Morgunblaðið - 10.05.1998, Side 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUÚAGUR 10. MAÍ 1998 43
I
I,
!
I
I
I
í
I
I
I
I
1
1
I
I
■
■
I
g
i
»
INDRIÐI
JÓNSSON
+ Indriöi Jónsson
fæddist á Vatn-
eyri við Patreksfjörð
9. maí 1915. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 30. apríl
síðastliðinn. Indríði
var sjöunda barn
foreldra sinna, en
þau voru Jón Ind-
riðason, f. 20. maí
1884, d. 17. feb.
1974, frá Nausta-
brekku á Rauða-
sandi, og Jónína
Guðrún Jónsdóttir, f.
3. okt. 1885, d. 20.
mars 1961, frá Patreksfirði.
Systkini Indriða voru: 1) Signrð-
ur, lést ungbarn. 2) Sigurður
Kristinn, f. 3. ágúst 1906, d. 17.
nóv. 1968, ókvæntur. 3) Lilja, Iést
ungbarn. 4) Rannveig Lilja, f. 17.
jan. 1910, d. 17. des. 1950, gift
Trausta Jóels- syni. 5) Marta, f.
14. júní 1911, ógift. 6) Þorgerður,
f. 5. nóv. 1913, d. 16. júní 1962,
gift Reyni Hördal, látinn. 7) Jón,
f. 21. jan. 1917, kvæntur Bryndísi
Kristjánsdóttur. 8)
Sigrún, f. 8. sept.
1918, d. 24. aprfl 1988,
gift Garðari Jóhanns-
syni. 9) Sólveig, f. 28.
nóv. 1919, ógift. 10)
Gunnar, f. 9. ág. 1922,
d. 20. des. 1992,
ókvæntur. 11) Hafliði,
f. 20. okt. 1923, kvænt-
ur Guðleifi Hallgríms-
dóttur, látin. 12) Fjóla,
f. 8. júlí 1925, giftJak-
obi Pálssyni, bæði lát-
in. 13) Björgvin, f. 26.
ág. 1929, kvæntur
Kristínu Guðmunds-
dóttur.
Indriði kvæntist 10. apríl 1943
eftirlifandi konu sinni, Petrínu
Jónu Elíasdóttur, f. 27. ág. 1914,
frá Skógum í Mosdal við Arnar-
Qörð, og eignuðust þau eitt barn
og ólu að auki upp einn fósturson.
Barn þeirra er Hallveig Elín, f. 13.
des. 1952, gift Ólafi Kristinssyni og
eiga þau þijú börn, Lóu Björk, f.
27. maí 1976, Lilju Petru, f. 23.
maí, 1978, og Kristin Má, f. 18. ág.
1984. Fóstursonur Indriða og
Petrínu er Steingrímur Guðni
Pétursson, f. 12. nóv. 1942. Börn
hans eru Erla Hafdís, f. 8. mars
1965, gift Jóhannesi Lúter Gísla-
syni, f. 16. ág. 1945. Börn: Jónas
Ingólfur, f. 30. des. 1982; Hulda
Ólöf, f. 1. aprfl 1985, Gísli
Trausti, f. 1. feb. 1988, Daníel
Guðni, f. 10. mars 1997; Hilmar,
f. 18. ág. 1967, barn hans er Sól-
rún Eva, f. 21. ág. 1992; Albert
Indriði, f. 16. júlí 1969, sambýlis-
kona Auður Erlarsdóttir, barn
þeirra er Silja María, f. 29. nóv.
1995; Sæþór, f. 31. júlí, 1974.
Sambýliskona Guðna er Sigríður
Jónsdóttii'.
Indriði lærði skösmíði hjá föð-
ur sínum heima á Patreksflrði og
lauk þar sveinsprófi 24. aprfl
1944. Hann fékk meistararéttindi
í iðn sinni 9. apríl 1955. Um tfma
rak hann skósmíðaverkstæði á
Patreksfirði, eða uns hann flutt-
ist suður í Kópavog árið 1955.
Þar fékk hann vinnu hjá Máln-
ingu hf. og starfaði þar fram til
um 1970. Eftir það starfaði hann
hjá Þjóðleikhúsinu uns hann lét
af störfum um 1985.
Utför Indriða fer fram frá
Fossvogskirkju á morgun, mánu-
daginn 11. maí, og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Lokið er kafla í lífsins miklu bók.
Við lútum höfði í bæn á kveðjustund,
biðjum þann guð, sem gaf þitt líf og tók
græðandi hendi að milda sorgarstund.
0, hve við eigum þér að þakka margt
þegar við reikum liðins tíma slóð.
I samfylgd þinni allt var bh'tt og bjart
blessuð hver minning, fógur, ljúf og góð.
Okkur í hug er efst á hverri stund
ást þín til hvers, sem lífsins anda dró
hjálpsemi þín og falslaus fómarlund
Friðarins guð þig sveipi helgri ró.
(Vigdís Runólfsdóttir.)
Elsku pabbi minn.
Hjartans þakkir fyrir allar okkar
góðu samverustundir.
Guð geymi þig.
Þín dóttir
Hallveig.
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdafóður míns Indriða
Jónssonar, sem lést eftir þungbær
veikindi á heimili sínu á Háaleitis-
braut 16.
Indriða sá ég fyrst fyrir nær 24
árum er kona mín Hallveig Elín
kynnti mig fyrir fóður sínum og
móður. Þá strax fann ég þann hlý-
hug og kærleika sem einkenndi líf
hans allt, og þann einbeitta vilja
hans að reyna að leiðbeina unga fólk-
inu um refilstigu lífsins. Sjálfur var
Indriði bindindismaður á bæði vín og
tóbak og reyndi hvað hann gat til að
hafa áhrif á að menn temdu sér það
sama.
Þegar barnabömin komu svo eitt
af öðm tók tengdafaðir minn fagn-
andi á móti þeim, þau löðuðust að
honum og milli þeirra mynduðust
órjúfanleg bönd, sem styrktust eftir
því sem árin liðu.
Fyrir mörgum áram tóku tengda-
foreldrar mínir á leigu kartöflugarð í
Skammadal og fylgdi með honum
smáskiki þar sem reisa mátti kofa.
Var tekið til óspilltra málanna og eft-
ir nokkur ár var komið á lóðina
reisulegt hús og fallegur garður í
kring. Mikið tilhlökkunarefni var hjá
börnunum að gista hjá afa og ömmu í
Skógarkoti, en svo nefndu þau húsið
sitt í Skammadal.
Þegar ég lít til baka standa upp úr
minningar um skemmtileg sumarfri
með tengdaforeldrum mínum í sum-
arhúsum víða um landið, þar sem
tengdafaðir minn og ég reyndum að
hnoða saman visum í gestabækur
húsanna, grenjandi af hlátri yfir öll-
um leirnum, en þeim sem lásu til
óbærilegra leiðinda.
Það var okkur hjónum mikils virði
að eiga þess kost að ferðast með
tengdaforeldmm mínum um Vest-
firðina síðastliðið sumar, en þar em
þau fædd og uppalin. Gleðin skein úr
andlitum þeirra, er þau rifjuðu upp
atburði löngu liðinna ára. Þá var
mikið á sig lagt til að ná samfundum,
gengnir grýttir vegslóðar og farið yf-
ir firði.
Nú, þegai- komið er að kveðju-
stund, langar mig, kæri tengdafaðir,
að þakka þér fyrir allar ánægju-
stundimar, sem þú veittir okkur.
Megi Guð almáttugur leiða þig inn í
sitt dýrðarríki.
Ólafur Kristinsson.
Ein fyrsta minning okkar um afa
er þegar hann lét okkur standa á
ristunum á sér, hélt í hendur okkur,
mggaði okkur fram og aftur og fór
með þessa vísu:
Stígur hún við stokkinn,
stuttan á hún sokkinn,
ijósan ber hún lokkinn
litli stelpuhnokkinn.
Ást afa á bömum var einstök,
enda varðveitti hann vel barnið í
sjálfum sér og má með sanni segja
að við barnabömin höfúm notið góðs
af. Á fyrstu ámm okkar var hann
vanur að setjast með okkur í hring
og rúlla bolta á milli, yngsta bamið
fékk að sitja í fangi hans á meðan
leikurinn lærðist. Hann hnýtti bönd
við húsgögnin út um alla íbúð og bjó
til leiki sem engum öðmm en honum
hefði getað dottið í hug, enda var
hugmyndaflug afa óþrjótandi og var
hann yfirleitt ekki í rónni fyrr en
hann hafði hmndið þessum hugdett-
um sínum í framkvæmd. Minnis-
stætt er okkur þegar afi útbjó rólu
niður af svölunum (við takmarkaðan
fögnuð ömmu) eða ollinn skollinn-
leikirnir þegar við bundum fyrir aug-
un á honum, snerum honum í hringi
og létum hann síðan ringlaðan leita
að okkur út um alla íbúð. Hann gekk
alla leið í löngun sinni til að gleðja
okkur.
Róluvöllurinn á Háaleitisbrautinni
var sérstakt metnaðarmál hjá afa.
Hann var fljótur að hlaupa til og laga
tækin ef þau gáfu sig og passaði upp
á að völlurinn væri vel hirtur að öllu
ARNI
INGIMUNDARSON
+ Árni Ingimundarson fæddist á
Akureyri 17. mars 1921.
Hann lést á Fjérðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 20. aprfl síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Akureyrarkirkju 30. aprfl.
Lífið læðist mjúklega
SV0 Ijúft, SV0 ijúft
- andartakshvísl -
fótatak við sólarlag.
Hann fæddist inn í vorið - um það
leyti er vetur og vor mætast á vor-
jafndægri - og bar birtu til lífs-
reyndra foreldra sem misst höfðu
frumburð sinn á ísköldum janúar-
degi. Honum var gefið nafn bróður
síns og afa - Ámi.
Ámi Ingimundar, eins og hann
var jafnan kallaður, óx og dafnaði
eins og fífill í túni, enda hafði hann
flest til að bera sem skapar góð vaxt-
arskilyrði og ekki skorti góðan jarð-
veg. Hann hafði óvenjumikla lífs-
orku, var kraftmikill og fallegui'. í
kringum hann var hæfileikafólk sem
bar skynbragð á kosti og galla slíkra
lífsgjafa. Umvafinn þeirra elsku ólst
hann upp á Akureyri með stuttri við-
komu á prestssetrinu í Grenivík þar
sem honum fæddist bróðir. Á Akur-
eyri eignaðist hann tvær systur og
hálfbróður.
Heimihð á Oddeyrargötu 36 var
annálað fyrir glaðværð og gestrisni.
Þar áttu jafnan athvarf þrjár kyn-
slóðir - ömmur, móður- og föðursyst-
ur að ógleymdum frænkum, frænd-
um og fjölda vina sem sóttu skóla á
Akureyri. í nokkurra metra fjarlægð
bjuggu þau Svenni, móðurbróðir, og
Guðbjörg Bjarman með sinn stóra
barnahóp og var samgangur mikill á
milli þessara heimila. Sagan segir að
það hafi verið skrafað, skeggrætt og
mikið brallað en fyrst og fremst mik-
ið spilað og sungið.
Bræðumir Árni og Magnús fóm
til Reykjavíkur og settust á skóla;
bekk í Verslunarskólanum. í
Reykjavík kynntust þeir fjölskyldu
Guðrúnar Þórðardóttur og Eggerts
Kristjánssonar stórkaupmanns -
m.a. börnum þeirra Gunnari og
Nönnu. Magnús, faðir minn, giftist
síðar Nönnu móður minni, en með
þeim Gunnari og Áma tókst slík vin-
átta að jafnan þegar annar var
nefndur þá flaug manni hinn i hug.
Þeir vom að mörgu leyti líkari hvor
öðrum en ættingjum sínum.
Ég kynntist Arna mest og best í
gegnum móðurbróður minn Gunnar
Eggertsson, sem var mér afar kær.
Hann var búsettur í Reykjavík líkt
og fjölskylda mín en Ámi og fjöl-
skylda á Akureyri. Bemskuminning-
ar mínar af þessum fjömgu frænd-
um vom með sitthvorum hætti en
em nánast talandi dæmi um gildis-
mat þeirra og lífssýn. Gunnar var
einhver sá hjartahlýjasti og elsku-
legasti maður sem ég hef kynnst.
Hann gaf alltaf klapp á öxl, koss á
vanga að ógleymdu hlýju faðmlagi
og mola í munn! Árni fylgdist aftur á
móti vel með jólasveinum þegar
hann var staddur í Reykjavík eitt
sinn fyrir jól - honum varð ekki
svefnsamt fyrir brölti þeirra, hurða-
skelium og ólátum. Hann hafði líka
nógan tima til að hlusta á vangavelt-
ur spyrjandi smávem og gat töfrað
fram yndislegustu tóna á píanóið en
vildi að sjáKsögðu fá söng með í
kaupbæti.
Þeir deildu ekki eingöngu þessu
leyti fyrir okkur börnin. Hann tók
virkan þátt í leikjum okkar og virtist
ekki skemmta sér síður en við hin.
Afi var sérstaklega hreinlyndur
maður og var mikið í mun að við
barnabömin temdum okkur góðar
dyggðir. Hann reyndi að efla þær
með skák og spilakennslu og hvatti
okkur til að skrifa dagbækur og ljóð,
alltaf var hann jafn stoltur af okkur
þótt árangur skriftanna væri misjafn
en benti okkur einnig á það sem bet-
ur mátti fara.
Á páskunum var afi vanur að
labba með okkur niður á höfn. Þá var
hann í essinu sínu enda fæddur og
uppalinn á Patreksfirði og gat miðl-
að þekkingu sinni á sjómannslífinu
til okkar borgarbamanna. Hann var
þá vanur að leiða okkur á milli
bryggjanna og spá með okkur í nöfn
bátanna og fræða okkur um eitt og
annað sem þeim viðkom.
Afi og amma unnu bæði í Þjóðleik-
húsinu til margra ára. Þegar við gist-
um hjá þeim fengum við að koma
með þeim til vinnu og hjálpa þeim
við störf sín. Það voru montnar syst-
ur sem komu heim úr þessum ferð-
um og gátu sagt vinkonunum að þær
hefðu valsað um á sviðinu, farið bak-
sviðs, skoðað hárgreiðsluherbergið
og meira að segja sest í forsetastúk-
una. Þau voru dugleg að segja okkur
frá öllum gömlu leikurunum sem
prýða veggi Þjóðleikhússins og frá
leikhúslífinu almennt. Afi lýsti ná-
kvæmlega fyrir okkur hvernig ljósa-
búnaðurinn virkaði og þegar þau svo
tóku okkur með sér á leiksýningar
og ljósin byrjuðu að dofna hugsuðum
við stoltar með okkur að við vissum
betur en aðrir leikhúsgestir.
Á þessum tíma árs var venjulega
kominn hugur í afa að komast í sum-
arhúsið sitt í Skammadalnum, enda
var drjúgum hluta sumarsins eytt á
þessum stað sem var afa svo kær.
Hann var ekki lengi að koma þama
upp heilli barnaparadís og smíðaði
meðal annars handa okkur lítinn
kofa, bíl sem hægt var að sitja í,
stultur, hringjakast og svo mætti
lengi telja enda var tilhlökkun okkar
að komast í Skammadalinn með afa
og ömmu alltaf mikil. Á leiðinni upp
eftir var sungið:
Afi og amma, Lóa og Lilja
eru að fara í Skammadal
Ætla að moka, moka og moka
moka sand í Skammadal.
mannlega innsæi og virðingu fyrir
því sem mörgum myndi vegið og
metið léttvægt þykja - þeir deildu
einnig brennandi áhuga á íþróttum -
einkum fótbolta, laxveiði og vín-
drykkju. Þeir vom sannkallaðir lífs-
nautnamenn og gengu oft á tíðum
þvert á allt sem ef til vill mætti kalla
„borgaraleg siðferðisgildi"! Foreldr-
ar beggja vom úr bændastétt en
fluttu á mölina á þeim tíma sem
borgarastétt var að myndast hér á
landi. Þeir vora elstir - skyldu e.t.v.
vera fyrirmyndir en það hentaði
þeim ekki. Þeir fóru sínar leiðir.
Ámi var sannkallaður náttúrata-
lent - hann var músíkalskur á þann
hátt að allt í kringum hann skynjaði
maður tóna. Mér hefur heyrst að í
Verzlunarskólanum hafi hann ef til
vill eytt meiri tíma við flygilinn að
töfra fram djass og blús en í tölur og
bókfærslu. Engu að síður fór það nú
svo að hans aðalatvinna var skrif-
stofustörf. Auk þess lék hann undir
hjá, söng með og stjómaði ýmsum
kórum og lá ekki á liði sínu þegar til
hans var leitað um ýmislegt er varð-
aði söng og tónlist. Hann lét sig þó
sjaldan ef nokkurn tíma vanta á völl-
inn að hvetja sína menn í KA og síð-
ar skipaði golf veglegan sess í
áhugamálaflokknum, sem var stór.
í mínum huga er Árni Ingimundar
dæmigerður „bóhem“ sinnar kyn-
slóðar. Hann hafði persónutöfra, gat
verið hrjúfur á yfirborðinu en innst
inni bjó afar viðkvæm sál sem fátt
aumt þoldi að sjá. T.a.m. gat hann
vart horfst í augu við veikindi náinna
ættingja, hvað þá sín eigin. Hann var
tryggur vinur ættingja sinna og vina
en spítalaheimsóknir og jarðarfarir
voru oft meira en hann réð við. Mál-
tækið segir „Hver er sinnar gæfu
smiður“ og fyrir mér smíðaði Ámi
sína lífsgæfu þegar hann kynntist og
gekk að eiga eftirlifandi eiginkonu
sína Auði Kristinsdóttur. Hún kunni
að meta kosti hans, tók göllunum og
Síðan var farið í berjamó, niður í
kartöflugarð eða farið upp á fjall.
Sérstaklega er okkur minnisstæður
dagurinn sem afi fór með okkur upp
á topp og byggði með okkur vörðu.
Á sumrin fóram við fjölskyldan, * _
afi og amma oft í ferðir út á land og
tók þá afi að sér sem svo oft áður að
hafa ofan af fyrir okkur bömunum.
Hann bjó til flugdreka úr pokum, fór
með okkur að veiða eða tók okkur
með sér í göngur og sagði okkur frá
huldufólkinu sem byggi í klettunum
og endaði oft með því að allur bama-
skarinn úr nærliggjandi bústöðum
hafði slegist í hópinn.
Rétt eins og afa var mikið í mun
að fylgjast með þjóðfélagsmálunum
vildi hann vita hvað við værum að
gera þegar á unglingsárin var komið.
Ef vel gekk og við voram að fást við “ '
uppbyggilega hluti gladdist hann í
einlægni.
Fyrir nokkram mánuðum þurfi
amma að leggjast inn á spítala og á
meðan fluttum við inn til afa. Hafi
það einhvern tíma hvarflað að okkur
að afi væri hættur að fá sínar
skemmtilegu hugdettur hvarf sá efi
sem dögg fyrir sólu þegar hann einn
sunnudagsmorgun settist á rúm-
stokkinn hjá okkur og sagðist hafa
vaknað um nóttina og fengið þá hug-
mynd að við héldum pizzuveislu fyrir
vinkonur okkar, og haldin var veisl-
an. Afi fylgdist með að við bærum
vel á borð og hélt fjörinu gangandi
allt kvöldið með því að rifja upp með
okkur félagsvistina. -v
Söknuður okkar er sár en eftir
standa minningar um besta afa sem
nokkur hefði getað hugsað sér.
Elsku afi, áður en þú veiktist
sagðist þú vonast til að fá að tóra að-
eins lengur til að sjá hvernig við
spjöraðum okkur og nú ertu farinn.
En gangi sólin til viðar hlýtur hún að
rísa upp aftur og einhvem veginn er-
um við viss um að geislar þínir eigi
eftir að verma okkur um ókomin ár.
Við þökkum þér allt.
Líkt og rótfost angan er t
ímynd þín í hjarta mér.
Minning þína þar ég geymi,
þinni mynd úr huga mér
aldrei gleymi, öðru gleymi - ekki þér.
(Arthur Symons.)
Elsku amma, mikill er missir þinn.
Megi almættið leiða þig í gegnum
sorg þína.
Lóa, Lilja og Kristinn.
studdi hann við að fóta sig á hálum ís
hins ískalda veraleika sem mörgum
með minni efnivið hefur reynst erfitt
að feta.
Missir einkasonarins, Ingimundar,
langt um aldur fram, varð þeim og
reyndar okkur öllum mikið áfall. Það
var þá sem ég skynjaði hvað sterkastf v
vináttu frænda minna, Árna og
Gunnars. Orð Gunnars vora óþörf
því vissan um skilning hans, hlýju og
samhygð var vís.
Ég var svo heppin þegar ég komst
til vits og ára að Gunnar móðurbróð-
ir minn sýndi mér þann heiður og
traust að hringja í mig þegar honum
lá mikið á hjarta. Þannig fylgdist ég
dálítið með hvað þeir vora að bralla
og hafði lúmskt gaman af þessum
lífsþyrstu heimsborguram sem létu
aldur og heilsu ekki stöðva sig. Síð-
ari kona Gunnars, Valdís Halldórs-
dóttir eða „Valla mín“ eins og hann
nefndi hana einatt, gekk strax í lax-
veiðifélagsskapinn og úr varð litríkt
tríó. Líkt og Auður kona Árna var -
innkoma hennar í líf Gunnars hans
lífsgæfa. Eftir skyndilegt fráfall
Gunnars var tryggð og vinátta Áma
og Auðar henni mikill stuðningur.
Sumarið eftir héldu Valla og Árni við
hefðinni - þau fóra saman í lax!
í blessaðri blindni minni, barna-
skap og eigingimi taldi ég mér víst
trú um að þeir yrðu eilífir. Svo er -
en ekki lengur á hinu, ef svo mætti
að orði komast, áþreifanlega tilvera-
stigi. Eftir stendur margt sem erfitt
er að setja í orð. Þeim á ég báðum
mikið að þakka. Þeir sýndu mér leið
til að njóta frelsis í flóknu mannlífi. 1 ;r~
Guðsblessanir hefðu, að ég held, í
þeirra eyrum hljómað væmnar og
vellulegar svo ég vanvirði þá ekki
með þeim en hef þær yfir í huganum.
Ég þakka þeim ómetanlega sam-
fylgd og veganesti m.a. í formi góðra
minninga sem ylja, kæta og leið-
segja.
Inga Steinumi. -