Morgunblaðið - 31.01.1999, Side 14

14 B SUNNUDAGUR 31. JANÚAR 1999
MORGUNBLAÐIÐ
—
um nefndarmeðlimi, og hver og
einn þarf að æfa sína vísu við und-
irspil píanós. Einnig þarf að semja
leikþætti upp úr annál ársins þar
sem gert er létt grín að skoplegum
atburðum á árinu sem leið. Krist-
jana Björnsdóttir og Andrés
Björnsson semja vísurnar um
nefndarmeðlimi, en þau eru
frændsystkin og segir Kristjana að
þau hugsi eins. Einu sinni hafi þau
fengið fyrripart, botnað hann í sitt-
hvoru lagi, og úr varð að vísan var
nákvæmlega eins, hjá þeim báðum.
Þorrablótið er stærsta skemmt-
un Borgfirðinga. Brottfluttir Borg-
firðingar og íbúar úr nærliggjandi
sveitum koma á blótið og eru hátt í
200 manns á þessum skemmtun-
um. Aðrar skemmtanir svona rétt
yfir bláveturinn eru ekki svo marg-
ar, tjáir Jón okkur. Félagsvist er
gjaman spiluð en samkomuhald er
öflugra yfir sumartímann. Þá er til
dæmis haldin fjölskylduhátíð yfir
verslunarmannahelgina sem kölluð
er „Álfaborgarsjéns" og ,And-
vökunætur“ eru haldnar um Jóns-
messuna.
Að sögn nefndarmanna er mikið
á sig lagt til þess að gera Þorra-
blótið eins vel úr garði gert og unnt
er. Fyrir utan frumsamda
skemmtidagskrá þarf að laga mat-
inn, redda hljómsveit og standa
vaktina á Þorrablótinu sjálfu.
Nefndirnar eru fjórar svo hver
nefnd sér um þorrablótið á fjög-
urra ára fresti. Þær haldast að
mestu í gegnum árin, en nýir með-
limir bætast við og aðrir detta út.
Utvarpsfréttir
á húsgaflinum
Eftir að hafa fræðst um gang
hins árlega Þorrablóts hittum við
aldursforseta Borgarfjarðar en
hann er að finna í Brautarholti,
sem stendur við sjóinn í miðju
þorpinu. Þar er enginn aukvisi á
ferð, framkvæmdamaður og frum-
kvöðull mikill, en hann
starfaði lengi hjá kaupfélaginu við
verkstjórn og fleira og var formað-
ur Ungmennafélags Borgarfjarðar
til 19 ára svo eitthvað sé nefnt.
Bubbi í Brautarholti, öðru nafni
Björn Óiafsson, verður 93ja ára í
ár. Hann viðurkennir ekki að hann
sé mikill frumkvöðull, en segir af
hógværð: „Ja, ég var nú aldrei iðju-
laus.“ Borgfirðingar segja að tíu ár
séu í næsta mann, svo titilinn ald-
ursforseti, ber hann með rentu.
Eiginkona hans Valborg Þorsteins-
dóttir frá Húsavík, kemur líklega
næst á eftir honum, 83ja ára að
aldri.
Kunnugir segja að eitt af fyrstu
útvarpstækjunum sem komu til
Borgarfjarðar hafi verið í eigu
Bubba. Hann fékk það frá Reykja-
vík og þar sem slík tæki vora í
fárra manna eigu veitti hann bæj-
arbúum smávegis þjónustu. Hann
hlustaði á veðurfréttirnar, skráði
þær niður og setti í kassa út á hús-
gaflinn. Þangað komu bæjarbúar
sem forvitnir vora um veðurspána
og fengu nýjustu fréttirnar.
Fyrsta vindrafstöðin á Borgar-
firði var einnig í eigu Bubba. Hann
segir að hann hafi notað hana einna
helst í þeim tilgangi að hlaða raf-
geymana í útvarpstækin, þegar
fleiri vora komnir með slík tæki.
Fyrst í stað, þegar fyrsta útvarps-
tækið kom á Borgarfjörð, þurfti að
ganga með það alla leiðina til Seyð-
isfjarðar til að hlaða það. Síðar tóku
strandferðaskipin að sér hleðslu
geymanna í fjölda ára, endurgjalds-
laust. Og þegar skipin hættu því
var notast við rafstöð Bjöms.
Foreldrar Bubba fluttu til Borg-
arfjarðar þegar hann var sex ára,
svo hann er alinn upp á Borgarfirði
og ann sinni heimabyggð. Honum
er hlýtt til bæjarbúa og segir þá
alltaf hafa verið tilbúna að hlaupa
undir bagga ef þörf var á.
„Pegar sumarsólin heið
signir gróður jarðar
flýgur hugur heim á leið,
heim til Borgarfjarðar“
kveður Bubbi skyndilega, og ég
spyr hann hver hafi samið vísuna.
„Þú getur kallað hann Bubba,“
segir hann brosandi og segir
mér að hann hafi verið stadd-
ur á sjúkrahúsi í Reykjavík
með allmikla heimþrá þegar
honum flaug hún í hug.
„Heima er best, og það er
fyrir alla hefði ég haldið,"
segir hann.
A meðan við sitjum inni í eld-
húsi hjá Bubba og Boggu
stendur Birna við eldavélina
og eldar kjötsúpu, en hún
hjálpar þeim við húsverkin.
; Laufey nágrannakona
þeirra rekur einnig inn höf-
uðið og fær smá kaffísopa.
Við þökkum fyrir okkur og
kveðjum bæði Bubba, Boggu,
Bimu, Bakkagerði og Borg-
arfjörðinn allan. Við trúum
því eftir stutta viðdvöl að
heima sé best, heima í Borg-
arfírði.
80 kílóa húsdýr
með horn
En svo náttúrlega fellir hann hornin
á hverju ári og þá breytist ýmislegt.
En hann gengur alltaf jafn fullur
sjálfstrausts að hestastóðinu. An
E
G FANN hann þegar
1 hann var sólarhrings
gamall. Hann lá við lækj-
, arsprænu suður í
I Breiðuvík og móðir hans
hafði yfirgefið hann. Ég hefði ef-
laust ekki náð honum ef hann hefði
verið orðinn eldri því þeir eru svo
snöggir að læra að hlaupa. Um nótt-
ina var ég í slysavarnarskýli suður í
Breiðuvík og fór út í flug að ná í
fýlsegg handa honum. Ég þeytti
þau með gaffli og lét hann sjúga. í
morgunsárið lagði ég af stað heim,
stakk honum ofan í bakpokann
minn og rölti með hann heim á leið.
Á leiðinni saug hann á mér eyrna-
snepilinn, hann var orðinn svo
svangur,“ segir Guðmundur Sveins-
son, sem býr á bænum Jörfa í
Bakkagerði ásamt sambýliskonu
sinni Susanne Neumann og dóttur-
inni Söru, um hreindýrstarfinn
Læk.
Já, tarfurinn Lækur er allsér-
stakt húsdýr. „Hann verður fimm
ára 20. maí,“ segir Susanne og
minnist þess þegai' hann var lítill.
„Við önnuðumst hann í þrjár vikur
eins og hann væri ungbarn. Ég
vaknaði þrisvar sinnum á nóttu og
gaf honum pela með mjólk og
rjóma, samkvæmt ráðleggingum
dýralæknisins, en venjuleg kúa-
mjólk inniheldur ekki nógu mikið B-
vítamín íyrh’ hreindýr svo þau lifi af
henni einni saman,“ segir Susanne.
horna virða þeir hann hins vegar ,
ekki viðlits og víkja ekki fet. Og
þetta skilur hann ekki.“
Kemur hlaupandi
þegar kallað er
P
'y*s
Étur gróðurinn og
stelur þvottinum
Lækur stækkaði með tímanum og
lagaði sig að aðstæðum. Honum
fannst brauð gott og var farinn að
vita af því hvar brauðkassinn var
geymdur. Stundum gekk hann rak-
leiðis að honum og heimtaði brauð.
Hann lék sér úti í garði, en þegar
hann var farinn að éta gróðurinn og
leika sér að þvottinum sem Susanne
hafði hengt út á snúru, var hann
farinn að þyngjast allveralega í um-
gengni. Þá vai' Lækur sendur upp í
fjall, með hestunum.
„Það gekk á ýmsu og hestarnir
tóku honum ekkert of vel til að
byrja með. Eitt sinn lærbrotnaði
hann og í annað skipti var hann rot-
aður. En hann náði sér af því og svo
fóru að vaxa á hann horn og hann
fór að geta svarað fyrir sig. Potaði
til dæmis í þá með hornunum," seg-
ir Guðmundur og Susanne bætir
við: „Það var mjög fyndið að sjá
hann. Hann kom kannski gangandi
að hestunum, mjög öruggur með sig
og þeir viku úr vegi fyrir honum.
Lækur er enn uppi í fjalli með
hestunum. Hann gengur alveg
frjáls og getur farið upp á fjöll ef
hann kærir sig um. En hann fer
aldrei langt og kemur hlaupandi
þegar kallað er á hann. Guðmundur
gefm- honum stundum brauð en
ir utan að bíta gras fær hann sér
stundum sjálfur að éta.
„Eðli hreindýra er að krafsa í
gegnum snjó eða hélaða jörð. En
Lækur krafsar í gegnum heyrúll-
urnar mínar og fær sér að éta. Ég
er þó ekkert alltof hress með það
því hann eyðileggur rúllurnar fyrir
mér með þessu móti,“ segir Guð-
mundur.
Og Lækui' er þekktur fyrir fleh'i
strákapör. Stundum leggur hann
leið sína niður í þorp og fer hann þá
rakleiðis í garðana þar sem hann
sér þvott hanga úti á snúru. Hann
nuddar hornunum við þvottinn
þannig að hann vefst upp á þau og
svo gengur hann í burt með þvott-
inn á hornunum. Einu sinni elti
hann Susanne niður að kaupfélag-
inu í Bakkagerði svo mörgum bæj-