Morgunblaðið - 29.11.1998, Blaðsíða 8

8 B SUNNUDAGUR 29. NÓVEMBER 1998
MORGUNBLAÐIÐ
Djass, Wagner og
Rolling Stones
Eins og getið er hefur tónlist
verið aðaliðja Margrétar og áhuga-
mál, í það minnsta þar til Salka
fæddist fyrir sex árum, og Margrét
segir að hún muni ekki eftir sér
öðruvísi en með tónlistaráhuga,
enda eru til með henni upptökur
þar sem hún spilar á flautu þriggja
ára gömul. Foreldrar Margrétar
eru Haraldur S. Blöndal og Sólveig
Hauksdóttir, en systkinin fjögur,
auk Margrétar Elsa María, sem er
menntaskólanemi, Haukur eðlis-
fi'æðingur og Sölvi, tónlistarmaður
og aðalsprauta rapphljómsveitar-
innar Quarashi.
Margrét segir að talsvert hafí
verið um tónlist á heimilinu, þó
hvorugt foreldri hennar leiki á
hljóðfæri. Haraldur var og er mikill
djassáhugamaður og Margrét segir
að hún hafí oft farið með honum á
djasstónleika þegar hún var lítil og
hennar fyrstu tónleikar hafi einmitt
verið þannig tónleikar. Par fyrir ut-
an hafði hann áhuga á klassískri
tónlist segir hún, þá helst Wagner,
og síðan Rolling Stones og þetta
þrennt segir hún að hafí mótað
smekk sinn framan af.
„Svo hékk ég bara eins og geng-
ur og gerist inni á herbergi hjá
stóra bróður og hlustaði á þýska
tölvutónlist, Kraftwerk og Tan-
gerine Dream. Þar sátu steinþegj-
andi stórir, fölir, blóðlausir skák-
drengir og borðuðu súkkulaðiköku
og hlustuðu á Tangerine Dream og
Kraftwerk. I mínum huga er sama-
semmerki á milli súkkulaðiköku,
brennivíns og skákborðs og aldrei
sögðu þeir orð.
Fyrsta platan sem ég eignast var
Watei-loo-platan með Abba og ég
hlustaði ekki á annað þangað til ég
eignaðist aðra plötu, sem var með
Elvis. Eftir það hlustaði ég ekki á
neitt nema Elvis þangað til ég eign-
aðist þriðju plötuna, Led Zeppelin
I, og hlustaði ekki á neitt nema
hana fyrst um sinn. Með tímanum
hlustaði ég síðan á þessar þrjár til
skiptis, frekar ólíkir pólar en ég
gerði ekki upp á milli, þó Elvis hafí
smám saman náð yfirhöndinni og
sé enn fremstur.
Þegar ég var tólf eða þrettán ára
Margrét Kristín Blöndal, sem flestir kalla
bara Möggu Stínu, hefur verið lengi að í
tónlistinni; til eru upptökur af henni
þriggja ára að spila fyrir hljóðnemann.
Árni Matthíasson ræddi við Margréti um
tónlistina, lífíð og nýju plötuna sem hún
kynnir á tónleikum í Bretlandi í kvöld.
hékk ég líka inni í herbergi stóra
bróður vinkonu minnar, Margrétar
Ragnarsdóttur, að hlusta á plöturn-
ar hans. Hann heitir ívar og fór að
taka upp spólur fyrir mig vegna
þess að ég var alltaf að koma inn I
herbergi til hans að spyrja hvað
hann væri að spila. Hann var þá að
hlusta á Simple Minds, sem voru að
byrja sinn feril og áður en þeir urðu
ömurlegir, Residents og fleiri fram-
úrstefnuhljómsveitir, algjör gull-
náma. Upp úr því fann ég hvað það
var sem ég vildi hlusta á og hlustaði
líka á það af krafti; gekk með
kassettutækið við eyi-að og sofnaði
með það á koddanum. Eg var alltaf
að flytja að heiman eins og gengur
og tók þá ekkert með mér nema
nærföt til skiptanna og allar
kassetturnar.“
Margrét segir að mikið hafi ver-
ið að gerast í kringum ívar og inni
í skúr heima hjá honum æfðu með-
al annars tvær hljómsveitir, önnur
þekkt en hin goðsögn, Vonbrigði og
Trúðurinn. Við stelpurnar héngum
með eyrun við skúrinn þegar Von-
brigði var að æfa og kynntumst
smám saman strákunum í hljóm-
sveitinni, Tóta, Jóa, Gunna og
Árna. Við kynntumst líka strákun-
um í Trúðnum sem æfði þarna líka,
þeim Haraldi Karlssyni, Þór Sti-
efel, Sigurði Guðmundssyni og Val
Gautasyni, en ég átti síðar eftir að
vera í hljómsveit með Sigga og Val.
Það má segja að þessi klíka hafi
verið meira og minna samhangandi
upp frá því þó ekki hafi allir haldið
áfram í tóniist. Þetta var til að
auka enn áhuga minn á tónlist og
ég fékk hvað eftir annað algjöra
dellu fyrir hljómsveitum, Joy Di-
vision gekk næstum af mér dauðri,
Birthday Party og Simple Minds,
sem ég nefndi áðan; það var diskó-
ið okkar.“ Eins og ráða má af
hljómsveitarupptalningunni var
hún á kafi í þunglyndislegri róman-
tík, en þó segist Margrét ekki hafa
verið þunglynd, frekar reið. „A
þessum árum var lífið einskonar
Haltu kjafti-öskur,“ segir hún og
kímir.
Risaeðlur
Margi-ét byrjaði snemma að spila
á blokkflautu og fór að læra á fiðlu
sex ára gömul. Fiðlunámið stóð í sjö
ár og hún segist því hafa lært á fiðlu
en verði aldrei fiðluleikari.
„Mér fannst gaman að spila á fiðl-
una, en ég féll aldrei inn í stemmn-
inguna í tónlistarskólanum, kunni
ekki við það hversu allt var stíft og
stefndi í eina átt; ég sá í fjarska
stólinn losna í þriðju fiðlu í Sinfóní-
unni og hætti þá að læra, hætti al-
veg að spila á fiðluna og sagði við
sjálfa mig aldrei aftur . . . og stóð
ekki við það frekar en annað, tók
hana upp aftm- þegar ég var komin í
hljómsveit."
Þegar klíkan var komin í
menntaskóla hlaut tónlistaráhuginn
að skila sér í hljómsveit og þau
Margrét Örnólfsdóttir, Halldóra
Geirharðsdóttir, Sigurður Guð-
mundsson og ívar Ragnarsson
ákváðu að stofna hljómsveit sem
þau nefndu Risaeðluna. Þetta var
fyrir eina tónleika sem haldnir voru
í Sigtúni og Margrét segist hafa séð
hljómsveitina troða upp þar og þótt
hún bráðskemmtileg. Þetta var
1985. Þegar þau buðu henni síðan
að vera með var hún ekki lengi að
taka boðinu. Síðan slóst Valur
Gautason í hópinn og hljómsveitin
fór að spila í anddyrum og þar sem
fólk átti leið um, en hélt aldrei
neina alvöru tónleika.
„Svo hættum við smám saman en
ákváðum að taka upp þráðinn fyrir
sjónvarpsþáttinn Annir og appelsín-
ur í Sjónvarpinu tveimur árum síð-
ar. Þá kom Þórarinn Kristjánsson,
Tóti í Vonbrigðum, inn í hljómsveit-
ina en Valur hætti. Magga hætti
seinna til að fara í Sykurmolana og
svo hætti Dóra til að fara í skólann
og þá kom Hreinn . . . en það er
önnur saga.“
Margrét segir að eftir Annir og
appelsínur hafi þau ákveðið að
halda áfram, enda hafi þetta verið
svo „ógeðslega gaman“. Hljómsveit-
in tók upp reglulegar æfingar á
Hallveigarstígnum og þar urðu til
öll þau lög sem Risaeðlan lifði á
meira og minna sem eftir var.
Ó
Um það leyti sem Risaeðlan var
að slíta barnsskónum var Margréti
Örnólfsdóttur boðið að ganga í
Sykurmolana. Hún þekktist það
boð en eftirlifandi Risaeðlur
ákváðu að fá sér ekki nýjan hljóm-
borðsleikara að sinni. Eðlilega varð
þetta til þess að auka tengsl milli
sveitanna og svo fór að Smekk-
leysa, útgáfufyrirtæki Sykurmol-
anna, gaf út plötu með okkur sem
varð tólftomman Ó. í kjölfarið á
henni spiluðum við eins mikið og
við gátum hér á landi og erlendis,
meðal annars með Sykurmolunum
á tónleikaferðum þeirra í Bretlandi
og víðar í Evrópu og svo fórum við
líka til Bandaríkjanna, í ferð
Smekkleysuhljómsveita til New
York, fórum með Bless og Ham,
sem var frábærasta ferð sem ís-
lenskar hljómsveitir hafa farið,
held ég, algjört rock and roll. Svo
fórum við líka ein út til Bandaríkj-
Hjartadr ttningin
| ARGRÉT Kristín Blön-
1 dal hefur verið lengi að í
Itónlist; byrjaði sem ung-
llingsstelpa að spila með
rokkhljómsveit með fiðluna að
vopni og söng að auki. Sú hljóm-
sveit entist í gegnum þykkt og
þunnt, hangs í bflskúram uppi á ís-
landi og tónleika í stórum sölum í
Evrópu, en nennti svo ekki að vera
til lengur. Margrét nennti aftur á
móti að halda áfram í tónlist og
gerði það; sendi á dögunum frá sér
sólóskífuna An Album sem gefin
var út af breska fyrirtækinu One
Little Indian. Undanfarna daga
hefur Margrét fylgt skifunni eftir í
útlandinu, hitað upp fyrir Björk
Guðmundsdóttur með hljómsveit
sinni, og í kvöld verða síðustu tón-
leikar í þeirri ferð í Lundúnum.
Margrét Kristín, sem allir kalla
Möggu Stínu, kemur í spjall á
hlaupum, það er svo mikið að gera í
lífinu, enda stússast hún í öllu ein;
það þarf að huga að Sölku litlu,
dóttur hennar og Þórarins Leifs-
sonar myndlistarmanns og vefara,
það þarf að sinna hljómsveitinni,
sem er eingetið barn Margrétar, þó
platan sé komin út er ótalmargt
sem þarf að stússast í kringum
hana og ekki er það til að minnka
streituna að Margrét er á leiðinni
til Kúbu í vikuferð, sem hún segist
óttast að verði ekki mikið frí. I eins-
konar aðdraganda að spjallinu er
henni tíðrætt um að hún verði að
láta hjartað ráða, það sé það eina
sem gefi öllum hamaganginum til-
gang.