kær og sjaldan hef ég
séð meiri kærleik með systkinum en
þá. Lýsir það einnig þeirri hlýju
sem alltaf kom frá þér, þegar við
heimsóttum þig í sumar með litlu
systrasyni Höllu, þar sem þú varst
að hitta þá í fyrsta sinn, þá upplifðu
þeir, þrátt fyrir að þeir væra ekkert
skyldir þér, að þarna væri hún
„amma“ í Skagafirði.
Guð geymi þig nú, elsku Mína
mín, og við þökkum þér allar góðu
samverustundimar í gegnum árin.
Halla, Kristinn og dætur.
Ríkharði, Sigurjóni, systrum og
fjölskyldum samúð mína.
Víða liggja leiðir manns
lífs um stríða vegi
ókunn bíða örlög hans
svo engu hann kvíða megi.
Eflaust dæi okkar þor
ævi að mæta kjörum
ef við sæjum öll vor spor
áður þau við fórum.
Lærðu að bera iífsins kjör
littu glöð á veginn
láttu þér verða létt um fór
lifðu sólar megin.
(Hálfdán Bjamason.)
Guð blessi og varðveiti góðar
minningar þínar.
Guðbjörg Hauksdóttir.
Ntt bros og blíðlyndi lifir
og bjarma á sporin slær,
það vermir kvöldgöngu veginn
þú varst okkur stjama skær.
Þitt hús var sem helgur staður
hvar hamingjan vonir ól,
þín ástúð til okkar streymir
sem ylur frá bjartri sól.
Syni hennar Jóhannesi og fjöl-
skyldu sendi ég innilegar samúðar-
kveðjur og bið þess að minningin
um yndislega móður ylji um ókomin
ár.
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir.
Björg Björnsdóttir á Litluvöllum í
Reykjavík er látin. Því langar okkur
að minnast hennar með nokkrum
kveðju- og þakkarorðum. Þá viljum
við senda Jóhannesi Haraldssyni,
syni hennar, og Margréti Kristjáns-
dóttur, konu hans, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Starfsfólki
Dvalarheimilis aldraðra sjómanna
sendum við og allir aðstandendur
Bjargar hjartans þakkir.
Elsku Björg, samverustundirnar
með þér urðu svo stór þáttur í lífi
okkar að við getum varla gert okkur
í hugarlund lífshlaupið án þín. Litlu-
vellir, þetta litla lifandi hús, með
sína sögu sem stöðugt bættist við,
er miðpunktur minninganna, sem
nú streyma fram þegar við hugsum
til þín. Þetta hús sem virtist enda-
laust geta tekið við fólki, þó ekki
væri rýmið mikið. Gestagangur,
kaffi og kökur, hrópandi og hlæj-
andi börn á hlaupum. Utan um allt
þetta hélst þú, stjórnaðir og stýrðir
svo allt færi vel. Og eins og gat ver-
ið gaman í öllum erlinum, þá var
slíkur friðurinn og kyrrðin hjá þér í
litla húsinu, að hvergi var betra að
hvílast.
Þegar við setjumst saman niður
og horfum yfir farinn veg kemur í
ljós að auk allra endurminninganna
sem við eigum saman, þá á hvert
okkar sínar sérstöku minningar:
Eftirvæntingin og tilstandið við að
taka á móti Jóa, stóra bróður, þeg-
ar hann kom heim af sjónum, ör-
yggið sem fylgdi því að hafa þig á
næsta leiti þegar börnin voru lítil,
spilakvöldin sem stóðu jafnvel
fram á nótt, risarjómaterturnar
(sem verða bakaðar eftir þinni upp-
skrift kynslóð eftir kynslóð), páfa-
gaukar fljúgandi um allt og svona
getum við endalaust haldið áfram
að telja. Minningabankinn er
óþrjótandi.
Elsku Björg, nú þegar við kveðj-
um þig og þökkum fyrir samveruna,
þá vitum við að eins og þú tókst
okkur og öðrum opnum örmum, þá
verður þér tekið opnum örmum
þegar þú heldur héðan á braut.
Kolbrún Diego og fjölskylda.
MINERVA
GÍSLADÓTTIR
SIGRÍÐUR
ANDRÉSDÓTTIR
OSKAR
SIGTRYGGSSON
+ Óskar Sigtryggs-
son, bóndi og
smiður, fæddist á
Stóru-Reykjum í
Reykjahverfi í S-
Þingeyjarsýslu 29.
september 1914.
Hann lést á sjúkra-
húsinu á Húsavík 13.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Sigtryggur Hall-
grímsson, f. 29.5.
1884, d. 27.9. 1979,
og Ásta Lovísa Jón-
asdóttir, f. 19.12.
1873, d. 17.2. 1965.
Oskar átti þijú systkini. Þau eru:
Laufey, f. 2.6. 1905, d. 1933;
Garðar, f. 15.3. 1909, d. 1996; og
Fanney, f. 23.1. 1911, búsett á
Húsavík.
Hinn 2. júlí 1938 kvæntist Ósk-
ar Steinunni Stefánsdóttur frá
Smyrlabergi í Hún., f. 8.10. 1914.
Börn þeirra eru sex: Svanhildur,
f. 1939, maki Gísli G. Pétursson,
búsett á Patreksfirði og eiga þijá
syni; Stefán, f. 1941, kvæntur Að-
albjörgu Gunnlaugsdóttur, búsett
Látinn er á Húsavík Óskar Sig-
tryggsson, bóndi frá Reykjarhóli í
Reykjahverfí, á 85. aldursári.
I augum ókunnugra lætur hún
fremur lítið yfir sér náttúrufegurðin
í Reykjahverfi. En sé betur að gáð
leynast þar tærar lindir, svellandi
flúðir, nykurtjarnir og fengsæl
vötn. Landið er frjósamt og heið-
amar lyngi vaxnar. Hveragufan
leitar til himins á vit almættisins og
í blámóðunni gnæfa Kinnarfjöll með
sísnævi sínu úti við sjóndeildar-
hringinn. Fuglamir lifa í sátt við
mannfólkið á landinu, en góð með-
ferð þess er forsenda fyrir tilveru
og velferð beggja. A þessu samspili
manns og náttúru hafði heiðurs-
bóndinn ðskar Sigtryggsson næm-
an skilning og í þessum heimi reisti
hann tilveru sína í skjóli víðs ætt-
boga og trúrra vina.
I Óskari Sigtryggssyni fann ég
ekki aðeins skarpvitran heiðurs-
mann, sem var trúr sinni köllun,
ákveðinn en þó ekki ósveigjanlegur,
kappsamur en jafnan með forsjá,
stefnufastur en þó tilbúinn í tilslak-
anir, ef það var í hófi. Ég fann líka
hið næma auga hans fyrir hinu
mannlega, skilning hans á tilfinn-
ingum annarra og vilja til að hjálpa
á þeim stundum er þeir áttu erfitt.
Hann var kappsfullur en jafnframt
mannasættir og meiri sálfræðingur
en margir þeirra sem skarta slíkum
titli frá háskólum. Hann var fram-
farasinni en jafnframt talsmaður
hefðbundins landbúnaðar. Hann var
laginn smiður en jafnframt hagur á
orðsins list. Hann var málfræðingur
hinnar íslenzku alþýðutungu, sem
ætti að fá langskólamenn til að
blikna yfir þeirra eigin moði og
flatneskju. Hann skrifaði betra mál
og tærara en flestir og stíll hans var
ómengaður alþýðumannsstfll, sem
á Rein í Reykjahverfi
og eiga sex börn;
Tryggvi, f. 1942,
kvæntur Árdísi Sig-
urðardóttur, búsett á
Þverá í Reykjahverfi
og eiga fjögur börn;
Erla, f. 1943, var gift
Aðalbirni Gunn-
laugssyni, d. 1990,
býr á Ekru í Axar-
firði, börn þeirra eru
sex; Fanney, f. 1953,
gift Guðmundi Sal-
omonssyni, búsett á
Húsavík og eiga þijú
börn; og Ásgeir Rún-
ar, f. 1956, kvæntur Huldu Jónu
Jónasdóttur, búsett í Reykja-
hverfi og eiga fjögur börn.
Óskar og Steinunn byggðu býl-
ið Reykjarhól úr landi Stóru-
Reykja í Reykjahverfi árið 1940
og bjuggu þar til ársins 1994. Það
ár fluttust þau á dvalarheimili
aldraðra, Miðhvamm, á Húsavík
og hafa átt heimili sitt þar síðan.
Útför Óskars fór fram frá
Grenjaðarstaðarkirkju 21. febrú-
ar.
menntakerfið hafði ekki náð að
leggja niður í auma skrúðmælgi og
uppskafningsflatneskju.
Væri ég spurður að því, hverjir
væru hinir eiginlegu máttarstólpar
menningarinnar myndi ég svara, að
það væru menn eins og Öskar Sig-
tryggsson. Hann var hugsjónamað-
ur og umbótamaður en jafnframt
þjóðrækinn og félagslyndur,
söngvinn og hrókur alls fagnaðar á
góðum stundum. Hann var vinsæll,
vel látinn og virður vel svo sem seg-
ir í Hávamálum.
Þau verða ekki fleiri sendibréfin
til min frá Óskari Sigtryggssyni og
er því tóm fyrir höndum. Hann jók
mér víðsýni og skilning á mannlíf-
inu og fyrir það er ég honum þakk-
látur.
Það fór vel á því, að Óskar Sig-
tryggsson rann lífsskeið sitt í
frjósamri sveit Reykjahverfis meðal
tærra linda, víðra túna og hvítra
reykja, því hugur hans var tær,
andinn fór víða og hvergi var hugs-
unin þokukennd. Líklega hefur það
ekki spillt fyrir náttúrufegurðinni í
hans augum ef sveitir væru búsæld-
arlegar. Hann var hins vegar bam
náttúrunnar, sem lifði á landinu í
sátt við fuglana og búfénaðinn, en
slíkir menn hafa ásamt sauðkindinni
fleytt þjóðinni yfir harðræði ald-
anna án þess að reisn þeirra biði
nokkurn tíma hnekki.
Þetta er sú mynd, sem ég vil
geyma í hugskoti mínu af Óskari
Sigtryggssyni. Hann var einn hinna
hógværu heldrimanna íslenzkrar al-
þýðu og lítillátur að hætti stór-
menna. Mér er heiður af að reyna
að hafa hann sem fyrirmynd og er
stoltur yfír að hafa átt þess kost að
eiga með honum stutta en hressandi
vegferð.
Sverrir Ólafsson.
EINAR MARINO
G UÐMUNDSSON
+ Einar Marinó Guðmundsson
var fæddur í Hrólfsskála á
Seltjarnamesi 3. desember 1925.
Hann lést á heimili sínu, Grund-
argerði 18, 27. janúar siðastliðinn
og fór útfór hans fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík 6. febrúar.
í fáum orðum langar mig að kveðja
kæran vin. Það var sárt að frétta
fráfall hans og vera svo langt í
burtu.
Þegar ég kom til Reykjavíkur
fyrir 27 árum var ég svo lánsöm að
eiga þau hjónin að. Opnuðu þau
heimili sitt fyrir mér sem síðan hef-
ur staðið opið fyrir mig og mína
fjölskyldu. Viljum við þakka fyrir
hve velkomin við höfum alltaf verið.
Elsku Lilla, Nonni, Gummi,
Gerða, Einsi og fjölskyldur. Sorgin
er af hinu góða, því sá einn getur
syrgt sem elskað hefur og sá einn
hefur mikið misst sem átt hefur
eins og þið en ég veit að söknuður-
inn mun víkja um síðir fyrir birtu
minninganna.
Nú þegar samfylgd lýkur þökk-
um við þessum kæra vini allt með
þessum ljóðlínum:
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin jjúfú og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Fanney og íjölskylda.