Morgunblaðið - 26.10.1999, Blaðsíða 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 26. OKTÓBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VILHELMINA CH.
BIERING
+ Vilhelmína Ch.
Biering fæddist í
Reykjavík 13. júní
1918. Hún lést á
Landakoti 18. októ-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þorbjörg Sæ-
mundsdóttir Bier-
ing, f. 17. júní 1886,
d. 29. desember
1973 og Moritz Wil-
helm Biering, skó-
smíðameistari, f. 10.
júní 1877, d. 26.
október 1945. Systk-
ini Vilhelmínu voru
Pétur Wilhelm, f. 28. desember
1905, d. 19. febrúar 1963, Magn-
ús Þorbjörn, f. 1907, d. 27. des-
ember 1968, Emilía Oktavíana, f.
3. október 1908, Anna Kristín, f.
30. nóvember 1912, Louise, f. 3.
maí 1914, d. 1972, Hulda Ingi-
björg, f. 22. júlí 1922, og Hilmar,
f. 23. desember 1927.
Hinn 26. júní 1950 giftist Vil-
helmina Björgvini Jónssyni gler-
slípunarmeistara frá Varmadal,
f. 8. ágúst 1907, d. 17. júní 1955.
Þau bjuggu í Reykjavík. Dóttir
Vilhelmínu og Björgvins er
Svanhvít Björgvinsdóttir, sál-

Erfisdrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200
H
H
Blómastofa
Friðfinns
Suðurlandsbraut 10,
108 Reykjavík, sími 553 1099.
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyriröll tilefni.
Gjafavörur.
fræðingur, f. 27.
apríl 1951. Eigin-
maður hennar er
Einar G. Torfason,
veirufræðingur, f.
20. des. 1948. Dætur
þeirra eru Elísabet
Einarsdóltir líffræð-
ingur, f. 25. okt.
1974, og Þorbjörg
Einarsdóttir há-
skólanemi, f. 14. jan.
1977.
Árið 1959 giftist
Vilhelmína Jafeti
Hjartarsyni vél-
stjóra, f. 26. maí
1906, d. 4. marz 1992. Þau slitu
samvistum árið 1966.
Árið 1975 giftist Vilhelmína
Jóhanni Valdemarssyni úr
Eyjafirði. Þau bjuggu í Reykja-
vik þangað til Jóhann flutti til
Akureyrar, þar sem hann er nú
búsettur.
Auk húsmóðurstarfa vann
Vilhelmína ýmis verzlunar- og
skrifstofustörf, lengst af hjá
Loftleiðum og Hagtryggingu.
Utför Vilhelmínu fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík,
þriðjudaginn 26. október klukk-
an 13:30.
Að sjá á bak kærri vinkonu, eftir
yfir 40 ár, er sárt, en þá er gott að
minnast þeirra ótal góðu og
ánægjulegu stunda, sem við áttum
saman. Hún Mína var mikil at-
hafnakona og vinmörg, enda mikil
félagsvera, eins og hún sagði sjálf.
Hún bar alltaf með sér léttan og
hlýjan blæ og mér er ofarlega í
minni, að oftast var það fyrsta, sem
H»hún sagði þegar við hittumst: „Er
ekki allt gott að frétta af þér og
þínu fólki?“ Sýnir það hug hennar
til mín og minnar fjölskyldu, enda
sögðu báðar dætur mínar þegar ég
sagði þeim lát hennar: „Mikið eig-
um við eftir að sakna hennar
Mínu.“
Það var gaman að koma til henn-
ar og fjölskyldunnar þau sumur
sem hún dvaldi í Hvalstöðinni og
alltaf tók hún öllum opnum örmum
og naut þess að sýsla um gestina
sína. Ég og systkini mín og okkar
fjölskyldur nutum alla tíð góðvildar
hennar. Og þegar ég hugsa til allra
þessara góðu stunda vil ég sannar-
lega hrekja þá gömlu sögu, að allar
stjúpur séu vondar, hún var ekki í
þeirra hópi.
Það er gott að minnast þess hve
við Mína og systur hennar og mág-
kona áttum margar ánægjustundir
saman á saumaklúbbskvöldunum
okkar og seinna í heimsóknum
þeirra til okkar hjóna í Selið okkar
í Grímsnesinu. Þá var oft glatt á
hjalla.
I mínum huga og okkar hjóna og
barna okkar og þeirra fjölskyldna
var Mína kær vinkona og mér góð
stjúpa. Fyrir það er ég henni þakk-
lát og bið henni guðsblessunar, um
leið votta ég dóttur hennar og fjöl-
skyldu og systkinum og þeirra fjöl-
skyldum, samúð okkar hjóna.
Margrét Þ. Jafetsdóttir.
Nú heíúr Mína frænka kvatt lífið.
Hún var einstök manneskja og
lífskúnstner. Mína hafði góða lund
og var mjög jákvæð. Það var yndis-
legt að þjóða henni í mannfagnað
því hún var alltaf svo tilbúin til að
blanda geði við fólk. Sjálf var hún
afar gestrisin og ósérhlífín. Hún var
boðin og búin til að hjálpa manni og
virtist alltaf hafa nógan tíma fyrir
aðra. Lífið hjá frænku minni var þó
alls ekki eintómur dans á rósum því
hún ólst upp við kröpp kjör og varð
snemma að fara að vinna fyrir sér.
Hún vann lengi við afgreiðslustörf
og síðar á ævinni vann hún almenn
skrifstofustörf. Þegar Mína var
þrjátíu og tveggja ára giftist hún
Björgvini Jónssyni og eignaðist
með honum eina dóttur, Svanhvíti.
Þegar Svanhvít var aðeins fjögurra
ára dó Björgvin. Erfitt tímabil tók
þá við hjá þeim mæðgum þar sem
Mína þurfti að vinna langan vinnu-
dag, en með hjálp ömmu sem þá bjó
með þeim tókst þeim þremur að búa
sér gott heimili. Alla tíð hefur Mína
skipað stóran sess í fjölskyldu sinni
því hún lét sér mjög annt um systk-
ini sín og aðra nákomna ættingja.
Mér er í fersku minni þegar Mína
saumaði á stelpumar í fjölskyldunni
flíkur, að þá skipti ekki máli hvort
það var fmlegur kjóll eða yfirhöfn.
Þegar Mína komst á eftirlaun hélt
hún upp á það með stóru kvenna-
boði. Þær systur, móðir mín og
Mína, voru mjög nánar og ferðuðust
mikið saman bæði innanlands og ut-
an. Systkinahópur Mínu var stór
því systkinin vora átta talsins. Þrjú
þeirra eru látin fyrir allmörgum ái’-
um. Hin fimm hafa öll búið í
Reykjavík um langt skeið. Sam-
heldni þeima var einstök og ég full-
yrði að ekki hafi liðið lengra en vika
á milli þess sem þau höfðu samband
hvert við annað. Elsku Svanhvít,
Einar, Elísabet, Þorbjörg og aðrir
nákomnir ættingjar. Ég og fjöl-
skylda mín vottum ykkur einlæga
samúð.
Auður Sigurðardóttir.
Elsku Mína frænka. Þú varst
alltaf svo hress og kát, og amma
hefur verið vön því þegar hún talar
við mig að kalla þig unglamb. Nú
hefur þú yfirgefið þessa jörð og
mér finnst það svo skrýtið því að
það er stutt síðan þú og við systk-
inin vorum í kaffi hjá mömmu og
pabba. Stuttu síðar varstu orðin
rúmföst á spítala og þó að vitað
hafi verið í hvað stefndi kemur það
alltaf á óvart þegar dauðinn kveður
dyra. Ég hef þekkt þig frá því ég
fæddist. Afi dó þegar ég var eins
árs, svo ég vandist því aldrei að
tala um ömmu og afa í Fossvogi,
heldur ömmu og Mínu, þar sem þið
amma voruð svo mikið saman. Þið
eruð án efa bestu vinkonur sem ég
hef kynnst. Þið gerðuð margt sam-
an, fórað t.d. oft saman til útlanda.
Einnig man ég eftir ófáum stund-
um hjá ömmu í Fossvogi, þegar ég
var lítil, og þú og amma vorað sam-
an inni í eldhúsi að ræða einhver
leyndarmál. Þá langaði mig einmitt
mest að fá að vera inni í eldhúsi.
Þú varst selskapskona og hafðir
yndi af því að vera innan um fólk. Þá
breytti engu hvort um var að ræða
íslenskumælandi fólk eða ættingja
okkar frá Ástralíu eða Danmörku,
því eins og kunnugir vita svissaðir
þú milli tungumála án nokkurrar
íyrirhafnar. Það er leitun að annarri
eins tungumálamanneskju.
Ég man alltaf eftir því þegar ég
og Þorbjörg vorum að passa skóla-
garðinn hennar Elísabetar í smá-
tíma. Þá komum við tvær alltaf í
hádegismat til þín og það vora
skemmtilegar stundir. Þú varst
manneskja sem hafðir gaman af
því að vera til; það ættu fleiri að
gera og taka þig sér til fyrirmynd-
ar. Ég veit hvað þú varst ömmu
mikils virði. Ég vona að skemmti-
legar minningar um þig hjálpi
henni að takast á við sorgina sem
missir þinn er. Svanhvít, Einar,
Elísabet, Þorbjörg og aðrir ná-
komnir; ykkur sendi ég mínar sam-
úðarkveðjur.
Brynja Ólafsdóttir.
Elskuleg frænka okkar Mína,
gekk á vit himnanna engla á sama
tíma og laufin era tekin að falla og
skammdegið sækir að. Þú gengur
nú léttfætt eins og þú ávallt gerðir
á vit nýrra heimkynna og átt svo
sannarlega skilið hvfld og næði í
unaðsreit, elsku frænka.
Persónuleiki þinn einkenndist af
glaðværð, húmor og einstæðri já:
kvæðni og umhyggju fyrir öðrum. I
huga okkar varst þú höfuð fjöl-
skyldunnar og þú varst verðugur
fulltrái hennar. Það hefði ekki hver
sem er, ung nýgift kona með lítið
barn, tekið að sér 15 ára ungling
eins og þú gerðir þegar þú tókst
móður okkar inn á heimili þitt og
reyndist henni sem móðir. Stuðn-
ingur þinn og hlýja í garð hennar og
okkar systkinanna var ómetanleg.
Minningarnar um þig era margar,
en jólin era þó sérstaklega ofarlega
í huga okkar. Fyrir barn fylgir
ávallt jólunum mikil tilhlökkun og
gleði og þá ekki síst aðfangadags-
kvöldi. Það er kvöld sem ávallt
verður geymt í huganum um
bemskuna og þessu kvöldi eyddum
við alltaf heima hjá þér í Álfheimun-
um. Hefðin var sú að þrjár færam
við saman í Langholtskirkju, þú, ég
og mamma. Því fylgdi mikill hátíð-
leiki og jólin vora ekki komin í mín-
um huga fyrr en búið var að hlusta
á O helga nótt og óska hver annarri
gleðilegra jóla. Við mamma munum
halda þessari hefð áfram og verður
þú án efa með okkur í anda. Eftir
SIGRIÐUR
PÁLSDÓTTIR
t
Sigríður Páls-
dóttir fæddist á
Skálafelli í Suður-
sveit í Austur-
Skaftafellssýslu 17.
mars 1910. Hún lést
á hjúkrunarheimil-
inu Sunnuhlíð í
Kópavogi 12. októ-
ber siðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Kópavogs-
kirkju 22. október.
Sigríður móður-
systir mín er nýlega
látin á nítugasta ald-
ursári, og langar mig að minnast
hennar nokkram orðum.
LEGSTEINAR
I rúmgóðum sýningarsölum okkar
eigum við ávallt fyrirliggjandi margar
gerðir legsteina og minnisvarða.
Hvergi meira úrval. Yfir 45 ára reynsl:
Verið velkomin til okkar,
eða fáið myndalista.
ii
S.HELGAS0N HF
STEINSMIDJA
SKEMMUVEGI 48, 200 KÓP. SÍMI 557 6677 / FAX 557 8410
Þegar ég hugsa um
Siggu frænku koma
mér tvö orð í hug,
hlýja og höfðingsskap-
ur. Sigga frænka hafði
um sig sterka ára
hlýju og góðvildar.
Hún var alltaf boðin
og búin að hjálpa á alla
lund. Hún sýndi okkur
systrabömum sínum
mikinn áhuga og tók
þátt í lífi okkar. Sigga
var lærð saumakona,
eftirsóttur kjólameist-
ari og það vora ófáir
kjólarnir og kápurnar
sem hún saumaði á mig þegar ég
var stelpa. Fyrir það hef ég alltaf
verið henni afar þakklát. Ég á
minningar um margar stundir í
stóra eldhúsinu hennar þar sem ég
reyndi að standa kyrr, svo að títu-
prjónarnir styngjust ekki í mig.
Sigga var næstelst í hópi sjö
systkina. Þegar elsti bróðirinn lést
um tvítugt, tók Sigga við forystu-
hlutverkinu og var alla tíð síðan
höfuð fjölskyldunnar. Hún bar hag
systkina sinna og fjölskyldna þeirra
mjög fyrir brjósti og hjálpaði þeim
og studdi á ýmsan hátt, ásamt Guð-
mundi, manni sínum. Þau hjónin
byggðu sér hús við Kópavogsbraut
og brátt safnaðist skyldulið úr fjöl-
skyldum beggja í kringum þau á
næstu lóðum. Á fyrstu árum ævi
minnar bjuggum við fjölskyldan á
efri hæðinni í húsi þeirra, meðan
foreldrar mínir byggðu sitt eigið
messuna var borðaður dýrindis
jólamatur með bestu bránuðum
kartöflunum og frómas í eftirrétt.
Gjafimar vora að sjálfsögðu á sín-
um stað og jólatónlist sett á meðan
gjafimar vora opnaðar í rólegheit-
um. Allt svo notalegt og hátíðlegt.
Síðustu ár höfum við svo haldið jólin
hjá Svanhvíti dóttur þinni og henn-
ar fjölskyldu. Oft sagðir þú frá því
við matarborðið hve stillt og práð
við systkinin hefðum verið sem böm
í messu á aðfangadagskvöld, á með-
an tvær ónefndar skottur vora afar
óþreyjufullar í kirkjunni og þér
fannst nú ekki leggjandi á hvorki
þær né þig að taka með aftur í
messu. Þessai' minningar og aðrar
verða ávallt varðveittar í huga okk-
ar. Nú höfum við Garðar eignast
okkar maka og heimili og þú fylgd-
ist með okkur og því sem var að
gerast í lífi okkar. Þú lagðir það t.d.
á þig fyrir um ári síðan að fara
ásamt Svanhvíti til Danmerkur til
að vera viðstödd bráðkaup Garðars
og Hanne og era þau afar þakklát
íyrir að hafa átt þá stund með þér.
Þú hafðir mikið dálæti á Natalíu
Rós, litlu dóttur þeirra og á hún
dúkku sem heitir Mína sem fylgir
henni hvert sem hún fer.
Það er skrýtið að hugsa til þess
að þú sért ekki lengur meðal okk-
ar, en í huganum lifir minning um
góðar og skemmtilegar stundir
sem við áttum með þér. Svona er
lífið, við eram ekki endalaust til
staðar, ekki einu sinni hún Mína
frænka. Megi allir englar guðs
varðveita þig að eilifu.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Svanhvít, Einar, Elísabet,
Þorbjörg, mamma og aðrir ætt-
ingjar, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Ásta Ósk og Garðar Georg.
hús. Ekki man ég eftir þessu nána
sambýli við Siggu og Guðmund, en
sambandið við þau var alla tíð mjög
náið og sem stelpa leit ég á þau sem
nokkurs konar aukaforeldra. Ég
var þess alla tíð viss að ef eitthvað
kæmi fyi-ir foreldra mína, ættum
við systkinin vísan samastað hjá
Siggu frænku og Guðmundi. Heim-
ili þein-a stóð öllum opið. Þar var
oft margt um manninn og ætíð veitt
af mikilli rausn. Á hverju ári kom
stórfjölskyldan saman í jólaboði hjá
Siggu og Guðmundi. Fjölskyldan
var stór og fór stöðugt stækkandi,
eftir að systrabörnin festu ráð sitt
og eignuðust fjölskyldur, en alltaf
var hópnum boðið, eins lengi og
kraftar Siggu entust.
Það var afar náið samband milli
Siggu og Láru móður minnar og
töluðust þær við í síma næstum
daglega. Mér eru minnisstæðar
kvöldstundirnar heima í Hlíðar-
hvammi, þar sem þau hjónin voru
tíðir aufúsugestir. Eftir að sjón-
varp kom á hvert heimili og heim-
sóknir án fyrirvara lögðust að
mestu af, héldu Sigga og Guð-
mundur áfram að líta inn í kvöld-
kaffi eftir sem áður. Það var alltaf
gaman að fá þau í heimsókn, það
fylgdi þeim ferskur blær. Karlarnir
töluðu um pólitík og var oft tölu-
vert niðri fyrir, enda fylgdu þeir
ólíkum flokkum að málum. Kon-
urnar töluðu á lægri nótunum um
málefni líðandi stundar.
Sigga átti við veikindi að stríða
síðustu ár sinnar löngu ævi. Hún
er eflaust hvíldinni fegin. Fjöl-
skylda mín og ég þökkum henni
samfylgdina. Við munum ávallt
geyma hlýjar minningar um Siggu
frænku.
Sierríður Einarsdóttir.